Liefde is…

Moon en Vera, vrienden voor het leven…

,,De eerste anderhalf jaar sudderde het een beetje door”, begint Vera. ,,Het was nog niet écht aan. Op een gegeven moment zei Moon ook, nou moet je maar eens verkering gaan zoeken. Het kan wel weer.” Moon: ,,Kijk, in die tijd zaten wij vroeger altijd bij Job, de bar, met 25 vrienden en het was elke week feest. Een vriend van me vatte het ooit nog het beste samen tijdens kermis. Er kwam een meid binnen en die wreef met z’n handen over zijn buik. Toen hij omhoog keek, keek hij tegen twee enorme tieten aan en sprak de legendarische woorden: ‘wat kom je doen? Mijn zondag van kermis verkloten?’ Wij hadden geen tijd voor vrouwen. Wij moesten bier drinken en mallepraat verkopen.”

‘Kom je nou
mijn zondag van
kermis verkloten?’

Vera: ,,Hij kwam er al snel achter dat hij toch niet zonder me kon. We zijn denk ik voorbestemd. Vrienden voor het leven durf ik wel te zeggen.” Moon: ,,Het was geen groupie, maar ze was niet zo lastig, dus ze mocht blijven, haha. Nee, zonder dollen. We zijn in de loop van de jaren verliefd op elkaar geworden en tot op de dag van vandaag gebleven.”
Acht jaar hebben de twee verkering, als ze in het echt verbonden worden. Voor die tijd uiteraard geen geflikflooi. ,,Daar zou ik geen weddenschappen op afsluiten”, lacht Moon. ,,Ik weet nog wel een anekdote, maar of ik die mag vertellen van Vera?” Laatstgenoemde ligt al dubbel voor het verhaal verteld is. ,,Als je het maar netjes verwoord.” Moon: ,,Kijk in die tijd mocht je nog niet iedere avond met je vriendin naar huis. Dus als wij na het werken in de Pius X aan het opruimen waren, zat de deur dicht en dan gebeurde er wel eens wat.”
Vera: ,,Lagen we daar samen in de bank toen de luchtkoepel er af werd geschroefd door een inbreker. Ik had alleen mijn Chanel No. 5 op, zou Marilyn Monroe zeggen.” Moon: ,,Het was pikkedonker, alleen het noodlicht brandde. Dus toen die inbreker de koepel weghaalde en ons zag liggen, nam hij gelijk de spatter. Waargebeurd!”
Het is niet de enige inbreker die ze tijdens hun escapades tegen het lijf lopen. Moon: ,,We stonden een keer in het steegje achter het huis van een collega toen we gestommel en geschreeuw hoorden en er ineens een jongen over straat rende. De dag erna belde ik mijn collega op en die zei: ‘wat ik nou toch mee heb gemaakt. Een inbreker in mijn huis.’ ‘Die heb ik gezien, gisteravond’, reageerde ik. ‘Heb jij die gezien? Waarom heb je ’m dan niet gepakt?!’ Waarop ik zei: ‘omdat we met andere dingen bezig waren’. En dan gieren van het lachen natuurlijk.”

‘Toen die inbreker
ons zag liggen,
nam hij gelijk
de spatter.
Waargebeurd!’

Ze hebben samen veel gelachen, maar ook een hoop moeten doorstaan. Het stel krijgt na hun dochter Linda namelijk een zwaar gehandicapte zoon, Tom. Vera: ,,Hij heeft zeven jaar bij ons in huis gewoond voor hij naar Kadijkerkoog is overgeplaatst. Tien jaar terug is hij op 23-jarige leeftijd overleden en dat dragen we altijd met ons mee. Het was een zware tijd, maar het heeft ons ook heel dicht bij elkaar gebracht.” Moon: ,,Heel veel stellen overleven het niet in onze situatie. Die gaan uit elkaar, maar wij hebben direct gezegd tegen elkaar: we doen dit samen. En dat hebben we altijd gedaan.”
Samen hebben ze tevens besloten te genieten van de kleine en de grote dingetjes en dat doen ze met volle teugen. Moon: ,,We hebben heel veel van de wereld gezien, met als hoogtepunt Costa Rica.” Vera: ,,Ook ontmoetten we tijdens een van onze reizen een Amerikaan die een vriend voor het leven is geworden. Hij belde eens en vertelde dat hij naar Noorwegen op doorreis was en even op de koffie zou komen. Dat deed hij en toen hij wegging, zei hij; ‘tot volgend jaar in Amerika.’ Daar hebben we hem aan gehouden en we zijn een jaar later op visite geweest op zijn ranch. Prachtige tijd gehad.”
Prachtige tijden die ze graag nog een vervolg geven, maar er zijn voorlopig vooral zorgen. ,,Er zijn sowieso al twee reizen gecanceld vanwege de corona, maar onze dochter is ziek en daar gaat momenteel al onze aandacht naar toe. Als het met haar weer goed gaat, gaat het met ons ook goed. Dan zien we daarna wel verder. Verre reizen hoeven voor ons niet meer, we zijn al op zoveel mooie plekken geweest. Engeland, Schotland, Ierland en Slovenië, staan nog wel op de bucket list. We zijn gelukkig nog hartstikke fit, dus dat komt vast nog wel goed.”