Vandaag geopend: 08.00 - 10.00
Home > Archieven voor Eddy Veerman > Pagina 8

All posts by Eddy Veerman

Foto: Klaas Smit
Eddy Veerman Sport | 3-5-2024 | 3 min. leestijd

Zaterdag-1 ontvangt als koploper Derde Divisie nummer twee Genemuiden

‘We kunnen geschiedenis schrijven’

,,Het zijn nog maar vier wedstrijden”, geeft Daan van Baarsen aan. Waarmee de speler van de Zaterdag-1 van RKAV Volendam wil aangeven hoe dichtbij zijn ploeg bij het kampioenschap is, als koploper van de Derde Divisie. ,,We kunnen geschiedenis schrijven.” Komende zaterdag wacht de eerste finale: een echte kraker, want nummer twee Genemuiden komt op bezoek.

Een enkeling die voorafgaand aan het seizoen durfde te voorspellen dat de zaterdagamateurs van RKAV Volendam bovenin een rol van betekenis zouden gaan spelen. Vorig seizoen ging het nog om het voorkomen van degradatie, maar ’s zomers kreeg de ploeg van trainer Berry Smit een flinke impuls, met de komst van de Tweede Divisie spelers Jim Beers en Nick Runderkamp (van Quick Boys), alsmede Spakenburg-doelman Dion Vlak.

Gaandeweg kroop de ploeg dorpelingen omhoog en raakte tevens steeds meer op schot. Inmiddels staat de teller op tachtig goals, waarmee het royaal het meeste aantal doelpunten heeft. De oranjehemden veroverden zelfs de koppositie, maar moesten die ook enkele keren afstaan, onder meer aan IJsselmeervogels, dat móet promoveren. Volendam speelde ooit op het hoogste amateurniveau (de toenmalige Hoofdklasse), maar nooit in de Tweede Divisie, sinds de voetbalpiramide een wijziging onderging.

Daan van Baarsen is één van de personificaties van de ontwikkeling die de ploeg doormaakt. Hij speelt niet alles, maar als hij er in komt, is hij van grote waarde. Hij scoort ook veel vaker, zoals hij vorige week tijdens de oefenwedstrijden tegen Telstar en Ajax-zaterdag ook trefzeker was. ,,Het komt er eindelijk uit. Ik heb altijd wel een gericht schot gehad, maar qua afronding liep het een tijdje minder goed. Dit seizoen vallen ze vaker goed. Dit jaar maakt íedereen grote stappen. We spelen een niveau hoger en de ontwikkeling van mezelf en van de ploeg is het laatste anderhalf jaar absurd.”

De ploeg is groot en daarmee ook de concurrentie. ,,Ik ben er een keer zo’n vijf weken uit geweest en dan moet je opnieuw knokken. In de minuten die je dan speelt, moet je het laten zien. Die goals zijn mooi, maar ik moet juist voor het team belangrijk zijn. Tijdens een evaluatiegesprek met de staf werd enige tijd geleden gezegd dat ik meer moest leveren en daar ben ik mee aan de slag gaan. Vaker voor de goal komen, assists maken en als het even kan meer scoren.”

Van Baarsen onderkent dat de injectie van Volendamse spelers die buitenshuis ervaring op hebben gedaan, enorm is. ,,Dion Vlak wint als keeper wedstrijden voor je. Eigenlijk snap ik niet dat-ie bij ons speelt. En Nick Runderkamp brengt ongelofelijk veel energie, ook op de training. Hij zorgt op donderdag echt dat het team klaar is voor de zaterdag. En als je tijdens de warming-up even niet scherp bent, zorgt Nick dat je wél scherp aan de start staat. En geef Jim Beers een een bal en hij schiet ‘m erin. Alsof hij die niet fout kan raken”, zegt Van Baarsen over de spits, die op 24 goals staat.

,,Iedereen die er omheen loopt, lift mee op wat deze jongens bijdragen. Nu is het aan ons samen om het seizoen fantastisch af te sluiten. Je wilt in de boeken komen als team. Naar de Tweede Divisie promoveren zou revolutionair zijn voor de Zaterdag-1. En dat met een paar vrienden. Het is al honderd keer verteld, dat wij de enige ploeg zijn waar niet wordt betaald. Maar dat blijft bijzonder én dan ook nog bovenaan staan.”
Van Baarsen merkt dat het leeft. In eigen dorp: ,,Als we dan zoals vorige week verliezen van HSC’21, dan hoor je opeens hele negatieve geluiden, maar als we winnen is het superpositief. Ik kwam laatst als projectleider van Veerman & Kemper op bouwtje buiten Volendam en toen werd ik aangesproken door vaklui van buiten ons dorp, die ons volgen omdat zij fans zijn van Spakenburg. Dat is ook megaleuk en triggert je nog meer om te winnen.”

De nederlaag tegen HSC’21 zat niemand lekker. ,,We hebben die zaterdag verzaakt om een grote stap te zetten richting het kampioenschap, maar daar moeten we niet in blijven hangen. Tegen Telstar waren we het eerste half uur gewoon beter, tegen een KKD-club. En ook tegen Ajax – dat bovenaan staat in de Vierde Divisie – waren we beter. Dat niveau zijn we ontgroeid. Dan merk je wat voor stappen we hebben gemaakt.”

Nog een paar nachtjes komt Genemuiden op bezoek. De uitwedstrijd werd met 3-1 verloren. ,,Ik denk er regelmatig aan, ook ’s avonds als ik ga slapen. Jongensdromen had ik als kind al en dat verandert nooit: kampioen worden is er daar één van. Als wij doen waar we inmiddels twee jaar mee bezig zijn, maken we grote kans en het zou prachtig zijn als het lukt. We hebben de beste kaarten.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
Eddy Veerman Algemeen | 1-12-2023 | 4 min. leestijd

Burgemeester Sievers schrijft brief aan ouders omtrent vuurwerk

‘Het moet anders en daarbij vraag ik uw hulp’

Alle ouders in onze gemeente met een tiener thuis (tot 17 jaar) hebben een persoonlijk schrijven ontvangen van burgemeester Lieke Sievers. Zij vraagt de ouders aandacht te hebben voor veilig en verantwoord vuurwerkgebruik van het kind. Sievers geeft aan dat ,,de jaarwisseling in onze gemeente de afgelopen jaren op sommige plekken onstuimig is verlopen.” Al zal zij inmiddels al enige tijd, net als vele Volendammers en Edammers, ’s avonds laat met regelmaat de knal van een oorlogsbom horen.

Door: Eddy Veerman

De burgemeester verhaalt in haar brief over de overlast en ergernis bij inwoners. ,,Dat moet anders en daarbij vraag ik uw hulp”, richt zich tot de ouders. ,,Als ouder heeft u een sleutel in handen. U kunt ervoor zorgen dat uw kind zich bewust is, dat onjuist gebruik van vuurwerk gevolgen kan hebben.”

,,Respecteer anderen en zadel hen niet op met overlast”, gaat zij verder in de brief. ,,De gemeentelijke handhavers en de politie zien toe op wettelijke regels. Er wordt dan ook regelmatig een proces-verbaal uitgedeeld aan kinderen die een overtreding met vuurwerk plegen. Helaas blijkt dat ouders niet altijd op de hoogte zijn van het gedrag van hun kind. Daarom vraag ik u het gesprek aan te gaan, zo kan vuurwerkmisbruik worden voorkomen. Een boete of andere straf komt achteraf, en dan is de overlast al een feit. Ik begrijp goed dat vuurwerk voor veel kinderen een onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft. Maar zij kunnen niet dezelfde verantwoordelijkheid dragen als een volwassen. Vuurwerk is nu eenmaal geen speelgoed.”

