Superperiode meegemaakt'

Debbie Bont stopt na dertien jaar en 216 keer Oranje

Door: Eddy Veerman

,,Er spelen enkele factoren mee bij zo’n beslissing. Het Nederlands team is begonnen met een project richting de Olympische Spelen van volgend jaar zomer en het WK in eigen land in 2025. Als straks de eerste oefenwedstrijden zijn, moet je zeker weten dat je door wilt gaan tot die tijd, om tot dat team te willen behoren. Dan komen er allerlei vragen. Zie ik mezelf nog in het team, wil mijn lichaam dat nog zo’n tijd? Ik was niet supertevreden over het laatste toernooi in december. Je moet er voor de voel honderd procent achter staan, telkens nog dat wauw-gevoel hebben als je wordt geselecteerd. Maar dat werd minder en ik vond het niet fair om dan straks toch aan te sluiten bij Oranje. Dan kan ik beter de ruimte geven aan anderen.”

,,Eigenlijk was het gevoel heel natuurlijk, ik heb er daarom niet zo lang over gedaan. Tuurlijk zal het gek zijn als straks in maart de meiden oefenwedstrijden spelen en ik dan bij de club in Frankrijk zit. Maar ik denk niet dat ik spijt ga krijgen.” Bont maakte al het EK van 2010 in Noorwegen mee en won later brons (WK) en zilveren (EK) medailles met Oranje, veroverde goud op het WK van 2019 en deed mee tijdens de Olympische Spelen in Tokio. ,,Ik heb een superperiode meegemaakt. Moest laatst nog denken aan hoe we begonnen zijn: een groep meiden die als vriendinnen op een veld stonden en interlands voor vijftig mensen – voor vrienden en familie – speelden. Tot uitverkochte hallen met 4500 toeschouwers. Het was een mooie ontwikkeling van het handbal in Nederland.”

‘Een groep meiden die voor familie en vrienden speelden, tot uitverkochte hallen met 4500 toeschouwers’

,,We merkten de laatste jaren met Oranje hoe moeilijk het is om weer aan de top te komen, werden zesde of negende op grote evenementen. Het is erg hard werken en dat moet je lichaam – met weinig tijd voor herstel – ook kunnen. Het is goed zo. En prettig dat ik het zo kan afsluiten, niet door een blessure en niet omdat ik niet gekozen word, ik kan het zelf bepalen.”

Doel is om haar periode bij het Franse Metz mooi af te sluiten. Afgelopen weekeind werd in de Champions League thuis gewonnen van het Roemeense Rapid Bucuresti (36-34), waarbij Bont vier keer scoorde. Komend weekeinde gaat de reis naar het Noorse Storhamar. Door de koppositie in de poule slaat Metz de play-offs in maart over en wacht in april de kwartfinale. ,,In de competitie staan we ook aan kop. Het kan nog een mooi jaar worden.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Deel dit artikel

‘Er komen allerlei documenten boven water’

60-jarige IJsvereniging Edam in bloei, graaft in haar verleden

Door: Eddy Veerman

,,We hebben ook op de tamtam geslagen, omdat we graag wilden terugblikken op die 60 jaar”, zegt voorzitter Kees Zwarthoed. ,,Er komen allerlei documenten boven water. Zo zijn er bijvoorbeeld oude handgeschreven notulen en kaarten gevonden. Het is ook één van de oudste schaatsverenigingen van Nederland”, zegt Jacques Snoek, jarenlang secretaris binnen het bestuur. Van een vereniging die ook prat kan gaan op het schaatstalent die het voortbracht. ,,Zoals Coen de Koning, die twee keer Elfstedentochtwinnaar werd.” Naar hem is ook een straat vernoemd in de stad. ,,Nu hebben we Merel Conijn en Johan de Wit.” Conijn behoort momenteel tot de wereldtop en De Wit was tot voor kort bondscoach van Japan. Ook Jorn Gorter, die nota bene aan de Balkenhaven woonde, was enkele jaren een gevestigde naam in het nationale marathonschaatsen.

Wakker
Onlangs kon Nederland kort genieten van ijspret en lag er ook een laagje op de Balkenhaven. Kees: ,,Dat is onze officiële ijsbaan, maar voordat je leden er op kunt laten schaatsen, moet het ijs tien centimeter dik zijn. Het kan zijn dat half Nederland dan al op de slootjes schaatst, maar wij dragen als vereniging verantwoordelijkheid.” Wim: ,,We hebben aangegeven dat het beter was om er niet op te gaan. Want er werd wel op geschaatst, maar dan rijd je alles aan gort. Plus dat het gevaarlijk is, het is daar diep. Dus als er iets gebeurt… lig je daar wakker van. Dus je waarschuwt de mensen.”

De laatste keer dat er kort genoten kon worden door jong en oud was twee jaar geleden. Bestuurslid Anneke Molenaar: ,,Misschien was het maar anderhalve dag, maar het was in coronatijd, dus het feit dat we naar buiten konden maakte iedereen vrolijk. In 2018 hadden we langer goed ijs en hebben we in die week nog jeugdwedstrijden georganiseerd.” Wim knikt: ,,Ik dacht: er komt alleen veel jeugd op het ijs, maar de ouders bonden ook de schaatsen onder en toen ontstond er wat water op het ijs. Toen kneep ik ‘m wel even. We waren toen ook wat onderbezet. En vanwege het mooie weer had ik mijn jas met daarop het logo van de IJsvereniging niet aan, dan ben je niet herkenbaar. Ik zei dat het beter was om op wat meer afstand te gaan kijken, maar het gaf niet.”
Anneke: ,,Om op de Balkenhaven te kunnen schaatsen, moet je dus geduld hebben en daarom blijft onze wens van een landsijsbaan – bij het weiland waar nu de auto’s geparkeerd staan – van kracht.” Die wens koestert de vereniging al heel lang. Kees: ,,We zijn weer in gesprek met de gemeente.” Jacques: ,,Het zou een gemiste kans zijn als dat niet eens gerealiseerd wordt.” Kees: ,,In andere kernen, zoals Oosthuizen, Warder en Middelie, is er wel sprake van een onder water gelopen stuk landje. Dat gaat stukken sneller, want voordat de Balkenhaven dicht ligt… Uiteindelijk gaat het om de periode van 1 december tot 28 februari.”

