All posts by Eddy Veerman

Eddy Veerman Algemeen | 21-7-2023 | 6 min. leestijd

De musical: kinderen schitteren aan het eind van de basisschool

Bye, bye, basisschool. Deze week zeggen de leerlingen van groep 8 die mooie tijd vaarwel en nemen ze afscheid van de plek waar ze hun eerste stukje identiteit hebben gevormd. Van de vele scholen in Edam-Volendam laten we er vier aan het woord (en in beeld) over het moment waar ze met zoveel plezier naar toe hebben gewerkt: de musical. Voor velen een herinnering voor het leven. Waar ging het over, welke rol vertolkten ze en… hoe ging het?

Door: Eddy Veerman

Jessie Snoek, Anne Veerman en Roos Hansen van ‘t Kofschip
Op de vraag of ze al heel lang uitkeken naar de eindmusical, klinkt het ‘jaaaa’ in koor. ,,We hoorden het ook van kinderen die vorig jaar in groep 8 zaten. Iemand zei ‘je moet echt genieten van groep 8. Ik wil terug naar die tijd van op kamp gaan en de musical’. Nou, dat snap ik nu wel”, zegt Roos.
,,Onze musical heet De Doom van Gunder”, vult Jessie aan. ,,Kinderen gaan naar een oud kasteel, ze weten niet welke gekke dingen daar kunnen gebeuren.” Jessie speelt de juf, Anne is de butler, Sjanghai. ,,Ik moet de kinderen een beetje bang maken.” En ze zingt ook. ,,Zal ik het even laten horen?” Ze brengt haar stukje zang ten gehore. Roos is Belinda, één van de leerlingen. Jessie: ,,Eerst gingen we thuis de teksten leren en daarna in de klas oefenen en in de gymzaal. Ondertussen mochten we het podium maken en dat was echt erg leuk. Met verf, timmeren, een nietmachine, van alles.”
Ze mochten zelfs drie keer op één dag ‘shinen’. ,,’s Morgens voor de kleuters en de opa’s en oma’s. ’s Middags voor de andere schoolkinderen en ’s avonds voor de ouders. Of we zenuwachtig waren? Niet echt. De kleuters reageerden erg enthousiast. Ze bewogen met ons mee.” Roos kreeg zelfs complimenten. ,,Een man zei: ‘Je bent een natuurtalent’.” Ze gaan allemaal naar het Don Bosco College. ,,Over deze laatste tijd gaan we nog wel vaak praten. Soms is er wel eens wat met de jongens en denk je, waarom moet dat nou zo? Maar toen we op kamp waren, deden we echt met z’n allen mee. Met bijvoorbeeld ‘van links naar rechts’ van Snollebollekes. En de musical samen doen was ook superleuk.”

Emily Jonk van De Samensprong
Zij had meerdere rollen in ‘Sneeuwwitje en de Zeven Gangsters’. ,,Het is net als het sprookje, maar het verhaal gaat daarna verder. Sneeuwwitje gaat op zoek naar de echte wereld en is verslaafd aan chocola. In de sprookjeswereld blijft ze dan slank, in de echte wereld niet. De gangsters gaan uiteindelijk op zoek naar Sneeuwwitje, om haar te vinden voor de prins. En dan gebeuren er allerlei gekke dingen. Ik speel één van de drie biggetjes en één van de zeven gangsters.”

,,Onze meester heeft het verhaal uitgelegd en wij mochten daarna ook dingen zelf verzinnen en teksten herschrijven. We hebben ook eigen liedjes. Want sommige liedjes waren echt saai, ze leken wel uit 1960. Meester Erwin Buijs en meester Kees Veerman spelen gitaar en zij hebben iets met de liedjes gedaan. Meester Kees heeft ons begeleid tijdens de uitvoering. Ik moest zelf ook een liedje met twee andere kinderen zingen. Daarvoor hebben we op school geoefend. Of dit is waar ik het hele jaar op heb gewacht? Ja. En het op kamp gaan. Ik was best wel een beetje zenuwachtig, ook de avond van voor de generale repetitie. Woensdagavond (vanavond, red.) doen we de musical voor de ouders.” Straks gaat Emily naar het DBC en… ,,daarna ga ik naar de PABO. Ik wil juf worden. Niet van groep 7 en 8 en niet van de allerjongste kinderen. We mochten dit jaar kinderen van groep 4 helpen en dat vond ik erg leuk.”

Tara Schilder, van De Springplank:
,,Onze musical heet ‘de Achtbaan’ en gaat over je tijd op de basisschool. Daarin zit een verhaaltje over elke groep, vanaf de kleuterklas. Bijvoorbeeld dat een jongen een liedje moest leren, wat-ie stom vond en later juist een beroemde zanger werd. Of mijn tijd hier zo snel is gegaan als een achtbaan? Ja, maar hij was wel geweldig. Ik heb een superleuke tijd gehad. In de musical speelde ik als juf, één van de kinderen en een moeder. Ik moest ook drie zinnen alleen zingen. Zenuwen? Een klein beetje. Voor de kinderen optreden vond ik misschien wel spannender dan voor de pa’s en ma’s. We hebben het meest geoefend in de aula, daar hebben we een podium. Thuis heb ik de teksten doorgelezen en heb ik de liedjes gezongen, zodat ik het goed zou onthouden. Ik vond het écht leuk, niet eng. Voordat we begonnen, zeiden we met z’n allen tegen elkaar dat het goed zou gaan, om elkaar vertrouwen te geven. ‘En als je een fout maakt, gewoon doorgaan.’ Als ik er later op terugkijk? Dan vond ik de musical écht bijzonder. Het is zo’n leuke klas en de musical ging ook supergoed. Tijdens het oefenen ging het soms verschrikkelijk slecht, maar daar leer je van.”

Sten van der Meer en Janice Tol van De Trimaran
Janice: ,,Wij hebben ‘Alle remmen los’ gedaan. Een aantal leerlingen stapt in de trein, met allemaal verschillende bestemmingen, zoals Italië, de Malediven, New York, Parijs. Ik speel Professor Elektra. We mochten in de klas oefenen.” Sten had de rol van zanger Mart Laagkamer en was in de musical op zoek naar een nieuwe hit: ,,Ik heb een paar keer thuis geoefend, samen met Sam Collet, die mijn manager speelde. Of ik toen ook voor mijn vader en moeder heb opgetreden? ,,Dat vroegen ze wel, maar nee, het moest geheim blijven.” Op de avond zelf mocht hij van de meester de toegift doen en nog een keer zijn stem laten horen. ,,De mensen zeiden dat ik goed kon zingen.”

