Cor ontsnapt aan de dood en geniet dankzij Elina weer van het leven

‘Alles bestaat maar even, en even is zo weg’

,,Het was half één ’s middags en ik stond op de achterstraat de auto te wassen”, herinnert Elina zich. ,,Ik werkte als postbode en zou me net klaar gaan maken om mijn postronde te lopen.” Eenmaal in haar huiskamer aangekomen, beleefde de Edamse de schrik van haar leven. ,,Ik zag Cor onder aan de trap liggen en zag gelijk dat het foute boel was. Onze zoon David stond over hem heen gebogen. Cor reageerde niet meer. Ik stond letterlijk aan de grond genageld. ‘We moeten de AED halen!’, riep ik, maar David reageerde: ‘nee, ma. Hij is op zijn hoofd gevallen…’ Ik zakte door mijn knieën en ben naast hem gaan zitten. Ik hielp Cor in een zittende houding en zag dat er bloed uit zijn oren liep. Hij kwam een beetje bij en kon alleen maar uitbrengen: ‘dit gaat niet goed, dit gaat niet goed.’ In de tussentijd hebben we 112 gebeld. Op dat moment realiseerden we ons niet dat dit moment zo’n impact op al onze levens zou gaan krijgen.”
,,Niet veel later stond er een ambulance voor de deur. Ik gaf door welke medicatie Cor als gevolg van zijn openhartoperatie gebruikte, waarna hij naar de ambulance werd gebracht.” Met loeiende sirenes werd Cor naar de spoedafdeling van het Dijklander Ziekenhuis in Purmerend gebracht. ,,De druk op zijn hoofd bleef maar toenemen, maar pijnstillers kreeg hij niet. Ze wilden eerst een scan maken.”

Schedellichting
Na de scan werd Cor terug naar de afdeling gebracht, waar hij zijn bewustzijn volledig kwijtraakte. Elina zucht: ,,Ik ben de gang op gerend om een verpleegster te halen. Ze hebben Cor toen volledig klaargemaakt voor een operatie in het AMC en David en ik werden apart geroepen in een kamertje. Een verpleger bereidde ons enigszins voor op wat Cor te wachten stond. ‘Ze gaan een schedellichting doen in het AMC en we weten niet hoe dat af gaat lopen. Hij kan komen te overlijden. We kunnen er nog niks zinnigs over zeggen. De kans dat hij het niet gaat halen is aanwezig…’ Onze wereld stortte in.”
Onderweg naar het AMC aangekomen belde Elina hun dochter Esther en Cors broers om ze van het vreselijke nieuws op de hoogte te brengen. ,,Cor onderging een operatie die drie en een half uur duurde. Na afloop kwamen twee verplegers ons in de wachtkamer vertellen hoe het was gegaan: ‘De operatie is achter de rug. Uw man heeft het overleefd, maar hij wordt in kunstmatige coma gehouden. We weten niet hoe het gaat aflopen.’ Je bent volledig radeloos op zo’n moment. Het enige dat je op de been houdt, is dat je omringd bent door familie.”
Sindsdien voert Elina het woord voor Cor, zo ook tijdens dit interview. ,,Cor zou eigenlijk niet meer in leven zijn, laat staan praten”, licht Cors rots in de branding toe. ,,Praten vergaat hem steeds beter. Hij gaat al meer woorden gebruiken en vormt steeds mooiere zinnen, maar een uitgebreid interview geven zit er helaas nog niet in. Misschien gaat dat ooit weer lukken.”
Elina went zich tot Cor, pakt zijn hand stevig vast en kijkt hem liefdevol aan: ,,Dat wordt ons volgende doel, hè Cor?” Dankzij Elina’s vastberadenheid staat haar man weer waar hij staat. Tegen de adviezen van chirurgen en familie in gaf ze haar baan op om mantelzorger te worden. Haar huiskamer veranderde in een privé revalidatiecentrum dat ingedeeld werd met één doel: haar geliefde man weer op de been krijgen. Maar de weg naar huis bleek nog lang en zwaar voor Cor…
,,In het AMC werd Cor in kunstmatige coma gehouden totdat de druk op zijn hoofd afnam. Vervolgens werd de slaapmedicatie stopgezet en vanaf dat moment was het hopen en bidden dat hij weer bij zou komen. Ik kwam iedere dag bij hem, soms twee keer per dag. We probeerden van alles bij hem, maar Cor reageerde nergens op. Het zag er heel slecht uit.”

