Monica Wessels is wonderbaarlijk hersteld van die zwarte zondag van kermis

Het leven na een herseninfarct

,,Het was een uur of zeven ’s avonds toen ik na een zeer gezellige tijd huiswaarts keerde”, begint Monica haar verhaal. ,,Onverwachts waren mijn man en twee zoontjes thuis. Mijn man zou ook te kermis gaan, maar had achteraf besloten thuis te blijven, om op de kinderen te passen. Ik pakte mijn jongste zoontje op om hem naar bed te brengen, toen het mis ging… Ik hield hem in mijn linkerarm en opeens gleed hij weg. Nog net kon ik hem met mijn andere arm redden, voordat hij de grond zou raken”, zegt ze, terwijl ze het jongetje waarover zij vertelt, een aai over zijn bol geeft.
,,Ik was de kracht in mijn linkerarm helemaal kwijt en niet veel later zakte ik zo in elkaar. Ik kon niet meer overeind komen en begon wartaal uit te slaan. Ik was volledig de controle over mijn lichaam kwijt.” De timing was funest voor Monica. Op zondag van kermis vallen en dan wartaal uitslaan, dat wordt al gauw geassocieerd met teveel drank. Dit was in Monica’s situatie helaas ook het geval.
Kermisdrank
,,Beiden in de veronderstelling dat de kermisdrank een rol speelde in mijn vreemde gedrag, heeft mijn man me de trap op getild en op het bed gelegd. Ik ben toen gaan slapen, wat achteraf zeer gevaarlijk bleek te zijn.” Bij een herseninfarct is het zaak dat het slachtoffer binnen vier uur in het ziekenhuis is, zodat de bloedstroming in de hersenen snel weer opgewekt kan worden. Voor Monica duurde het uiteindelijk twaalf uur, eer zij in het VU medisch centrum was.
Monica neemt een slokje van haar thee en vervolgt haar verhaal. ,,Toen we ’s ochtends wakker werden, merkten we allebei dat er meer aan de hand was dan alleen de gevolgen van drank. Mijn ouders en zus werden in alle vroegte wakker gebeld met de mededeling dat ze maar even langs moesten komen. Mijn gezicht hing inmiddels scheef. Mijn moeder dacht dat de oorzaak een gebroken kaak was. Ik had geluk dat mijn zus aan de kaak voelde en constateerde dat hij niet gebroken was.” Monica’s zus belde gelijk de huisartsenpost en zorgde dat er ingegrepen werd. ,,Niet veel later stond de huisarts met ondersteuning van een ambulance en de brandweer voor de deur.” Monica werd door de ambulancebroeder onderzocht. Hij vroeg haar het linkerbeen op te tillen. ‘Dat kan niet meer’, reageerde ze. Hij vroeg haar met haar linkerhand te knijpen, ‘dat lukt ook niet’, herhaalt de Volendamse – emotioneel – de woorden van het gesprek van die ochtend. ,,Nadat ik aangaf dat ik ’s nachts hoofdpijn had gehad, werden mijn ogen gecontroleerd. De ambulancebroeder merkte gelijk dat het om een herseninfarct of een hersenbloeding ging. Hij zei dat we haast moesten maken en ik werd met loeiende sirenes naar het VUmc gebracht.” In de ambulance zakte Monica weg en ze kan zich niet goed herinneren wat zich in die fase allemaal afspeelde.
,,Mijn familie dacht in eerste instantie dat het allemaal afgedaan kon worden met een pilletje en een spuitje, maar de realiteit bleek vele malen ernstiger. Ik heb tien dagen in het VUmc gelegen. Vanwege de lange tijd tussen het herseninfarct en mijn aankomst in het ziekenhuis zijn mijn hersenen gaan zwellen en heb ik een schedellichting moeten ondergaan.” Monica heeft het zichtbaar moeilijk wanneer ze deze herinneringen ophaalt. Haar familie werd inmiddels voorbereid op het ergste scenario. Het zag er allemaal niet positief uit. ,,Af en toe kwam ik even bij, maar ik zakte dan gelijk weer weg.” Na 72 uur verblijven onzekerheid kwam Monica eindelijk goed bij. ,,Mijn hele linkerkant was verlamd, maar ik was wel weer alert. Ik kon precies navertellen wat er die zondagavond was gebeurd.”