Janice: ,,De meiden hebben, samen met de zus van één van onze kinderen, de dansjes bedacht. We mochten van meester Ton vaak onze boekjes pakken om te leren. Ik had wel een beetje bibbers en dacht: straks gaat het fout en vergeet ik een stukje tekst. Ik struikelde bij het oefenen soms over de woorden, maar tijdens de musical ging het goed.” Of Sten bibbers had? ,,Twee weken van tevoren dacht ik nog: hoe kunnen we straks de hele musical uit ons hoofd kennen, maar daarna hebben we zóveel geoefend. ’s Avonds vond ik het – toen we moesten beginnen – best spannend. Als je dan elke dag hebt geoefend en je hebt op het podium gestaan, is het daarna opeens voorbij, dat is wel raar.” Janice: ,,Ik keek uit naar de musical en het eindfeest en nu stopt het ineens.” En wil Mart Laagkamer straks echt een hit scoren? ,,Op de computer maak ik wel muziek, maar ik hoef geen zanger te worden”, zegt Sten, die straks naar het Werenfridus gaat. ‘Alle remmen los’ draait om een reünie van de klas van toen. Komt die reünie er ook ooit, denken jullie? Janice: ,,Ja toch, meester Ton?”

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Eddy Veerman Algemeen | 13-7-2023 | 1 min. leestijd

50 jaar Singelwijk: een warm samenzijn

Jong en oud, geboren en getogen Edammers, mensen met een migratie-achtergrond of komend vanuit de omgeving en in de Singelwijk neergestreken: een groot deel ervan kwam zaterdag samen tijdens de feestdag ter ere van het vijftigjarig bestaan van de wijk. Op het terrein rondom basisschool De Piramide waren ’s middags en ’s avonds allerlei activiteiten. De feestdag – georganiseerd door én voor bewoners – zorgde voor een vorm van verbinding.

Door: Eddy Veerrman

Dat laatste is wat de betrokken overkoepelende organen (de gemeente, Wooncompagnie en schoolbestuur Opspoor) willen stimuleren met de toekomstplannen. ,,Het gaat hier fantastisch worden”, keek de aanwezige wethouder Vincent Tuijp alvast vooruit. Hij mocht net als Manuela Uitentuis – de nieuwe schooldirecteur van de Piramide – zijn signatuur zetten op de kleurrijke muurschildering aan de zijkant van de basisschool. ‘Hier groei ik’, staat te lezen op het prachtige kunstwerk dat inwoner Jeroen Kinsbergen en enkele leerlingen vervaardigden. Een blikvanger. Dat laatste gold zaterdag ook voor Soufiane Touzani. Een jeugdidool, zo bleek meteen bij zijn aankomst in Edam.

De balgoochelaar liet niet alleen wat trucjes zien, maar zorgde vooral met zijn inspirerende levensverhaal voor interactie met de jongeren. En die wilden daarna maar wat graag op de foto met de grote ambassadeur van het straatvoetbal. Bosvolk vermaakte de aanwezigen met oud-Hollandse spelletjes, Frank Groothof nam iedereen mee in zijn toneelverhaal en Paul Wante draaide als dj. Voor de bewoners was er ondertussen mogelijkheid tot eten en drinken en ’s avonds was er gelegenheid om te swingen, op de zang en muziek van de Boston Tea Party Band.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Eddy Veerman Algemeen | 17-5-2023 | 1 min. leestijd

Rijbewijs van man die Jim Schilder aanreed langer ingevorderd

Tijdens de eerste (pro-forma)zitting heeft de rechtbank van Haarlem bepaald dat het rijbewijs van de man die Jim Schilder een half jaar geleden aanreed, ingevorderd blijft. Tijdens de zitting verschenen de verdachte en zijn advocaat niet en werden de – niet aanwezige – nabestaanden door advocaat mr. Van Megen vertegenwoordigd.

Door: Eddy Veerman

Ter zitting bleek dat het Openbaar Ministerie de verdachte roekeloos rijgedrag en rijden onder invloed van cannabis verwijt. Het onderzoek bevindt zich in de afrondende fase en wordt binnen afzienbare tijd naar het parket gestuurd. Na ontvangst van het dossier heeft de rechtbank de verdediging een termijn gesteld van vier weken om aan de onderzoeksrechter kenbaar te maken of hij nog onderzoekswensen heeft. Daarna wordt de zaak op een inhoudelijke zitting gepland. Het rijbewijs van de verdachte blijft tot die tijd ingevorderd. Overigens was er door de verdachte ook geen verzoek tot teruggave van zijn rijbewijs gedaan.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Eddy Veerman Algemeen | 8-5-2023 | 8 min. leestijd

Zakelijk directeur Frans ten Berge wil verbinder zijn in professionaliseringsslag

Voor velen was hij nog een onbekend gezicht, maar Frans ten Berge nam als net aangetreden zakelijk directeur van FC Volendam wel het woord tijdens de beladen bijeenkomst van 9 maart in De Jozef. Sindsdien wordt geprobeerd de rust te bewaken en wordt vooral achter de schermen gesproken. Inmiddels zijn er op het veld nog vier finales te gaan – te beginnen vrijdag bij RKC Waalwijk – en handhaving in de eredivisie is van groot belang, alleen al als je weet dat de tv-rechten van de eredivisie richting medio 2025 opnieuw worden verhandeld en straks veel meer op zullen leveren.

Door: Eddy Veerman

Ten Berge (50), zelf nog actief als voetballer en jeugdtrainer bij Breukelen, begon officieel per 1 februari, maar was in de weken voorafgaand al betrokken bij gesprekken, tijdens de bestuurlijke crisis waarin FC Volendam verzeild was geraakt. ,,Het was geen gemakkelijke start, ik wist dat de discussie speelde over de governance. Ik heb in de gesprekken met zowel het bestuur als de Raad van Commissarissen geadviseerd dat het huidige governance-model geen model is waar een organisatie van deze tijd nog op kan functioneren. Logisch dat het destijds zo is ontstaan, maar het is nu operationeel onuitvoerbaar, sommige problemen komen daar uit voort.”