‘’Wanneer er in zulke
gevallen na een paar
dagen geen verbetering
optreedt, dan gebeurt
dat nooit meer’,
zei de neuroloog’

Na verloop van tijd werd de familie van der Meer op een maandag op gesprek uitgenodigd door de neuroloog. ,,’Uw man heeft zware hersenbeschadiging opgelopen. Wanneer er in zulke gevallen na een paar dagen geen verbetering optreedt, dan gebeurt dat nooit meer. We kijken het tot aanstaande donderdag aan en als er dan nog geen verbetering zichtbaar is, dan moeten we de behandeling stopzetten’, zei hij. Cor zou dan aan de gevolgen daarvan komen te overlijden. De daaropvolgende dagen zijn we bijna niet meer weggeweest bij hem. De kinderen en ik bleven ook ’s nachts bij hem. We bereidden onszelf geestelijk voor om afscheid van hem te gaan nemen.”
De onvermijdelijke donderdag brak aan en Elina, de kinderen en Cors familie maakten zich op om voor de laatste keer naar het AMC te rijden. ,,We konden niet bevatten dat het echt over zou zijn. De kinderen zouden hun vader kwijt zijn en ik zou mijn man verliezen. Als we aankwamen bij het ziekenhuis, zouden we hem voor het laatst zien en zou zijn leven over zijn.
Het was een surrealistisch gevoel…”
Na een emotionele rit bereikten Elina, David en Esther de deuren van het ziekenhuis, waar hun Cor op hun lag te wachten. ,,De dag begon met een gesprek met dezelfde neuroloog als die we de maandag daarvoor hadden gesproken. Hij vertelde dat ze de pen – waarmee de druk gemeten werd – uit Cors hoofd hadden gehaald en nog één laatste MRI-scan hadden gemaakt. ‘De hersenschade is minder ernstig dan we verwacht hadden’, was zijn boodschap. ‘We begrijpen nog niet waarom hij niet reageert op de prikkels, dus we willen het graag nog even aankijken, als jullie dat ook goed vinden.’ Op deze boodschap waren we totaal niet voorbereid. We waren die ochtend in de auto gestapt om afscheid van Cor te nemen, maar in plaats daarvan kregen we weer een sprankje hoop.”
,,Als kanttekening meldde de neuroloog dat de kans 80% was dat Cor zijn leven zou moeten slijten als kasplant en dat de kans op een leefbaar leven dus slechts 20% was. Welke keus heb je dan als familie? Hoe klein de kans ook is, je gaat ervoor…”

