Thomas en Wil na 50 jaar nog steeds verliefd

‘Wat is het toch een mooie vrouw’

Het stel ontmoet elkaar precies 50 jaar terug in de Kaketoe waar Thomas op dat moment met de toenmalige leden van BZN geniet van overtallig gerstenat. ,,Je kunt gerust stellen dat ik tot mijn oren aan toe vol zat”, begint de beroemde muzikant en componist met een lach op het gezicht. ,,Het was vrijdag van de bouwvak en op een gegeven moment komt er een heel lief meisje naar me toe met een grote sombrero op haar hoofd. Ik wist niet wie het was, maar het was liefde op het eerste gezicht.”

‘Waarom neem je
geen bouwvakker?’

Wil weet dat Thomas in een bandje zit, maar dat mocht volgens haar nog geen naam hebben. ,,BZN was toen nog letterlijk Band Zonder Naam. Ze waren wereldberoemd in Friesland, maar daar bleef het bij.” Thomas: ,,Mijn schoonmoeder zei op een gegeven moment zelfs ‘waarom neem je geen bouwvakker?’. Wij hadden het niet breed in die tijd, maar we hadden wel een droom en uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.” Vijftien en negentien zijn ze als hun liefde ontluikt. Wil: ,,Daarom zei mijn moeder ook ‘waarom neem je geen bouwvakker?’. Want iedere zaterdag en zondag moest hij weg om op te treden en dan zat ik alleen thuis bij mijn moeder, terwijl mijn vriendinnen de dijk op gingen. Het was namelijk ‘not done’ om de deur uit te gaan als je vriend geld aan het verdienen was.” Thomas: ,,Dat deden alle bandvrouwen, overigens. Het was in die tijd heel normaal. Je ging als ‘vrouw van’ niet alleen de deur uit.”
In 1975 trouwt het stel en in 1976 komt Mon Amour uit. Het succes van BZN – inmiddels in een andere samenstelling – komt dan in een sneltreinvaart. ,,We kochten een huis in de Hermanus van der Haarstraat”, gaat Wil verder. ,,Als een van de eerste op het nieuwe Zand. Zat ik daar als meisje van 21 het hele weekend alleen. In een groot huis, met allemaal piepjes en kraakjes die ik nog nooit had gehoord. Zonder lantaarnpalen buiten. Ik kom zelf uit een vissersfamilie – mijn vader en broers waren ook altijd weg – dus ik wist hoe het was om alleen te zijn, maar het viel niet mee.” Ondanks dat Wil het moeilijk vindt om vaak alleen te zijn, gunt ze Thomas alle succes van het wereld.

‘Het begon met ‘de ratten
dood op de mat’,
zoals ze dat zo mooi noemen’

,,Het begon met ‘de ratten dood op de mat’, zoals ze dat zo mooi noemen. Toen het succes zich aandiende, ging ik daar helemaal in mee. Het was hartstikke leuk. De droom die Thomas al zo lang koesterde, kwam in vervulling en daar hebben we samen echt van genoten.”
Hoewel het stel aangeeft dat ze een geweldig leven hebben gehad samen, zijn er ook vreselijke dingen de revue gepasseerd. Thomas: ,,Voor we onze geweldige kinderen – Jack en Kees – kregen, was een van onze kinderen gestorven na anderhalve dag geleefd te hebben. Dit was vooral verschrikkelijk voor Wil die het kind negen maanden bij zich had gedragen. Ik weet nog goed dat ik met dat kleine kistje naar het graf liep. In de sneeuw. Dat is iets dat je nooit meer vergeet.”
Wil: ,,Net als de Nieuwjaarsbrand waar Kees bij betrokken was. We zagen laatst nog wat foto’s van zijn benen. Dat staat ook op ons netvlies gegrift.”

‘Onze zoon Jack hecht
alleen niet zoveel
waarde aan trouwen’

Jack en Kees, ze zijn inmiddels genoemd. De zoons waar Thomas en Wil ongelooflijk trots op zijn. ,,Absoluut. En natuurlijk op onze kleinkinderen en schoondochter, Melanie. De enige Buijs in huis, zegt ze altijd. Ze kan ook zo lekker de telefoon opnemen. Waar onze kleindochter heel lief zegt, ‘met Tol’, neemt Melanie altijd heel prominent op met ‘met Buijs’. Waarom? Omdat ze ook graag Tol wil heten, haha. Onze zoon Jack hecht alleen niet zoveel waarde aan trouwen, maar wie weet komt haar wens binnenkort nog wel een keertje uit.”
Met een prachtige lach op het gezicht kijkt het stel vanuit de woonkamer van hun huis op het Noordeinde uit over het IJsselmeer.
Thomas: ,,Ik ben in deze buurt geboren, in de Kloosterbuurt. Op een gegeven ogenblik ging het goed met de band en wilden we weg uit de Van der Haarstraat. We hebben nog gekeken in Overleek voor een stukje grond. Om daar bij de boeren te gaan wonen. Wil was daar overigens geen voorstander van, dus toen dit huis te koop stond, was ze dan ook ontzettend blij. Achteraf gezien – we wonen hier nu 22 jaar – is het een schot in de roos geweest. Hier gaan we niet meer weg, want kijk nou zelf. Het is hier toch geweldig.”