,,Niks ten nadele van personen, want iedereen heeft het goed voor met de club. Maar zoals de directie nu functioneert, zonder statutaire en budgettaire verantwoordelijkheid, dat werkt niet. Directie, bestuur en RvC liggen op één lijn dat deze structuur niet werkbaar is. Het bestuur en de RvC geven beide aan dat we terug moeten naar één toezichthoudend orgaan, met daarnaast een statutaire directie. Bestuur en RvC willen dit voor het einde van dit jaar geregeld hebben. Waar het scheef is gegaan, is over de invulling van hoe je dat doet. Ik wist dat ik een bijdrage kon leveren om dat proces helder te krijgen en aan welke richting het op zou moeten gaan. De RvC is een financieel getint orgaan geweest, maar tegenwoordig toetst de licentiecommissie van de KNVB hierop. Ik keek niet zozeer op van de onrust bij de financiële collega’s. Je hebt immers te maken met een operationele begroting en een transferbegroting. Dit levert van nature spanning op. Het gaat erom hoe je dat managet. Je moet iedereen goed informeren.”

‘De organen werken inmiddels beter met elkaar samen. Het versimpelingsproces is waar iedereen naar hunkert’

Na 9 maart volgden meerdere gesprekken. ,,De organen werken inmiddels beter met elkaar samen. Het versimpelingsproces is waar iedereen naar hunkert.”

Recentelijk sprak het bestuur van de club tevens met het College van Burgemeester & Wethouders. Ten Berge schoof ook aan. ,,Dat was een goed gesprek. Waarin ook is aangegeven dat de directie van de FC gesprekspartner is van de gemeente en niet het bestuur. We zullen samen meer overlegmomenten plannen. We hebben ze meegenomen in de visie. Er ligt een unieke propositie hier en dat willen we uitbouwen, mede door middel van een partnership met de gemeente. Wij kunnen als FC Volendam veel meer voor de gemeente Edam-Volendam betekenen dan dat we nu doen. We hebben een enorme gunfactor, het stadion is elke week vol, met dat element kunnen we veel meer.”

,,Dat is ook onderdeel van de professionaliseringsslag die we aan de achterkant van de organisatie moeten maken. Ik wil een bijdrage leveren aan het neerzetten van een eredivisiewaardige organisatie. In de afgelopen jaren is hier ongelofelijk veel neergezet, de begroting is gegroeid van 4,5 naar 10,5 miljoen euro. Dat is razend knap. Zowel op voetbalgebied als op het vlak van commercie zijn er waanzinnige stappen gezet. Tegelijkertijd zie je dat als je de professionalisering op voetbaltechnisch gebied aan het zetten bent, je die slag ook op andere gebieden moet maken. Noem het stakeholdersmanagement, de communicatie en verbinding met de gemeente, de scholen, RKAV Volendam, de horeca. Iedereen wil heel graag, maar ik zie veel mogelijkheden om die verbinding nóg sterker te maken. Daar moet je als FC tijd en energie in steken. We kunnen het vehikel FC Volendam gebruiken voor de hele gemeenschap. Daar liggen enorme kansen. Het kan niet zo zijn dat we landelijk gezien veel relevantie genereren terwijl we juist veel baat hebben bij een sterke lokale gemeenschap.”

,,Met de RKAV samen heb je een unieke propositie. De samenwerking binnen de jeugdopleiding – Voetbal Volendam – is een heel mooi plan, maar heeft tijd nodig om daar écht de vruchten van te plukken. Dat vinden wij als directie belangrijke speerpunten om ons op te richten. Wat je merkt, is dat heel veel mensen – of het nou de gemeente is of de RKAV – niet voldoende op de hoogte zijn van wat we hier doen. Het zit zó goed in elkaar, buiten onze gemeente zijn de mensen laaiend enthousiast als Jan Bas Veltman (commercieel directeur, red.), Jasper van Leeuwen (technisch directeur, red.) en Ruben Jongkind (opleidingen en samenwerkingen, red.) een verhaal houden. Omdat er een idee achter zit. En het is niet voor niks dat we landelijk sponsors weten te trekken. Die komen af op de filosofie die Wim Jonk en zijn mensen hebben neergezet. Natuurlijk gaat niet alles goed, is er kritiek en gaan processen met vallen en opstaan, maar door de bank genomen, is het knap wat hier gebeurt vanuit beleid en visie. En dat gaat de komende jaren alleen nog maar beter worden.”

‘Wat je merkt, is dat heel veel mensen niet voldoende op de hoogte zijn van wat we hier doen’

In de eredivisie blijven is onomstotelijk van groot belang. ,,Je wilt uitbouwen wat je opbouwt en de organisatie robuuster maken, zowel op voetbaltechnisch als op organisatorisch vlak. Om ‘ja’ te zeggen tegen deze stap, wilde ik weten wat het beleid, de structuur en de visie was en hoe het commitment is van iedereen. Want ik vind het belangrijk dat we een basis hebben staan, ook als we onverhoopt in de KKD komen te voetballen. De collega’s die er zitten, raken hiervan ook niet in de wiebel. Die continuïteit is belangrijk.” Ten Berge vervolgt: ,,Ik kijk naar de onderneming en de potentie. En wat me aanspreekt in de mentaliteit van dit dorp is dat mensen, of je dakbedekker bent, stukadoor of in de vis zit, ze gaan hier voor goud. Er zit zó’n drive om te slagen, daar gaat mijn motortje ook van draaien.”
Er wacht FC Volendam hoe dan ook een interessante zomer. ,,Er is inmiddels het bewustzijn dat je met een operationele begroting en een transferbegroting te maken hebt, dat zijn twee totaal verschillende werelden. Als bestuur, RvC en directie zijn we er van overtuigd dat een stuk opbrengst van je transfers een deel van je operationele begroting moet afdichten. Je zit nu in een overgangsjaar en misschien volgend jaar ook. Via ons opleidingsmodel maken we FC Volendam structureel gezond en robuust voor de toekomst. We hebben afstemming als bestuur, directie en RvC over hoe we zorgen dat we comfort hebben bij die begrotingen. Een transferbegroting is spannend en onvoorspelbaar, maar wel gebaseerd op scenarioplanning en realisme. Je kunt mee- of tegenvallers hebben, maar je moet wel op een minimale basis kunnen varen. Als Micky van de Ven wordt verkocht voor het bedrag dat Wolfsburg vraagt, levert dat een flink bedrag op voor Volendam, maar een sporter kan ook zwaar geblesseerd raken. Dus timing is een ingewikkeld iets, dat maakt de job van Jasper van Leeuwen zo gecompliceerd.”
,,In relatie tot onze financiële middelen en de voetballende prestaties van de afgelopen drie jaar, krijgt het team van Wim Jonk wat mij betreft een gouden griffel. Telkens presteerden zij op basis van die cijfers boven verwachting in relatie tot de andere 34 bvo’s. En natuurlijk zijn er in zo’n proces ook zaken voor verbetering vatbaar. Daar werken we aan en daar zijn we open over naar elkaar.”