,,Er wordt nogal wat mee aangericht. Denk alleen al aan de last die huisdieren hebben. Het is extra zuur voor de gebruikers van blindengeleidehonden (er zijn er ruim 150 in onze gemeente). Voor hen betekent vuurwerkmisbruik dat hun dagelijks leven wordt ontregeld, omdat hun blindengeleidehond er last van heeft. En dan is er de schade aan speelplaatsen, riolen, bushokjes en straatmeubilair, enzovoorts. Ieder jaar moeten er reparaties worden uitgevoerd. Dat wordt met gemeenschapsgeld betaald; ook u als belastingbetaler draait daarvoor op. De ervaring leert helaas dat het vaak opgroeiende jeugd is, die deze schade veroorzaakt.

‘Er is handhaving, voorlichting, maar als jeugd verkeerde ideeën over vuurwerk tussen de oren heeft, is dat niet genoeg. Daarvoor hebben we de ouders nodig’

In de brief wordt verder geadviseerd goedgekeurd vuurwerk te kopen, verteld dat illegaal vuurwerk niet alleen verboden is maar ook voor meer geluidsoverlast zorgt en (zoals zogenaamde ‘Cobra’s’, mortierladingen, nitraatbommen en lawinepijlen) ontzettend gevaarlijk is. Het is een criminele gedraging. Dit soort vuurwerk heeft grote kracht en kan makkelijk voor grote schade en ernstige verwondingen zorgen. Toch is het onder sommige jeugd een mate van populariteit. Waarschuw uw kind voor illegaal vuurwerk. Doe dit in het belang van uw kind. Het is niet stoer, maar echt gevaarlijk.”

Politie en gemeente doen van alles om vuurwerkmisbruik te voorkomen. ,,Toezicht en handhaving, voorlichting en samenwerking met scholen. Maar als jeugd verkeerde ideeën over vuurwerk tussen de oren heeft, is dat niet genoeg. Daarvoor hebben we de ouders nodig”, zegt Sievers.

Als u iemand kent die in illegaal vuurwerk handelt, of dit in bezit heeft, geef dit dan door aan de politie, telefonisch te bereiken via 0900 – 8844. Als u wilt dat uw anonimiteit gegarandeerd is, kunt u ook melden via Meld Misdaad Anoniem, via 0800 – 7000. Op de website www.meldmisdaadanoniem.nl vindt u meer informatie en kunt u ook een online-melding doorgeven. Wat betreft sancties wordt in de brief aangegeven dat ,,als uw kind wordt betrapt op vuurwerkmisbruik, kan hij/zij een proces-verbaal tegemoet zien. Handel, bezit en gebruik van illegaal vuurwerk wordt zwaarder bestraft. Dit is een strafrechtelijke overtreding die door het Openbaar Ministerie wordt behandeld. Indien iemand (ook kinderen) zich hieraan schuldig maakt, is een justitieel vervolg onvermijdelijk. Zeker indien er gevaar voor anderen is geweest, of als er letsel of schade is veroorzaakt. Naast de bestraffing door het Openbaar Ministerie kan de burgemeester ook maatregelen treffen om de openbare veiligheid te beschermen. Een woning of ander pand waar illegaal vuurwerk aanwezig is, kan de burgemeester voor een bepaalde periode laten sluiten. Wie illegaal vuurwerk heeft of verhandelt en wordt betrapt, riskeert dat zijn/haar woning op slot gaat.

Ouder staat voor dilemma: ‘Ben me bewust dat ze nitraten en cobra’s afsteken’

Het knalt al weken in de straten. Veel ouders hebben er een ver ritje en veel geld voor over. En zetten daarmee soms andere ouders voor het blok. ,,Al ruim twee maanden voor de jaarwisseling sta ik als ouder voor een lastig dilemma wat betreft vuurwerk”, vertelt een ouder. ,,Een aantal vrienden van mijn zoon haalt illegaal vuurwerk uit het buitenland, georganiseerd door hun ouders. Ik ben me ervan bewust dat ze ’s avonds buiten rondhangen en cobra’s en nitraten afsteken. Mijn zoon heeft zelf niet veel interesse in vuurwerk en beweert dat hij het niet afsteekt. In een discussie hierover smeekte hij: ‘Moet ik dan twee maanden alleen thuis blijven?’ Tja, wat doe je dan? Ik laat hem gaan. We hebben afgesproken dat hij het zelf niet afsteekt, en ik moet hem maar vertrouwen. In onze gesprekken benadruk ik het belang van veiligheid en respect voor anderen, maar het blijft een uitdagende balans tussen het begrijpen van zijn sociale omgeving en het handhaven van verantwoordelijk gedrag.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
Eddy Veerman Algemeen | 30-9-2023 | 8 min. leestijd

In ’92 uit Iran gevluchte Javid geniet als rolstoelrugbyer en op het DBC

Elke dag hopen op (millimeter) beter

Wanneer hij zich door de gangen of in het klaslokaal van het Don Bosco College beweegt in zijn rolstoel, zullen weinig leerlingen weten van de achtergrond van hun pas nieuwe techniek-assistent. Javid Bakhtiar. Een 52-jarige goedlachse vriendelijke man, die in 1992 zijn geboorteland Iran ontvluchtte, vanwege het dictatoriale bewind. In Nederland werkte hij zich onder meer op tot Nederlands amateurkampioen kickboksen, in zijn gewichtsklasse. Toen hij in 2013 voor enige tijd in Iran terug was omdat zijn moeder daar kwam te overlijden, kreeg hij er een auto-ongeluk en liep een dwarslaesie op. Sinds vier jaar heeft hij zich toegelegd op rolstoelrugby. En speelt de met zijn gezin in Edam woonachtige Javid bij de Nederlandse kampioen, Terminators Amsterdam.

Door: Eddy Veerman

Iran, precies een jaar geleden. Een vrouw die haar hoofddoek niet – goed – draagt, wordt gearresteerd en vindt de dood. De wereld ziet vervolgens de in opstand gekomen landgenoten, demonstraties, leest en hoort dat bekende Iranezen die zich uitspreken tegen de regering, gevangen worden genomen. Nog steeds zitten dezelfde mensen aan de macht, als gevolg van de revolutie in 1979. ,,Toen werd de kroonprins afgezet en hij zei destijds dat de mensen spijt zouden krijgen. En dat hebben de meesten”, zegt Javid, die zijn heil elders zocht.

,,Op mijn twintigste – een jochie nog – vluchtte ik. Ik had problemen met de regering, zoals veel jongeren in mijn generatie. Ik moest alles achterlaten, mijn vader en moeder, broers en zussen. Ik ben de jongste van zeven kinderen. Ik was verwend”, glimlacht hij. ,,Het was moeilijk. Maar ik moest kiezen voor mijn toekomst. Dat begrepen mijn ouders ook, hoewel ik later van mijn broers hoorde dat mijn moeder erg verdrietig was. Blijven was voor mij gevaarlijk. Je bent tégen de dictators en dat waarderen ze niet. Dan riskeer je dat je de gevangenis in gaat. Mijn broer was piloot en ook van hem is alles afgenomen.”

‘Het was heel emotioneel en vreemd om mijn vader en moeder na tien jaar weer terug te zien’

Hij vertrok eerst naar Maleisië. ,,Er was in die tijd geen internet, ik moest geld sparen om vijf minuten te kunnen bellen met mijn ouders. In 1993 kwam hij in Nederland. ,,Waar ik terecht zou komen, maakte me niet uit. Ik wilde ergens gaan waar ik veilig lon leven. Via mensensmokkelaars kwam ik hier terecht, eerst in Vlissingen en daarna in Amsterdam. Toen mijn asielaanvraag werd goedgekeurd, kreeg ik een huisje. Ik heb de Nederlandse taal geleerd, werd metaalbewerker en ging naar het ROC op school.”

