‘Ik heb er vrede mee’

Jack Tuijp via Hongarije en Helmond weer naar huis

Het ging hem niet om het groenere gras. Zowat elke voetballer heeft die gezonde drang naar het – buitenlandse – avontuur. Daar waar het geld goed is, grotere stadions, hoger niveau. Jack Tuijp maakte de reis drie keer. Steeds werd het een retourtje Volendam. Daar waar hij drie keer uitgroeide tot topscorer van de eerste divisie. Buitenshuis slagen, dat wilde maar niet lukken. ,,Maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. En ik heb er vrede mee hoe het is gelopen”, zegt de bijna 32-jarige aanvaller. Via Hongarije en Helmond ging hij terug naar huis. Voorgoed. Bij zijn rentree scoorde hij meteen. Vrijdag is het weerzien met eigen publiek en kan hij laten zien dat Jack Tuijp nog altijd synoniem staat voor goals.    

Het boek met als titel ‘Ferencvaros’ bleef al die tijd dicht. Althans, de bladzijdes met het ándere verhaal. ,,Eén verkeerd woord, dan kon ik fluiten naar m’n restsalaris.” Terwijl het verhaal steeds meer bizarre vormen aannam. Hij slaat het open. ,,Ik kwam twee jaar geleden met een te korte voorbereiding bij Ferencvaros aan, maar de Nederlandse trainer Ricardo Moniz stelde me wel meteen op en ik scoorde ook vrij snel. Daarna werd ik wissel en raakte ik ook nog eens geblesseerd voor zeven weken.”
,,Intussen werd Moniz op straat gezet en bij terugkeer zei de Duitse trainer (oud-international Thomas Doll, red.) dat hij me een keer had zien trainen en ik paste niet in zijn systeem. Pure onzin, maar ik hoorde van m’n zaakwaarnemer al dat ik te duur was en te weinig had gespeeld. Dat was niet raar, met die blessure. De Nederlanders moesten gewoon weg, dat was het.”
,,Moesten Mark Otten, Arsenio Valpoort en ik tot het einde van het seizoen met het tweede trainen, zonder een wedstrijd te mogen spelen. We hadden het mooiste leven van de wereld. Sportief gezien was het uitzichtloos, maar we trainden elke dag anderhalf uur in de middag en ik had een prachtig appartement in een prachtige stad.”
,,Op dat moment dacht ik ook dat het zich in de zomer wel zou oplossen, ook al liep m’n contract nog een jaar door. Dus ik trainde ’s morgens voor mezelf in het prachtige park waar ik naast woonde. Toen was de drive er nog. Maar wat hier normen en waarden zijn, of dat je van het goede in de mensen uit kan gaan, dat is in die Hongaarse voetbalwereld niet. Het ergste is, dat ik absoluut geen uitzondering ben. Het is nog steeds aan de orde van de dag. Zelfs met Duitse spelers die door de nieuwe Duitse trainer zijn aangetrokken. Dat geloof je toch niet, dan zou je je toch kapot moeten schamen.”

‘’s Morgens om zeven uur moest ik starten met looptraining bij Ferencvaros’

,,In de aansluitende periode van juni tot augustus probeerden ze me mentaal te breken. M’n pasje met toegang tot de hoofdpoort van het complex werd afgenomen, ik moest via de zij-ingang naar binnen. Er werd een hersteltrainer op me gezet en ik moest drie keer per dag trainen. ’s Ochtends om zeven uur moest ik al starten met een looptraining van twee uur lang, om twaalf uur krachttraining en om vijf uur weer looptraining. Alles zonder bal. Ik zag niemand van de groep, ik was afgesloten van alles.”
Hij voelde zich vee, handelswaar. ,,Deze club heeft zoveel geld, de president zit zelfs in de Hongaarse regering. Elke voetballer die in z’n hoofd haalt om naar dat land te gaan, die moet mij eerst even bellen. De laatste twee maanden waren verschrikkelijk. Er werd een spelletje gespeeld. Er werd een deal voorgesteld, waarbij ik veel moest inleveren. Ging m’n zaakwaarnemer heen om de deal af te ronden, meldden ze dat de president van gedachten was veranderd. Dan denk je wel: ze willen geen oplossing. Terwijl m’n vrouw hoogzwanger thuis in Volendam zat en begin september zou bevallen. Heb ik haar op een gegeven moment gebeld en zei ik dat ik het niet langer vol zou houden. Ik was mezelf niet meer. Ik kwijnde weg. Alle Nederlanders waren weg, dus sociaal had ik weinig. Ging opeens de telefoon dat Helmond Sport de voorgestelde huursom wilde betalen. Heb ik m’n zaakwaarnemer gezegd dat-ie z’n hardloopschoenen aan moest trekken, voor het geval dat de president weer…”
,,Ondertussen had ik het spelletje zelf meegespeeld. Wendde een blessure voor die moeilijk te traceren was voor de medici: m’n lies dus. Moest ik wel een echo maken. Zat ik bijna opgesloten in m’n appartement, want ik mocht echt niks doen. Anders zouden ze m’n salaris inhouden.”  
,,Maar ik ben nog steeds blij dat ik het allemaal heb gedaan en meegemaakt. Alleen dacht ik dat ik een jaar geleden bij Helmond wel meteen kon aanpikken, omdat ik duurwerk had gedaan. Maar ik had geen bal geraakt sinds mei, dus dat heeft me wel opgebroken. Waarschijnlijk ben ik daardoor in Brabant twee keer geblesseerd geraakt. En misschien speelde de frustratie daarin ook een rol.”