‘Hand in eigen boezem’ tijdens supportersbijeenkomst

De verhuizing van de Hekside naar de Pé Mühren-tribune zorgde de afgelopen weken voor de nodige commotie bij seizoenkaarthouders van FC Volendam. Vorige week belegde de club daarop een bijeenkomst voor supporters. ,,We hebben de hand in eigen boezem gestoken. We hebben ons teveel gefocust op het verhaal van de Hekside en te weinig de belangen behartigd van de mensen op de Pé Mühren-tribune”, geeft Frans ten Berge aan.

Vanwege de groeiende grootte van de Hekside op de Jaap Jonk Tribune ligt er een veiligheidsissue waar FC Volendam niet omheen kan. ,,Het is de snelst groeiende supportersvereniging van Nederland, maar het wordt door het volume alleen maar gevaarlijker. Als directie vinden we het belangrijk dat we in met regelmaat in gesprek gaan met een afvaardiging van de supporters. Dat hebben we in dit kader eerst in een klein en later in een groter comité gedaan. Dan zie je dat er begrip is voor de situatie. Uiteindelijk raakt de verhuizing elke supporter.” De club liet echter steken laten vallen in het proces en de rol van de supporters op de Pé Mühren-tribune. ,,Dat is een les voor onze organisatie. En ik snap dat mensen toelichting willen, als je al twintig jaar op die plek zit.”
De club deed een voorstel richting de Hekside. ,,Met investeringen die we willen doen om de sfeer zo te houden als die is en mogelijk uit breiden.” Er komt een plek voor een DJ, en een betere geluidsinstallatie, er komen twee extra (bier)tappunten en mogelijkheden voor graffiti en het hangen van spandoeken. En er wordt voor de toekomst gekeken of stoeltjes met een eigen logo tot de mogelijkheden behoort. ,,De bijeenkomst met supporters was goed. Het kon rekenen op steun. We verwachten dat we samen straks mooie herinneringen gaan maken en mensen kunnen de individuele wensen de komende tijd kenbaar maken. We hebben het commitment afgegeven met het team dat we naar elke casus kijken. Ook aan vriendengroepen gaan we niet voorbij.”

,Dit is ook zo’n voorbeeld van dat je aan het professionaliseren bent als betaald voetbal organisatie. Die supportersgroep is iets wat organisch is ontstaan, wat is gaan groeien, wat een waanzinnige impact en sfeer creëert in het stadion. Dan hoort regelmatig overleg met supporters er ook bij.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Eddy Veerman Algemeen | 6-5-2023 | 4 min. leestijd

Podiumplaats voor Jim Kes in Ronde van Volendam; broer Mike vijfde

Pieken voor eigen publiek

Ze hadden op nóg meer gehoopt. ,,Als je in je eigen dorp rijdt, dat is heel speciaal.” Maar eenmaal bekomen van de koers, keken de broers Jim en Mike Kes met een tevreden gevoel terug op de Wielerronde van Volendam, die na zes jaar weer eens werd verreden in de dorpsstraten. Jim (21) pakte zijn eerste podiumplaats in een criterium (derde) en Mike (23, vijfde) zette ook zijn beste uitslag tot dusver neer. Mike: ,,Er werd naar ons gekeken, veel jongens wisten dat wij hier graag wilden winnen, dus dat maakte het lastiger.”

Door: Eddy Veerman

Van heinde en verre kwamen de renners weer eens naar Volendam, waar nog een van de weinige criteriums van Noord-Holland werd verreden en dit keer tevens de eerste van het seizoen. In de Sportklasse maakte Ruben Konijn in de morgen zijn debuut en dat deed hij uitstekend, met een 24e plaats. Voor hem finishten routiniers als Cees Snoek (een fraaie tiende plaats) en werd Marcel Hillaert zeventiende. Edwin Sierkstra en Jack Steur werden vroegtijdig uit de koers genomen.
In de middag was het de beurt aan de amateurs, beloften en elite. Aan de startlijn verschenen drie Volendammers, rijdend voor West-Frisia. Er werd van meet af aan flink gekoerst. Daar waar Mike en Jim Kes bij ontsnappingen waren betrokken, moest Mick Kemper (vanwege knieklachten) de strijd voortijdig staken en werd uit de koers gehaald. Ondertussen bleven de gebroeders Kes steeds voorin, maar wegblijven lukte niet. In een ver verleden reed vader Henri in eigen dorp (toen nog in de Saturnusstraat) al eens naar een podiumplek. Vader en moeder Kes waren op het moment van de race in Oostenrijk. ,,Een reeds geboekte vakantie”, zeiden de zoons naderhand. ,,Maar deze Ronde van Volendam wilden wij niet missen. Dan maar twee dagen later heen.”
Voor de mensen die niet live langs de kant konden aanmoedigen, maakte oud-renner en organisatielid René Schuitemaker een livestream aan, voorzien van zijn eigen commentaar. Onder prachtige omstandigheden werd er keihard aan getrokken door de renners. ,,’s Ochtends waren we allebei flink zenuwachtig”, zou Mike Kes later bekennen.

‘Je hoort de mensen langs de kant schreeuwen, dat is echt mooi’

,,Voordat we het ouderlijk huis verlieten, bespraken we nog wat we zouden doen als het een massasprint zou worden. Dan zouden we elkaar opzoeken en kijken wie er goed zou zijn. Maar dat is lastig in een wedstrijd.” Jim: ,,Het rondje was zwaarder dan van tevoren gedacht.” Mike: ,,Zwaar ook in de zin dat het moeilijk was om verschil te kunnen maken. Voorheen was het parcours anders en was er na een paar rondjes al sprake van een uiteengeslagen veld, dat was nu absoluut niet zo. De deur stond achterin juist wagenwijd open. Er was wat tegenwind op het stuk met klinkers, dus daar lag de snelheid wat lager.”
Op het rechte stuk asfalt volgden de ontsnappingen. ,,Ik zat steeds vooraan tijdens de laatste vijf rondjes, tot de laatste ronde”, baalde Mike enigszins. ,,Ik zat even opgesloten en werd voorbij gereden door een flink aantal renners, dus ik moest er een hoop inhalen.” Broer Jim manoeuvreerde zich ondertussen naar een goede uitgangspositie voor de eindsprint. Jim: ,,Eerder in de koers was ik met drie man weg geweest maar merkte ik dat ik niet de beste benen had, om de kop over te nemen en dus weg te blijven. Maar met slechte benen kun je ook een wedstrijd winnen, bij de massasprint gaat het om jezelf positioneren.”

