Carola Smit: het meisje op de achtergrond werd Neerlands grootste ster

Van de Chardo naar Carré

,,Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik wilde zingen en dansen”, begint Carola (57). Op school was ze heel timide. Als gevolg van haar verlegenheid bevond de zangeres zich altijd op de achtergrond. Nooit had ze de behoefte om in het centrum van de aandacht te staan. Wat ze wél had, was een enorme bewijsdrang. En Carola’s vader wist precies wat hij moest zeggen om haar aangeboren zang- en turntalent naar de voorgrond te toveren.
,,Omdat ik me op school zo inhield, kwam ik iedere middag barstend van de energie thuis”, herinnert de vriendelijke zangeres zich. ,,Mijn ouders, broers en zussen kregen thuis dus dagelijks complete zang- en danssessies voor hun kiezen. Of ze nu wilden of niet. Dat ze dat allemaal tolereerden ben ik ze nog altijd enorm dankbaar voor.”
Als jongste telg van de familie Smit maakte Carola in haar kindertijd kennis met verschillende muziekstijlen. ,,Mijn vader hield van opera – zolang het maar zang bevatte was het goed – en van zangers als Frank Sinatra en Bing Crosby. Mijn broers en zussen kochten geregeld platen van muziek uit de jaren 60 en 70. Die indrukken neem je allemaal mee. Zelf was ik helemaal weg van Barbra Streisand. Daar komt denk ik ook dat schone zingen vandaan”, doelt Carola kritisch op haar eigen zangstijl, waar ze als BZN-lid zoveel hits mee scoorde. ,,Ik houd van puur zingen, van heldere, zuivere stemmen. Maar toch, als ik liedjes van mezelf terug hoor, vind ik het té schoon.”