,,Voor tien jaar kon ik niet terug gaan naar Iran vanwege de situatie daar en zo lang heb ik mijn familie niet gezien. De regering werd daarna wat milder, anderen zijn eerst gegaan en dat ging zonder problemen, dus ik ben ook een keer terug gegaan. Het was heel emotioneel en vreemd ook om mijn vader en moeder weer terug te zien na zo’n lange tijd. Tot dan kreeg ik alleen brieven en foto’s.” Toen hij naderhand nog een keer terugging, ontmoette hij zijn huidige vrouw, Zahra. ,,Ik wilde met hem mee, maakt niet uit waar hij heen zou gaan”, lacht ze.

Ze kregen twee kinderen. Net toen de tweede was geboren, gingen ze weer op familiebezoek in Iran. Javid: ,,Mijn moeder was ziek en zou komen te overlijden. Ik liet alles even achter in Nederland. Het deed pijn, toen zij overleed, na alles wat we hadden meegemaakt. Maar van de andere kant, zij heeft mij gelukkig niet in de rolstoel terecht zien komen… Dat zou heel pijnlijk zijn geweest voor haar.” Niet lang daarna kreeg hij een auto-ongeluk. Javid week uit voor twee auto’s, waarvan één op zijn rijbaan reed. ,,Er kwam een derde auto achter, die ook bij hen hoorde en die maakte uit angst een rare beweging, waardoor we in botsing kwamen. De airbag ging niet uit, waardoor mijn nekwervels braken.” En hij een dwarslaesie opliep.

,,Ik had het in het begin heel moeilijk. Ga maar voor je zelf na; gewone dingen kon ik niet meer. Niet werken, niet plassen, moeilijk eten. Ik vond het heel erg voor mijn vrouw. Zij moest zorgen voor mij én voor de kinderen. Ook de situatie na het ongeluk maakte het moeilijk. Omdat ik was uitgeweken naar de andere weghelft werd ik als schuldige voor de rechter gedaagd. Terwijl ik de anderen probeerde te ontwijken. Pas in de rechtbank zag ik de mensen waarmee in botsing was gekomen. Gelukkig was ik verzekerd.”

Trap
,,Zoiets kunt je nooit helemaal verwerken”, zegt Javid. Zijn vrouw knikt: ,,Nu zijn we er meer aan gewend, maar in het begin niet. Hij sprak er toen niet zoveel met mij over, over zijn gevoel. Ons rustige leven was opeens voorbij. Ik heb geen tijd gehad voor mijzelf, om aan de situatie te denken. Ik moest alles doen. Nu zijn de kinderen naar school, Javid doet zijn ding. Ik heb meer tijd om er over na te denken en ben wel moe, van binnen.” Javid: ,,Mijn vrouw heeft mij twee jaar lang geholpen om de trap op te komen in onze Amsterdamse woning, om te laxeren. En toen woog ik nog tien kilo zwaarder dan nu.”

,,Het drama wordt voor een deel vanzelf verwekt, ergens in je hersenen, als je maar goed bezig blijft. Als je alleen bent en er steeds aan gaat denken, wordt het moeilijker. Maar dat is mijn persoonlijke gedachte. Als het echt nodig is, dan moet je er samen over praten. Maar niet teveel in het verleden blijven leven. Soms als het nodig is, als ik een beetje streng voor mezelf moet zijn, dan ga ik terug en weet ik weer waar ik vandaan kom. Om vervolgens mezelf te verbeteren.”

‘Ik ga vooruit, maar het zijn millimeters bij het terug proberen te krijgen van mobiliteit. Ik geef niet op’

Even komen er emoties los. ,,Als hij even niet in de rolstoel zit en de kinderen gaan met de stoel spelen…”, zegt Zahra. ,,Dan krijg ik paniek. Het was toen een zware tijd en ik wil niet dat zoiets nog eens gebeurt.” Javid: ,,Ze gaat dan visualiseren en krijgt angst, dat de kinderen iets gebeurt.”

Tijdens zijn revalidatie in Nederland kwam hij in de Reade in Amsterdam in contact met Reda Haouam. ,,Ik wilde goed revalideren. Was gewend om veel te sporten. Ik heb aan worstelen gedaan, was Nederlands kampioen kickboksen. In de Reade ontmoette ik Reda – international en nu onze coach – en hij liet me kennismaken met rolstoelrugby. Ik kende de sport niet, maar ik vond en vind het prachtig. Je moet goed samenwerken, conditioneel moet je in goede vorm blijven. Ik zit op de aanvallersstoel en moet snel kunnen zijn.

En het rammen”, verschijnt er een smile op zijn gelaat. Dat rammen met de stoelen, de heftige dynamiek van de sport, komt tot uiting in de film die ooit gemaakt werd over de rivaliteit tussen de rolstoelrugbyers van Canada en de Verenigde Staten, richting de finale van de Paralympische Spelen van 2004. ‘Murderball’ zou uitgroeien tot een filmhit. ,,Ik vind rolstoelbasketbal leuker”, glimlacht zijn vrouw. ,,Daar gaat het minder hard.” Javid lacht. Hij hoopt ooit nog bij het Nederlands team te komen. ,,Hij is al wat ouder”, schiet zijn vrouw in de lach. ,,Ik moet inderdaad realistisch zijn. Maar het is wel een doel. Ik ben nog een beginner, doe pas sinds vier jaar mee. Ik verbeter me wel, maar dat gaat wat langzamer dan bij die jongeren. Negen van onze spelers komen uit voor dat Nederlands team. Ze wilden zich plaatsen voor de Paralympische Spelen van volgend jaar, maar dat is niet gelukt. Jammer genoeg is er weinig sponsoring, dat maakt het moeilijk. Misschien als Oranje zich een keer plaatst voor de Spelen, dat bedrijven dan wel willen steunen.”
Hij gaat nog twee keer per week naar de fysio. ,,Ik ga vooruit, maar het zijn millimeters bij het terug proberen te krijgen van mobiliteit. Ik geef niet op. Door middel van mijn looprek kan ik nu beter korte momenten staan. Soms een paar stapjes lopen, maar dat is moeilijk. Het rechtop staan doe ik elke dag even. Dat is goed voor mijn darmen en als ik het niet doe, heb ik veel last van spasmen.” Hij is blij in Edam. ,,We wilden in Amsterdam blijven, maar het was moeilijk om daar een aangepaste woning te krijgen. In deze gemeente lukte dat wel en we kregen goede hulpmiddelen. We hebben ook hele lieve buren.”

En hij heeft eindelijk werk gevonden. ,,Er was hier iemand van de gemeente, omdat ze iets met rolstoelsport wilde organiseren, en ik zei dat ik graag wilde werken. Het UWV kon me ook niet helpen. Maar na de ontmoeting met de vrouwen van de gemeente kwam de jobcoach hier en zo kwam de vraag of ik als techniek-assistent op het Don Bosco wilde beginnen. Daar ben ik sinds het begin van het schooljaar elke dag en het bevalt goed. Ik kan wel goed omgaan met jongeren. En mijn collega Peter Kras is als docent ervaren en weet er ook goed mee om te gaan. Je zit in de leefwereld van de jongeren en dat is ook leuk. Dan hoor je situaties die je als oudere man niet meer meemaakt”, lacht hij.

