Het geweten van de Nivo doet een stapje terug

Het nieuws lag op straat en Pius ging er op af

Met de moderne middelen van nu lijkt het eeuwen geleden, maar Pius, die samen met zijn broers in de voetsporen trad van vader Bruin, maakte de tijd nog mee dat de lettertjes van de krant stuk voor stuk in het lood werden gezet op een Heidelberg-machine. Foto’s werden nog ontwikkeld in de donkere kamer, kortom een krant drukken was vele malen omslachtiger.
,,Mijn hart ligt bij de zaak, ik ben hier 51 jaar aan het werk en dan doet het wel pijn als je ziet dat alles stil ligt zoals de laatste weken en in ons geval dan ook de advertentie-inkomsten naar beneden gaan. Daar hebben uiteraard meer ondernemers last van. Ik wilde het al rustiger aan gaan doen, dan doe ik nu alvast dat stapje terug, ik red mezelf wel.”
,,Ik ben altijd met plezier naar mijn werk gegaan. Het is een boeiende baan. Elke dag is anders. Inmiddels hebben we er een schrijverscollectief bij en dat is prachtig, want ze komen met onderwerpen die ik niet aan zou kunnen dragen. Het zijn schrijvers uit een andere leeftijdscategorie, ze zijn een verrijking voor de krant. Ik wil de vernieuwing niet in de weg staan, zij hebben de toekomst.”
Onlangs werd weer bevestigd dat de Nivo, die meer dan tachtig jaar bestaat, tot een uitstervend ras behoort. ,,We hadden laatst een bijeenkomst van de NNP (organisatie van lokale nieuwsmedia, red.), met dertig uitgevers van kranten, die allemaal naar Volendam kwamen. Ik kon toen nog met trots vertellen dat wij op groot formaat uitkomen, als enige krant. Het doet wel pijn dat we daar van af zijn gestapt, maar het tabloid is wel een handzamer formaat, je kunt ‘m zelfs meenemen naar de wc. En er was al enige tijd sprake van om te verkleinen, zoals wij vroeger ooit op Berliner-formaat zijn verschenen, dat zit er tussenin.”

,,Een aantal uitgevers gaf die dag al aan dat het ze het heel moeilijk hebben om te overleven. Die collega’s uit allerlei delen van het land waren vol roem over onze krant, daar ben ik best trots op en dat stomen we klaar met een klein ploegje. Dat hebben we uiteraard ook te danken aan alle goede contacten die we hebben met verenigingen, instanties, de kerken, politiek.”
,,Ik ben van het papieren tijdperk. Facebook, LinkedIn, ik heb daar niks mee. Maar dat zijn tegenwoordig wel de kanalen. En of het alles ten goede komt, daar zet ik vraagtekens bij. Ik loop al ontzettend lang jaarlijks de Nijmegen Vierdaagse en voorheen maakte je dan altijd een praatje in de trein, maar tegenwoordig zit het gros op hun telefoon. Dat vind ik jammer. Maar we gaan als Nivo mee met alle nieuwe ontwikkelingen, want je kunt de krant ook digitaal lezen via de Nivo App.”
Waar tegenwoordig nieuws via sociale media binnenkomt, was Pius de man van het straatnieuws, door weer en wind opgedoken. ,,Je moet de straat op, dan kom je het nieuws tegen. Wordt er bijvoorbeeld gemeld dat er een jubilaris is, of een lantaarnpaal kapot of hele andere dingen. Ik schrijf ook over een scheur in de weg of dat er iets open ligt, ik kan een potje breken bij de mannen van de gemeente. Want ik schrijf namelijk ook wanneer het weer is gemaakt.”

‘Elk mens kan
maar één plakkie
bol tegelijk eten.
Iedereen is
voor mij even
belangrijk’

Hij verdwijnt niet helemaal uit het straatbeeld. ,,Bepaalde dingen blijf ik doen, de puzzelwinnaar, foto’s bij de thuiswedstrijden van de FC of tijdens kermis, de rijm aan het eind van het jaar, dat beschouw ik niet als werk. Het mooiste van het vak is interviews afnemen, maar daar hebben we nu de nieuwe generatie voor.”
,,Broer Pé doet ook af en toe nog een klusje op de Nivo en daar zou ik ook naar toe willen. Ik blijf wel wekelijks mijn Nivo-krantenwijk lopen en tevens aankloppen bij nieuwe inwoners, om abonnees te werven. Dan ben ik toch functioneel aan het trimmen. We zijn een van de weinige kranten in Nederland die geen abonneeverlies kent.”
Uiteraard werd hij dikwijls voor vrijwilligerswerk gevraagd ,,en ik kan geen nee zeggen”. ,,Bijvoorbeeld voor het Jongerenpastoraat, maar recentelijk ook voor het 4-5 mei comité. We hadden meerdere activiteiten opgezet, maar dat gaat allemaal niet door.” Het is een vreemde tijd. Alles ligt stil. Zoals dat ook gold voor de eerste periode na de Nieuwjaarsbrand. Ook voor Pius zijn moeilijkste werkperiode, want zoon René, destijds al werkzaam voor de Nivo maar ook als barkeeper in De Hemel, raakte zwaar gehavend.
,,Ik kwam die nacht boven op de dijk en enkele mensen zeiden dat er niks meer te zien was. ‘Je bent te laat’, werd gezegd. Kwam de eerste brandweerauto de dijk op en de ladder werd tegen de luifel van de WirWar Bar gezet. Ik maakte wat foto’s met de allereerste digitale camera die we net hadden aangeschaft. Kwamen er jongeren met brandwonden naar buiten op dat dak, toen heb ik ‘m snel uit gedaan.” Hij wist dat zoon René binnen was. ,,Maar aan mij werd gevraagd om mijn nichtje weg te dragen, dus dat deed ik. Kwam ik terug, toen mocht ik nergens meer naar binnen. Pas om zes uur in de ochtend kwam ik er achter waar René lag. Hij heeft wekenlang gevochten voor zijn leven in het Brandwondencentrum van Beverwijk.”
,,Destijds hebben we doelbewust de keuze gemaakt geen advertenties te plaatsen en een aparte krant gemaakt, met een rouwrand om de pagina’s heen. Naderhand ontvingen we een prijs van de staatssecretaris, omdat we een onderscheidende krant maakten. Destijds hebben we alles wekelijks op een waardige manier in de krant verwerkt. En ik moest verscheidene keren slikken als ik een foto moest maken wanneer een jongere na maanden uit het ziekenhuis was ontslagen, thuiskwam en in de straat werd opgewacht.”
,,Mijn mooiste herinneringen? Het hoogtepunt, cultureel gezien, is de uitvoering van Jesus Christ Superstar in De Opperdam. Dat hele proces er naar toe heb ik ook mogen volgen en vastleggen. Als krant proberen we altijd herkenbaarheid te brengen voor de lezers: families, kinderen, koren op de foto, alle activiteiten van verenigingen aandacht geven. En al vliegt er een mug langs, dan ga ik heen. Dat wordt ook van je verwacht. Je behoort een krant te maken vóór en dóór de mensen. Met aandacht voor alle lagen van de bevolking.” Hij is ultranuchter en maakt geen verschil. ,,Elk mens kan maar één plakkie bol tegelijk eten. Iedereen is voor mij even belangrijk.
,,Mijn mooiste foto? Dan denk ik aan een hilarisch moment. Ik wilde een foto maken van jongens die aan het kakkooien waren op de sloot van toenmalige de Tarcisiusschool. Er kwamen meer jongens bij en op het moment dat ik wilde klikken, zakten ze allemaal tegelijk door het ijs…”