‘Kinderen van toen zijn de schaats-leiders van nu’

In de beleving lag er verder terug in de vorige eeuw altijd ijs, ook al was dat niet zo. Tegenwoordig lijkt het door de opwarming van de aarde minder te worden. ,,Je houdt elk jaar hoop, we zijn tenslotte schaatsliefhebbers”, zegt Kees. ,,Het is jammer dat we nauwelijks schaatswinters hebben, want het nieuwe bestuur heeft daardoor nog weinig ervaring op kunnen doen. Dan vooral met het jeugdschaatsen op het kunstijs. Daar drijft de vereniging ook op”, doelt ze op de hordes kinderen – en ouders – die al jaren naar de baan – sinds enige tijd De Westfries in Hoorn – gaan voor lessen. Kees: ,,Dat doen we al 41 jaar. Er was een dip in de aanwas, maar inmiddels is er weer sprake van een stijging. We doen ook veel qua communicatie. Louis Meerman is daar ooit mee begonnen, hij begon met brieven uitdelen op de scholen. Later kwam het internet, dan hoeven kinderen of ouders alleen nog maar op de knop te drukken. De goede opkomst heeft voor een groot deel te maken met het enthousiasme van de leiders. Al tien jaar hebben we het rondje schaatsen voor het goede doel, met als thema ‘kinderen helpen kinderen’. We zien de opbrengst groeien, dat is prachtig.”

,,En het is nu zo dat de kinderen van toen de leiders van nu zijn”, vervolgt Anneke. ,,Zij hebben zelf geschaatst en vinden het normaal dat zij les gaan geven en gunnen hun kinderen ook dat plezier van de schaatsles.” Kees: ,,Qua kern is Edam lang niet de grootste, maar als je kijkt naar de groepen op de baan in Hoorn, dan zijn we na Volendam de grootste. Daar zijn we wel trots op.

‘Gelukkig zijn we nog steeds groeiende en blijven mensen betrokken’

We zijn tegen de verhouding in gegroeid.” Anneke: ,, We krijgen de complimenten dat het schaatsen op een prettige manier wordt aangeleerd en de kinderen goed leren schaatsen.” Kees: ,,Plezier staat voorop. Daardoor zie je dat ze na een jaar weer terugkomen en als ze vijf, zes jaar meegaan, kunnen ze technisch gezien alles.” Jacques: ,,Daar komen nieuwe kampioenen uit, dus over een paar jaar zul je zien… Zoals Merel Conijn.” Kees lacht: ,,Dat zij zo goed gaat, heeft ze niet aan ons te danken, maar het is mooi om te weten dat ze lid is geweest en aan het jeugdschaatsen heeft meegedaan.”

Betrokken
De vereniging telt 900 leden en donateurs. Anneke: ,,Gelukkig zijn we nog steeds groeiende en blijven mensen betrokken.” Het bestuur van de vereniging is behoorlijk vernieuwd en dient immer een beroep te doen op vrijwilligers. Wim: ,,De vrijwilligers die er waren, zijn nu 80 jaar. Zij stonden onder meer in de koek en zopie-tent, maar tegenwoordig staan de bestuurders in die caravan. Maar als het echt een lange ijsperiode is, is het niet meer te behappen voor het bestuur. Je maakt dan hele lange dagen.” Kees: ,,Het is ook de taak van het nieuwe bestuur om weer een lijst met mensen te krijgen. Vroeger hadden bouwvakkers ook vorstverlet en waren dan beschikbaar, stopten mensen eerder met werken en werkten normaal gesproken niet allebei de ouders.”
Als de vriestemperaturen zich ook maar even aankondigen… dan gaat het kriebelen bij de bestuursleden. Kees: ,,Dan moet je half Edam van je afhouden, want mensen snappen soms niet dat de baan nog niet open is. Onze ijsmeester Ruud woont aan de Balkenhaven, hij gaat dan boren en meten. Het zijn de mensen met ervaring, die hebben een ijsmetercursus gedaan en daar moeten we op vertrouwen. Hopelijk kan hij snel weer eens boren en meten.”

Diverse jeugdschaatsleiders, die zich jaren hebben ingezet voor het jeugdschaatsen, werden zondag tijdens de receptie onderscheiden met een mooie award. Het betreffen: Martijn Sandstra (10 jaar), Rick Zwarthoed (10 jaar), Anneke Hoens (11 jaar), Jack Breed (16 jaar), Kees Zwarthoed (22 jaar), John Conijn (23 jaar), Ton Steur (27 jaar), Thames Zwarthoed (35 jaar) en Wim Oudhuis (39 jaar).

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Deel dit artikel

Gerrie Eijlers als keeperstrainer van Oranje op het eerste WK sinds 1961

Bevlogen man met een doel

Handballiefhebbers herinneren zich ongetwijfeld dat beeld van de slotfase tijdens de EK-wedstrijd Nederland-Frankrijk, precies een jaar geleden. Gerrie Eijlers belandde – als keeperstrainer – noodgedwongen op het wedstrijdformulier, omdat Oranje door corona werd geplaagd. En met nog een paar minuten te spelen stond Eijlers op. 41 jaar en ongetraind. Topland Frankrijk had al een onoverbrugbaar gaatje geslagen en Eijlers besloot zichzelf in te wisselen. Een onverwachtse rentree waarbij de ervaren rot in de laatste vijf minuten zorgde voor drie stops. Zijn ‘ploeggenoten’ deelden in de ontlading en eigenlijk ook de hilariteit. Zoals ze bij de opkomst in de arena al een lach op het gezicht hadden toen Eijlers door de speakers het veld op werd begeleid. Ze weten hoe bezeten Eijlers van het spelletje – en het willen winnen – is. ,,De eerste bal stopte ik, daarna kwam er een ‘afroller’, die er alsnog in ging, dan baal ik, dan is het even precies hetzelfde als hoe ik vroeger dacht.”
De ingeruilde eerste keeper van Oranje, Bart Ravensbergen, sprak naderhand met respect over de ‘klasbak’ en ‘liefhebber’ die Eijlers is. De Volendammer keepte veertien seizoenen achtereen in de Duitse Bundesliga, uitkomend voor diverse clubs zoals Magdeburg. Vervolgens sloot hij als keeperstrainer aan bij de HandbalAcademie op Papendal en datzelfde doet hij sinds enkele jaren bij Volendam. ,,Hoe vanzelfsprekend het was dat ik daarna iets ging doen voor keepers? Voor mij erg vanzelfsprekend. Ik vind het leuk om met mensen om te gaan, een praatje te maken, maar ook om jongeren te helpen. Ik heb alles gezien en meegemaakt en kan die ervaring meegeven. We hebben weinig keeperstrainers in ons land, terwijl ik dat bij elke club heb gedaan. Vervolgens word je her en der gevraagd. Dan ben je constant met jonge jongens en soms ook meiden bezig. Je leert ze niet alleen keepen, maar ook met vertrouwen in het leven te staan. Je leven wordt immers anders, als je een goede sporter bent.”