Jim Kes draaide als vierde de laatste bocht uit voor het rechte stuk richting de finish. ,,Op 700 meter voor de finish werd de sprint al aangezet en op het laatste stuk ging het zó hard – 56 kilometer per uur – daar kon je niet meer inhalen.” Tóch maakte hij nog één inhaalslag met grote gevolgen. ,,De renner die voor me zat, dacht dat-ie er al was en hield even in. Het gat tussen ons was best groot, maar als je dan ziet dat hij even inhoudt, kun je altijd nog wat extra’s.”

Meteen na de finish zat Jim er even helemaal doorheen en na het ‘uitrij-rondje’ was er nog geen duidelijkheid over wie nou derde of vierde was geworden. Uiteindelijk werd de Volendammer op achtduizendste seconde verschil derde. En dat maakt uiteindelijk een groot verschil. ,,Het is sowieso mooi om in eigen dorp op het podium te staan. Dan word je tevens gezien door de rest van het peloton. Niemand weet naderhand meer wie er vierde werd.”

Omdat hij goede benen had, voelde Mike Kes dat er meer in zat, maar koesterde hij zijn vijfde plek alsnog. ,,Voor eigen publiek was het top om te rijden, je hoort de mensen langs de kant schreeuwen, dat is echt mooi.” Hij kreeg ook veel reacties van dorpsgenoten dat het er – in de bochten – gevaarlijk uit zag. ,,Voor het publiek ziet het er spannender uit dan als je zelf op de fiets zit. Dan valt het allemaal mee.” Het smaakt naar meer. ,,Het zou mooi zijn als deze Ronde volgend jaar weer terugkeert”, aldus Jim, die de komende weken twee koersen in Limburg rijdt, daar waar zijn broer een driedaagse in Frankrijk afwerkt.”

Maandag reden de broers alsnog gezamenlijk naar Oostenrijk, om daar bij hun ouders aan te sluiten. ,,Pa en ma waren nog nooit zo zenuwachtig geweest. Ze zijn er elke wedstrijd bij en dan in eigen dorp niet. Dat doen ze nooit meer.”

Uitslag amateurs, belofte, elite: 1. Thijmen Paardekooper (Valthermond), 2. Remco Schouten (Oegstgeest), 3. Jim Kes (Volendam), 4. Igor Baas (Nieuw-Vennep), 5. Mike Kes (Volendam).

Foto’s: Klaas Smit en René Schilder.

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Eddy Veerman Algemeen | 5-5-2023 | 5 min. leestijd

‘Het lichaam liep leeg’

Martin Stein keert zonder medaille en magisch gevoel terug uit Sahara

,,Ik heb de benen, het uithoudingsvermogen en het mentale aspect niet kunnen uittesten”, kijkt Martin Stein terug op zijn avontuur in de woestijn van Marokko. De Volendamse ultraloper nam vorige week deel aan de Marathon des Sables, de zwaarste voettocht ter wereld. Hij werd in Afrika echter vlak voor de start overvallen door diarree en hield niks binnen. Hij haalde nog wel de finish van de eerste etappe van 36 kilometer, maar deed daar al veel langer over. ,,Ik voelde me nog goed, maar ik kreeg daarna nauwelijks eten binnen en alles liep er als water uit.” Bij de tweede etappe moest hij zich na enkele posten overgeven en de strijd staken. ,,Ik was niet kapot maar het lichaam was gewoon letterlijk leeg.”

Door: Eddy Veerman

Na twee dagen acclimatiseren volgde vorige week zondag de start voor de 1200 deelnemers. ,,De eerste twee dagen krijg je eten in het kampement van de organisatie en dat was goed. Daarna moet je het met je eigen voedsel doen. Toen ik mijn tas pakte, voelde ik dat de havermout die ik had gegeten niet zakte. Ik gooide mijn tas op mijn schouders om naar het startvak te gaan en daar liep het al langs mijn benen. Misschien is het de spanning, dacht ik. Erger kan niet, op zo’n moment.”

Het bleken zijn darmen, die protesteerden. Daarom kwam de uitputtingsslag veel vroeger dan gedacht. ,,Aan het begin van die eerste etappe moest ik ook nog een golfje kotsen, daarna besloot ik te gaan wandelen en vanaf kilometer achttien ging het top. Dus ik hield het bij snelwandelen en ging als een trein. Toen ik binnenkwam, was het top, maar ‘s avonds was het mis en dat ging ’s nachts door.”

‘Er waren ook regelmatig zandstormen, waardoor je elke keer het tentje weer op moest zetten’

,,Later ga je analyseren: al had ik de tweede etappe uit gelopen, met de kennis van nu had ik derde nooit aangekund, want de diarree heeft nog dagen geduurd. Dat betekent dat het zout dat je inneemt niet kan landen, je hebt steeds vocht te kort en het ontbijt kreeg er ik niet in omdat ik een droge mond had. Op die tweede dag had ik tekort water, waarop ik een auto van de organisatie aanhield voor extra water. Dat betekent dan straftijd, maar dat neem je voor lief. Ze hebben me bij een van de posten opgelapt, ik kreeg poedertjes en ze deden een medische check. De benen en het hoofd waren goed, ik rende weer door, maar eenmaal op de berg, begon het spuiten weer, plus buikkramp. Ik heb geen moment in de wedstrijd gezeten.”

Het virus heerste in het kamp. ,,Daarbij was het onderweg warmer dan vooraf gedacht werd. Het was 35 graden en in de dagen daarna zou de temperatuur steeds verder oplopen. Op de eerste dag waren er al zestig uitvallers. Op die tweede dag stonden opeens de kamelen naast me. De bezemwagen. ‘Lig ik nu uit de race?’, vroeg ik. De mensen zijn er heel aardig en ze probeerden me te motiveren. Maar het ging niet meer. Dan word je naar het volgende kampement gebracht, daar heb ik gelegen en naderhand probeerde ik weer wat binnen te krijgen en te houden, maar dat ging niet. ’s Avonds moest ik mijn wedstrijdnummer inleveren. Het was er inmiddels zo warm, dat ik niet eens in mijn slaapzak sliep. Er waren ook regelmatig zandstormen, waardoor je elke keer het tentje weer op moest zetten.”
,,De volgende morgen heb ik een beetje ontbijt genomen en om zeven uur werd ik het kamp uitgereden, om vervolgens tien uur te rijden naar een hotel. Samen met een uitgevallen Indonesische deelnemer en een Engelsman heb ik zelf een kamer gezocht. Na twee nachten heb ik een taxi naar Marrakesh genomen en van daar uit ben ik naar huis gevlogen.” Onderweg en thuis had hij nog steeds ‘de gieter’ en probeerde hij ondertussen te beginnen met het verwerken van de grote teleurstelling en na te beschouwen. ,,Het is geen eigen falen. Als je dan even alleen thuis zit, dan voel je je even heel slecht, erg teleurgesteld. Alsof je bent beroofd. Van je kans op een medaille, van alles. Dat je niet hebt kunnen genieten van de ervaring. Ik heb daar wel veel mensen gesproken en mooie gesprekken gehad. Al die etappes worden per dag mooier, maar het diep gaan, het er doorheen zitten, daar overheen gaan en dat delen met anderen, die beleving zat er niet aan. Waar ik het voor heb gedaan.”

