Wielerfanaten fietsen geld bijeen namens ALS-patiënt Walter
,,Fantastisch”, zei Walter Reukers over de geste van zwager Ton Otten en zijn wielervrienden. Ze stapten zaterdagmorgen op de racefiets en reden 122 kilometer vanuit Epse (vlakbij Deventer), om ‘s middags in Edam een cheque van ruim 5300 euro te overhandigen aan de Edamse ALS-patiënt. Geld dat de ALS-stichting kan aanwenden voor onderzoek naar de dodelijke ziekte. Niet alleen Walter wachtte de wielerfanaten op, maar buren, familie en vrienden vormden – op gepaste afstand – een erehaag.
Door Eddy Veerman
Walters vrouw Ellen ontving haar broer met een emotionele knuffel. ,,De bedoeling was om met meer fietsers onderweg te gaan en er is geprobeerd de renners van Toerclub Volendam aan te laten haken, maar dan werd het gezelschap te groot, gezien de huidige situatie”, vertelt Ellen. ,,We zijn blij dat het in ieder geval door kon gaan en toch een verrassend hoog bedrag is ingezameld voor ALS-onderzoek.”
In januari 2018 werd ALS gediagnosticeerd bij Walter. ,,Dan word je kamertje ingeroepen en krijgt het slechte nieuws te horen.” Walter: ,,’Je hebt ALS. Toen dacht ik: dan ga ik dood’.” Ellen: ,,Hij ging eerst snel achteruit en sindsdien is hij al een tijdje zoals hij nu is.”
,,Er is nog altijd geen medicijn, dus dan ben je blij dat je kunt bijdragen aan onderzoek ernaar. Walter is nog wel in Tokio geweest, omdat er het vermoeden was dat een medicijn aldaar zou helpen. Dat heeft tot een mooie reis geleid.” Walter: ,,Mijn moeder heeft het vermoede dat het wel heeft geholpen.”
Het gezin maakte nog enkele reizen. Ellen: ,,We zijn nog in New York en Griekenland geweest, maar daarna was reizen niet meer mogelijk. Onze kinderen Sam en Julia hebben ene fotoboek gemaakt van de laatste twee jaar met mooie herinneringen.”
‘Je schuift toch
iedere keer
je grens op’
Walter: ,,Ik accepteer de ziekte, maar ik kan niet meer lopen, kan niets meer met mijn handen. Maar zoals dit, wat nu wordt georganiseerd, is fantastisch.” Ellen: ,,We leven met de dag. Walters moeder werd negentig jaar en toen hij dat mocht meemaken, hoopten we dat hij er bij zou zijn als Sam zou slagen voor zijn school. Dat is ook gelukt. Ik vraag hem wel af en toe: is dit nog wat je wil? Hij vindt het zwaarder dan zwaar. Vooral dat je zo afhankelijk bent. Maar je schuift toch iedere keer je grens op. Mensen hechten toch aan het leven. En aan de omgeving.”
,,Mensen kunnen het zich niet voorstellen, vragen aan mij ‘hoe kan het dat je nog vrolijk bent?’ Maar je kunt niet de hele tijd droevig zijn, althans ik niet. Natuurlijk baal ik af en toe. Soms ben ik razend op de ziekte en zelfs op Walter. Dat is menselijk. Hij kan niks bewegen, dus hij heeft altijd hulp nodig. Maar er zijn ook mooie momenten. Het is de balans in het leven die je steeds zoekt en weer vindt. We hebben onlangs een oude platenspeler gekocht. Mensen komen dan elpees brengen.” Walter: ,,En het is echt leuk om die te draaien.” Ellen: ,,Oude liedjes brengen mooie herinneringen boven.”
Uw reactie