‘Ik heb alles goed gedocumenteerd, via het HandbalVerbond maken we dat openbaar voor clubs en (keepers)trainers’

In zijn jeugdtijd wist Eijlers al vroeg wat hij wilde. De Nieuwjaarsbrand van 1 januari 2001 leek een wrede streep te zetten door zijn grote handbaldroom. Maar Eijlers pakte de draad na een ziekenhuisopname weer op, samen met zijn vrienden, die ook ploeggenoten waren en in de eredivisie speelde. In het jaar voor de eerste landstitel van Volendam was de talentvolle doelman verkast naar het Duitse Solingen, waar hij zijn eerste avontuur beproefde. ,,Ik had van mijn 17e tot 23e jaar Ruud van den Broeck aanvankelijk als keeper voor me en daarna als keeperstrainer. Die man wist zoveel, noteerde alles, was streng en dat had ik toen nodig. Dat was het beste dat me kon overkomen. Daarna had ik bij zowel Solingen als Tusem Essen geen keeperstrainer en bij SC Magdeburg begon ik zelf met de co-trainer aparte trainingen te maken voor de keepers. Je kunt wel wat gaan doen, maar je moet weten waar wie aan moet werken.”
,,Toen ik zeven jaar geleden uit Duitsland vertrok en terugkeerde naar Volendam, hadden de vier beste clubs van de Bundesliga een keeperstrainer. Inmiddels is daar een licentie aan gehangen in Duitsland, je kunt er je keeperstrainersdiploma halen en bij de Duitse bond is er ook speciaal iemand voor aangesteld. Omdat we dat niet hebben in Nederland, heb ik alles wat ik in die jaren heb verzameld goed gedocumenteerd. Oefeningen, beschrijvingen, video’s, met álle facetten voor keepers. Daar is veel werk in gaan zitten. Via het NHV gaan we dit openbaar maken voor clubs en (keepers)trainers.”
,,Zeventig procent van het keepen wordt gevormd door de basiselementen, die andere dertig door inspiratie hoe je op dat moment de schutter dwingt ergens te schieten en hoeveel vertrouwen je voelt. We moeten in Nederland gewoon betere keepers krijgen”, zegt Eijlers. ,,Als je kijkt naar het EK, dan hebben 18 van de 24 deelnemende ploegen keepers uit de Champions League en sommige landen zelfs dubbel bezet. Wij moeten stappen omhoog maken. Wanneer ik op de HandbalAcademie nieuwe keepers zie in de leeftijd van vijftien jaar, dan zie ik snel waar we de komende twee jaar aan moeten werken. Waar we naar toe moeten, is dat keepers op hun vijftiende op een hoger niveau instappen. Dat betekent dat ze in de jaren tussen twaalf en vijftien een completere jeugdkeeper moeten worden. Daarop is het materiaal dat ik heb gemaakt gericht.”
Zelf maakte hij op zijn 23e de overstap naar Duitsland. ,,Op mijn 20e was er al contact met het Deense GOG Gudme, waar ik ook een stage heb gedaan. Door de Nieuwjaarsbrand bleef het daarbij. In die tijd sprak ik er over met oud-keepers en ook met dorpsgenoot Marco Beers, die ook jaren in de Bundesliga heeft gespeeld. Ik wilde goed voorbereid zijn op wat ging komen.” Slechts een enkele keeper volgde zijn voorbeeld. ,,Ik liet destijds alles achter, was wel een beetje gek. Je moet uit je comfortzone gaan. Het moet moeilijk worden voor jezelf.
,,Wat je vaak hoort bij jonge spelers – of dat het hen wordt gevraagd – bij zo’n stap: kan ik dat wel? De enige manier om dat te ontdekken, is door het doen. En er alles voor te geven. Al moeten spelers en keepers niet te snel naar een buitenlandse competitie gaan. Je moet er psychosociaal ook klaar voor zijn. Het niveau van de BeNe League, waarop het eerste van Volendam speelt, is voor opkomende keepers uitstekend, mits je ook goede keeperstraining krijgt. En in die wedstrijden moet je eerst zorgen dat je je stempel op wedstrijden drukt. Als je dit consequent doet, kan je hierna in buitenlandse competities hoger instromen.”

Valletjes zetten
Rob Goudriaan maakte afgelopen zomer de stap van KRAS/Volendam naar Magdeburg. ,,Iets heel anders doen, daar word je ook als mens beter van. En in deze competities heb je veel wedstrijden op niveau. Evan de Lange (die van de zomer de overgang van Quintus naar Volendam maakte, red.) zal die stap naar bijvoorbeeld Duitsland ook wel gaan maken over enkele jaren.”
Als keeper ben je soms schietschijf en moet je een beetje gek zijn. ,,Of juist erg slim”, pareert Eijlers. ,,Als keeper ben je onderdeel van een team én een individualist. Het beste van twee werelden. Je kunt bepalend zijn. Leert hoe je met je eigen mensen omgaat, met de tegenpartij, winnen, verliezen, plannetjes maken wanneer schutters gaan schieten. In het hoofd van een speler kruipen. Constant heb je wedstrijd in een wedstrijd, wie is de slimste. Als keeper moet je valletjes zetten, niet te snel naar een hoek gaan, niet te voorspelbaar zijn en een speler uit zijn ritme zien te krijgen als die wel enkele keren scoort. Mentaal gezien is het van belang als je de eerste ballen stopt.”
Tegenwoordig kijkt Eijlers vaak beelden met de keepers die hij traint. ,,Ik kijk altijd eerst hoe het werkt bij bepaalde keepers, waar ze zich het beste bij voelen. De één kijkt graag beelden en haalt daar veel informatie uit, de ander wil eerst zelf de dingen ontdekken in het veld.” Ontdekken is iets wat zijn eigen kinderen ook graag doen: beide – Sophie en Daan – staan ze ook tussen de palen op het handbalveld. ,,Sophie is voor het Amsterdamse VOC gaan spelen en krijgt daar keeperstraining. Dat ervaart zij als erg prettig.”
Haar vader doet dat inmiddels ook met Volendamse jeugd van middelbare leeftijd. Vorig jaar zomer werd de ‘Handbalskoal’ opgericht, door voormalig topspelers van KRAS/Volendam, Eijlers, Tom Schilder, Dirk Tuip en Joey Duin. ,,In het land waren al meer handbalscholen. Wij geven kinderen de kans om ’s morgens vroeg twee keer te trainen en dat is ontzettend leuk Als je een goede keeperstrainer hebt, zie je de dingen samen sneller, dan gaat je vooruitgang ook sneller. Op je vijftiende duurt iets een paar maanden, qua progressie, op je twaalfde een paar weken.”

