Liz Jonk wint survivalrunwedstrijd
Bikkels zijn het. Het is rond het vriespunt, maar dat weerhoudt de meiden Liz Jonk en Lynn van Vlaanderen er niet in om met blote handen de apenhang in te gaan. Aangespoord door hun gepassioneerde trainer en ‘uitvinder’ Cees Beets, naar wie het survivalrunparcours van AV Edam is vernoemd. Het zijn snelle leerlingen in een snelgroeiende nieuwe sport. Liz won onlangs zelfs een individuele wedstrijd, in het Gelderse Beltrum. Dat smaakt de meiden naar meer.
Door Eddy Veerman
De elfjarige leerlingen van de Zuidwester/Petrus waren al lid van AV Edam. Lynn: ,,Ik deed hier al aan atletiek en ook skeeleren. Toen vroeg Cees ook of ik het survivalrun wilde proberen. Onze vriendinnen Ilse en Nina waren daar al mee begonnen.” Liz was bij Ed-Vo aan het zwemmen. Lynn: ,,Wij zeiden in de klas steeds hoe leuk het was. Toen ging Liz ook een keer mee.” Liz: ,,Ik kende het al wel, want na de opening van dit parcours hingen wij al vaak in de touwen. En we vonden het meteen leuk.”,
,,Vorig jaar zomer zijn we echt met survivalrun begonnen, maar we doen nog steeds aan atletiek, waarvan ik hoogspringen en balwerpen leuk vind.” Lynn: ,,En nu in de winter zijn we ook aan schaatsen. Bij atletiek vind ik sprint leuk. We krijgen leuke training van Arianne, Trisha en Timo.”
De balken, de touwen, de apenhang, het is buitenspelen in z’n ultieme vorm. ,,Het klimmen en rennen is leuk. Je moet wel eerst de techniek leren.” Daar hebben ze Cees Beets – en voor de jongsten tegenwoordig ook Johan Vos – voor. En Beets is een animator pur sang. Lynn: ,,Ik vind alles leuk, er zitten veel verschillende dingen in survivalrun.” Liz: ,,Het helpt wel dat we met z’n tweeën zijn. Als de één iets kan, wil de ander het ook.”
In Beltrum was hun tweede wedstrijd. Liz: ,,De eerste wedstrijd gingen we als groep, met Nina en Ilse, dan mag je elkaar helpen. Dit was een individuele wedstrijd.” Ze moesten daarvoor wel – met hun ouders – twee uur rijden, naar Gelderland.
Liz: ,,Het is even wennen, want je weet niet in het begin hoe zo’n parcours er uit ziet.” Lynn: ,,En nu moesten we alles zelf doen. Als je ergens niet bij kunt, dan mag je het opnieuw proberen, maar dan verlies je wel tijd. En als het echt niet gaat, word je bandje doorgeknipt.” Lynn werd uiteindelijk vijfde. En zat ook bij Liz in de startgroep. ,,Maar zij is sneller.” Liz: ,,Het ging supergoed en ik nam meteen al afstand van de anderen. Dat had ik niet verwacht. Alles ging goed. Er deden ook meiden mee van dertien, die al langer met survivalrun bezig zijn.”
,,Er waren meerdere startgroepen, dus toen ik finishte, zag ik wel dat ik de snelste tijd had – in 48 minuten – maar toen we onderweg naar huis waren hoorde ik pas dat ik eerste was gebleven. Superleuk. We gaan in februari nog een wedstrijd doen.” Hun trainer zal ongetwijfeld dromen van een wedstrijdparcours in Edam-Volendam. ,,Zijn ouders hebben wel een boerderij”, fluistert Lynn. En ehhh…of ze geen last van de kou hebben? ,,Dan trek je een extra shirt aan. En anders moet je gewoon harder rennen, dan word je ook warm”, lijkt Lynn zich al de instelling van haar trainer eigen te hebben gemaakt. Ze trainen twee keer per week en pakken elke extra kans om te klauteren met beide handen aan. De jongens (,,die doen allemaal aan voetbal”) weten waarschijnlijk niet dat ze deze extreme sporters in hun klas hebben. Totdat het sportdag wordt…
Foto: Liz Jonk en Lynn van Vlaanderen draaien ook in de vrieskou hun hand niet om voor een training op het survivalparcours.
Uw reactie