‘Het is nog niet af’

,,Het was allemaal leuk, je moet alleen niet ziek worden.” Zijn gedachten schoten alle kanten op. ,,Je denkt aan wanneer je het nog eens gaat doen. Misschien is het goed om een jaartje over te slaan. Het ticket en startbewijs zijn heel duur. En er moet heel veel voor wijken, als je kijkt naar het gezin, dus het is een beetje egoïstisch. Maar ik ga er zeker nog een keer heen. Misschien als ik vijftig word, onder het mom van een cadeau. Want ik moet die medaille hebben en de tocht doen. Binnen nu en vijf jaar.”

,,Het is nog niet af. Veel mensen hebben meegeleefd hier, dat kreeg ik pas later mee en dat is heel mooi.” Wat er de dagen erna in de woestijn gebeurde, heeft hij wel gelezen. ,,Ik heb mijn tentmaten gevolgd en hoopte uiteraard dat ze allemaal binnen zouden komen. Het is heel goed georganiseerd allemaal. Je wordt gecontroleerd, het is een veilige onderneming, er is goede begeleiding en motivatie. Maar als ik weer heenga, wordt de hygiëne wel een dingetje om meer rekening mee te houden.”

Hij heeft de magie slechts heel kort mogen voelen. ,,Ik stond er wel tussen, maar voelde me niet goed. Alleen bij ‘Highway to hell’ van AC/DC bij de start, waarna we met z’n allen werden weggeschoten, voelde ik het even, daarna niet meer. Als je niet lekker in je vel zit, is je beleving anders. Ben je niet bezig met genieten, meer met overleven. De ervaring is minder en het gevoel is er niet. Met wat ik heb meegekregen, is het een gevarieerd en mooi parcours, maar ook lange rechte stukken met echt dat Sahara-gevoel. Bij de eerste dag gaf de wind ook wat verkoeling. Daarna werd het steeds zwaarder, was er minder wind en warmer. Het is een zware editie geworden: petje af voor degene die ‘m uit hebben gelopen.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Eddy Veerman Algemeen | 3-5-2023 | 2 min. leestijd

Joey Veerman: ‘Niet normaal, zo mooi’

Van bankzitter naar bewierookte voetballer. En zo kunnen we nog wel even door gaan met (de vier) B’s. Joey Veerman deed wat hij van kinds af aan doet: tijdens de door opstootjes ontsierde bekerfinale hield hij oog voor de bal, daarna de KNVB Beker en vervolgens een biertje en een bacootje. De 24-jarige speler van PSV wist dat wat hij zou doen en wat hij zou zeggen onder een vergrootglas zou komen te leggen, maar hij deed gewoon wat in hem opkwam, in het veld en daarna tijdens de festiviteiten.

Door: Eddy Veerman

Een paar maanden geleden kon het gebeuren dat Joey Veerman nog een hele wedstrijd buiten de PSV-opstelling bleef; in de afgelopen week zette de Volendammer in acht dagen tijd een buitensporige prestatie neer. Tijdens twee topwedstrijden tussen Ajax en PSV werd hij benoemd tot beste man van het veld. En terwijl het gedrag van spelers om hem heen nóg erger kon dan eerder, probeerde de middenvelder van de Eindhovenaren zich nog bezig te houden met waarom alle heisa is: voetballen. ,,Het sloeg nergens op, wat er her en der op het veld gebeurde. Ik had daar geen zin in. En ik zat zelf lekker in de wedstrijd.”

Uiteindelijk zou het in de verlenging 1-1 blijven en naderden strafschoppen. ,,Ik stond op het lijstje, als één van de vijf penaltynemers. Toen we erover spraken, werd ik nummer zes. Gek genoeg toen ik in de rij met spelers stond in het midden, had ik een rustig gevoel. Tijdens de verlenging zat ik al wel te denken ‘die penalty’s gaan zo komen, waar ga ik ‘m schieten?’ Maar op het moment dat ik in dat rijtje stond, hoefde ik nog niet naar de stip toe te lopen. Als dat wel het geval was geweest, dan gaat er natuurlijk wel wat gebeuren van binnen”, zei Veerman, die namens Heerenveen zijn laatste twee strafschoppen miste, naderhand. Fabio Silva schoot de vijfde raak, waardoor PSV in extase was. ,,Niet normaal, zo mooi was dit. Vorig jaar al en nu ook. Dit keer waren onze families er ook bij toen we terugkwamen in Eindhoven.”

Andere spelers van naam konden geenszins een stempel drukken op de bekerfinale, Joey Veerman toonde zich, een week nadat hij al een uitstekende topper speelde, niet ontvankelijk voor nóg meer druk. Losse heupen, subtiele bewegingen, de intercepties en passes werden uitgelicht door de voetbaldeskundigen. Het was Joey Veerman die zichzelf naar de ‘volgende dimensie’ tilde. En ook daarna was de speler zelf spraakzaam, wetende hoe een feestje gevierd moet worden. Daar hoort ook het optreden als dj en zanger bij. Voorlopig blijft hij veelbesproken, want de vraag of bondscoach Ronald Koeman nog om hem heen kan wordt binnenkort beantwoord. En of het dan ook tot een daadwerkelijk debuut in het Nederlands Elftal komt in juni. Misschien worden de schijnwerpers daarna anders, minder frequent, op hem gezet. Want de kans dat hij zijn loopbaan binnen afzienbare tijd in een buitenlandse competitie voortzet, die heeft hij met de recente voetbaloptredens vergroot.

