Miranda en Karina Schilder lopen lange afstand op alle continenten en de polen
Tweelingzussen volbrengen marathonmissie
Voor een buitenstaander zijn ze moeilijk te onderscheiden, maar onderscheidend, dat zijn ze. Hun hardloopschoenen maakten ondertussen een bijzondere wereldreis, met daarin twee bijzondere persoonlijkheden. Want welke sportieve moeders doen wat Miranda Zwarthoed-Schilder en Karina Bont-Schilder ondernemen? Vorige week zondag liepen de tweelingzussen hun 39e marathon. Niet alleen de setting was speciaal, maar dat ze in het Australische Sydney finishten, betekende dat de twee Volendammers op alle continenten van de wereld – inclusief de polen – een marathon hebben gelopen. Ongetwijfeld als eerste tweeling van Nederland.
‘Zij hebben hun marathonmissie volbracht’, stond er in een mail te lezen, die opeens binnendruppelde op de Nivo-redactie. Geschreven door een trotse dochter. Michelle Bont vroeg zich af of de plaatselijke krant aandacht wilde besteden aan deze indrukwekkende prestatie. ‘Zij hebben van hun droom werkelijkheid gemaakt. Oceanië was het laatste continent op hun ‘marathonlijstje’. Zij behoren nu tot een selecte groep van marathonlopers (over de hele wereld) die op alle continenten een marathon gelopen hebben’, schreef zij.
In het verleden besteedde de Nivo er al aandacht aan, toen Miranda en Karina in de ‘vrieskist’ van visgroothandel Mooijer zich voorbereidden op de marathon die op Antarctica werd gelopen. Maar ze togen ook naar Groenland, Zuid-Afrika, Kenia, Curacao, New York én liepen de 42 kilometer en 195 meter in de stad Peking over de Chinese Muur. ,,De zwaarste van allemaal”, zeiden ze destijds al. In Sydney moest de missie worden voltooid. ,,Dat we er geen ruchtbaarheid aan hadden gegeven, kwam vanwege blessureleed en er leefde toch angst dat we het niet zouden redden”, sprak een altijd opgewekte Karina vanuit de prachtige stad in Australië.
,,Miranda had een operatie aan haar knie ondergaan en kreeg ook een kuitblessure, dus het werd spannend. Helemaal toen ze op de zondagochtend voor de start ziek werd en griep kreeg.” Maar het tweetal, dat in eigen dorp vaak voor dag en dauw al de nodige kilometers heeft gemaakt, is gewend om ontberingen te doorstaan en sleepte elkaar er doorheen.
,,We zijn samen gefinisht, ook met de twee Nederlandse mannen waarmee we al meerdere marathons hebben gelopen. Een memorabele reis hebben we gemaakt. Erg bijzonder en ook best emotioneel, toen we samen over de streep kwamen. We zijn er veertien jaar mee bezig geweest en het is niet allemaal vanzelf gegaan. Je hebt een gezin en bent van je omgeving afhankelijk, of ze je de gelegenheid bieden te doen wat je graag wilt doen. Onze mannen, onze kinderen, onze ouders, werkgever Nemass De Boer. Het is geweldig.”
,,En deze laatste, die doe je niet zomaar, kostentechnisch gezien. Maar ‘Sydney’ moest gedaan worden. En die was ook nog eens heel mooi. We trekken ook nog een week rond in Australië, een prachtig land. Al die trips, ze hebben ons als mens zó enorm verrijkt. We zijn blij en dankbaar, dat we dit kunnen en mogen doen.”
,,Of het nu klaar is?”, wordt de vraag vanuit Down Under herhaald. ,,Nou… we hebben nog één droom: in Marokko wordt jaarlijks de marathon ‘des sables’ gehouden.” Die staat bekend als de zwaarste voettocht ter wereld. Het is een vijfdaagse van meer dan 250 kilometer, die de deelnemers door de woestijnhitte van de Sahara voert. ,,Op de vierde dag loop je tachtig kilometer. Je krijgt een bepaald aantal liter water mee, slaapt in een tent. Het is even wat anders… Maar wel weer een nieuwe uitdaging.” Zoals gezegd, onderscheidend, dat zijn ze.
Uw reactie