Nooit meer naar huis
Stukje bij beetje verbeterde Cors situatie. ,,Hij heeft in totaal een maand in het AMC gelegen, waar hij begon op de intensive care. Na verloop van tijd werd hij overgebracht naar de Medium Care, om vervolgens de overstap te maken naar de Braincare. Daar heeft hij met een helm op in een aangepaste rolstoel gezeten, maar zijn bewustzijn was nog altijd afwezig. Zijn ogen stonden wel open, maar hij was niet thuis. Om toch maar iets te doen, masseerde ik iedere dag zijn armen en benen, praatten we veel tegen hem en zetten we soms muziek voor hem aan. Cor is Rolling Stones- en Cats-fan vanaf het eerste uur, dus we hoopten dat de stemmen van Mick Jagger en Piet Veerman iets in hem zouden aanwakkeren. Ik herinner me nog goed dat ik een nacht bij hem sliep op de Braincare en ik ’s nachts wakker werd van zijn ademhaling. Ik dacht: ‘Jezus, wat moeten we nou? Hoe gaat dit aflopen?’ Ik heb geen oog meer dichtgedaan.”
Nadat door de AMC-neurologen werd aangegeven dat ze weinig meer voor hem konden betekenen, werd Cor overgeplaatst naar het Dijklander Ziekenhuis in Purmerend. ,,Dat was voor ons als gezin wel lekker omdat het een stuk dichterbij was. In Purmerend kreeg Cor gaandeweg toch wat meer bewustzijn. Op een gegeven moment begonnen zijn benen zelfs weer te bewegen. Hij leerde rechtop te zitten in een stoel en trok zijn neussonde er keer op keer zelf uit.”
Maar de tijd leerde dat iedere meevaller direct opgevolgd werd door een tegenvaller. ,,Ieder gesprek dat ik met de neuroloog had, nam ik op, zodat ik het later terug kon luisteren als ik niet zo emotioneel meer was. Ik heb zo ontzettend veel in de auto zitten huilen in die tijd. De ergste keer herinner ik me nog heel goed. Op de neuroafdeling had ik aan een verpleegkundige gevraagd hoe dit volgens haar af zou gaan lopen. Ze zei: ‘hij kan verbeteren, hij kan verslechteren of hij blijft hetzelfde, maar één ding is zeker: hij zal nooit meer thuiskomen.’ Ik heb wel een uur zitten huilen in de auto, voordat ik realiseerde dat ze dit nooit had mogen zeggen. Dat kon zij namelijk nooit weten. De volgende dag heeft ze haar excuses aangeboden voor die uitspraak.”
Ondanks de extreem zware tijd die Cor en Elina in het AMC en het Dijklander Ziekenhuis kenden, bewaart het stel toch ook mooie herinneringen aan de situatie. ,,De eerste herinnering die Cor heeft van na zijn ongeluk, vond plaats in het Dijklander Ziekenhuis. Het was Oudejaarsavond en ik had een grote zak met oliebollen gehaald”, vertelt Elina.

‘Ik belde de
arts om te
vragen of het
mogelijk zou zijn
om Cor naar huis
te halen als ik
zou stoppen
met werken’

,,Ik ging de jaarwisseling samen met Cor vieren en dacht dat de andere patiënten op de afdeling een oliebol ook wel zouden waarderen. Maar toen ik ’s avonds in het ziekenhuis aankwam, lag iedereen al te slapen! Ik heb Cors bed voor het raam geschoven en ben naast hem gaan zitten. Die avond hebben we samen naar het vuurwerk zitten kijken.” Cor vult zijn vrouw aan: ,,Dat was een mooie avond. Samen een oliebolletje eten en van het vuurwerk genieten. Dat vergeet ik nooit meer…”
Na zeven weken in het Dijklander Ziekenhuis vond Elina dat er iets moest gebeuren. ,,Ik had het idee dat we stilstonden. Alles wat Cor voor zijn val kon zou hij opnieuw moeten leren, dus we konden maar beter beginnen. In de hoop dat ze hem voldoende bewust en trainbaar genoeg zouden achten, meldde ik Cor dus aan bij Heliomare. Het duurde even, maar uiteindelijk kregen we groen licht. Cor mocht gaan revalideren in Heliomare. Hij kreeg een prachtige kamer met uitzicht over de duinen en werd verwelkomd door een team van therapeuten en artsen. Ze zouden hem onder meer cognitieve therapie en fysiotherapie gaan geven. Het enige probleem is, dat het allemaal heel korte sessies zijn. Je bent net twintig minuten bezig en de volgende staat alweer klaar. Voor Cor ging het gezegde ‘je gaat er kruipend in en je komt er lopend uit’ helaas niet op.”
Na een week in Heliomare kon Cor met ondersteuning van een rollator een rondje over de afdeling lopen, maar de daaropvolgende weken stokte de vooruitgang. ,,Na die eerste week wist ik niet wat ik zag. Hij kon weer een beetje lopen. Helaas bleef het daarbij. Terugkijkend kunnen we stellen dat Cor tijdens zijn twee maanden durende verblijf in Heliomare het meeste aan de fysio heeft gehad. Ik ging er eigenlijk van uit dat hij zeker een half jaar zou mogen blijven, maar na acht weken moest hij al weg.”
Veel tijd om over een volgende bestemming na te denken kreeg Elina niet. ,,Het viel eerlijk gezegd koud op mijn dak. Ik dacht er de hele dag over na: wat zou het beste zijn voor Cors revalidatie? Terwijl ik op de fiets zat, onderweg naar het postdepot, dacht ik: ‘ik moet hem in huis halen’. Diezelfde dag heb ik de arts gebeld om te vragen of het mogelijk zou zijn om Cor naar huis te halen als ik zou stoppen met werken. Ik werd gewaarschuwd dat ik 24 uur per dag, zeven dagen per week met hem bezig zou zijn. De familie reageerde in eerste instantie op dezelfde manier, maar ik was ervan overtuigd dat zijn vertrouwde omgeving hem goed zou doen.”