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Eddy Veerman Algemeen | 1-5-2023 | 9 min. leestijd

Ver weg van oorlogsgebied vermaakt Christina kinderen met haar poppentheater

‘Ik ben een soort doorgeefluik van liefde’

Als kind droomde zij al hardop: ze wilde iets met poppen en theater doen. Christina Boukova, opgegroeid in Odessa – destijds een stad in de Sovjet-Unie en inmiddels ruim dertig jaar Oekraïens grondgebied – woont inmiddels drie decennia in Nederland. Daar waar haar kinderwens in vervulling ging. Met het Koekla Theater draait zij samen met haar man Gilian meer dan 120 voorstellingen per jaar: in het Nederlands, Engels, Russisch, Oekraïens. ,,En een beetje Italiaans en Chinees”, glimlacht Christina. In de kunst en kinderwereld is de taal van het poppenspel universeel. ,,Het gaat van hart tot hart”, zegt Christina in Edam, dat in al die jaren hun thuisbasis vormt.

Door Eddy Veerman en Elaine Delforterie

Christina’s jeugd in Odessa was, zoals ze zelf beschrijft, heel chill. Ze groeide op in een hele liefdevolle familie. De Sovjet-Unie was eerst gesloten, maar ten tijde van de perestrojka (hervorming) zijn veel burgers vertrokken. ,,Klasgenoten vertrokken en dat maakte veel indruk op mij. Ik weet nog goed dat een klasgenoot me een foto liet zien van Australië: ‘Hier is het gras altijd groen,’ zei hij. Ik zei toen tegen mijn moeder: ‘Ik wil ook naar het land waar het gras altijd groen is, ik ga naar Australië emigreren.’ Ik was dertien, maar wist toen al dat ik een wereldburger was”, lacht Christina. Christina’s ouders waren artiesten, zij reisden in die hoedanigheid voor hun beroep met schepen mee. Christina mocht als klein meisje mee. ,,Ik zag voor het eerst al die prachtige bergen, ik herinner het me alsof het gisteren was…’’
Vanaf haar zestiende werkte Christina al in het Staatspoppentheater van Odessa. Toen ze kon kiezen of ze ging studeren of werken in het poppentheater, koos ze gewoon om beide te doen. ,,Ik begaf me in de kinderwereld, dat vond ik heel fijn. Veel volwassenen maken problemen. Ik geloofde altijd dat je zonder problemen kan leven, dat geloof ik nog steeds.”

‘Ik vind dat je in het leven iets moet doen voor het geheel, voor de mensen’

Christina was 19 jaar toen ze emigreerde. ,,Het werd Nederland, omdat hier al een vriendin woonde. Toen ik in Nederland kwam, heb ik me helemaal niet onveilig gevoeld, maar beschermd. Pas dit jaar, ik woon nu dertig jaar in Nederland, snap ik hoe dat komt. Ik ben met zoveel liefde opgevoed en dat heb ik gewoon meegenomen.’’ Toen Christina voor het eerst op De Dam in Amsterdam stond, zag ze allemaal verschillende nationaliteiten. ,,Eén woord kwam bij mij op, en dat is ‘vrijheid’,’’ zegt Christina. ,,Dit is dus hoe vrijheid voelt. Ik krijg nu nog kippenvel.’’Toen Christina drie maanden in Nederland woonde, was ze een compleet ander mens geworden. ,,Vrienden nodigden me uit om naar Engeland te komen en ik ging op en neer. Je werkt hier hard, maar de hele wereld ligt open. Als je iets wilt, kun je hier iets bereiken en je hebt alle ruimte om dat te doen.” Maar er waren in het eerste jaar ook moeilijke maanden. ,,Het was koud op de studentenkamer, ik had geen geld, ik wist niet hoe dingen zouden lopen. Maar dat heb ik nooit laten merken wanneer mijn moeder belde, dat is mijn karakter. Als ik ophing, moest ik huilen. Als ik mijn moeder bezorgd zou maken, zou ik dat veel erger vinden.” Een jaar later kwam Christina erachter dat haar moeder dit andersom ook voor haar deed. Haar oma was overleden, maar om te zorgen dat Christina zich niet druk maakte, werd dit voor haar verzwegen. ,,Dat is ook liefde, hè”, glimlacht Christina. ,,Als ik van het overlijden van mijn oma had geweten, had ik terug willen gaan, maar dat kon helemaal niet. Mijn vader zei altijd: ‘Een Sovjet-paspoort is een half paspoort.’ Je kan er nergens mee naartoe.’’
De eerste stap die Christina zette toen ze in Nederland terecht kwam, was naar de toneelschool gaan. De toelatingstoetsen waren moeilijk en ze was de taal nog niet machtig. Toen ze een kaart van haar vader kreeg dat hij naar India was verhuisd, ging Christina twijfelen of ze niet daarheen moest gaan. Ze vertelde dit aan één van haar vriendinnen. ,,Mijn vriendin wilde helemaal niet dat ik weg ging. Ze vroeg aan mij ‘Weet je zeker dat je echt alles geprobeerd hebt hier?’ Ik vertelde haar toen over een stomme advertentie die ik had gezien, waar ze een actrice zochten.’’ Christina is uiteindelijk toch naar de auditie gegaan en heeft alles uit de kast getrokken. ,,Op de een of andere manier móest ik aangenomen worden, anders had mijn verhaal een hele andere wending genomen,’’ zegt ze. De week erna waren de eerste repetities. ,,Daar heb ik Gilian ontmoet, we vonden elkaar op slag leuk. Het was heel romantisch.”
In haar geboorteland vonden destijds revoluties plaats. Christina heeft nooit in onafhankelijk Oekraïne, waartoe Odessa naderhand behoorde, gewoond. ,,Ik heb ook nooit gepolariseerd, zo heb ik nooit geleefd. Toen ik hoorde dat de Sovjet-Unie niet meer bestond, moest ik zo huilen. Ik had geen idee wie ik nu was.’’ Toen Christina in 1992 weer even in Oekraïne kwam, was alles compleet veranderd. ,,Alles viel uit elkaar: je moest in de rij staan voor broden; criminaliteit en prostitutie kwamen op. Het was zó onveilig. Alles was waardeloos, het leek alsof er een grote grijze deken over ons heen was gevallen. Mensen raakten zoveel kwijt. Als je in vrede leeft ben je je er niet bewust van, maar als het verandert wel. Velen waren depressief en somber. Het was een grote crisis.’’

