‘Ik werd van binnenuit opgevreten’

Dennis ‘Drum’ kroop door het oog van de naald

,,Begin juli werd ik grieperig en kreeg ik opeens een heftige pijn in mijn nek”, zegt Dennis. ,,Van de huisarts kreeg ik heftige pijnstillers, maar het mocht niet baten. Ik werd te ziek om nog te kunnen werken. Aan verschillende collega’s vroeg ik of ze klussen die ik had staan konden overnemen. Ik stuurde collega Rob de Vries – de geluidsman van The Tribute to the Cats Band - een video waarin duidelijk te zien was hoe ik eraan toe was. Ik was lijkwit, zweette me dood, kon niet stoppen met trillen en mijn ogen waren opgezwollen. Rob drukte me op het hart mijn bloed te laten prikken.
Hij vreesde dat ik een ontsteking in mijn hersenvlies had. Die opmerking heeft een hoop in gang gezet. Ik ben Rob ontzettend dankbaar voor zijn advies.”

‘Ik heb het beste van het slechtste gehad’

Nadat Dennis’ bloedwaardes waren getest, werd hij door de huisarts doorverwezen naar het ziekenhuis. ,,Het was al gauw duidelijk dat ik gelukkig geen hersenvliesontsteking had, maar wat er dan wel aan de hand was werd niet gelijk duidelijk. Ze zagen op het eerste gezicht geen vreemde dingen, en toch waren de waardes wel veel te hoog.” De oorzaak van Dennis’ klachten zouden voorlopig een mysterie blijven. Hij werd naar huis gestuurd. ,,Die avond ging ik naar bed met een minuscuul wondje op mijn voet. Om drie uur ’s nachts werd ik wakker van de pijn. Ik had het gevoel alsof er iemand continu een schaar in mijn voet stak. De pijn was ondraaglijk, ik heb de spoedpost gebeld en nadat ik uitlegde wat er aan de hand was kreeg ik te horen dat ik me naar het ziekenhuis moest haasten. Daar aangekomen kreeg ik gelijk antibiotica toegediend. Zo’n tien uur later was mijn voet volledig geruïneerd. Ik werd van binnenuit opgevreten. Het minuscule, rode plekje was uitgegroeid tot meerdere zwarte, uitpuilende bloedblaren. Dit voelde niet goed…”

Vleesetende bacterie
Na uitvoerig onderzoek bleek dat Dennis een groep A-streptokokkeninfectie in zijn bloedbaan had én aan een nekhernia leed. ,,Waarschijnlijk is mijn weerstand te laag geweest. De arts vertelde me dat het aannemelijk is dat de oorzaak van mijn infectie ligt bij een lage weerstand en pech. Normaal gesproken zijn streptokokken niet heel erg gevaarlijk, maar in mijn geval waren de bacteriën in mijn bloedbaan terechtgekomen. Als gevolg werd mijn lichaam van binnenuit aangevallen en opgevreten. De huid op mijn voet stierf af, het zag er vreselijk uit. En tóch vond ik die nekhernia erger. Al die tijd kon ik mijn hoofd alleen gekanteld in dezelfde houding houden. Dat gaat heel snel vervelen.” Na drie dagen in het ziekenhuis werd de Volendammer bezocht door een viertal artsen. ,,Ze vertelden me dat als ik die nacht niet naar het ziekenhuis was gekomen en thuis weer in slaap was gevallen, dat ik het waarschijnlijk niet had overleefd. Dat was wel even schrikken.”

‘Ik ben acht kilo afgevallen in twaalf dagen ziekenhuis’

Nu uitgesloten was wat er met Dennis was, kon een meer doelgerichte behandeling starten. ,,Het was gelukkig direct duidelijk dat ze me konden helpen. Ik werd afgesloten van het volledige arsenaal aan antibiotica en kreeg een nieuwe portie die specifiek gericht was op streptokokken. Twaalf dagen lang heb ik in het ziekenhuis gelegen. In die tijd ben ik acht kilo afgevallen. Ik was continu misselijk. Mijn reuk en smaak waren volledig uit balans. De eerste acht dagen kreeg ik alleen een beetje vla weg. Pas de negende dag kreeg ik een tosti naar binnen. Voor die tijd ging ik al over mijn nek toen ik dat lunchkarretje de gang op hoorde rijden.”

Een krappe twee weken nadat Dennis ’s nachts wakker werd van de pijn, werd hij uit het ziekenhuis ontslagen. ,,Na de twaalf langste dagen uit mijn leven kreeg ik eindelijk te horen dat de bacterie dood was. Ik mocht naar huis. Gewapend met een tas vol zware medicatie stapte ik de voordeur binnen. Conditioneel was ik nergens meer. Als ik de trap opliep kon ik gelijk een paar uur op bed blijven liggen.” De blaren op Dennis’ voet waren afgezwakt, maar de plek waar de pijn begon was nog altijd niet geheeld. ,,Wat overbleef was een open wond met veel dood vlees. Momenteel ben ik daarvoor nog steeds onder behandeling bij artsen Agatha en Patricia Sombroek. Zelfs op hun vrije zaterdag en zondag stonden ze voor me klaar. Zonder hun hulp was ik nergens. Het woord ‘dankbaar’ dekt de lading niet. Ik sta bij ze in het krijt.”

Mooi Volendam of wreed Volendam?
Terwijl Dennis in het ziekenhuis tegen een levensbedreigende infectie vecht, gaat in zijn thuisdorp het verhaal dat hij overleden is. ,,Ik zou niet ontwaakt zijn na de narcose. Mijn vrouw Shanna werd door vrienden vanaf hun vakantieadres gebeld of het waar was. Ze schrok zich te pletter. Persoonlijk keek ik er niet van op. Dat is Volendam. Je moet maar niet te lang bij stilstaan bij het feit dat er iemand is bij wie zo’n verhaal begint.” Ondanks alles blijft Dennis nuchter. ,,Toch heeft een hechte gemeenschap als die van ons ook haar mooie kanten. Ik heb ontzettend veel appjes, kaarten, Facebookberichten, bloemen, bierpakketten en andere cadeaus gehad. Het beantwoorden van die berichtjes zorgde dat ik wat te doen had in dat ziekenhuisbed. Er kwam iedere dag wel een vriend op bezoek en Shanna kwam zelfs twee keer per dag langs, maar apart van de bezoekuren is er weinig te doen. Dankzij Shanna en haar ouders, die heel wat uurtjes op onze kinderen hebben gepast, hoefde ik me niet druk te maken. Zij hebben gezorgd dat ik me volledig op mijn herstel kon richten.”

‘Je moet maar niet te lang bij stilstaan bij het feit dat iemand zo’n verhaal bedenkt’

Voor veel mensen zou een dergelijke, pijnlijke en onzekere ervaring kunnen leiden tot een andere kijk op het leven. Voor Dennis geldt dat niet. ,,Pech heeft een groot aandeel in deze situatie gehad. Ik ga dus niet anders leven of iets in die strekking. Wat ik wél ga doen is zorgen dat ik nooit meer zo’n druk seizoen hoef te draaien. Ik hoop dat ik met kermis weer twee dagen in PX kan werken. Dit laten we weer achter ons.” Bedenkelijk staart Dennis in de diepte. Er blijkt een filosoof in de stoïcijnse geluidsman te schuilen. ,,Er zijn mensen die het véél erger treffen met streptokokken of andere ziektes. Achteraf gezien zeg ik; ‘ik heb het beste van het slechtste gehad.’ De blik gaat weer op vooruit. Het wordt gewoon weer morgen.”