Mantelzorg
Elina veranderde haar huiskamer in een revalidatieruimte voor Cor. ,,Er kwam een ziekenhuisbed in de hoek te staan, ik sliep op een matras naast Cors bed, we hadden een hometrainer staan en ga zo maar door. Cor, de kinderen en ik zouden er alles aan doen om hem er weer bovenop te krijgen. Naar een verzorgingstehuis zou altijd nog kunnen.”
Elina introduceerde een vaste routine waarin ze om 7.00 uur ’s ochtends opstond om de dag voor te bereiden. Cor werd om 8.00 uur ’s ochtends gewekt en dan begon het revalidatiewerk. ,,Ontbijten, masseren, oefeningen en met de rolstoel naar buiten. Dan proberen uit de rolstoel te stappen en kijken hoeveel stappen hij kon lopen. De eerste keer kon hij niet meer dan tien stappen zetten. Hij zat daarna bekaf in de rolstoel als we een rondje om gingen. We zijn altijd enorme wandelaars geweest, dus tijdens Cors revalidatie gingen we iedere dag een stuk lopen. Aan de start van iedere wandeling liep Cor zoveel mogelijk zelf. De verbetering was al gauw merkbaar. Tien stappen werden twintig stappen. Twintig stappen werden honderd stappen. Honderd stappen werd een kilometer. En onlangs hebben we zelfs weer twintig kilometer gelopen!”
Met Cor eenmaal thuis, heeft het gezin veel steun uit de omgeving gehad. ,,Mensen kookten voor ons, Cor kreeg veel beterschapskaarten opgestuurd en de familie, vrienden en kennissen zijn echt een grote steun in onze rug geweest tijdens het hele proces. Het is een zware periode geweest waarin Cor letterlijk alles opnieuw moest leren. Niet alleen lopen moest hij weer onder de knie krijgen, maar ook dingen als slikken, praten en alledaagse handelingen als koffiezetten en een broodje smeren. Dankzij de logopedie aan huis leerde Cor zich weer verstaanbaar te maken. Hij praat nog altijd vrij zacht, maar hij is van ver gekomen.”
,,Lezen en schrijven gaat alleen niet meer. Dat is vooral jammer omdat Cor FC Volendam-fan is. Hij stond via de app altijd in contact met andere supporters, maar dat ging helaas niet meer. Sinds kort heeft Cor een telefoon met Whatsapp waarop hij berichten inspreekt over de wedstrijd. Die gesproken berichten stuurt hij dan door naar kennissen die de club ook volgen. Zo is hij toch weer betrokken bij zijn club.”