‘Een debuut op het WK, ik hoop er stiekem toch wel even op…’

Eén van de eerste exponenten van die lokale ‘Skoal’ – de zestienjarige Volendammer Mirddyn Tol – maakte onlangs in een week tijd zijn debuut in zowel het eerste van Kras/Volendam als Oranje Onder 17. ,,Eén van de keepers was ziek, normaal gesproken gaat de keeper van het tweede team, Mike Zwarthoed, dan mee, maar vanwege zijn ervaring was het beter om die met het tweede mee te laten gaan. Die staan in het rechterrijtje van de eredivisie en daar telt elk punt. Omdat het eerste in de BeNe League-wedstrijd een goede voorsprong had, kon Mirddyn invallen en dat was een mooie beloning voor hem. Hij is er goed mee bezig en groeit enorm. Bij Oranje Onder 17 zag ik hem in België heel sterk keepen tegen Letland, hij liet zich gelden, dat was goed om te zien.”
Straks debuteert Oranje op het grote WK (in 1961 was het voor B-landen), dus ook de keepers en Eijlers als trainer. ,,Op het Europese continent zie je weinig keepers van daarbuiten, misschien uit Tunesië, Egypte, maar niet uit de VS bijvoorbeeld. Japan en China hebben kleine en snelle keepers, dat vind ik leuk om te zien.” Argentinië is voor Oranje de onbekende tegenstander. ,,Ik heb vroegtijdig beelden gekregen van wedstrijden tegen Venezuela en Chili. In deze tijd blijft niks onbekend. Dus daar kunnen we ons voordeel mee doen.”
,,Argentinië is het sterkste team van Zuid-Amerika, maar wij moeten die wedstrijd wel winnen.” De eerste drie landen van de vier in de poule (met verder Noord-Macedonië en Noorwegen), gaan door. ,,Het is dus meteen een finale. We leven van wedstrijd tot wedstrijd. Hopelijk kun je tegen Noorwegen er wat vrijer in gaan. Je bent nooit kansloos, maar dat is een top zes-land.”
,,Ik kijk er naar uit, er is deze week hard getraind, iedereen heeft gespeeld in de oefenwedstrijden, iedereen heeft rust gekregen, we hebben videobeelden gekeken, we zijn goed voorbereid, zodat we die Argentinië vrijdag opeten.” Voor Eijlers is het een druk programma. ,,Voor het eerst is ook een Nederland B opgeroepen, die parallel aan het A-team traint. Dat is een hele goede zaak, dan zet en zie je de andere jonge keepers ook aan het werk. Zij zien het A-team trainen, de bondscoaches lopen rond, dat is een stimulans en zeer waardevol. Dat maakt het een druk schema, maar wel heel mooi, om met jongeren te werken.” En als dan straks de gelegenheid zich voordoet, ziet hij zichzelf nóg eens een rentree maken én een debuut op het WK, als veertiger? ,,Ik hoop er stiekem toch wel even op”, lacht Gerrie. ,,Dat was toch leuk, vorig jaar. Wie weet…”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Deel dit artikel

Merel Conijn merkt, nu het goed gaat, hoe ze zichzelf kwijt was

‘Yes, ik ben weer op de goede weg’

Door: Eddy Veerman

Dat Conijn haar NK-titel verloor, deerde haar het allerminst. Ze voelde zich als schaatser eindelijk weer de oude en dát was veel belangrijker. Eerder in de maand reed ze de 3000 meter tijdens de World Cup in het Noorse Stavanger nog in 4.17. Nu was dat 4.05,98. De 21-jarige Edamse gleed niet alleen weer met plezier over het ijs, ze kan haar lichaam ook weer uitdagen. ,,Ik was na afloop aanvankelijk niet van plan te vertellen hoe het zat, maar ik zat hoog in de emotie. Was er nog maar kort achter waar nou de oorzaak lag van alle problemen. En hoe ik mezelf kwijt was het afgelopen half jaar. Dat merk je pas als het weer goed met je gaat.”

,,Het is er langzaam in geslopen”, doelt zij op de kwaaltjes die achteraf gezien te maken hadden met haar voeding. ,,Ik heb te maken met allergieën en ben ergens mee gestopt. Dat gaf geen klachten, de trainingen gingen geweldig. Tot ik wat kwaaltjes kreeg. Misschien had ik teveel getraind, of was het de hoogte tijdens de stage, dacht ik. Vervolgens kreeg ik corona, dus gaf ik dat de schuld dat ik niet lekker hard kon schaatsen. Ik bleef vatbaar, kreeg zelfs wondjes die niet dicht gingen. Ondertussen gingen ook bij de coaches de alarmbellen af. Onze voeding wordt regelmatig onderzocht en al snel kwam mijn coach Jac Orie er achter dat het daar in zat.”

‘Je rekent er altijd maar op dat je lichaam meewerkt en ik wilde al die maanden meer doen dan waar ik brandstof voor had’

,,Ik ben altijd positief ingesteld en dacht in die periode ook ‘en straks sta ik er weer’, maar telkens kwam er een nieuwe klap. Je gaat reflecteren. Ik had altijd superveel energie, ben een creatief persoon. Daarin was wat veranderd. Waar was dat omgeslagen? Zo kwamen we er ook achter. Toen ik daarom vorige week op het NK de wedstrijd had gereden, dacht ik ‘yes, ik ben weer op de goede weg’. Voor de buitenwacht was ik de titel kwijt, maar ik had juist voor mijn gevoel weer een goede race neergezet. Tijdens een race ga je op verschillende manieren kapot, maar na corona verzuurde ik helemaal en zei mijn lichaam veel eerder dan normaal ‘en nu is het klaar’. Nu liet mijn lichaam weer veel meer toe.”