Turnster
Op jonge leeftijd was Carola fanatiek turnster. Haar aangeboren talent en het vele trainen resulteerden in een plaats in de selectie. Als pupil werd Carola samen met haar lotgenootjes wekelijks door Wies Zwarthoed naar Sportcentrum Papendal in Arnhem gereden. ,,In de auto werd altijd gezongen. Op een gegeven moment vroeg Wies of we om de beurt een liedje wilden zingen. Het zweet brak me uit. Ik durfde het natuurlijk niet, maar er was geen ontkomen aan. Dat was de eerste keer dat ik voor mensen buiten mijn familie zong.”
De volgende dag trainde Carola weer in Volendam, waar ze door coach Nel Bond bij zich werd geroepen. ,,Nel had gehoord dat ik mooi kon zingen. Ze vroeg of ik voor haar ook een liedje wilde zingen. Ik wist niet wat ik meemaakte. Wéér zingen voor iemand. Ik was wel blij dat ze me blijkbaar goed vonden zingen, maar ik durfde niet nu weer voor iemand te zingen. Toch werd er ondanks dat gevoel, van binnen iets aangewakkerd dat zorgde dat ik mijn stem wilde laten horen. Omdat ik te verlegen was besloot ik mijn rug toe te keren. Om de een of andere reden durfde ik het zo beter. Voorzichtig begon ik te zingen. En vanaf dat moment werd het zingen van een liedje een standaard onderdeel van mijn training. Dankzij Wies en Nel kwam ik van mijn angst af.”
,,In het jaar dat mijn vader en moeder hun 25-jarig huwelijksjubileum vierden, trouwde ook mijn oudste zus met haar man. Kort achter elkaar vierde onze familie twee feestjes in Spaander. En op beide feestjes zong ik drie liedjes.” De daaropvolgende maanden bleef het stil. Carola richtte zich op school, op turnen en op haar bijbaantje in snackbar Chardo, waar ze op vrijdagavond samen met haar zus achter de balie stond. ,,Op een vrijdagavond kwam geluidstechnicus Erik van Rees de tent binnenstappen. Destijds had ik geen idee wie hij was, maar hij vroeg of ik interesse had om in het bandje Double Trouble te gaan zingen. Hij stelde de vraag namens bassist Jan Jonk, die op zijn beurt van Kees Dikkerd uit Spaander gehoord had dat ik kon zingen. Ik werd er een beetje mee overvallen en wimpelde hem af.” Niet veel later werd de bedeesde Carola weer aangedaan, ditmaal in een café op de dijk. ,,Een vriend van de bandleden zei: ‘die jongens rekenen erop dat je een keer langskomt. Ze repeteren op dinsdagavond in de Jozefschool.’”
,,Ik vond het doodeng. Ik deed niets liever dan zingen, maar om even in mijn eentje bij een repetitie binnen te stappen en mee te zingen met een band, dat was toch niks voor mij.”
De dinsdagavond brak aan en met lood in haar schoenen fietste Carola richting de Jozefschool. ,,In de hoek zat Henk Mooijer achter zijn drumstel. Aan zijn kritische blik kon ik aflezen dat hij het een eigenwijze actie van me vond om zo even tijdens een repetitie binnen te stappen alsof er niets aan de hand was. Hij moest eens weten wat er aan dit bezoekje vooraf is gegaan, dacht ik.”
Afgezien van de eerste visuele indruk werd Carola heel enthousiast ontvangen door de leden van Double Trouble. ,,Samen zochten we naar een liedje voor mij om te zingen. Een soort auditie als het ware. We eindigden op een liedje van Spargo, dat was nou niet bepaald op mijn lijf geschreven”, lacht de Volendamse. ,,Toch deed ik mijn best en blijkbaar voldeed ik aan de verwachtingen. Ik werd namelijk gelijk uitgenodigd om dat weekend mee te doen aan een optreden.”
Carola maakte van 1980 tot 1984 deel uit van Double Trouble, dat tijdens die periode de bandnaam zou wijzigen in Friends. ,,Bijna ieder weekend speelden we overal door het land. Doordeweeks werkten we er allemaal bij, ikzelf werkte als administratief medewerkster bij Bart Smit. Dat was voor mij een ‘topbaas’, ik mocht op maandag altijd later beginnen als ik zondag gespeeld had. Ik was dus in de gelegenheid om me volledig op de muziek te richten. Die jaren zal ik nooit vergeten. Vanaf die eerste repetitie had ik een enorme klik met alle bandleden. Voor het eerst verdween mijn verlegenheid naar de achtergrond, dat was voor mij echt een openbaring.”

Kennismaking
Begin jaren 80 verzorgde Carola met haar band Friends het voorprogramma van BZN. ,,Een aantal maanden na dat optreden bezochten BZN-leden Cees Tol en Jack ‘Dekker’ Veerman met hun vrouwen een optreden van ons in Wognum. Wij hoorden in de wandelgangen al ver van tevoren dat we hoog bezoek zouden krijgen dat optreden en eerlijk gezegd werd ik daar een beetje nerveus van. Ik had namelijk gelijk het idee dat er meer speelde.”
Nerveus of niet, Carola zette de knop om en deed waar ze goed in was. ,,Na dat optreden bleef het een tijdje oorverdovend stil vanuit de BZN. Tot ik op een zekere dag in 1983 vanuit mijn werk naar huis fietste en onderweg klemgereden werd door Jack Dekker. Hij gooide de deur van zijn auto open en zei: ‘ik haal je vanavond om 19.00 uur op bij het voetbalveld. We willen je even spreken.’ Ik wist niet wat me overkwam. Jack drukte me op het hart om thuis nog niks te zeggen.”
Eenmaal thuisgekomen speelde de spanning haar parten. ,,Ik kreeg geen hap door mijn keel en kon een lach niet onderdrukken. Mijn familie merkte natuurlijk dat er wat speelde. Ze voerden de druk op en ik bekende. Uiteraard hielden ze het geheim tot ik meer kon zeggen.”
Zoals Jack vanuit zijn auto naar haar geroepen had, maakte Carola dat ze om 19.00 uur bij het bewuste voetbalveld stond. ,,Klokslag 19.00 uur kwam hij aanrijden. Ik stapte in en samen reden we naar de repetitieruimte van BZN in Monnickendam. Eenmaal in die ruimte bleek dat ik niet de enige was die last had van zenuwen. Ik werd aangekeken door de gespannen gezichten van alle mannelijke BZN-leden.”
De geheime afspraak zou in het teken staan van een officiële kennismaken én het achterhalen van Carola’s ambities. ,,Mijn aanwezigheid bij de band mocht niet uitlekken voordat het definitief was. De vraag of ik bij de BZN wilde is waarschijnlijk de grootste vraag die ik ooit heb moeten beantwoorden. In één klap zou mijn leven op de kop staan. Ik zou mijn baan moeten opzeggen, zou moeten stoppen met mijn eigen band, iedere dag zou ik met BZN bezig zijn én bovendien was ik er niet zeker van dat het een succes zou worden. Ik dacht altijd: ‘stel nou eens dat die blonde van ABBA ermee stopt, dan wordt het nooit meer wat.’ Dat zou bij BZN zomaar hetzelfde kunnen zijn.”

