Volendammer vaders

Onze redactie aan het woord: Kevin Mooijer

Onder die omstandigheden was genegenheid een luxe die weinig aandacht kreeg. Bovendien waren hun eigen vaderfiguren vaak gehard door het leven op zee - en een begrip als ‘tederheid’ kwam niet voor in het woordenboek van een stoïcijnse botterman. Toch zien we door de generaties heen een geleidelijke afname van deze hardheid. Ikzelf ben een mildere versie van mijn vader, die op zijn beurt iets minder gehard is dan zijn vader. Verder terug in de tijd vinden we een voorouder die mijn vader beschrijft als fulltime ‘luloer’.

Maar er is een domein waarin veel Volendammer vaders wél excelleren: het bieden van hulp, met een lichte voorkeur voor bouwprojectjes. Onlangs dacht mijn vriendin hardop na over een aanpassing in de tuin. Haar woorden lieten de ogen van mijn vader en schoonvader oplichten. De volgende ochtend stonden ze met een arsenaal aan gereedschap op de achterstraat. Weer of geen weer, ze waren klaar voor de strijd. Zonder klagen, zonder koffiepauze, voor even weer terug op de bouw.

Ik vraag me af hoe de huidige jonge vaders - opgegroeid in een tijdperk waarin studeren wel binnen handbereik was - zich zullen aanpassen als hun kinderen hulp nodig hebben bij klusjes rond het huis. Het ophangen van een fotolijstje zal lastig worden, maar een financiële risicoanalyse, een cardiologisch onderzoek of het schrijven van een columnpje zou geen probleem moeten zijn. Voor de oudere generatie vaders is helpen een tweede natuur. Bedankjes of een kleinigheidje naderhand zijn overbodig.

Wanneer een Volendammer vader eenmaal hoort dat er iets gedaan moet worden, is er geen weg meer terug. Geen uitdaging is te klein, geen project te groot. Ze laten alles vallen om te helpen. Hun daden zijn hun woorden, hun manier van omhelzen. En dat is ook mooi.