,,Nu kan ik verder bouwen en ik weet ook wat de oorzaken waren, dat neemt een hoop zorg weg. Iedereen loopt in zijn of haar sportcarrière wel tegen iets aan. Het stomme is, dat ik dit had kunnen voorkomen. Hoe kun je zoiets belangrijks over het hoofd zien, denk je dan. Helemaal omdat ik zó toegewijd met mijn sport bezig ben. Maar het is gebeurd. Je rekent er altijd maar op dat je lichaam meewerkt en ik wilde al die maanden meer doen dan waar ik brandstof voor had. De laatste maanden heb ik een inkijkje gekregen in hoe het is om minder in je vel te zitten. In die periode waren mijn coach en ouders heel belangrijk voor me. Mijn ouders hebben altijd wel snel door als er iets is. En wat mag ik dan blij zijn dat ik nu weer goed functioneer en zúlke leuke dingen kan doen. Begin februari is het NK Afstanden en daar werk ik naar toe om weer goede races neer te zetten, zodat ik me kan kwalificeren voor het WK.”

,,2022 begon fantastisch: het mee mogen lopen met de openingsceremonie van de Olympische Spelen, het meetrainen met de grootste sporters, mijn binnenkomer in het internationale circuit, dat stimuleert enorm. Daarna het WK en vervolgens de overstap naar Jumbo, ik zat in een sneltrein, het was te mooi om waar te zijn. De tweede helft van het jaar heeft dat wel gecompenseerd”, kan ze er nu om lachen ,,Hele hoge pieken en daarna een dalletje. Gelukkig ligt dat dalletje nu achter me. Het lichaam heeft tijd nodig om weer vertrouwen te krijgen, ik zit weer dicht bij de top, dat heb ik vorige week gevoeld. Het gaat steeds beter op de training en ik voel dat het nog harder kan. En nu het weer lekkerder gaat, maakt dat het zóveel leuker. Schaatsen is gevoel en timing, als dat ontbreekt, maakt dat het lastig. Da’s weer helemaal terug.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Deel dit artikel

‘Van de zotte wat hier gebeurt’

Keeperstalent Timo Molenaar (20) ruim een jaar clean na intense drugsverslaving

Door: Eddy Veerman

Regelmatig wordt er voorlichting gegeven aan kinderen van groep 8 en hun ouders. Door Jongerenwerk op de scholen, door Moedige Moeders daarbuiten. Over gamen, gokken, alcohol en drugs. Lang niet alle kinderen komen op die laatstgenoemde bijeenkomsten af en lang niet alle ouders. Alsof het er (nog) niet is en niet zal komen. Timo: ,,Veel ouders denken nog steeds: die van mij doet dat niet. Ik heb laatst ook een keer voor wat jongeren gesproken, maar het beste is als alle ouders er bij zijn. Om aan de weet te komen wat er speelt, hoe je iets herkent en wat je kunt doen.”

Zelf kreeg hij ook een keer voorlichting in groep 8. Met goede voorlichting – én een goede follow-up in de jaren daarna – kun je proberen de toekomstige meelopers en twijfelaars te bereiken, als ze enkele jaren later voor de keuze worden gesteld en sterk in hun schoenen moeten staan. Diegenen die het per se willen uitproberen, laten zich moeilijker bereiken. ,,Zo een was ik. Ik weet nog dat klasgenootjes zeiden ‘ik ga dat nooit doen’. Ik dacht juist: ik wil eerst zelf weten wat het is en wat het doet. Ik was zo’n nieuwsgierig type. In onze omgeving hadden we ook verslavingsgevallen. Toch maakte dat op mij niet genoeg impact. Daarbij was het ook zo dat ik bevriend raakte met jongens van vijftien jaar. Ik zag wat andere meiden en jongens deden, dat ze drugs gebruikten. Eén van de jongens zei ‘zullen we?’ Toen nam ik voor het eerst coke. Ik vond het fantastisch. Maar ik had een FC-logo op mijn borst en daar wilde ik verder mee, dus raakte ik het niet meer aan.”

‘Jongens die stonden te plassen in de tas van een ander, stelen van elkaar, ik stoorde me er enorm aan’

Op die leeftijd werd Timo bestempeld als een groot talent. ,,Bij de FC kwamen veel jongens van buiten. In onze lichting waren we met vier Volendammers, van de achttien spelers. En het gedrag van een aantal jongens was echt niet normaal. Het was bijna dagelijks vechten in de kleedkamer. Jongens die stonden te plassen in de tas van een ander, de massagetafel onder de douche zetten, pudding door de bus gooien, stelen van elkaar. Er was afgunst, onder spelers, onder ouders. Ik had mijn lengte mee en hoefde niet bang te zijn, maar ik stoorde me er enorm aan. Ondertussen hoorde ik telkens van alle kanten hoe trots iedereen op me was. Maar zelf was ik diepongelukkig. Het continue moeten presteren, legde ik mezelf op. Ik was onzeker. Al had ik een goede wedstrijd gespeeld, als er één verkeerde bal tussen zat, dan bleef dat me achtervolgen. Ik wilde héél graag, ik wás voetbal. Ondertussen werd Edwin Zoetebier mijn keeperstrainer. Hij zei ‘jij wordt mijn project, tussen nu en tien jaar sta jij in het Nederlands Elftal’. Om dat te horen uit de mond van iemand die bij PSV en Feyenoord keepte, dat is het mooiste wat je kunt krijgen. Dat heeft me een tijd lang overeind gehouden. Maar blessures bleven me maar achtervolgen, in een bepaald jaar was ik bij elkaar opgeteld zeven maanden niet inzetbaar. En vaak werd er gepusht, ook al was ik niet helemaal fit, dan wilden ze toch dat ik in het doel ging staan. Stonden er mensen bij wedstrijden langs de kant, dan keek ik ze op een gegeven moment vanaf het veld aan met tranen in de ogen. En sloeg ik daarna dicht, kon er ook niet meer over praten. Ik kon ook niet leven met al die incidenten in de ploeg, op een gegeven moment was ik er zó verschrikkelijk klaar mee. Ik deed het vooral voor de mensen om me heen. Om hen blij te maken.”

