Gisela Kemper begint aan laatste schooljaar in Cedar Falls: ‘Geen tijd voor heimwee’

Amerikaanse droom duurt voort

Drie jaar geleden ging de verslaggever van Nieuw-Volendam ook op bezoek bij Kemper, tijdens haar vakantie in Nederland. Destijds woonde ze net enkele maanden in Amerika en was alles nog nieuw. Inmiddels is ze volledig ingeburgerd en wacht alweer haar laatste schooljaar. ,,Ik had verwacht dat ik veel last van heimwee zou krijgen”, begint ze het gesprek via Skype. ,,Maar ik ben zó druk. Ik heb amper tijd om aan het thuisfront te denken. Ik heb erg veel lessen, erg veel huiswerk, erg veel stress en erg veel spierpijn”, lacht ze. ,,Desondanks bevalt het me uitstekend. Ik heb leuke en intelligente leraren en fijne mensen om me heen. Met tennis gaat het ook heel goed.”
Geweldige ervaring
Kemper koos drie jaar geleden voor de Verenigde Staten, omdat Amerikaanse universiteiten het mogelijk maken om studie en sport goed te combineren. Ze heeft een contract ondertekend om de Universiteit van Noord-Iowa te vertegenwoordigen als tennisster, terwijl de universiteit haar een sportbeurs aanbiedt waarmee ze collegegeld en andere kosten kan betalen. Alleen al de opleiding kost namelijk 31.000 dollar per jaar. Vandaar ook dat ieder schooljaar wordt geëvalueerd. Alleen als de Amerikanen tevreden zijn over haar prestaties op school en op het tennisveld, wordt haar contract verlengd.

‘Ze adviseren me om ook
mijn masterdiploma
hier in Amerika te gaan halen’

Kemper: ,,Ik ben iedere keer weer zenuwachtig, maar er is tot dusver nog geen moment twijfel geweest over een contractverlenging. De laatste keer zeiden de leraren tegen me: ‘Waarom ben je zo zenuwachtig? Als we jou weg zouden sturen, worden we voor gek verklaard’. Een mooier compliment kun je natuurlijk niet krijgen. Ze adviseren me om ook mijn masterdiploma hier in Amerika te gaan halen. Als dat kan, grijp ik de kans waarschijnlijk wel, want het leven is hier prima. Als het niet kan, vind ik het ook geen probleem om weer terug te gaan naar Nederland. Dan is dit hoofdstuk gewoon afgesloten en heb ik een geweldige ervaring achter de rug.”
Moederskindje
Een ervaring die ze de rest van haar leven zal meedragen in haar levenskoffer. ,,Als je me in de brugklas van het Don Bosco College had verteld dat ik als 17-jarig meisje naar Amerika zou gaan, had ik je voor gek verklaard. Ik was echt een moederskindje en Engels was mijn slechtste vak op school. Moet je me nu zien. Ik spreek goed Engels en heb erg veel mensen uit verschillende landen ontmoet. Ik doe m’n eigen boodschappen, ik kook, ik maak mijn eigen appartement schoon, ik pak zelf m’n koffer in en reis het hele land door als tennisster. Zo zie je maar, je kunt veel meer dan je denkt.”

‘Soms zitten we wel
tien uur in een auto’

De afgelopen jaren tenniste ze onder meer in Illinois, Florida, New Jersey, New York, Texas en Chicago. Vooral in het lente-semester speelt ze ontzettend veel wedstrijden. Kemper: ,,Normaal gesproken ga ik in het weekend lekker winkelen of uiteten, maar in die lente-periode ben je echt alleen maar bezig met school en sport. De ritjes die we afleggen, zijn vaak ook behoorlijk lang. Soms zitten we wel tien uur in een auto. Ik begin er nu langzamerhand aan te wennen. Ik doe onderweg mijn huiswerk en kijk vaak een film, terwijl mijn teamgenoten slapen. En het is natuurlijk bijzonder om al die grote steden te bezoeken. Van wat ik nu heb gezien, vind ik Amerika een heel mooi land.”
Knotsgekke wedstrijd
Haar mooiste tennismoment beleefde ze in haar eerste schooljaar. Ze bereikte op knotsgekke wijze de finale van de MVC Singles, het belangrijkste toernooi van het jaar. ,,Het is al heel knap om als eerstejaars student de halve finale van dat toernooi te bereiken en ik leek die wedstrijd te gaan verliezen. Toen mijn tegenstander drie matchpoints had, liep mijn coach zelfs al naar binnen. Hij had er vrede mee. Maar wat denk je? Ik herstelde uiteindelijk negen matchpoints van mijn tegenstander! Toen het op een gegeven moment 5-5 stond in de beslissende set, werd mijn coach teruggeroepen. Hij kon het amper geloven. Ondertussen zaten er op de tribune honderden medestudenten van mijn tegenstander, want we speelden op het veld van hun universiteit. Maar zij kregen zoveel respect voor mijn comeback, dat ze mij gingen aanmoedigen. In de laatste game pakte ik bij mijn eerste matchpoint meteen de overwinning. Ongelooflijk. Wat een ontlading.”
Ze stond in totaal zeven uur op de baan, omdat ze vóór die halve finale ook nog twee andere wedstrijden speelde. Een dag later volgde de finale. ,,Ik had héél veel spierpijn, maar speelde toch nog een aardige partij. Helaas verloor ik de wedstrijd, maar ik kon wel tevreden terugkijken. Het was een toernooi om nooit meer te vergeten.”
Handbereik
Kemper woont samen met een van haar ploeggenoten in een appartement, vlakbij de campus van de universiteit. Ze zit in een tennisteam met nog vijf andere studenten; drie Amerikaansen, een Canadese en een Engelse. ,,Mijn ploeggenoten zijn hier als het ware mijn vrienden en familie, omdat ik hen heel veel zie. Er zijn verder geen Nederlanders. Ja, twee professoren die al jarenlang in Amerika wonen. Maar die heb ik tot dusver één keer ontmoet. Ik ben echt op mezelf aangewezen.”

‘Zij kregen zoveel respect
voor mijn comeback,
dat ze mij gingen aanmoedigen’

Met haar studie biochemie, een behoorlijk zware opleiding, heeft ze weinig problemen. En dat terwijl ze naast haar lessen op school ook nog gemiddeld 25 uur per week sport bedrijft; op de baan en in de gym. De afgelopen jaren is ze dus ook op sportief vlak behoorlijk gegroeid. ,,Ik heb wel veel werk aan mijn service, die kan nog beter. Maar over het algemeen ben ik een veel betere speelster geworden. Ook mentaal. Als ik vroeger mensen langs de kant zag staan, werd ik al zenuwachtig. Nu schreeuwen er soms honderden mensen naar me. Daar lach ik gewoon om.”
De komende maanden speelt ze vier tot vijf toernooien. Rond de feestdagen in december keert ze voor vier weken terug naar Nederland en daarna begint de drukste tijd van het schooljaar, met bijna elk weekend een wedstrijd én de afronding van haar bachelor-opleiding. ,,Dat worden pittige, maar leuke maanden. Na ruim drie jaar in Amerika ligt mijn diploma nu echt binnen handbereik. Tja, daar had ik aan het begin van deze opleiding alleen maar van kunnen dromen…”
En ze is nog altijd maar twintig jaar…