Als het op de politiek in zijn geboorteland aan komt, valt er minder te lachen. Tijdens de vorige zomer vakantie was hij er nog met zijn gezin. ,,Mijn kinderen waren steeds bang dat mijn hoofddoek, die ik daar wel droeg, een keer zou vallen. Zij waren op de hoogte van wat er dan gebeurt”, zegt Zahra. Een maand later escaleerde het volledig in Iran, met aanhoudende protesten. En werden politiepatrouilles en camera-inzet ingesteld, om het dragen van de hoofddoek te controleren. Anders volgen straffen. Javid: ,,Gelukkig waren we er net geweest. Want sindsdien zijn er vijfduizend mensen gedood, maar dat komt niet in de media. Er zijn veel protesten geweest. Jongeren willen vrijheid. Maar je moet er voorzichtig zijn om niet in de problemen te komen.”

,,Voorlopig is er geen behoefte om terug te gaan. Maar Zahra’s ouders leven nog. En onze families wonen er. Steeds meer mensen verzetten zich tegen de dictator en de regering, gelukkig. De destijds afgezette kroonprins, Reza Pahlavi, wil weer terugkeren. Jammer genoeg wordt het nog niet voldoende ondersteund door Europa en Amerika. Dat heeft met zakelijke belangen te maken. Iran heeft veel grondstoffen en is het derde rijkste land ter wereld. Hopelijk gaat de situatie nog eens veranderen. Hopelijk.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
Eddy Veerman Algemeen | 29-9-2023 | 3 min. leestijd

Gemeente komt met aanbod voor (kinderen van) scheidende en gescheiden ouders

Als alles wat vertrouwd was, anders wordt

‘Weten jullie hoeveel verdriet we soms stiekem hebben, als we zien dat jullie elkaar negeren waar wij bij zijn?’ Een zin uit een brief, opgesteld door bij Villa Pinedo aangesloten jongeren. De gemeente Edam-Volendam gaat samenwerken met Villa Pinedo, dé (online) plek voor kinderen waar het gaat over leven met gescheiden ouders. Afgelopen week was in de PX de kick-off van die samenwerking.

Door: Eddy Veerman

Diverse professionals die werken met (kinderen van) scheidende of gescheiden ouders, woonden die aftrap bij. Vertegenwoordigers van de gemeente, Veilig Thuis, Jeugd(gezondheid)zorg, 113 Zelfmoordpreventie, een advocaat, vertegenwoordigers van scholen en mediation. Ouders die uit elkaar gaan, het is van alledag. ,,86.000 kinderen per jaar krijgen op een dag te horen dat alles wat vertrouwd was, anders wordt”, zegt Floor Lantink van Villa Pinedo, het onlineplatform waarop kinderen met gescheiden ouders (van 10 tot 23 jaar) hun ervaringen delen en een luisterend oor vinden bij een buddy. Ook wordt door Villa Pinedo materiaal ontwikkeld voor kinderen, jongeren, gescheiden ouders, hun netwerk, leerkrachten en andere beroepskrachten. Dit doen zij samen met de zorgprofessionals en het onderwijs binnen onze gemeente. Ook begeleiden zij ouders om hen te leren kijken door de ogen van hun kind, door middel van een gratis onlinetraining en ouderbijeenkomsten. Tijdens die bijeenkomsten wordt er ook een lezing gegeven door een jongere. Floor: ,,Want het kind moet centraal staan. We proberen de negatieve gevolgen van een scheiding te voorkomen, door kinderen te ondersteunen en ouders bewust te maken.”

Naast de indrukwekkende eerdergenoemde brief die werd voorgelezen, vertelde Maaike als ervaringsdeskundige haar persoonlijke verhaal, als kind van ouders die besloten te gaan scheiden. Maaike maakte naderhand zelf gebruik van het aanbod van Villa Pinedo en werd vervolgens vrijwilliger, om als buddy te fungeren voor kinderen wiens ouders nog niet zo lang geleden de relatie verbraken. ,,Op dit moment heb ik drie meisjes in de chat.” Landelijk lopen er momenteel zo’n zeshonderd chats.

‘Het zou me onder meer hebben geholpen als de docent me eens had gevraagd ‘hoe gaat het met je?’

Maaike kreeg vanuit het publiek de vraag wat haar zou hebben geholpen in die tijd. ,,Dat mijn ouders uit elkaar gingen, gebeurde in mijn laatste jaar op de basisschool. Ik begreep het niet. Het zou me onder meer hebben geholpen als de docent me eens had gevraagd ‘hoe gaat het met je?’ Want die heeft er nooit naar geïnformeerd.”

Het aanbod voor Edam-Volendam bestaat uit een samenwerking van stichting Villa Pinedo en het initiatief ‘het Scheidingsplein’. Het Scheidingsplein biedt hulp bij scheiding in de vorm van informatie en advies aan zowel ouders, kinderen, betrokkenen en professionals. Ook Marleen Ton van Scheidingsplein vertelde over de heftige gebeurtenis. ,,Niemand gaat trouwen of samenwonen om ooit te gaan scheiden. Maar we zien wel dat de cases vaak bij ons binnenkomen in een laat stadium.” Inmiddels zijn achttien gemeenten in Noord-Holland aangesloten bij Scheidingsplein, het initiatief waarvoor onder meer Jeugdzorg, advocaten en jeugdbeschermers meedachten.

‘Ik heb begrepen dat het een uitdaging gaat zijn om jongeren en ouders hier te bereiken, vanwege de cultuur’

,,We willen aan de preventieve kant zitten en daarom is het goed wanneer ouders in een vroeg stadium een training volgen en op juridisch vlak en het sociaal domein worden geholpen.”

Behalve zorgen en beslommeringen doemen voor veel ouders en jongeren drempels op, wanneer ze uit elkaar willen gaan. ,,Ik heb begrepen dat het een uitdaging gaat zijn om jongeren en ouders hier te bereiken, vanwege de cultuur”, stipte Floor van Villa Pinedo aan. De ouderavonden – ,,we krijgen vaak van ouders te horen ‘had ik dit maar eerder gedaan’” – vinden de komende maanden plaats in Bovenkarspel en Schagen. ,,Soms is het prettiger om in een andere gemeente aan te schuiven, zodat je geen bekende tegenkomt.

Met het uitnodigen van alle professionals – die ruimte kregen om vragen te stellen – werd de intentie uitgesproken om korte lijnen te creëren. ,,We willen jullie in het werkveld ondersteunen en danken jullie voor de input. We willen het samen doen”, eindigde Manon Ruck namens de gemeente Edam-Volendam.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
Eddy Veerman Algemeen | 25-9-2023 | 2 min. leestijd

‘Zet bewegen in als medicijn’

Hoge opkomst bij sportaanbod voor mensen met Parkinson/MS

,,Wat een hoge opkomst”, klonk het afgelopen week in sporthal De Seinpaal, bij de kennismakingsbijeenkomst van het sportaanbod voor mensen met Parkinson en Multiple Sclerose. Zowel het team van specialisten als de deelnemers en hun aanwezige naasten waren positief verrast. Achttien mensen schreven zich aan het einde in voor de pilot van vijftien weken. ,,En ik verwacht dat nog wel enkele mensen zullen aansluiten”, zei Peter Tol, de aanwezige Parkinson therapeut van Fysiotherapie De Garage. Op 4 oktober wordt begonnen, met een pilot van vijftien weken.