,,Mijn eigen vrienden deden heel andere dingen, dat zag ik ook regelmatig en ik hoorde de verhalen. Zelf was ik – als ik fit was – op een gegeven moment zeven dagen in de week met voetbal bezig. Trainde ook op dagen dat ik vrij was. Die vrienden wilden ook dat ik doorging met keepen, hielden me de spiegel voor van ‘weet jij hoeveel jongens graag in jouw schoenen willen staan’.” Zijn vader Jac onderbreekt hem even: ,,Wij als ouders hadden niets met voetbal, legden hem geen druk op. We waren trots en ergens word je er ook in meegezogen. Toen ze voor de tweede keer met de ploeg voor een toernooi naar het buitenland gingen en Timo niet wilde, had hij ons inziens wel een verplichting naar de club. En dat gaf ik aan.” Timo: ,,Ik zat huilend in de bank en toen m’n vader dat zei, brak het snoertje. Als ik dit ten koste van mezelf moet doen, dan stop ik. Mijn vader overtuigde me om toch mee te gaan. Tegen de trainer zei ik ‘ik ga wel mee, maar dan nemen we wel de beker mee terug’. We speelden onder meer tegen Panathinaikos, maar we kwamen wél met de beker terug. Achteraf gezien heb ik er hele mooie herinneringen aan over gehouden.”

Diep in de put

Even later deelde hij zijn omgeving mee te stoppen. ,,Het is voor mijn ouders nog steeds niet makkelijk om te horen, ook na wat er daarna is gebeurd, maar ik ben blij dat ik toen ben gestopt. Ik zat zo diep in de put. Dacht continue aan ‘doe ik het wel goed genoeg voor de ander’. Voor mezelf kon ik die bevestiging al nergens meer uit halen. Het deed Edwin veel pijn, toen ik zei dat ik stopte. Het keepen ging me altijd gemakkelijk af. Al ging ik best wel ver, want naast alle trainingen keek ik filmpjes op Youtube, om meer te leren. Ik ging te ver. En die blessures… Ik hoor m’n moeder nog zeggen: ‘lijden doe je in stilte’. Dan krijg ik zo kippenvel op de plekken waar de zon niet schijnt, als ik daar aan denk. Ze vond dat ik geen reden tot klagen had. Maar ik had op dat moment iets nodig van ‘ik begrijp je’.”

,,Vlak voordat ik het bekend maakte, nam ik die zomer weer drugs. En daarna – eenmaal gestopt met keepen – had ik mijn vrijheid weer terug, zo voelde het. Vervolgens ging het heel snel bergafwaarts. Ik had mijn school goed afgerond, maar een bloedhekel aan leren, ik ging de bouw in, wilde geld verdienen, een inhaalslag maken. Opeens had ik veel geld om handen, de slechtst mogelijke combinatie op dat tijdstip.” Al snel werd de situatie onhoudbaar, met name thuis. ,,Mijn moeder noemde mij als kind het cadeautje en buitenshuis had ik gevoelsmatig altijd een streepje voor, dat ik iets meer kon maken dan een ander. School afgerond, alles op de rit, veel vrienden, een mooie en verschrikkelijk leuke vriendin. Alles kon, ik verdiende geld als elektricien in opleiding, ik leefde als God in Frankrijk, was het mannetje. Dat is vrij snel naar mijn hoofd gestegen. Andere jongeren keken tegen mij op, daar maakte ik zelfs gebruik van, ik manipuleerde ze. Ik fietste zo gemakkelijk door het leven. Op de eerste bedrijfsborrel had iemand een pak coke in z’n zak. ‘Kom maar op’, dacht ik. Mooi stoer. Het was mijn tijd, ik ging de schade inhalen van de afgelopen zes jaren, mezelf belonen voor alles wat ik qua ‘leven’ had gelaten voor het voetbal. Dat je er zo naar kijkt, is best bizar… Vanaf die avond barstte de bom. In die derde week van de bouwvak heb ik zóveel geld en cocaïne opgemaakt. En ik ging door, bleef gebruiken en hier thuis ging het niet goed. Ik was aan de lopende band aan het stelen en liegen. Al stond mijn moeders tas gesloten, ik slaagde er in een briefje van vijftig uit te halen. Merkte ze dat even later op en dan ontkende ik: ‘je zat hier toch zelf in de bank’. Ook van mijn zus haalde ik geld weg waarvoor ze had gewerkt.” Zijn vader schudt het hoofd: ,,Elk stukje vertrouwen was weg.”

,,De sfeer in huis was om te snijden, er stond 380 volt op als we aan tafel zaten. De bom barstte regelmatig. Hij probeerde steeds mijn vrouw te manipuleren, speelde spelletjes. Lida liep toen al bij Moedige Moeders, waar ze nog steeds komt.” Het escaleerde ook met zijn broer. Timo: ,,Werd er vanaf een feestje gebeld en gezegd dat ik had verkondigd dat mijn broer van mij had gestolen. Dat heb ik nooit gezegd, maar mijn broer was woest en pakte mij keihard aan. En wisselde sindsdien geen woord meer met mij. Geen woord. Dat deed mij pijn. Want tot dat moment was mijn broer mijn beste maat. Ik ging maar coke snuiven, om het nog leuk te houden voor mezelf. Op een gegeven moment kon die ruzie me ook niks meer schelen. Ik zette gewoon een masker op en lulde iedereen onder de tafel. Onder druk presteerde ik het best.”