‘Ik heb vooral
moeite gehad om
mijn bandleden
van Friends om
de tuin te leiden’

,,Het was in die tijd niet zoals het nu is. De zangeressen lagen niet voor het oprapen”, vervolgt Carola bescheiden. De volgende dag vond in het repetitielokaal de officiële auditie plaats. De uitkomst van die auditie spreekt voor zich. Carola zou vanaf dat moment een twee-eenheid met zanger Jan Keizer vormen. ,,Eenmaal thuisgekomen maakte de blijdschap al gauw plaats voor een naar gevoel. Ik moest niet alleen ontslag nemen, maar ook moest ik afscheid nemen van Friends en ik mocht nog niet zeggen waarom. Het BZN-management wilde het nieuws gelijktijdig met de release van het album naar buiten brengen. Dat was hartstikke moeilijk. Ik heb vooral moeite gehad om mijn bandleden van Friends om de tuin te leiden. Wel mocht ik gelukkig de optredens afmaken die op dat moment in de agenda stonden.” Om de reden van haar afscheid vorm te geven bedacht Carola een excuus. ,,Mijn bandgenoten wisten dat ik graag danste, dus vertelde ik ze maar dat ik naar de balletacademie ging. Na dat verhaal werd het onverwachts nóg moeilijker. Ze waren allemaal namelijk nog blij voor me ook. Ik voelde me heel schuldig.”
In november 1983 werd achter gesloten deuren het BZN-album ‘Reflections’ met Carola opgenomen. ,,Drie maanden later lekte in Volendam uit dat ik Anny’s opvolgster was. Het was een kwestie van tijd voordat het ook buiten het derde klaphek bekend zou worden. Een nationale krant belde ons management, ze hadden het gerucht gehoord. Als wij niet met een verklaring kwamen zouden ze zelf een verhaal publiceren.”
Het management en de leden van BZN werden in het nauw gedreven en besloten overstag te gaan. ,,Samen met Anny, Jan Keizer en Jan ‘Pet’ Tuijp heb ik toen ’s middags een interview gegeven, terwijl ik ’s avonds met Friends een optreden had staan. Het interview liep uit en buiten ijzelde het. Tijd om voor het optreden nog even langs huis te gaan was er niet meer.”

