Collega-artiesten schrijven liedjes voor hem die ze zelf zouden kunnen vertolken

Jan Smit waagt zich met succes aan Blöf, Racoon en Golden Earring

Toen Barry Hay de eerste twee regels op papier had, belde hij met Jan Smit. Wat-ie er van vond? ‘Meisjes op de kade, ze trekken me niet meer’. Jan voorvoelde dat het niet dicht tegen zijn eigen genre aan zou gaan schurken. ‘Maar we gaan het mooi wel doen’, zei de zanger van rockband Golden Earring. Smit moest de zelfgekozen uitdaging wel aangaan en kon niet meer terug.
Twaalf collega’s uit het vak zich los laten gaan op een compositie. ,,Dat is soms vragen om problemen”, wist Jan. Het heeft geleid tot een album met totaal verschillende stijlen. Tuurlijk vroeg de entertainer zich af of zijn échte fans dat zouden waarderen. Maar gezien de goed gevulde zalen in de theaters tot dusver is dat zeker het geval. En Jan Smit mag nou eenmaal ietsje meer dan een ander die buiten zijn gebaande paden treedt.

‘Dit wil iedere
artiest maken.
En Jan dóet het!’

Maar al die artiesten, ze hebben wel wat gemeen. Ze zijn allemaal wel drinkenbroeder geweest van Jan tijdens gezellige momenten in het leven van de Volendamse zanger. Daarover vertellen ze op het beeldscherm in het theater ook, in de anekdotes die voorbij komen. Zoals ze ook een toelichting geven op de liedjes.
Naast de humor (van ‘De Kik’) is er ook de waardering voor de artiest Jan Smit. ,,Ik vond het echt een eer toen hij me vroeg”, zegt Barry Hay. Toen Lange Frans, tijdens de studio-opnames van het door hem geschreven verkwikkelijke ‘Fris’, de uitwerking hoorde van het door Hay gecomponeerde ‘Dagboek van een smiecht’ hoorde, liet hij zich glunderend meezuigen in het ritme van de blues. ,,Wauw! Dit wil iedere artiest wel eens maken, dit wilde André Hazes destijds ook. En Jan dóet het.”
Deze liedjes zetten niet alleen Jan Smit in een nieuw licht bij muziekluisteraars, door het land toerend brengt hij eigenlijk ook een eerbetoon aan zijn collega’s, want die hadden de prachtige songs ook voor zichzelf kunnen houden. Omdat Racoon een typisch Racoon-liedje heeft gemaakt en dat geldt ook voor de anderen.
Sanne Hans wilde juist een liedje voor Jan’s vrouw Liza schrijven. Je kon een speld horen vallen in Carré en dat Jan in het bijzijn van zijn echtgenoot zong, maakte iets extra’s los, want zijn uithaal ‘Ik kom er aan’ kwam uit zijn diepste en klonk mooier dan op de cd.
Net als eerder in het land kon de eerste helft van de theatershow, met al die nieuwe songs, op lovende reacties rekenen, ook van zijn aanwezige dorpsgenoten. Met andere woorden, het project was gewaagd, maar is absoluut geslaagd.
Dat Lange Frans ook naar de heilige graal aan de Amsterdamse grachten kwam, zorgde ervoor dat hij zowel de Volendammer als het publiek op zijn rapgolven meenam. In de tweede helft deed Jan Smit het alleen, gegidst door een deel van zijn hits. Én door zijn vertrouwde band, die hem niet alleen begeleidt, maar óók liedjes voor hem componeert. Geef ze aan Jan en die maakt er wat van. Méér dan dat.

www.jansmit.com/met-andere-woorden/