Volendamse zorgmedewerkers na enkele heftige weken op IC’s

Buiten overheerst ongeduld, binnen de schrijnende situaties

Inmiddels zijn we een aantal weken verder en klinkt het nieuws dat het aantal patiënten op de IC’s afneemt. Hoe hebben Miranda, Veralie en Tom de afgelopen weken ervaren? En hoe kijken zij naar de versoepeling van de maatregelen? In deze update laten ze weten hoe het met ze gaat, blikken ze terug en kijken ze voorzichtig vooruit.

Miranda Boogaard, IC-verpleegkundige OLVG Oost
Voor Miranda waren de afgelopen weken voornamelijk erg druk. „We werkten in het OLVG Oost met een buddy systeem. De IC-verpleegkundigen werden iedere dienst ondersteund door zorgmedewerkers van andere afdelingen uit het ziekenhuis. Die extra hulp was erg welkom, maar het vergde veel extra energie van het IC-team om deze medewerkers in te werken en alles in goede banen te leiden.”
,,Iedere dag krijg ik weer een aantal nieuwe buddy’s toegewezen. Dat was wel pittig. Het duurt natuurlijk even voordat je elkaar leert kennen en vertrouwen opbouwt. Dat ging de ene dag ook beter dan de andere. Als ik thuiskwam na een dienst was ik helemaal afgepeigerd. Normaal werk ik 24 uur per week, maar de afgelopen weken heb ik ook nog eens elf extra diensten gedraaid. Het was erg intensief. Ik heb heel veel geslapen thuis. Gelukkig heeft mijn moeder me erg goed geholpen met oppassen op mijn zoontje."

‘Als ik thuiskwam
na een dienst
was ik helemaal
afgepeigerd’

Naast de vermoeidheid voelt Miranda zich eigenlijk best goed. „Het valt absoluut niet mee, maar als IC-verpleegkundige ben ik natuurlijk wel wat gewend. Voor mij is het vooral moeilijk om te zien hoe eenzaam de patiënten zijn. We hadden bijvoorbeeld een patiënt uit Brabant die hier vijf weken heeft gelegen en eigenlijk alleen maar verslechterde. Net voor zijn overlijden hebben we zijn directe familie toestemming gegeven om hem te bezoeken, maar op dat moment lag hij al aan de beademing en reageerde nergens meer op. Dat was ontzettend verdrietig.”
,,Als de familie van de patiënt dat wil, videobellen de IC-verpleegkundigen met ze. Tijdens deze gesprekken vertel ik ze bijvoorbeeld hoe het met de patiënt gaat en breng ik hem of haar even in beeld. Op die manier kunnen de partner en kinderen het evengoed een beetje volgen. Zij hebben hun naaste vaak al weken niet gezien en leven in grote onzekerheid.”
,,Bij het OLVG hebben we normaliter een psycholoog die beschikbaar is voor het IC-personeel. De afgelopen weken is deze geestelijke ondersteuning opgeschroefd en is er na iedere dag dienst een ‘peer support-moment’ ingesteld. Samen met mijn collega’s praten we even over wat we hebben meegemaakt en evalueren we de dienst.”

‘Ik merk dat
mensen inmiddels
ongeduldig beginnen
te worden, maar bij ons op
de afdeling is het nog steeds
ontzettend druk’

De versoepelde kabinetsmaatregelen voelen voor Miranda een beetje dubbel. „Ik merk dat mensen inmiddels ongeduldig beginnen te worden. Maar bij ons op de afdeling is het nog steeds ontzettend druk. Zo nu en dan wordt er iemand ontslagen, maar het is echt nog niet over. Ons ziekenhuis zit pal naast het Oosterpark, en het komt regelmatig voor dat ik na een lange dienst - waarin ik constant vecht voor het leven van mijn patiënten - naar buiten kom en daar het hele park vol mensen zie, die dicht op elkaar zitten te genieten van het mooie weer.”
,,Ik snap het overigens wel goed hoor. Daarom vind ik het ook een goede zaak dat we nu voorzichtig beginnen met het openen van scholen en buitensportactiviteiten voor de jeugd, al blijf ik natuurlijk wel bang voor een nieuwe piek.”

Veralie van Langen, anesthesiemedewerker AMC
Als anesthesiemedewerker is Veralie de afgelopen weken ingezet op de Intensive Care (IC) van de corona-afdeling van het AMC. „Vooral in het begin vond ik het toch wel spannend, maar na twee dagen was ik eigenlijk wel gewend. We waren goed voorbereid en gelukkig is er nooit een situatie geweest waarin we mensen geen zorg konden verlenen. De patiënten waren er soms erg ernstig aan toe, maar er is altijd voldoende personeel geweest om hen optimale zorgverlening te bieden.”
,,Ik ben erg blij dat er bij ons nooit sprake is geweest van Italiaanse toestanden. We waren bang dat de beschermende materialen op zouden raken en dat er veel collega's zouden uitvallen, maar dit is altijd onder controle gebleven. We mogen maar één keer met pauze in een dienst van 8 uur, waarbij de beschermingsjas na de pauze weer hergebruikt wordt. Op die manier zorgen we ervoor dat de beschermende middelen niet op raken. Uiteindelijk zijn ‘slechts’ twee van mijn ok-collega's besmet geraakt met het virus die ook symptomen vertoonden. Zij zijn thuis uitgeziekt en hebben er gelukkig geen ernstige bijwerkingen van gehad. Bij ons op de IC hebben we ook voornamelijk oudere patiënten met een leeftijd van 70+ gehad, al zijn er ook wat jongere patiënten geweest van tussen de 35 en 60 jaar oud.”