Verbannen

,,Ik was écht blij dat Volendam me vroeg. Het past ook het beste bij me. Wat niet wil zeggen dat ik alleen hier m’n doelpunten kan maken, want toen we met Helmond Sport een aantal weken 4-3-3 speelden, scoorde ik ook vijf keer. Alleen raakte ik op weg naar m’n zesde doelpunt geblesseerd aan m’n hamstring. En degene die 4-4-2 heeft verzonnen, die moeten ze van het voetbalterrein verbannen. Moesten de twee spitsen bij Helmond naar de hoeken rennen”, glimlacht hij. ,,Die speelstijl staat heel ver van mij af. Hier weet ik wat ik heb en hier heeft de trainer – ongeacht wie – een aanvallende intentie en spelen we veel op de helft van de tegenstander.”
,,Tijdens het eerste gesprek met de nieuwe trainer Robert Molenaar – we waren toen nog niet rond – gaf hij aan dat hij de ontwikkeling van Bert Steltenpool en Guyon Philips wilde aanzien en met mij op ‘10’ wilde beginnen. Daar heb ik al eens gespeeld en loop ik niet voor weg. Het moet langzaam weer m’n tweede natuur worden. Johan Steur heeft me al eens noodgedwongen in het tweede op die positie gezet en dat ging toen zo goed dat ik daarna in het eerste ook debuteerde achter de spitsen en met Misha Salden en Maurice Buijs op het middenveld speelde. Maar een seizoen duurt lang: als er een blessure is of er wordt te weinig gescoord, kun je altijd nog wijzigen en ik kan terugkeren in de spits.”
Tenslotte werd hij drie keer topscorer van de Eerste Divisie als ‘9’. ,,Het gaat er om dat ik als ‘10’ wel bij de zestien kom en in scoringspositie kan komen. Tegen NAC gebeurde dat al voldoende, veel moeilijkere wedstrijden dan zo’n tegenstander zullen we niet krijgen, hoewel we nu veelal tegen tien man speelden.”

‘Zet mij er maar niet in, dacht ik’

,,Qua uithoudingsvermogen zit het goed. Ik werd gewisseld, maar had nog verder gekund. Helemaal als je dan ziet dat er ruimtes ontstaan, wil je graag.  Of ik fitter ben dan ooit? Dat durf ik niet te zeggen. Bij Helmond Sport kabbelde ik echt voort richting het eind van het seizoen. Maar ik moest nu wel van verder komen dan ooit. Ik had wat aan gewicht gewonnen.”
,,Bij Helmond dacht ik op een gegeven moment: waar doe ik het nog voor? Zo stop ik er mee. Maar zo kon ik toch niet eindigen. Alle plezier was weg. Beland je op de bank omdat de trainer vroeg in het seizoen kiest voor jonge spelers, met het oog op volgend jaar. Zit je op de bank naar een echt dramatische wedstrijd te kijken, waardoor je zelfs denkt: als ik er maar niet in kom, want in deze ploeg valt echt geen eer te behalen. Dat is natuurlijk superfout. Dan gaat zo’n ‘zal ik stoppen-gevoel’ wel door je heen.”
,,Maar het leven van een voetballer is zo mooi, dus ik moest het oppakken. Alleen waren de opties beperkter, want nog een keer een avontuur ver van huis aangaan, weg van vrouw en zoon, dat zag ik niet meer zitten. Dan blijft er weinig over, want AZ en Ajax zullen niet bellen. Daarom heb ik twee keer met Telstar gesproken, de trainer wilde me graag en Volendam keek nog de kat uit de boom. Ik wilde niet te lang wachten en toen maakte Volendam er werk van, met een contract voor twee jaar, waar waardering uitsprak.”
,,Moest er wel een knop om. Heb ik Ruud Jacobs gebeld en samen hebben we een plan opgesteld, zodat ik op 18 mei al startte met de training. Dat moest ook wel, anders was ik niet fit genoeg geweest voor de start van de seizoensvoorbereiding. Dat had ik overigens aan mezelf te wijten. Maar de moeilijkheid voor mij was, dat ik bij Helmond geen vooruitzicht had. Ik had weinig gespeeld, liep wéér – weliswaar op een andere manier – met een teleurstellend gevoel bij een club rond. Dan denk je ook: zou er wel een nieuwe club komen? Dus voor wie en wat ga ik dan mezelf in het zweet werken?”
,,Je moet een doel hebben. De nieuwe trainer vroeg me of ik me er hier bewust van was wat ik deed, met het terugkeren bij de club waar wellicht een verwachtingspatroon kon ontstaan. Als me zoiets jaren geleden was overkomen, had ik me daar misschien nog mee bezig gehouden, wat anderen ervan denken, maar dat heb ik niet meer. Ik doe het voor mezelf. Om te laten zien dat ik het niet verleerd ben. En weer het plezier terug te krijgen, dat je je écht weer voetballer kan voelen.”
,,Ik zit nu in een fase dat ik als voetballer  wil genieten van het moment. Het is top dat Kees terug is, een vriend van me. Het is mooi om met die jonge gasten bezig te zijn. En wie weet wat er nog met Volendam kan. Als vijfde van de competitie waren ze onlangs nog zó dicht bij de eredivisie. Waarom zou het dit of volgend jaar niet alsnog lukken?”