Door: Eddy Veerman

Wanneer je te maken krijgt met Parkinson of MS, dan is sporten waarschijnlijk niet het eerste waar je aan denkt. En daar wilden Viola Krens-Everaars, Parkinsonverpleegkundige Thuiszorg De Zorgcirkel, en Leonie Koorn van Team Sportservice verandering in brengen. Zij en nog enkele lokale professionals spraken de naar De Seinpaal gekomen mensen toe.
,,De vraag voor structureel beweegaanbod komt vanuit de Zorgcirkel. Er ligt nu een mooi plan”, zei Leonie Koorn voorafgaand. ,,Het doel is om deelnemers even weg te halen uit de medische sleur en het gewone en vooral gezellige verenigingsleven te laten ervaren. Plezier, preventie en het sociale aspect staan voorop.”
Tijdens de kennismakingsbijeenkomst kwamen eerst de lokale professionals aan het woord. Peter Tol vertelde over Parkinson-klachten die te maken hebben met bewegen, zoals lopen, aankleden, praten of eten. Maar ook het beven van de armen en soms ook benen. De fysio haalde ook de niet-motorische klachten aan die zich voor kunnen doen, zoals moeite met slikken en stoelgang, moeite met dingen onthouden, slecht kunnen slapen en heftig dromen, somberheid, angst en depressie. Hij somde ook klachten op die zich voor kunnen doen bij MS. ,,Zet bewegen in als medicijn”, sprak hij vervolgens. ,,Dat kan leiden tot het voorkomen, stabiliseren of verminderen van de problemen tijdens het bewegen, tot verbetering van de dagelijkse activiteiten. Het heeft een gunstig effect op motorische symptomen, maar ook op obstipatie, pijn, depressie, vermoeidheid en de cognitie.”
,,Tijdens deze sportlessen ontmoet je ook lotgenoten. Door deze plezierige manier van ontspanning krijg je ook zelfvertrouwen. Het helpt de kwaliteit van leven te verbeteren”, legde Viola Krens-Everaars uit. Zij komt namens de Zorgcirkel preventief op huisbezoek en biedt een luisterend oor en begeleiding rondom de aandoeningen in de thuissituatie. Naast dat zij een klankbord voor de mantelzorger is, schakelt zij tevens de juiste paramedische zorg in. ,,Sporten leidt tot vermindering van depressies en pijn en gaat de negatieve effecten van langdurig stilzitten tegen.”
Nadat ergotherapeute Laura van Gent en diëtiste Afra Botman vanuit hun vakgebied hadden gesproken, nam de Edamse trainer Wesley Meijer de deelnemers ‘onder handen’. Hij had diverse stations met beweegvormen uitgezet, waarbij ieder zijn of haar eigen tempo kon hanteren. Van een loopladder, tot tennis met een ballon of zelfs boksbewegingen maken. Het leidde hier en daar tot een lach op het gezicht. ,,Ik vond het erg leuk. Ik ben er straks zeker bij”, zei één van de deelnemers.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
Eddy Veerman Algemeen | 20-9-2023 | 1 min. leestijd

Culi Café vanaf november maandelijks Alzheimer Café

Morgen is het Wereld Alzheimer Dag. Een dag waarop wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor dementie en ook in Zaanstreek Waterland de krachten worden gebundeld. Gewoon boodschappen blijven doen, zingen in het koor, een terrasje pakken of samen uit eten gaan. Dat is voor veel mensen met dementie lang niet meer vanzelfsprekend omdat dementie nog zorgt voor veel (voor)oordelen en misverstanden.

Door: Eddy Veerman

Om hiervoor aandacht te vragen zullen een aantal restaurants en bakkerijen op Wereld Alzheimer Dag lekkere gebakjes, speciale gerechten of zelfs een speciaal menu in hun bedrijven aanbieden. Naast de deelname van Banketbakkerij Mastenbroek is er morgen in Grand café de Botterwerf en het Culi Café in Volendam een dagspecial te verkrijgen, waarvan 2,50 euro wordt gedoneerd aan de Stichting Alzheimer.

Het Culi Café De Ontmoeting wordt vanaf november tevens maandelijks omgedoopt tot Alzheimer Café. Jenny Kwakman legt het ontstaan daarvan uit: ,,Rosa Koning en ik zijn een jaar geleden voor het Culi Café begonnen met allerlei activiteiten die sociaal maatschappelijk gezind zijn. Enige tijd geleden werden we door Stichting Alzheimer benaderd of we iets samen zouden kunnen organiseren. De stichting probeert meer voet aan de grond te krijgen. In onze gemeente zijn er meerdere mensen die met Alzheimer te maken hebben, ook hun mantelzorgers. Vandaar het initiatief tot het Alzheimer Café, waar telkens een spreker aanwezig zal zijn om een thema uit te lichten.” Het eerste Alzheimer Café is op vrijdag 10 november om 14.00 uur, in samenwerking met de afdeling Zaanstreek Waterland van Alzheimer Nederland, het sociaal wijkteam Edam-Volendam en Home Instead. Mensen met een vorm van dementie en hun naasten – mantelzorgers – zijn welkom. Het Alzheimer Café vormt een ontmoetingsplek voor tips en informatie over (omgaan met) dementie.

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
Eddy Veerman Algemeen | 17-9-2023 | 6 min. leestijd

Dave Kwakman scoort en verliest met AZ in wereldbekerfinale in Argentijnse Buenos Aires

In de voetsporen van Maradona en Messi

Het was een wonderlijke speling van het lot, op magische grond, waar legendes speelden. Drie maanden geleden nog, explodeerde stadion La Bombonera in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires toen Lionel Messi het veld betrad tijdens een afscheidswedstrijd van een landgenoot. Decennia geleden werd een andere Argentijnse voetbalicoon groot in dat stadion, als speler van Boca Juniors: Diego Maradona. Twee van de beste voetballers ter wereld ooit. Maradona speelde en Messi speelt in het shirt met nummer 10. Uitgerekend met dat voor hem ongewone rugnummer scoorde de Volendamse tiener Dave Kwakman zaterdag op dat heilige gras. Als speler van AZ Onder 20, dat dankzij het winnen van de Youth Champions League de finale om de wereldbeker mocht spelen. Uiteindelijk stokte de jongensdroom bij het nemen van de penalty’s, die Boca Juniors beter nam. ,,Het is heel zonde dat we niet hebben gewonnen, maar buiten dat om heb ik een goal gemaakt en we hebben een ervaring meegemaakt die we nooit meer vergeten.”

Door: Eddy Veerman

Eerder klopte AZ Onder 19 met Dave Kwakman onder meer Real Madrid, om zich uiteindelijk afgelopen voorjaar tussen al die grootmachten met AZ Alkmaar tot beste van Europa te kronen. Pas sinds een jaar bestaat er ook een finale om de wereldbeker en met Boca Juniors troffen de Noordhollanders een club met een roemruchte historie.

‘Ik keek een paar keer om me heen en dan zie je kleine jongetjes een middelvinger opsteken’

Kwakman, die onlangs debuteerde voor AZ 1, had er lang naar uitgekeken. ,,Ik heb er voorafgaand over gelezen, filmpjes gekeken. Je weet dat het de club van Maradona is geweest.” De man die Argentinië in 1986 naar de wereldtitel leidde en in 2020 overleed, had een skybox in La Bombonera. ,,Sinds zijn overlijden brandt, wanneer alles in het stadion donker is, het licht in zijn skybox nog”, weet Kwakman.