‘Ik wil zelf
ook erg graag
weer sporten en
op een terrasje genieten van het
mooie weer, maar je weet
nooit wat er gebeurd als er
een tweede golf
van virusbesmettingen
op gang wordt gebracht’

Veralie merkt dat het op de corona-afdeling van het AMC rustiger begint te worden. „Deze week gaan de eerste collega’s weer terug naar hun eigen afdeling. Ik werk nog steeds op de corona-afdeling, maar het ziekenhuis wil langzaam weer meer operatiekamers gaan opstarten. De komende tijd zal ik het waarschijnlijk dus nog drukker krijgen, want er moeten een hoop uitgestelde operaties worden ingehaald. Wat de exacte planning wordt, weet ik nog niet, maar ik ga ervan uit dat we straks op maximale bezetting gaan draaien.”
Ook Veralie vindt het lastig om een uitspraak te doen over de versoepelde maatregelen van het kabinet. „Ik sta er erg dubbel in, ik wil zelf inmiddels ook erg graag weer sporten en op een terrasje genieten van het mooie weer, maar je weet nooit wat er gebeurd als er een tweede golf van virusbesmettingen op gang wordt gebracht. Ik merk dat mensen gemakzuchtiger beginnen te worden. Dat heb ik zelf ook hoor, maar ik heb ook een beetje het gevoel dat dit een optimisme is dat nergens op gebaseerd is.”
,,Gelukkig versoepelen ze de maatregelen in kleine stapjes, zodat we direct kunnen ingrijpen als het aantal geregistreerde besmettingen toeneemt. Laten we hopen dat dit niet nodig is!”

Tom Schokker, anesthesiemedewerker AMC
Ook Tom Schokker, die net als Veralie als anesthesiemedewerker in het AMC werkzaam is, werd de afgelopen weken ingezet op de Intensive Care (IC) van de corona-afdeling van het Amsterdamse ziekenhuis. „Het AMC heeft zeer snel opgeschaald. Iedereen werd extra ingeroosterd en we mochten minder pauzes nemen. In het begin werd er bovendien veel last-minute gewisseld in de roosters, wat het allemaal nog chaotischer maakte voor het personeel.”
,,Vanuit een gezamenlijk gevoel van solidariteit heeft iedereen er toch de schouders onder gezet. Het was mooi om te zien hoe goed we werden opgevangen en ondersteund met betrekking tot onze niet-standaard taken. Ik denk dat we er als collega’s mentaal en qua saamhorigheidsgevoel sterker uit vandaan zijn gekomen. We hebben daarbij wel mazzel gehad dat het aantal patiënten in ons ziekenhuis binnen de perken is gebleven. Het AMC fungeerde een beetje als overloop voor de hele regio Amsterdam. Er is hier een aantal patiënten uit andere provincies, met name Brabant, ondergebracht, en de eerste van hen zijn inmiddels alweer teruggebracht naar ziekenhuizen in hun eigen regio.”

‘Het raakte me
erg toen er op
onze afdeling
ook een wat
jongere patiënt
kwam te overlijden’

Tom benadrukt dat het niet meeviel. „Het raakte me erg toen er op onze afdeling ook een wat jongere patiënt kwam te overlijden. Ook heb ik een nachtdienst gedraaid waarbij drie van de vier patiënten de dag erna niet zouden halen. Dat komt echt enorm hard binnen. Ondertussen mogen er al die tijd geen familieleden op bezoek komen, daar kan ik nog steeds niet aan wennen.”
,,Toch waren er ook lichtpuntjes. Met het mobiele intensive care team heb ik een wakkere IC-patiënt terug naar Brabant mogen brengen. Later hoorden wij dat die man binnen een dag van de beademing zou worden gehaald en weer naar huis mocht. Daarnaast zijn we in het ziekenhuis enorm verwend door allemaal prachtige initiatieven van ondernemers uit de omgeving. De talloze cadeaus en enorme hoeveelheid eten dat onze kant op kwam heeft ons heel veel positieve energie gegeven.”
Hoewel Tom hoopt dat de ergste piek aan besmettingen voorbij is, is hij zich bewust van de nieuwe uitdagingen die het ziekenhuis nu te wachten staat. „Er zijn heel veel andere patiënten die de afgelopen twee maanden niet de zorg hebben gekregen die ze nodig hadden. Omdat die zorg nu niet langer uitgesteld kan worden, moeten we de operatiecapaciteit nu rustig aan weer opschalen. Voor mijn collega’s en mij wordt het de komende tijd dus flink aanpoten. Ik heb het al een aantal keren horen zeggen in de politiek: dit is een marathon, geen sprint.”

Foto's:
Miranda Boogaard, IC-verpleegkundige OLVG Oost.

Veralie van Langen en Tom Schokker.