‘Ik zou nooit meer goed kunnen lopen;
mijn enige drijfveer was om door te gaan
voor mijn zoontjes’

Na de vraag wat de oorzaak van het herseninfarct was, geeft ze deskundig antwoord: ,,Ik had een gaatje in mijn hart. Ergens in mijn lichaam is een bloedpropje ontstaan dat vanuit mijn hart door kon worden gesluisd naar mijn hersenen. Zonder dat gaatje in mijn hart was dit niet mogelijk geweest. Dat gaatje werd dichtgemaakt door middel van een zogenaamd parapluutje.”
Na tien dagen door te hebben gebracht in het ziekenhuis vertrok Monica naar Heliomare om te revalideren. ,,Ik zag hier enorm tegenop omdat de dokters in het VUmc me geen positief beeld voor de toekomst hadden meegegeven. Ik zou nooit meer zoals vroeger kunnen functioneren. Zo zou ik nooit meer goed kunnen lopen en mijn linkerarm zou sowieso nooit meer werken”. Dit was een zware tijd voor Monica. ,,Als klap op de vuurpijl vroeg mijn man in deze periode een scheiding aan. Mijn enige drijfveer op dat moment was om door te gaan voor mijn zoontjes. Als moeder ga je altijd door voor je kinderen”, zegt ze overtuigend.
In Heliomare kreeg Monica een trainingsschema waar ze zich strikt aan moest houden. ,,Dagelijks van acht uur ’s ochtends tot vijf uur ’s middags trainde ik met fysiotherapeuten om de kracht in mijn linkerarm en been terug te krijgen.” Na drie maanden revalideren mocht Monica eindelijk terug naar haar geliefde Volendam. ,,Ik kon weer goed lopen, alleen mijn linkerarm werkte nog niet voldoende.”
Monica kwam er op het zwaarste moment in haar leven alleen voor te staan. Ze kon haar jonge kinderen niet meer zelf opvoeden en had geen stabiele thuisbasis meer. ,,Toen bekenden lucht kregen van mijn situatie, werd er gelijk actie ondernomen.” Ze schiet vol als ze erover begint. ,,Vrienden, familie, buren en de gemeente Edam-Volendam stonden allemaal klaar om me te helpen met de kinderen. Zo zie je maar waar een klein dorp enorm groot in is”, zegt ze trots.
Rijbewijs
Inmiddels heeft Monica thuis dagelijks professionele hulp bij het opstarten van de dag met haar kinderen. Daarnaast traint ze nog steeds drie keer per week haar linkerarm met behulp van een fysiotherapeut en is ze zelfs bezig haar rijbewijs opnieuw te halen. Monica was voorheen werkzaam als assistent op de kinderpoli in het Waterlandziekenhuis en gaat dit binnenkort weer oppakken, in de vorm van een aangepaste functie. Tegen alle verwachtingen in, is Monica genezen verklaard en heeft ze het zelfs zo ver gebracht, dat ze haar oude leven weer helemaal heeft opgepakt. Ze heeft sinds kort een nieuwe vriend. ,,Ik ben weer helemaal gelukkig.”

Collecte Hersenstichting
Van 28 januari tot en met 2 februari collecteert de Hersenstichting in onze gemeente om mensen als Monica te kunnen helpen en meer onderzoek te kunnen doen naar aandoeningen in de hersenen. De Hersenstichting heeft helaas een tekort aan collectanten. Wil je helpen? Meld je dan aan via www.hersenstichting.nl of bel 070 – 360 48 16. Je herkent een beroerte aan de volgende symptomen: een scheve mond door (halfzijdige) gezichtsverlamming, warrig spreken en denken en verlamming in een arm of been. Monica: ,,Als je vermoedt dat iemand een herseninfarct krijgt, bel dan gelijk 112. Wacht vooral niet. Ook niet bij twijfel.”