Hij en zijn ploeggenoten waren voorbereid op wat komen ging, althans, zo ver dat kon. ,,De sfeer die de fans brengen, de slimmigheidjes die spelers van dat continent gebruiken, elleboogjes, spugen in je gezicht.” Ze moesten nergens van opkijken. En toch. ,,We hebben voorafgaand een rondleiding door de stad gehad. Dan zie je ook de krottenwijken. Ik zou er niet zo snel op vakantie gaan. En we hadden overal wel begeleiding nodig. Het voetbal leeft er enorm. Ik keek een paar keer om me heen en dan zie je kleine jongetjes een middelvinger opsteken. Ook al kenden ze AZ niet. Zoals ze tijdens de wedstrijd negentig minuten lang, hele stadion, zouden meezingen, schreeuwen. Voetbal wordt er zo anders beleefd. Voor ons niet normaal om mee te maken. Onze bus werd ook een paar keer ingehaald door auto’s met fans en die gingen dan ook tekeer. En dan zijn wij maar een paar kleine jongens uit Noord-Holland. Kun je nagaan wat er gebeurt als de derby tegen River Plate, die andere grote club uit de stad, wordt gespeeld.”

In het stadion van die club speelde Argentinië daags voor Boca-AZ tegen Ecuador. ,,We zouden die wedstrijd aanvankelijk in ons hotel kijken, maar een dag ervoor zei de trainer dat we in het stadion mochten kijken. Als je dan Messi mag zien voetballen, dat was top. In dat stadion, iedereen is helemaal gek, wij zaten naast de Argentijnen. Toen Messi de spelersbus uitliep, ontplofte het stadion al.”

Rondom en tijdens de eigen finale was het vervolgens vijandig, het ging immers om de wereldbeker. Meer dan 37.000 mensen – vooral in blauw-geel – bevolkten de tribunes. ,,De avond ervoor voelde ik me rustig, deed ik een kermismuziekje aan en maakte een praatje met mijn kamermaatje. De spanning viel redelijk mee, ik ging er van uit dat we gewoon lekker zouden gaan voetballen.” Hij wist dat er een muur van geluid zou komen. ,,Sommige jongens voelden daardoor misschien wel meer spanning, maar ik raak niet zo snel onder de indruk. Het helpt ook wel dat ik mijn eredivisiedebuut al had gemaakt. Maar dit is wel wat anders dan bijvoorbeeld de ambiance De Kuip. Dat is al magisch. Dit was wel de overtreffende trap. En wel een paar keer ook.”

Hij speelde met nummer 10. ,,Normaal altijd met 21, maar onze 10 van vorig seizoen, Fedde de Jong, is naar Cambuur gegaan en daardoor kreeg ik dat nummer. Daardoor speelde ik wel wat hoger, waardoor ik wat minder aan opbouwen toekwam. Vanuit die positie van bijvoorbeeld 8 kan ik meer aan de bal laten zien.” Maar dat hoger op het veld spelen, bracht hem al vroeg in de wedstrijd wel in de positie om uit te halen. En zijn poging van zo’n twintig meter werd van richting veranderd en zeilde in de andere hoek binnen voor 0-1. ,,Scoren met nummer 10 in het stadion van Maradona, dat was wel bijzonder.” Of de bal anders in de andere hoek was gegaan. ,,Denk het niet; soms heb je geluk nodig.” Even zweeg La Bombonera, waarbij Dave de muntjes in zijn richting gegooid kreeg na zijn doelpunt.

‘Scoren met nummer 10 in het stadion van Maradona, dat was wel bijzonder’

,,We wisten dat Boca alles zou doen om de wedstijd te winnen. En er was een VAR aanwezig, maar er werd gewoon meer toegelaten dan wij gewend zijn. Je wilt meegaan in wat zij doen, maar je bent bang dat wij dan wel rood krijgen.” De scheidsrechter kwam van hetzelfde Zuid-Amerikaanse continent (Bolivia) en dat had beter gekund voor de Nederlandse tieners. ,,Achteraf neem je het jezelf kwalijk, dat wij ook niet wat verder gingen. Als er een duel is, geven ze tijdens het springen alvast een elleboogje. Het voetballend oplossen, wat we hoopten te doen, lukte moeilijk.” Hij kreeg onderweg wat tikken, ook in het gezicht. ,,Eén keer ging ik gespeeld naar de grond, maar de scheidsrechter geeft gewoon aan dat je op moet staan. Zelf heb ik wel een paar keer doorgehaald met een sliding. Wat dat betreft, vind ik dat ik zelf wel een prima voldoende heb gescoord.”
Uiteindelijk werd het 1-1 door een eigen doelpunt. ,,En als ik eerlijk ben, zij hadden wat meer recht op de overwinning. Maar als het dan lang 1-1 blijft, denk je ‘laat die penaltyserie maar komen’. We hadden al eerder penaltyseries gewonnen. Ik keek er niet tegen op en ik zou de vijfde penalty gaan nemen.” Ploeggenoot Wouter Goes nam de eerste Alkmaarse strafschop. ,,Toen hij naar de stip liep, dacht ik ‘ik kom ook nog in die situatie en dan hoor je die tienduizenden schreeuwen in die paar seconden dat je daar heenloopt. Da’s niet lekker. Als je ‘m simpel binnen schiet, dan ben je de man. Als je mist, vergooi je wereldbeker.” Uiteindelijk zagen twee ploeggenoten hun strafschoppen gestopt – ,,en dat kun je ze niet kwalijk nemen” – en kwam de Volendammer niet aan de beurt.

De Boca-spelers werden zo de helden, door de eigen supporters geëerd. Enkele AZ-ers gingen naar de grond. Kwakman hielp met oprapen. ,,Iedereen had z’n best gedaan, ik wilde met het hoofd omhoog van het veld gaan, dan kun je in de kleedkamer balen en geef je die gasten geen kans je uit te lachen.” En balen deed hij. ,,Je bent dichtbij. Met één wedstijd kun je wereldkampioen worden, als AZ zijnde, een onbekende club internationaal gezien.” Zijn medaille ging weer van de nek af. ,,Misschien als je die over een paar jaar in je handen hebt, dat je er anders naar kijkt.” Het shirt met nummer 10 wordt bewaard. ,,Als je daarin in dat stadion hebt gescoord, die wil ik het liefst inlijsten.”

,,Dit is niet slecht geweest voor mijn verdere carrière. En over tien, twintig jaar, dan is deze belevenis nog mooier dan het nu al was”, aldus Kwakman, die nog een jaar onder contract staat bij AZ. Komende vrijdagavond staat de Volendammer gewoon weer op het AFAS complex in Wijdewormer, als speler van Jong AZ, dat FC Eindhoven ontvangt in de eerste divisie.

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
Eddy Veerman Algemeen | 16-9-2023 | 5 min. leestijd

Boekverhalen van vluchtelingen en anderstaligen, die onze taal in de bibliotheken leren

‘Wat is onder de knie krijgen?’

Op het tijdstip waarop vluchtelingen en anderstaligen wekelijks in de Volendamse bibliotheek bij elkaar komen om onder begeleiding van een vrijwilliger de Nederlandse taal te leren, werd dinsdagmiddag het boek ’Mijn tong krult niet goed om eu’s en ui’s’ onthuld. Dat boek is verschenen ter gelegenheid van de Week van Lezen en Schrijven. Van twintig deelnemers, vrijwilligers en andere betrokkenen bij het NL Plein van de bibliotheek is een verhaaltje opgetekend. Onder hen enkele (gevluchte) mensen die in Volendam wonen.