‘Ik had 53 dealers in mijn telefoon staan. Regelmatig kreeg ik van een van hen een berichtje dat ik twee pakjes coke voor niks kon krijgen’

,,Ik had 53 dealers in mijn telefoon staan. Regelmatig kreeg ik van een van hen een berichtje dat ik twee pakjes coke voor niks kon krijgen, zo probeerden ze mij te paaien. Dan was je verkocht en ging je weer een tijdje bij die dealer halen. En zo had je elke paar weken een keertje gratis cocaïne. Op mijn werk was het een strijd. Ik stond er en deed wat moest gebeuren, maar ik zat op een andere planeet, want ik sliep vaak anderhalf uur per nacht. Als het even kon snoof ik zeven dagen in de week. In het weekeinde aan een stuk door. En met geld lenen, gebruikte ik keer op keer het zelfde trucje: ik moet er echt nog ééntje aflossen. Ik ben ook wel een keer bedreigd. Tuurlijk waren er gerust wel eens momenten van bezinning. Dat ik dacht ‘ik maak er één grote klotezooi van’. Maar dan was er meteen dat andere stemmetje, die zei ‘kan mij dat nou schelen’.” Jac: ,,Hij vergat ook zijn verantwoordelijkheid als werknemer, als er iets zou gebeuren waren zijn bazen aansprakelijk. Maar dat was niet belangrijk, Timo zelf was belangrijk.”
,,Je probeert als ouders op één lijn te zitten, geen ruzie te krijgen, maar dat is niet makkelijk. Ik zei ‘we zitten met z’n tweeën op de fiets, jij voorop, ik achterop, maar je moet wel ruggenspraak met me houden’. Ik ben twee keer mee geweest naar Moedige Moeders. Lag ik twee keer ’s nachts wakker, van alle verhalen. Maar Lida had daar veel baat bij. Op een gegeven moment ga je eraan onderdoor, het bleef maar door gaan. Ik werkte samen met iemand die ook verslaafd was geweest en bij Trubendorffer Verslavingszorg opgenomen was geweest. Ik besloot met die instantie te bellen, maar Timo moest zich zelf aanmelden. Maar Timo had geen probleem, zei hij. Uiteindelijk kreeg ik het nummer van Maarten Dammers, die als ervaringsdeskundige – veertig jaar verslaafd – het tv-programma ‘ Verslaafd’ deed. Hij kwam naar Volendam, voor een interventie.”
Lida: ,,Toen hij hier binnenkwam zei hij ‘we gaan eerst de gordijnen open doen en de voordeur openzetten. Iedereen mag het weten. Dat werkt’. Terwijl je in het begin wilt dat niemand van de buitenwereld het aan de weet komt.” Timo: ,,‘Ik heb geen probleem’, zei ik vervolgens. ‘Zíj allemaal hebben een probleem’, wees ik naar mijn vader en de andere gezinsleden. Ze konden allemaal doodvallen. Toen zei Maarten: ‘dan bellen we je vriendin’. Toen stond ik met mijn rug tegen de muur. De momenten dat ik bij haar was, was ik rustig, was het goed. Ik stelde me open voor opname bij Solutions Verslavingszorg, onder de voorwaarde dat mijn vriendin van niks mocht weten. Ik heb haar wel iets verteld, maar lang niet alles. Zij merkte ook niks, bij haar thuis was ik de Timo die zij eerder had ontmoet. Dat was mijn beste dekmantel.”
Bij Solutions ging het spel verder. Timo: ,,Ik wilde daar natuurlijk niet worden opgenomen, zette in op de dagbehandeling, ook al waarschuwde m’n vader dat ik moest vertellen hoe het werkelijk zat. Maar ik hing daar een sterk verhaal op, hield de boel voor de gek. De gedragsdeskundige aan tafel dacht dat ik goudeerlijk was. En raadde me de dagbehandeling aan… Zo kon ik mooi op en neer reizen.”

,,In de zevende week was ik daar voor het eerst eerlijk. Alleen, toen geloofden ze me niet. Daarop werd ik agressief. En weggestuurd. Toen had ik thuis de poppen aan het dansen.” Zijn vader: ,,Aan de deur kregen we mensen waarvan hij geld had geleend. Zoals er trouwens ook levendige handel is in potjes met urine. Dan heb je gewoon schone pis als je wordt getest op drugs. Maar hij had ook geld afgetroggeld van een ziek iemand.” Lida: ,,Dat je eigen kind daar toe in staat is…” Jac: ,,Dat was de druppel, dat maakte dat we keihard stelden dat hij er uit moest. Het was klaar.” Timo: ,,Ik zag dat mijn moeder er doorheen zat, met één been in het graf stond, dat voelde ik écht wel. Maar voor een verslaafde is die persoon het makkelijkst te manipuleren. Daar heb ik nog even gebruik van gemaakt. Ze had mijn spullen gepakt. ‘Je gaat er uit, of een intake regelen bij ‘Yes we can’’, zei ze. Ik zei precies wat ze wilde horen en probeerde vervolgens tijd te rekken. Totdat mijn vaders’ stiefvader kwam te overlijden. Zijn hart stopte er mee, waar ik bij zat. Ik had een goede band met hem. Dat moment, daar kom ik nooit meer overheen. Ik zat even later luid huilend in de bank thuis.” Jac: ,,Er zat dus tóch nog iets van emotie.” Timo: ,,Even later werd mijn relatie verbroken, nadat ik alles had opgebiecht. Dat bij elkaar opgeteld zorgde dat ik opname voor verslavingsbehandeling bij ‘Yes we can’ in werking heb gezet.”

Huiswerk
Jac: ,,Als ouders werden wij bij het proces betrokken en kregen ook huiswerk mee. We hebben uitgelegd gekregen wat er bij verslaving gebeurt met het brein. We hoorden ook dat Timo ook steeds bezig was met ‘wedden’. Als er bijvoorbeeld twee liften waren, wilde hij wel wedden welke als eerste open zou gaan. We hebben zelf heel veel geleerd daar. Wij zijn niet de eerste, er zijn ons zovelen voor gegaan. Maar het duurt even voordat je het zelf inziet wat er gaande is, dat je toegeeft. Op een gegeven moment ben je de schaamte voorbij.” Lida: ,,Tijdens die bijeenkomsten met ouders komt er heel veel pijn en verdriet uit. We moesten tevens zogeheten schadebrieven schrijven, ons richten tot Timo.” Timo: ,,Die moest ik daar in de groep met ‘bewoners’ voorlezen. Dat deed oprecht zeer. Ook van mijn toenmalige vriendin. Dat deed veel pijn. Het was echt mijn schuld dat dat kapot is gegaan.”

