Lincy Groot-Zelis: van de vlaaien in Limburg naar de garnalen in Volendam

Nooit meer weg uit Volendam

Ze zegt het stellig. Maar aan die Volendamse taart kan ze maar moeilijk wennen. Niet helemaal ingeburgerd, dus. ,,Ik ben natuurlijk die heerlijke Limburgse vlaaien gewend”, lacht de 27-jarige Lincy. ,,De taartjes die je hier op verjaardagsfeestjes krijgt, vind ik niet heel lekker. Vaak is het zo’n bonk slagroom met een stuk chocola erop. Nee, doe mij dan maar een stuk vlaai. Daar ben ik mee opgegroeid. Mijn oma heeft nog steeds standaard een vlaai in haar koelkast liggen. Voorheen nam mijn moeder er nog weleens een mee als ze naar Volendam kwam. In een koelbox. Dat heeft ze al een tijdje niet meer gedaan. Gelukkig gaan we nog vaak die kant op…”

‘In de eerste maanden
vroegen mensen wel of ik hier
op vakantie was, vanwege mijn accent’

En Lincy haalt Limburg ook regelmatig zelf in huis. Dan maakt ze zuurvlees. Dit is een Limburgs streekgerecht dat wordt bereid met rundvlees. Het lijkt op stoofvlees en wordt vaak gegeten bij friet of aardappelpuree. ,,Als ik dat heb gemaakt, dan ruikt het hier een beetje naar Limburg. Een vriendin van ons woont hier in de buurt en had er nog nooit van gehoord. Maar ze vindt het heerlijk en haar kinderen ook. We brengen soms een stukje langs als we het hebben gemaakt. Zelf had ik dat met vis met butter en eek. Dat kende ik ook niet, maar vind ik mega-lekker. We eten het vaak bij Cees’ ouders of op de Dijk.”
Pinksteren
Ja, het leven kan raar lopen. Toen Lincy een jaar of zeven geleden nog op kamers woonde in Tilburg en studeerde in Eindhoven, had ze niet kunnen bedenken dat ze uiteindelijk in Volendam zou terechtkomen. Maar een weekendje weg met vriendinnen veranderde haar leven. ,,Het was tijdens Pinksteren”, blikt ze terug. ,,We waren uit op de Dijk. Het was erg druk en gezellig. Plotseling liep ik Cees tegen het lijf. We raakten aan de praat en hadden al snel een klik. Cees ging voor zijn werk als elektricien het hele land door en kende het gebied waar ik vandaan kom, een dorpje vlakbij Geleen. We hebben een tijdje gesproken en daarna nummers uitgewisseld. Niet met het idee van ‘dit wordt wat’, maar we bleven wel appen. Een half jaar later zei Cees: zullen we anders gewoon een keer afspreken?”
Dat leek Lincy een goed plan. Het werd een dagje Amsterdam, neutraal terrein. ,,Daarna zijn we uiteten geweest bij de Pompadour in Volendam. Het was heel leuk. Maar ja, hoe moesten we verder? Cees wilde niet naar Limburg verhuizen, want hij had zijn toekomst al uitgestippeld. Ik niet. Ik moest nog bedenken wat ik allemaal wilde. Ik studeerde psychologie en besloot die opleiding eerst af te maken. Daarna zijn we eerst in een huurhuis in de Beukenlaan gaan wonen, om te kijken of ik kon aarden in Volendam. Dat ging gelijk goed. We hadden erg leuke buren, met wie we nog steeds bevriend zijn. Zo werd ik steeds zekerder om hier te blijven.”
Schoonmaakster
In de beginperiode durfde ze niet eens naar Deen. Wat zouden die Volendammers wel niet van haar denken? Ze was aanvankelijk op het ergste scenario voorbereid. Veel mensen in haar omgeving hadden haar verzekerd dat het lastig zou worden om opgenomen te worden door de lokale gemeenschap. Maar niets bleek minder waar. ,,In de eerste maanden vroegen mensen wel of ik hier op vakantie was, vanwege mijn accent. Dat vond ik juist leuk, want zo kon ik uitleggen hoe ik hier terecht was gekomen.”
Ze heeft zich vanaf dag één ondergedompeld in de Volendamse manier van leven. ,,Ik kom van buiten het dorp, dus dan moet ik mezelf aanpassen”, vindt Lincy. ,,Ik heb eerst schoonmaakwerk gedaan bij oude mensen. Op die manier kon ik lekker op de fiets door het dorp de straten en inwoners leren kennen. Dat werkte heel goed. Alleen dat dialect. Daar verstond ik in het begin echt helemaal niets van. Dan hoorde ik een woord als ‘vrom’. Dat kun je ook niet herleiden naar Nederlands. Moest ik weer aan Cees vragen wat het betekent. Inmiddels versta ik het allemaal wel aardig. Maar praten? Nee, dat lukt me niet. Je moet ook gewoon jezelf blijven, vind ik. En ik heb nog nooit iemand gesproken die mij niet kon verstaan.”
Klaas Puul
Na een tijdje schoonmaken bij de Zorgcirkel is ze aangenomen bij de NCOI Opleidingsgroep in Hilversum. Het was voor Lincy een droombaan. Ze was dichtbij een contract voor onbepaalde tijd, maar ze moest uiteindelijk toch weg. Tijdens haar zwangerschap. ,,Dat was behoorlijk vervelend. Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel. Hierdoor kon ik wel volop genieten van mijn zwangerschap.”

