Jessica Schilder in 72 uur van podium naar Papendal

Na brons, nu goud

De knoop werd doorgehakt toen de Atletiekunie direct na haar wereldprestatie meldde dat ze vanwege het beperkte budget de volgende ochtend al naar huis moest vliegen. In plaats van na te genieten tussen de internationale topatleten, was het daarom koffers pakken, het vliegtuig in om maandagochtend in Nederland te landen. Nadat ze eerst haar bronzen medaille thuis in Volendam aan haar familie had laten zien, ging het ’s avonds weer richting Papendal, waar dinsdag twee trainingen op het programma stonden. Het is het leven van een wereldtopper, die Jessica Schilder nu echt is. ,,De knop staat nu op München, maar ik had het geen straf gevonden om nog een dagje op het WK te blijven. Tijdens de paar uur die ik nog in Eugene had, heb ik mezelf getrakteerd op chocola. Heel veel chocola. In alle soorten en smaken.” Hoewel ze stilletjes op een podiumplaats had gehoopt, was het uiteindelijke brons wel een verrassing. Ook omdat ze met haar worp van 19.77 meter voor de zoveelste keer dit jaar het Nederlands record zou breken, maar nog wel onder de magische afstand van 20 meter bleef. Een afstand die winnares Chase Ealey uit de Verenigde Staten (20.49) en de zilveren Chinese Lijiao Gong (20.39) wel zouden overbruggen. Jessica Schilder: ,,Daarom dacht ik eerlijk gezegd dat die 19.77 goed voor een vierder of vijfde plaats zou zijn, maar niet voor brons. Alleen toen de wedstrijd vorderde en niemand over mijn afstand ging, begon ik steeds meer in het wonder te geloven.” Heel even was de spanning te snijden na de laatste worp van de Canadese Sarah Mitton. Jessica Schilder: “Toen de kogel landde dacht ik meteen: ‘Die komt wel heel dichtbij.’ Bleek het exact dezelfde afstand te zijn, maar omdat ik twee keer 19.77 had gestoten, bleef ik in het klassement toch boven haar staan.” Zo overtrof de jonge Volendamse voor de zoveelste keer alle verwachtingen. Ze heeft het bijzondere vermogen om te pieken onder de hoogste druk, wat in Eugene opnieuw het geval was. Jessica Schilder: ,,Daar heeft mijn trainer Gert Damkat dit keer een belangrijk aandeel in gehad. Die man bleef zo ongelooflijk rustig en relaxed, waardoor ook ik heel ontspannen zou blijven. Zo heb ik echt van de wedstrijd kunnen genieten.” Inmiddels is ze weer overgegaan tot de orde van de dag. Het is nauwelijks voor te stellen, toch dit is een typerende eigenschap voor een topsporter van de buitencategorie. Of je nu Max Verstappen of haar atletiek-collega Femke Bol neemt, net als Jessica Schilder zijn dit soort types 365 dagen per jaar bezig met presteren. Voor iedere dag bestaat een programma en is een mededeling zoals bij Ajax, dat de 20-jarige Mohamed Ihattaran twee maanden nodig heeft om weer in conditie te komen, voor sporters als Verstappen, Bol en Schilder ondenkbaar. Vandaar dat de Volendamse op een voor kogelstoten zeer jonge leeftijd, de vormpiek ligt op dit onderdeel rond de 30 jaar, al tot de wereldtop behoort. Dat dit niet vanzelf komt, blijkt wel dat ze 72 uur na de huldiging in Eugene alweer in Papendal aan het trainen was. Jessica Schilder: ,,Ik heb mijn doel nog niet bereikt. Dat is over twee jaar het podium tijdens de Olympische Spelen in Parijs pakken. Ook het brons van dit WK is voor mij vooral een flinke stap in die richting.” Vandaar dat ze haar vizier nu strak op het EK heeft gericht, dat van 15 tot 21 augustus in het Duitse München wordt gehouden. Vanwege het uitstel van de Olympische Spelen van 2020 moest ook het WK één jaar verschoven worden en zit daardoor kort op het al voor 2022 vastgestelde EK. Jessica Schilder: ,,Na het brons, ga ik in München voor goud. Dan moet ik voor de derde keer dit jaar Auriol Dongmo uit Portugal zien te verslaan, die nu op het WK vijfde en na mij de beste Europese is geworden. Eerder bleef ik haar tijdens de Diamond League in Oslo voor. Een jaar geleden hield ik niet voor mogelijk dat ik haar nu al kon kloppen, maar het zit er gewoon in. Dus ga ik voor mijn eerste internationale titel als Europees kampioen. Want laten we eerlijk zijn, brons is prima, maar goud blijft toch de mooiste kleur.”