Door: Eddy Veerman

Voordat de onthulling plaatsheeft, komt de zanggroep Lied & Taal naar voren. Onder (bege)leiding van Agaath van den Hogen en andere vrijwilligers zingen zij enkele ouderwetse Nederlandse liejdes. ‘Het zijn de kleine dingen die het doen’, ‘Tulpen uit Amsterdam’, ‘Volendam je bent de parel’ en ‘Sophietje’ komen voorbij. Fedaa zingt ook mee. Haar verhaaltje staat in het boek. Zij vluchtte zes jaar geleden uit Syrië, met haar man en kinderen. Eén kind is in Syrië achtergebleven, één kind is in Syrië gestorven, door een bombardement. Eén kind is in Volendam geboren. Fedaa is vaste bezoeker van het oudercafé in Edam, de vrouwenpraatgroep in de Bibliotheek in Volendam en de computercursus op het NL Plein. ,,Mijn dochters zitten hier op de HAVO, spreken goed Nederlands en ook Volendams.” Ze was enige tijd geleden één van de vrouwen die voor het samenwerkingsproject van het NL plein met het CuliCafé een uitgebreide lunch bereidde. ,,Misschien kan ik kok worden bij de kinderopvang.”

Kerems relaas staat ook in het boek en direct na de onthulling spreekt hij zijn dankbaarheid uit. ,,Ik wil de bibliotheek en mijn taalcoach bedanken, ik heb hier heel veel geleerd. Vier jaar geleden vluchtte ik naar Nederland”, vertelt hij even later. Het was in de periode dat president Erdogan leerkrachten en rechters die niet zijn gedachtengoed steunden op liet pakken. ,,Ik heb eerst twee jaar in het vluchtelingenkamp in Sneek gezeten. In dat asielzoekerscentrum leerde ik één dag per week één uurtje de Nederlandse taal. Daar heb ik niet zoveel geleerd. Toen ik hier in Volendam kwam, ben ik naar de bibliotheek gegaan en daar heeft Karin (Papadopoulos, red.) me geholpen. Ik begon aan de taalcursus en ging vaak naar de bibliotheek. Ik ben hier ook vrijwilliger geworden.”

‘Laagdrempelig? Bij drempel denk ik aan een verkeersdrempel, dan moet je langzaam rijden’

,,Maar ik ben net begonnen in de Triade, de school in Edam, voor twee dagen als vrijwilliger.” In Turkije was hij scheikundedocent. ,,En opleidingsadviseur bij de internationale universiteit. Ik wil graag werken. Mijn cursus is bijna afgerond. Ik zou hier ook wel docent willen worden, maar dat is nog moeilijk.” Zijn familie woont in Turkije en na de laatste verkiezingsuitslag zit een wederzien er nog altijd niet in. ,,We hoopten dat er verandering zou komen. Maar wij zijn heel blij hier.”

Even verderop is zijn vrouw aangeschoven bij een groepje dat wekelijks met de Nederlandse taal aan de slag gaat. Gonda helpt hen als vrijwilliger. Zuhal, Büsra en Jasemin, drie Turkse vrouwen in Volendam woonachtig. ,,Deze vrouwen doen veel zelfstudie, daar heb ik heel veel bewondering voor”, zegt Gonda. ,,Taal is erg belangrijk maar het is zo moeilijk om een andere taal te leren. We hebben ook twee deelnemers uit Thailand en bepaalde klanken, die kunnen zij met hun tong niet produceren.” Vandaar de titel van het boek. ,,Het is niet aangeboren. Maar het is wel erg leuk om met verschillende achtergronden de taal te leren.”

‘Je zag ze echt stralen’

Ze lezen alle drie voor, uit een krantenknipsel, waarin het gaat voor het leren van de Nederlandse taal. ,,Waarin zij proberen de taal onder de knie te krijgen…” Jasemin kijkt naar haar been. ,,Onder de knie?”, kijkt ze Gonda vragend aan. ,,Dat betekent dat je het begrijpt, je weet het. Maar waarom de knie daar bij betrokken is, dat weet ik niet”, zegt Gonda met een glimlach. ‘Hij kreeg de smaak te pakken’, staat er even later. ,,Smaak? Is dat een figuurlijke uitdrukking? Dus het is lekker?”, vraagt Zuhal. ,,Als iets lekker smaakt, dan wil je meer of in dit geval je wilt er meer mee doen”, legt Gonda uit. ,,Je moedertaal is makkelijk, een andere taal leren is moeilijk”, zegt Jasemin met een glimlach op haar gezicht.

Vervolgens leest Büsra over ‘anderstaligen leren tijdens laagdrempelige koffie-ochtenden de Nederlandse taal’. Ze hebben bij ‘anderstaligen’ niet meteen door dat het om henzelf gaat. En bij drempel denken ze in eerste instantie aan een verkeersdrempel. ,,Dan moet je langzaam rijden”, weet Zuhal, die bezig is met haar rijbewijs te halen. ,,Als de drempel kleiner is, is het makkelijker.” Maar ‘laagdrempelige koffie-ochtenden’, om daar de vertaalslag naar te maken, is nog moeilijk. Gonda legt uit dat iedereen mag komen naar deze koffie-ochtend. ,,Er zijn geen voorwaarden, of je al lang in Nederland bent, vluchteling, geëmigreerd, of je man of vrouw bent, iedereen is hier welkom. Ook in ons land zijn er mensen die de taal wel kunnen spreken, maar niet goed lezen of schrijven. Dat vinden ze erg, dan schamen ze zich. Weten jullie wat schamen betekent? Die mensen moeten eerst een drempel over, om hier in de bibliotheek te durven komen. Dat is best een grote groep” Jasemin: ,,Maar minder groot dan in Turkije. In Turkije zijn meer mensen die niet goed kunnen schrijven en lezen.” Zuhela: ,,Nu is het verplicht, maar daarvoor gingen vrouwen in bepaalde delen van het land als meisje niet naar school.”

,,Veel mensen weten we nog niet wat we allemaal doen in de bibliotheken met het NL Plein”, zegt teamleider Moniek Lucassen. ,,Daar willen we verandering in brengen. We hebben verschillende activiteiten, taalgroepen, de VoorleesExpress, we oefenen de digitale vaardigheden.” Karin Papadopoulos, coördinator Taalhuis, merkt dat het aantal deelnemers blijft groeien. ,,We werken aan de basisvaardigheden, van taal tot het omgaan met de computer. Ze moeten eerst de taal beheersen voordat ze het digitaal kunnen begrijpen. Ondertussen krijgen de deelnemers zelfvertrouwen, je zag ze echt stralen tijdens het zingen. De verbindingen die tot stand komen, zijn heel mooi. We werken heel goed samen met partijen, waaronder ook de gemeente. Die verbinding geldt ook voor de deelnemers. Ze ontmoeten elkaar en zien elkaar als persoon.” Ook de Volendamse Susan Smit is – als vrijwilliger – opgenomen in het boek van fotograaf/schrijver Peter Hardewijn. Vanuit de VoorleesExpress gaat zij naar gezinnen, om samen te lezen en een spelletje te spelen. Op die manier leren de kinderen meer van de Nederlandse taal, de cultuur en de gebruiken.

Foto’s: Eddy Veerman

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
Eddy Veerman Algemeen | 14-9-2023 | 3 min. leestijd

Het wonder tussen twee interlands door

Joey Veerman wordt vader in week met wedstrijden van Nederlands Elftal

Als een voetballer vader wordt haalt dat niet altijd (sport)nieuwskaternen, maar in het geval van Joey Veerman bleef het wonder niet onderbelicht. Donderdagavond viel hij tijdens Nederland-Griekenland (3-0) in voor Frenkie de Jong, maar een ereronde in het stadion van zijn club PSV zat er niet in, want de middenvelder werd gevraagd met spoed huiswaarts te keren. Uiteindelijk zou zijn vriendin ’s nachts rond half drie bevallen van een zoon: Frenkie. Een dag later meldde de 24-jarige Volendammer zich weer bij Oranje, dat naar Dublin vertrok. ,,Of ik beschuit met blauwe muisjes meehad? Daar had ik niet aan gedacht. In november ben ik jarig en dan zijn we ook bij elkaar met het Nederlands Elftal, dan trakteer ik op taart.”