‘Ik hou wel van die mentaliteit
van keihard werken.
Niet lullen, maar poetsen’

Een paar maanden na haar bevalling ontdekte ze een vacature op de salesafdeling bij Klaas Puul. Lincy schreef een brief, mocht op sollicitatiegesprek komen en werd aangenomen. Nu is de cirkel helemaal rond. ,,Wonen én werken in Volendam. Wie had dat gedacht? En het mooiste is dat ik het geweldig vind. Ik hou wel van die mentaliteit van keihard werken. Niet lullen, maar poetsen. Zo ben ik opgevoed. Ik vind het ook wel fijn dat de meeste mensen hier heel direct zijn.”
Kortom, Lincy verwacht niet dat ze Volendam ooit nog zal verlaten. Ze heeft haar leven uitstekend op de rit. ,,Ik ben volledig opgenomen en dat vind ik geweldig. Ik heb mijn eigen vriendengroep en mijn schoonouders zijn ook helemaal top. Cees is hier de Edammer in de straat. Op hem hebben ze meer commentaar dan op mij, al is dat allemaal grappig bedoeld. Cees kan zich prrrrima verweren.”
Sittard
Lincy is opgegroeid in een klein dorpje in de buurt van Geleen. Toen ze negen jaar was, scheidden haar ouders van elkaar en verhuisden Lincy en haar zus naar een ander dorpje waar haar moeder een huurwoning kon betrekken. ,,Ik weet niet veel meer van die jaren voor mijn negende”, vertelt ze. ,,Ik herinner me wel dat we vlak bij mijn opa’s en oma’s woonden. Alles was dichtbij. Na de scheiding van mijn ouders volgde een lastige tijd.
We woonden niet meer in de buurt van mijn grootouders en ik moest stoppen met handballen, want mijn moeder kon me niet meer brengen. Toen ze twee jaar later een nieuwe vriend kreeg, was ik heel blij. Het is een heel leuke en lieve man, met wie ze nu in Sittard woont. Met mijn vader heb ik nog wel contact, maar ik zie hem amper. Na de scheiding hebben we elkaar tien jaar niet gezien. Voor mijn gevoel ken ik hem eigenlijk niet. En ik heb een goede band met mijn stiefvader. Ik zie hem ook als de opa van Mila.”
Soms mist ze het thuisfront wel, vooral nu ze zelf moeder is. ,,Het is lastig om even langs te wippen bij mijn moeder of zus. Dat moeten we echt plannen. Gelukkig gaan we nog wel zeker een keer per maand die kant op. Dan blijven we allemaal slapen bij mijn moeder thuis en hebben we echt quality time. Dat is altijd supergezellig. Het is even rijden, maar dan heb je ook wat. Ach, joh. Alles went. Dat heb ik in de loop der jaren wel gemerkt.”

Foto: De Limburgse Lincy Groot-Zelis en haar dochtertje Mila.