‘Moet je nu
eens kijken:
hij wandelt gewoon
weer twintig kilometer
op tempo’

,,En wat misschien nog wel erger is, is dat zijn grote passie fotografie jammer genoeg ook tot het verleden behoort. Als er ergens een bandje speelde in de omgeving, dan ging Cor gewapend met zijn spiegelreflexcamera kijken. Ieder bandje uit Edam-Volendam heeft hij wel eens vastgelegd. Vroeger heeft hij een opleiding fotografie afgerond, maar hij heeft er nooit zijn werk van kunnen maken. Cor is geen commercieel persoon. Meer een liefhebber met voorliefde voor oude dingen. Voor zijn ongeval heeft Cor samen met schrijver Arthur van den Boogaard het boek De dug-out gemaakt. Hiervoor is hij naar alle uithoeken van Nederland geweest om vergeten en verloren dug-outs langs amateurvelden te fotograferen. Het tweede deel – met daarin de meest verzuimde dug-outs van de Belgische velden – zat al in de pen. We hopen dat hij het ooit af kan maken, maar met een spiegelreflexcamera werken wordt moeilijk.”
,,We zijn hartstikke blij dat we weer een leefbaar leven hebben. We hebben het weer leuk samen. Wandelen weer veel, we doen veel samen met de kinderen en onlangs hebben we zelfs een tandem gekocht. Ik weet nog goed dat ik tegen Cors moeder – na zijn eerste stappen achter de rollator – zei: ‘het zal mij benieuwen of hij ooit nog een kilometer kan lopen.’ En moet je nu eens kijken. Hij wandelt gewoon weer twintig kilometer op tempo.”
De geboren Fries heeft de smaak weer zo goed te pakken, dat hij onderhand zelfs meer loopt dan zijn vrouw. ,,Via de mantelzorg heb ik gevraagd of er iemand interesse had om af en toe een stukje met Cor te wandelen. Zo kwam Jacqueline in beeld. Iedere woensdag wandelt ze anderhalf uur met Cor door Edam. Dat doet ze al twee jaar. Ze zijn in die tijd echt heel goede vrienden geworden.”
Cor beschikt nog altijd over een vast patroon van wandelen, oefeningen en aanvullende trainingen. ,,Iedere dinsdag is hij te vinden op de dagbesteding van Odion. Hij heeft een behandelprogramma bij Hersenz in Wormerveer doorlopen en sinds een jaar schildert Cor iedere vrijdag samen met Jan Kes. Zijn meest gebruikte model is onze asielpoes. Dat beestje is niet weg te slaan bij Cor. Het zijn echt maatjes.”
Cor, Elina, David en Esther merken ruim drie jaar na het ongeval nog steeds vooruitgang. ,,Meer heb ik niet te wensen”, klinkt Elina terwijl ze naar Cor kijkt. ,,Ik ben allang blij dat ik mijn vent weer heb. Dat hij nu weer naast me zit en dat we samen oud mogen worden. Nog iedere dag ben ik dankbaar dat we vol voor die 20% zijn gegaan. Als blijk van waardering heb ik de verpleging in Purmerend destijds een taart en een kaartje gestuurd met de tekst: ‘Geniet van het leven. Alles bestaat maar even, en even is zo weg.’ Het is ons levensmotto geworden.”

Om mensen zoals Cor te helpen, wordt jaarlijks een collecteweek georganiseerd door de Hersenstichting. Vanwege de verlengde lockdown zal er dit jaar géén huis-aan-huis collecte plaatsvinden. Als mooi alternatief wordt er een online collecte gerealiseerd. Jaarlijks gaan 19.000 collectanten langs de deuren in Nederland om geld op te halen voor hersenonderzoek, voorlichting en betere patiëntenzorg. Omdat dit nu niet mogelijk is, biedt de Hersenstichting op de website www.hersenstichting.nl de mogelijkheid om een online collectebus aan te maken, waarmee online gecollecteerd kan worden. De collecteweek vindt plaats van 1 tot en met 6 februari aanstaande. Meld je aan om je steentje bij te dragen!