Door: Eddy Veerman

Hij leefde ontspannen naar het interlandweekeinde toe. ,,Dat de eerste langer blijft zitten, dat is dus een fabel”, lacht hij. ,,Toen ik bij Oranje binnenkwam zei ik al tegen de bondscoach dat het zou kunnen dat mijn vriendin deze dagen zou kunnen bevallen. Dat je dan precies in de stad en het stadion speelt waar je op dat moment woont en Chantal dus ook was, dan heb je geluk. Dat gebeurt niet vaak.”

Dat het vaderschap met rasse schreden naderde wist hij. ,,’s Ochtends had de verloskundige al gezegd dat het waarschijnlijk die nacht na de interland zou kunnen gebeuren. Tijdens de warming-up en tijdens de wedstrijd was ik er niet mee bezig. Je weet ook niet wat je moet verwachten. We hadden afgesproken dat Chantal de teammanager zou bellen als ik moest komen.

‘Dat-ie gezond is, dat is het allerbelangrijkst’

We wilden het nog geheim houden voor de familie. Die vroegen zich naderhand af of ik weer kip kerrie had gegeten of dat ik naar de dopingcontrole moest”, doelt Joey op het feit dat hij meteen na afloop van de wedstrijd van het veld werd gehaald door de teamarts. In plaats van een ererondje te maken.
,,Het is begonnen, dacht ik. Ik zat binnen een paar minuten gedoucht in de taxi, maar toen ik thuiskwam, was de verloskundige nog rustig. Uiteindelijk is Chantal ’s nachts in het ziekenhuis bevallen.” Van Frenkie Veerman. Terwijl Joey een paar uur eerder was ingevallen voor Barcelona-speler Frenkie de Jong. ,,Daar stond ik bij de wissel en daarna helemaal niet bij stil, ook niet nadat hij was geboren. Pas toen een bekende van ons een foto stuurde van de wissel en ‘alsof het zo moest zijn’, toen had ik het pas ik door.”

Ze bleken en blijken vooralsnog gezegend. ,,Om vijf uur kwamen we thuis en om half zes sliepen we alle drie. Het is een wonder, hij doet het super, slaapt al vijf uurtjes door. Het is prachtig en ook hoe de familie er van geniet, dat is top. Dat-ie gezond is, dat is het allerbelangrijkst.” Een dag later sloot hij alweer aan bij Oranje. ,,Dat heb ik in overleg met Chantal gedaan. Vrijdag zijn we de hele dag samen geweest.” Zaterdag vloog het Nederlands Elftal naar Dublin voor de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Ierland. ,,Daar werden uiteraard wel wat grappen gemaakt over de naam van Frenkie. Voorafgaand aan de twee wedstrijden hoop je uiteraard dat je speelt. Ik ben in vorm de laatste tijd en hoopte op een basisplaats. Er wordt vaak gekeken naar wie met wie kan spelen, maar ik denk dat het goed is om te kijken naar wie in vorm is. En we hebben 25 goede spelers. Iedereen vindt van zichzelf dat hij moet spelen, en terecht. Ik hoopte op meer”, doelt hij op het feit dat hij in Dublin niet zou invallen. ,,Ik heb in ieder geval mijn tweede interland gespeeld, daar ben ik blij mee.” En hij zat er goed in, ook al gleed hij net als enkele medespelers enkele keren uit. ,,Het veld was glad, ondanks dat ik ijzeren pinnen droeg, die heb ik normaal niet eens. Ik viel prima in en ook op de training ging het goed, dat werd ook gezegd door de staf.”

De ambiance in het Aviva Stadium was mooi. ,,Maar op Ibrox (tegen Rangers, red.) is het toch nog heftiger. Dit komt niet in de buurt. Maar ik vond het wel mooi, die gekke Ieren.” In oktober komt Oranje weer bij elkaar en tussendoor spelen Veerman en PSV enkele wedstrijden met schitterende affiches Zoals bijvoorbeeld volgende week (20 september) in het Emirates tegen Arsenal. ,,Ook daar zal de sfeer heftig zijn, meer beladen dan vorig jaar, want toen speelden we daar tegen elkaar in de Europa League. Nu is het de eerste poulewedstrijd in de Champions League. Qua loting (ook nog tegen Sevilla en Lens, red.) zijn er kansen om deze poule door te komen. Ik heb er echt zin in.”

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
Eddy Veerman Algemeen | 24-8-2023 | 2 min. leestijd

Eredivisiedebuut Dave Kwakman bij AZ

Terwijl zijn buurjongen Joey Veerman telkens PSV bij de hand neemt en zich straks weer meldt bij het Nederlands Elftal, maakte Dave Kwakman zondagmiddag zijn eredivisiedebuut voor AZ. Net negentien lentes, maakte de middenvelder tijdens de uitwedstrijd bij RKC Waalwijk als invaller zijn eerste speelminuten, met nummer 44. ,,Ik zie het als een compliment voor hoe ik bezig ben”, zegt Kwakman, die als speler van Jong AZ de voorbereiding van de A-selectie mocht meemaken.

Door: Eddy Veerman

,,Ik wist dat ik daarna weer terug zou keren naar ‘Jong’, maar in die voorbereidingsweken krijg je in ieder de kans om jezelf te laten zien. Je merkt meteen dat het spel sneller gaat, spelers zijn sterker, maar wat je ook voelt is dat de wil om te winnen nóg groter is.” Hij geniet van die intense beleving. ,,In de jeugd heb je nog vaak het gevoel van ‘vrienden met elkaar’, maar bij het eerste voel je hóe belangrijk het is dat er gewonnen wordt. Geweldig om mee te maken.”

Tijdens de oefencampagne speelde Kwakman een halve wedstrijd tegen Shaktar Donetsk en een half uur tegen Standard Luik. ,,Ik had er een goed gevoel bij en dat kreeg ik ook van de trainers te horen.” Vorige week donderdag zat hij op de bank tijdens de Conference League-wedstrijd tegen Santa Coloma en vrijdagavond speelde hij met Jong AZ tegen NAC Breda. ,,Niet de hele wedstrijd, omdat ik zondag wellicht bij het eerste op de bank zou zitten. Dat gebeurde.” AZ kwam op achterstand in Brabant. ,,Dat was niet voordelig”, lacht Kwakman achteraf. ,,Vervolgens draaide de ploeg het om naar een 1-3 voorsprong en toen er nog één wissel over was, hoopte ik dat ik nog werd geroepen en dat gebeurde. Dat moment, daar heb je acht jaar lang voor gewerkt. Erg mooi, ook al was het maar tien minuutjes.”

Als opdracht had hij ‘hun verdedigers onder druk houden’. ,,Dat heb ik goed gedaan, maar in de toekomst wil ik uiteraard aan de bal meer gaan brengen. Ik moet gewoon hard blijven werken om erbij te blijven.” Morgen en volgende week speelt AZ de Europese tweeluik tegen het Noorse Brann SK. Daarnaast wacht Kwakman en zijn generatiegenoten van de Alkmaarse club op 9 september de wedstrijd om de Wereldbeker, nadat AZ Onder 19 van het voorjaar de UEFA Youth Champions League won. Op die 9e september wordt er – in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires – gespeeld tegen Boca Juniors. ,,Dat wordt weer erg bijzonder.” Het zijn prachtige ervaring én leerzaam. Hij groeit snel naar ‘de grote jongens’ toe. ,,Er kan bij mij wel meer duelkracht bij, maar dat komt met de tijd. En als je slim bent en met het hoofd voetbalt, hoef je niet altijd in duel te komen.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!
× Hoe kan ik je helpen?