Nietsvermoedend
Terwijl één van de BZN-managers, Jacques Hetsen, Carola naar de locatie van haar optreden bracht, stonden de Friends-bandleden nietsvermoedend bij haar moeder aan de deur. ,,Zoals gebruikelijk kwamen ze me thuis ophalen. Mijn moeder heeft toen maar verteld wat er aan de hand was. De dag erna zouden ze het toch wel in de krant lezen.” In de kleedkamer barstte voor het optreden de bom. ,,Vooral Tom Keizer ontplofte van woede. En de woede was niet alleen aan mij gericht, maar ook Jacques kreeg de volle laag. Ik begreep die boosheid natuurlijk wel. Zij waren mij als zangeres kwijt omdat ik voor een andere band koos. Het was een heel vervelende situatie.”
Na de hele nacht geen oog dicht te hebben gedaan, stond Carola de volgende morgen een positieve verrassing te wachten. ,,Kees ‘Schien’ Plat, mijn bandgenoot uit Friends, stond voor de deur om zijn excuses aan te bieden voor de reactie van de avond ervoor. Namens de band bood hij zijn verontschuldigingen aan en hij gaf aan volkomen te begrijpen dat ik deze stap nam. Het sportieve gebaar van Kees heeft me heel goed gedaan.”
In maart 1984 betrad Carola voor het eerst de bühne als zangeres van de BZN. ,,Maandenlang werkten we naar die avond toe en al die tijd was ik buitengewoon gespannen. Niet alleen omdat ik mijn debuut bij een nationale bekende band zou gaan maken, maar ook omdat ik al een lange tijd met een geheim had gelopen.”
De jonge Volendamse werd geweldig ontvangen door de BZN-aanhang. ,,Al na het eerste nummer gleed de spanning zo van me af. Het voelde echt als een warm bad.” In één klap groeide de timide Carola uit tot een nationale ster. ,,Dat is de mindere kant van een carrière in de muziek. Overal waar je komt, kijkt iedereen je opeens aan. Ik heb daar wel moeite mee gehad. In het begin dacht ik dat het wel over zou gaan als ik oogcontact vermeed, maar het maakte geen verschil. Vooral als ik op een onder Nederlanders populaire vakantiebestemming was had ik er veel last van. Tijdens mijn eerste jaren bij BZN zat ik in de zomer bijvoorbeeld met vrienden op een camping. Daar voelde ik echt dat ik in de gaten werd gehouden en dat is geen prettig gevoel. Het gekke was dat het wat minder werd toen ik verkering kreeg. Met mijn man bezocht ik andere, verdere bestemmingen, waardoor we wel meer met rust werden gelaten.”

‘Van weer leren
lopen tot in een
aangepaste automaat
met alleen mijn
linkerbeen weer
leren rijden,
je begint weer op nul’

Na drie succesvolle jaren met haar nieuwe band zou Carola de landelijke krantenkoppen weer halen, maar ditmaal met minder goed nieuws. ,,Op mijn 23e kreeg ik een herseninfarct en kwam ik in het ziekenhuis terecht. Om op zo’n jonge leeftijd zoiets op te lopen is heel dramatisch. Ik kon werkelijk niets meer zelf, mijn hele rechterkant was verlamd. Als gevolg zou ik alles opnieuw moeten leren. Van weer leren lopen tot in een aangepaste automaat met alleen mijn linkerbeen weer leren rijden, je begint weer op nul.” Carola ervaarde niet alleen de druk van er zelf lichamelijk weer bovenop komen, maar had tevens te maken met een volgeboekte BZN-agenda. ,,Die vraag kwam al vrij gauw”, lacht ze. ,,Ze wilden natuurlijk weten wanneer ik weer zou kunnen zingen, maar ik kon op dat moment nog niet eens zelfstandig eten. In april 1987 maakten we de afspraak dat ik in oktober dat jaar weer mee zou kunnen doen. Het was een ambitieuze deadline, maar naast de stress die ik ervan kreeg gaf het me ook kracht.”
Na drie en een halve week in het ziekenhuis te hebben gelegen mocht Carola eindelijk naar huis. ,,Ik ben gelijk keihard aan het werk gegaan om mijn lichaam weer fit te krijgen. Zwemmen, lopen, traplopen, massages, alles om mijn spieren weer te trainen.” Na een intensieve periode sloot de vastberaden zangeres in september weer aan bij de repetities van haar band. ,,Mijn lichaam was nog lang niet op het niveau waar het moest zijn, maar ik was er weer bij. Ik leefde weer. Ik was zó gelukkig dat ik weer gewoon kon zingen.”
Hoewel Carola zielsgelukkig was weer deel uit te maken van haar geliefde band, bleek een ander bandlid minder te genieten van zijn werk. ,,Gitarist Cees Tol kondigde aan ermee te stoppen. Hij kon niet tegen die gekte, om het zo maar even te noemen. Die bekendheid en het sociale verwachtingspatroon waar de band mee gepaard ging, dat vrat aan hem. Kort na het afscheid van Cees gaf ook zijn broer Thoom aan dat hij het niet meer zag zitten. De aankondiging van Cees en Thoom maakte wel dat ik lichtelijk in paniek raakte. Ik had zoveel geluk gehad dat ik in deze band terecht was gekomen en nu liep het voortbestaan ervan risico.” Cees en Thomas Tol werden vervangen door respectievelijk Dirk van der Horst en Dick Plat.