‘Hij heeft nog steeds niet helemaal het besef hoe wij er als gezin destijds bij zaten’

,,In de eerste weken ging ik mezelf al snel irriteren aan anderen. Mijn coach vroeg wat ik aan het doen was en zei dat ik God op m’n knieën moest bedanken dat ons gezin nog om mij gaf. Na alles wat ik had veroorzaakt. Dat was een keerpunt. Ook de counselor prikte door me heen. Dan zat ik met kippenvel, als hij vertelde. Hij had een identiek probleem gehad. Ik leerde er mijn onzekerheid te overwinnen. Ze werkten onder meer met een familie-opstelling, dat was bizar, wat daar gebeurde. Ik kreeg daardoor inzichten, wist wat me te doen stond en ging aan de slag. Het is bij mij met alle dingen alles of niks, het moet maximaal. Het positieve is dat dat hielp met mijn herstel. Ik ging radicaal om. Die familie-opstelling maakte me ook duidelijk hoe de relatie met mijn broer zat en ik zei ‘ik wil mijn broer weer terug’. Rick heeft me daarna gelukkig weer toegelaten en ik heb ook mijn spijt betuigd aan mijn zus. Maar ik snap dat dat alles tijd nodig heeft. Ik ben nu ruim een jaar clean. Regelmatig zijn we met z’n drieën aan het werk, mijn vader, m’n broer en ik. Dat vind ik super.”

Voorzichtig werd het boek ‘voetbal en keepen’ weer opengeslagen. Hoewel, voorzichtig… ,,Ik werd al snel weer gevraagd om te komen spelen bij de RKAV, bij de zaterdag-2. Tegen de amateurs van Ajax keepte ik zo’n goede wedstrijd, daar was ik zelf ook echt trots op. Twee weken later – kwamen mijn ouders voor het eerst weer kijken – kreeg ik tegen Spakenburg een rode kaart toen een speler op me af kwam. Hij ging rollen en schreeuwen, ging ik ook maar liggen en doen alsof ik was geraakt, dat werd niet helemaal gewaardeerd. De scheidsrechter trok de rode kaart en toen sloegen m’n stoppen door, ik was niet mezelf, heb dingen gezegd die ik nu niet durf herhalen. ‘s Avonds lag ik op bed, schaamde ik me zo verschrikkelijk diep voor mijn gedrag. Het was toch weer die bewijsdrang, naar mezelf toe en ik wilde zo graag aan andere mensen laten zien dat het goed ging. Dat eiste z’n tol. Het kan bij mij nooit rustig. Uiteindelijk liep ik weer een blessure op. Zoals een elleboogblessure me nu al weken aan de kant houdt.”

Timo: ,,Dat is frustrerend, maar ik moet het accepteren. Het moet míj plezier geven, geen druk van een ander en geen druk van mezelf. En af en toe ben ik chagrijnig, als het niet gaat zoals ik wil, maar ik heb hier thuis gezegd ‘laat me dan maar even’. Waarbij ik het niet ga wegstoppen. Ik voel me sterk. Je wordt daar in het safehouse van ‘Yes we can’ helemaal ontleed, met de grond gelijk gemaakt en weer opgebouwd. Je stapt vervolgens naar buiten om de persoon te worden die je wil zijn. Wat geeft mij dan toestemming om dat alles weer over boord te gooien. Als er iets is, laat ik mezelf niet afglijden naar die gedachte dat het nou goed is om weer te gaan gebruiken. En als er iets is, dan kan ik altijd mensen bellen om erover te praten. Zoals ik lange tijd qua nazorg naar meetings ging en nog regelmatig gesprekken voer met Rosalie van Moedige Moeders.”

,,Ik heb alleen nog schuld aan mijn ouders, heb praktisch alles afbetaald. Soms botsen we thuis nog wel. Krijg ik een opmerking en ik weet hoe mijn moeder het bedoelt, maar het komt over alsof het weer niet goed genoeg is wat ik afgelopen jaar heb gedaan. Het zijn soms oude gedragspatronen, ik wil altijd het maximale ergens uit halen, dat gaat dan ten koste van mezelf. Maar laat me dan maar een keer op m’n bek gaan, dat heb ik kennelijk nodig om te leren.” Lida: ,,Hij heeft nog steeds niet helemaal het besef hoe wij er als gezin destijds bij zaten. Ik wil hem niet neerhalen, ik vind het erg knap wat hij doet, maar ik sta wel ‘aan’. Er kan altijd een terugval komen. En de angst daarvoor blijft nog wel een tijdje. Er is zóveel gebeurd. Timo gaat super, pakt het goed op, maar wij zijn zelf nog niet hersteld. Bij Moedige Moeders is wel eens gezegd dat ouders – vooral moeders – PTSS (post traumatische stress stoornis, red,) overhouden aan een verslaafd kind. Daar zit absoluut wat in.”
Timo: ,,Ik weet dat ik het hier huis heel goed heb. Ik heb ook verslaafden gezien met een thuisbasis met alle ingrediënten voor een rotpakket. Dan heb ik het wel heel goed en die dankbaarheid heb ik ook uitgesproken naar mijn ouders.” Er wordt weer gelachen aan tafel. Lida: ,,Er is eindelijk weer sprake van een goede sfeer, als we samen komen.”

Plekken genoeg waar Timo op de proef wordt gesteld. Maar als hij tegenwoordig als supporter van de Hekside de wedstrijden van FC Volendam bezoekt of als er een uitstapje is, zoals van de week de kerstborrel, dan gaat het zonder alcohol en drugs. ,,Dan kan ik het ook gezellig hebben en lachen. En dan weet ik ook wanneer ik huiswaarts moet gaan.”
Hij heeft al een keer wat kinderen toegesproken. ,,Maar de ouders moeten ook komen als er iets van voorlichting is. Dan kan ik – en andere mensen die voorlichting geven – ze bewust maken, dat ze weten wanneer en hoe ze moeten ingrijpen. Om een hoop ellende te voorkomen, zoals wij zelf hebben gehad. Het is zó makkelijk te krijgen, zoveel mensen gebruiken drugs, wat dat betreft is dit een klotedorp. Ook ouderen gebruiken, het is echt van de zotte wat hier gebeurt.”

,,Ik heb mijn jongere neefje ook aangesproken met ‘doe je ouders niet aan wat ik ze heb aangedaan, je zult het jezelf nooit meer vergeven’. Hij heeft destijds gezien hoe ik er uit zag. En gaf ook aan dat ik wat dit betreft een voorbeeld ben van hoe het niet moet. Het gaat nu gelukkig goed met me, maar ik ben er nog lang niet. Ik ben onderweg.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Deel dit artikel