Peter Kwakman krijgt levensreddende stamcellen van broer Gerard én overwint Corona

‘Laat de zee even zien’

Even terug in de tijd, 6 April 2016: de diagnose
,,Een dag die in ons geheugen gegrift staat. De dag waarop we in het ziekenhuis de uitslag van de beenmergpunctie zouden vernemen. ‘MDS’ zei de arts. ‘Ga je daar aan dood?’, vroeg Tanja. ‘Ja’, zei de arts. ‘maar iedereen gaat dood…’
Wat een klap! En wat een manier om een diagnose van zo’n ernstige ziekte over te brengen.
Per toeval kwamen we toen in contact met Corien Eeltink. Zij is werkzaam bij professor Van de Loosdrecht, een erkend specialist op het gebied van MDS en werkzaam in de VU. Corien heeft gezorgd dat wij toen op korte termijn een afspraak bij deze professor kregen en tot op de dag van vandaag bij hem onder behandeling zijn. Zij hebben samen gezorgd dat wij weer vertrouwen in de toekomst hebben gekregen.”

Peter is terug op zijn vertrouwde stek. ‘Op de steg’. En heeft duidelijk een jasje uit gedaan. ,,Een kilootje of tien ben ik kwijt, waarvan ook spiermassa. Je ligt tenslotte zes weken lang op een bedje. ‘We komen van ver…’, zei de dokter bij het ontslag uit het ziekenhuis. Ik dacht: ‘jij hebt niet altijd alles verteld onderweg’. Aan de andere kant, ze wisten ook niet alles, met dit onvoorspelbare virus.”
Met de blik op het IJsselmeer en de blauwe lucht, komt hij op krachten. Omdat de wind, vijf dagen na zijn ontslag uit het VU-ziekenhuis, is afgenomen, durft Peter zich buiten te begeven. En bezoek te ontvangen. Zijn moeder en schoonmoeder zijn zojuist vertrokken. Voor het eerst na zeven weken zagen zij hun (schoon)zoon weer in levende lijve.
Peter was Hoofd Personeelszaken bij Bart Smit. ,,Het liep allemaal gelijk. Hoe het met Bart Smit verliep en met mijn gezondheidsproces. Je zag het gebeuren bij het bedrijf, dat het zou eindigen in mineur. Ik heb daar veertig jaar gewerkt. Mooie job, goed bedrijf, leuke collega’s, het voelde als een familie. Zo zonde. En soms wist ik dingen die mijn collega’s nog niet wisten. Dan liep ik echt met de shit in mijn lijf.” Zijn vrouw Tanja knikt: ,,Hij uitte zich ook niet. Misschien is dat straks anders, door alles wat is gebeurd.”