Dirk
,,De aanwezigheid van Dirk van der Horst zorgde dat onze optredens leuker werden. Hij kwam uit de Dizzy Man’s Band. Dat waren showmensen die bekend stonden om hun humor en gekkigheid tijdens liveshows. En dat nam Dirk, naast zijn gitaarspel, ook mee naar de BZN. Jan Keizer staat er natuurlijk ook om bekend dat hij van een geintje houdt op het podium, en Dirk reageerde daar heel goed op. Die sfeer gaf onze optredens een extra dimensie. Daarbij hadden we met Dick Plat niet alleen een extreem goede muzikant binnengehaald, maar bovendien ook een zeer prettig mens.”
De nieuwe, uiterst gemotiveerde bandleden bleken een schot in de roos voor BZN. ,,We bevonden ons inmiddels in een dusdanige luxepositie dat we niet meer álle aanvragen in de agenda hoefden te zetten. De opname- en schrijfsessies doordeweeks gingen gewoon door, dus gaf het een hoop rust dat we af en toe een vrije zondag in konden plannen. Zelf schreef ik niet mee aan nieuwe liedjes, maar ik ging wel af en toe even langs omdat ik het gezellig vond.” Carola lacht: ,,Ik vond eigenlijk alles een feestje.”
De daaropvolgende jaren leek de Band Zonder Naam alleen maar in populariteit te groeien. Van verschillende gouden platen tot jaarlijkse avonturen over de hele wereld, en van samenwerkingen met heuse orkesten tot een eigen televisieprogramma, bedenk het en Carola en co deden het. ,,We werden door de TROS gevraagd om een programma genaamd ‘BZN Ontmoet’ te presenteren. Jan Keizer en ik zouden verschillende bekende Nederlanders interviewen. Het idee stond ons wel aan, maar we hadden totaal geen ervaring met interviewen en het presenteren van een televisieprogramma. De organisatie beloofde ons een soort mediatraining, maar dat werd natuurlijk niks. We werden zo voor de leeuwen gegooid. Opeens zat mijn jeugdidool Rob de Nijs tegenover me. Ik werd er helemaal ongemakkelijk van, maar ik moest hem wel even interviewen terwijl de camera’s op ons gericht stonden. Toch was de meest memorabele uitzending die met André van Duin. Vooraf werden we al gewaarschuwd dat je je eigenlijk niet kunt voorbereiden op een interview met hem. Het advies bleek te kloppen. Binnen de kortste keren nam André het interview over. Hij is ongelooflijk onvoorspelbaar en hilarisch. Het zou onze beste uitzending worden.”

‘Hij heeft ons
aangestoken
met zijn mooie
kijk op het leven’

Helaas beleefden de BZN-leden samen niet uitsluitend positieve hoogtepunten. ,,Ik herinner me nog heel goed dat Dirk achter de schermen even vluchtig een andere broek aantrok. We schrokken allemaal van hoe mager hij was geworden. Dirk bleek een ernstige ziekte onder de leden te hebben.” Carola zucht: ,,Niet lang na dat schrikmoment belde Jan Pet me om te vertellen dat Dirk uitgezaaide prostaatkanker had en dat hij niet lang meer te leven had. Dat hakte er verschrikkelijk in. Dirk was altijd mijn maatje geweest bij de BZN. Als we in een theater aankwamen liep hij altijd direct op de bar af om twee kopjes koffie te halen, één voor hem en één voor mij. We trokken altijd samen op. Als je dan hoort dat één van je beste vrienden ongeneselijk ziek is… Dat valt echt heel zwaar.”
Na de diagnose zou Dirk nog anderhalf jaar leven. ,,Je zag hem echt aftakelen. Hij had zóveel pijn, maar hij wilde écht niet dood.” In 2004 kwam de gitarist te overlijden. Carola heeft het zichtbaar nog moeilijk als ze het einde van haar maatje aanhaalt. ,,Dirk was écht een levensgenieter. Hij liet ons dingen zien, maakte ons bewust van onze omgeving. Hij heeft ons aangestoken met zijn mooie kijk op het leven.”
Na Dirks overlijden maakte BZN een doorstart met gitarist John Meijer. ,,We kozen er destijds voor om door te gaan met de band omdat we nog relatief jong waren en nog niet aan toe waren om niets meer te doen.” Drie jaar later was het onvermijdelijke moment dan toch daar. ,,Jan Keizer kondigde aan wat we al aan hadden zien komen, hij ging als soloartiest verder. Dat werd het einde van de BZN. Ik vond het best vreemd dat Jan die keuze maakte, maar ik vond het niet heel erg dat we stopten. Het was wel mooi geweest.”
Zelf heeft Carola nooit een solocarrière geambieerd. ,,Ik geloof wel in het instituut, maar niet per se in solocarrières. Het lijkt me helemaal niks om zonder bandleden op het podium te staan.” In de jaren na BZN zou Carola nog verscheidene muzikale uitstapjes maken. Zo zou ze onder meer met Jack Stroek en mede BZN-lid Dick Plat gedurende een aantal maanden door het land optreden, werd ze benaderd om jaarlijks als gastzangeres bij de kerstconcerten van Danny Malando’s orkest mee te doen, vormde ze samen met Aletta Tol en Jack Huigsloot een zangblok in de band Get Back Live en werd haar loopbaan in 2016 gevierd tijdens ‘an evening with Carola Smit’. ,,Dick Plat heeft me nog wel eens proberen over te halen een solocarrière te beginnen, maar ik zie mezelf niet als fuifnummer. In mijn hart wist ik dat ik geen soloartiest was. Gedurende mijn carrière heb ik het juist altijd zo naar mijn zin gehad vanwege het gezellige samenzijn. Dat sfeertje als je met zijn allen op pad bent, dat is voor mij altijd het belangrijkste geweest.”

Aletta
,,Daarom vond ik het ook zo leuk om met Get Back Live weer in een band terecht te komen. Aletta vroeg of ik een keer samen wat wilde zingen met haar. Uiteindelijk stonden we naast elkaar op de bühne. We hadden een gezellig repertoire vol met avondjes-nummers. De optredens sloegen goed aan, we speelden voor volle zalen en het publiek zong ieder nummer uit volle borst mee. Kortom, de toekomst voor Get Back Live zag er rooskleurig uit.” Langzaam maar zeker begon Carola te merken dat haar bandgenoten meer wilden. ,,Zij hadden het gevoel dat we een kans zouden laten schieten als we op dat moment niet het land in zouden gaan met de band, maar ik had mijn portie al wel gehad. Het moest geen werk meer worden voor mij. En dat wilde ik natuurlijk niet echt laten merken. Ik vond het ook vervelend om mijn bandleden teleur te moeten stellen.”
Na vier jaar deel uit te hebben gemaakt van Get Back Live kreeg Carola wéér van dichtbij te maken met een ongeneselijke ziekte. ,,Aletta vertelde ons dat ze kanker had. De volgende mokerslag van die vreselijke ziekte. Dat was een erg heftige periode voor ons. Ik was bang dat ze in zou storten, maar niks van dat. Ze had een drive, dat houd je niet voor mogelijk. Tot vier weken voor haar dood stond ze nog op het podium. Zo’n jonge vrouw met zoveel power, op een oneerlijke manier komt daar dan opeens een einde aan. Ik ben haar enorm dankbaar dat ze me de kans heeft geboden om weer muziek te mogen maken. Vier jaar lang heb ik met Aletta in Get Back Live gezongen en daarna nog drie jaar met Marije van der Zee. Dankzij Aletta heb ik nog zeven jaar mijn passie kunnen uitoefenen.”

‘Alleen thuis
geef ik af en toe
nog een galmpie’

Ambities heeft Carola wat muziek betreft niet meer. En voor iemand die alles al bereikt heeft is dat natuurlijk wel te begrijpen. ,,Ik heb dit hele jaar nog niet gezongen. Alleen thuis geef ik af en toe nog een galmpie, het liefst met mijn dochter Marleen samen. Wat ik wel nog vol overgave doe, is de zangcoaching bij PX. Daar ben ik als coach al zeven jaar bij betrokken.”
Carola lacht: ,,Ik moet eerlijk zeggen dat ik maar wat doe. Ik ben helemaal niet opgeleid om mensen les te geven. Wat ik dus probeer, is mijn eigen ervaring, zangtechniek en mijn zanglessen van vroeger over te brengen op de meiden. En dat gaat hartstikke goed. Je ziet ze echt groeien en dat is zó leuk om te zien.”
,,Hoewel ik een huismus ben en erg op mijn rust gesteld ben, moet ik toegeven dat ik het gezelschap en het plekje in een band nog altijd mis. In een band kan je compleet jezelf zijn. Dat gevoel heb ik nu alleen nog thuis en bij Dick Plat.” Vanaf het moment dat ze haar eerste noten zong lijken de carrières van Carola en Dick met elkaar verweven. ,,We komen elkaar telkens weer tegen. Of beter gezegd: we zoeken elkaar telkens weer op.” Samen met de virtuoze toetsenist bereikte Carola heel wat mijlpalen. ,,Samen met Dick maakte ik mijn allereerste single met Double Trouble, we maakten samen mijn enige soloalbum, ik heb de eer gehad 21 jaar met hem in bands te spelen, en sindsdien, als de kans zich voordoet om samen muziek te maken dan pakken we die met beide handen aan.”
Menig muzikant zou zijn handen stevig dichtknijpen met de bovenstaande mijlpalen, maar Carola deed er in dienst van BZN nog een flinke schep bovenop. Samen met haar bandleden reisde ze de hele wereld rond voor optredens en het filmen van clips, speelde ze maar liefst achttien keer in een uitverkocht Ahoy, maakte ze tientallen succesvolle albums - waaronder de Symphonic Nights die ruim 400.000 keer over de toonbank gingen - en gaf ze een immens geslaagd jubileumconcert op het Volendamse Europaplein. Het timide meisje dat zich altijd op de achtergrond bevond, groeide uit tot Nederlands bekendste zangeres. Eén ding is in ieder geval zeker: toen Carola als jonge turnster doodzenuwachtig, met haar rug voor stond te zingen, had ze nooit verwacht dat ze jaren later dagelijks voor duizenden mensen tegelijk zou optreden.