Droom
In 1993 ging Christina weer terug naar Nederland. Gilian was toen bezig met een project in Indonesië, hij was bezig met maken van een schip. ,,Gilian zei ‘laten we snel trouwen, dan gaan we naar Indonesië om die droom te verwezenlijken’.’’ Christina wilde dit heel graag, maar vanwege haar paspoort was het moeilijk. Christina en Gilian hebben eerst de trein naar Berlijn genomen en daarna naar Moskou. ,,De treinreis op zich was al een heel avontuur. ’s Nachts werd er soms op de deur van de coupé geklopt, als je dan open doet, wordt je beroofd, dat was ons van tevoren verteld. Het was zo surrealistisch, Gilian vond het zo spannend,’’ kan Christina er nu om lachen.
In Moskou had haar moeder alles geregeld, zodat ze met het vliegtuig naar Jakarta konden. Vanaf Jakarta gingen ze naar Bali en vanaf Bali naar Lombok. ,,Daar begon weer een nieuw avontuur. Ik vond het echt prachtig daar. Maar uiteindelijk zijn we ook weer weggegaan uit Indonesië, ik was daar niet gelukkig. Wij waren voor onszelf bezig, terwijl ik iets voor anderen wilde doen. Ik vind dat je in het leven iets moet doen voor het geheel, voor de mensen.’’
Elke maand moesten Christina en Gilian een visumstempel halen, maar toen Christina 22 was, was haar Sovjet Unie-paspoort vol. Om te zorgen dat ze nieuwe, Oekraïense bladzijden kreeg, moest ze haar paspoort opsturen naar Australië. Christina’s paspoort kwam echter niet op tijd terug. ,,Bij de officiële instantie zeiden ze tegen mij: ‘Zonder paspoort moet je hier blijven.’ Maar dat kon weken duren. Ik werd in een vertrek gezet, met tralies en al.’’ Drie weken zat zij vast, zonder rechten. ,,De eerste nacht heb ik vreselijk gehuild, maar ik wilde er het beste van maken. Als je positief bent, komt alles goed. Daar geloof ik echt in.”
De bewakers gingen steeds meer door de vingers zien. Zo ging Christina af en toe koken voor hen, of naar de markt. In het vertrek naast haar zat een Engelsman, waar ze heel veel van heeft geleerd. Toen Christina’s paspoort uiteindelijk arriveerde, kwam zij vrij. ,,Toen wist ik: mijn tijd in Indonesië is voorbij, ik wil iets met poppenspel doen.’’

‘Het raakt me zo erg. Ik brand ook elke avond een kaarsje voor de mensen en voor vrede’

Gilian moest de zaken afronden in Indonesië, dus Christina vloog alleen naar Nederland. Hier heeft ze een half jaar lang bij haar schoonvader in de Hoogstraat in Edam gewoond. ,,Ik ben toen naar school gegaan en heb Nederlands geleerd. Dat waren saaie dagen, maar ik voelde dat ik op de goede weg zat.’’ Toen Gilian terug was, maakten zij samen hun eerste poppenshow. ,,Dat was bij een poppenspeelster thuis. Zij kende alle ins en outs van het poppentheater. En zonder contacten kom je in deze wereld nergens. Daar hebben wij toen ook onze impresariaat ontmoet.’’
Gilian: ,,Het impresariaat vroeg ons nog een show te maken en dat was best een opgave. Je hebt poppen, decor en veel discipline nodig. Vanaf toen zijn we ons echt gaan verdiepen in het vak: heel veel shows kijken, notities maken en uiteindelijk een voorstelling schrijven. De voorstelling sloeg goed aan en inmiddels draaien we zo’n 120 shows per jaar, zowel in Nederland als in het buitenland.”
Christina en Gilian spelen vaak op scholen, voor vluchtelingen of voor moeilijk opvoedbare kinderen. ,,Voor ons zijn ze ‘niet moeilijk opvoedbaar’, misschien de eerste paar minuten, maar daarna is het hetzelfde publiek. Het gaat van hart tot hart”, zegt Christina. Afgelopen week stonden zij op een speciaal onderwijs-basisschool in Purmerend. De interactie met de kinderen is bijzonder. Ze dansen, zingen en gaan op in het verhaal. Christina: ,,Het opbouwen van die band is zo mooi, soms komen we ook op dezelfde plek weer terug. Als we dan napraten met de kinderen, praten we alleen maar over positieve dingen.’’ Ze glimlacht. ,,Het is vakmanschap en dat om dat in de vingers te krijgen, vond ik in het begin moeilijk: hoe breng je de pop tot leven? Ik had me daar best op verkeken. Het is eigenlijk dood materiaal en je publiek moet daar in geloven. Bij poppentheater moet er een soort magie ontstaan.”
,,Dit is denk ik ook te danken aan de Sovjet-Unie. Kunst en cultuur was heel hoog aangeschreven destijds, iedereen van mijn generatie kan schilderen, tekenen, piano spelen, dat was allemaal gratis qua opleiding. Die mensen kregen als professional ook hetzelfde salaris als een chirurg. Als vakken op school niet goed gingen, trokken de leraren je echt omhoog. Ik ben met Gilian snel na ons trouwen terug gegaan naar Odessa en toen zijn we naar m’n school teruggegaan om mijn lerares te bedanken. Ik houd zelf erg van mooie verhalen, die tot de verbeelding spreken. Als ik die mooie verhalen hier overdraag aan de kinderen, ben ik een soort doorgeefluik van liefde. Dat is het grootste cadeau dat je kunt geven.’’
Daar waar zij vandaan komt, woedt sinds ruim een jaar oorlog. ,,Het raakt me zo erg. We moesten dit jaar eigenlijk een nieuwe voorstelling maken, maar daar kon ik me niet toe zetten. Ik brand ook elke avond een kaarsje voor de mensen en voor vrede. Ik denk ook altijd aan de families, denk veel aan het gegeven dat kinderen hun ouders kwijt raken. Alles wat met geweld te maken heeft, dat kan ik niet zien. Ik vind het zo erg dat mensen in staat zijn tot zulke dingen. Heel verdrietig.”
,,We spelen hier soms met het theater voor vluchtelingen, dat is ook heel mooi. We gaan na de show niet zomaar weg. Soms gaan we ergens gewoon zitten met een groepje vluchtelingen en praten alleen maar over positieve dingen, niet over de oorlog. We praten over hoe ze het leven nu ervaren in Nederland. Daar komen dan zoveel prachtige verhalen uit. Ik wil ze de mooie kant van dit land én de kansen laten zien.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Eddy Veerman Algemeen | 28-4-2023 | 8 min. leestijd

Bewustwordingsbijeenkomst(en) voor ouders (en kinderen) moet tot cultuurverandering leiden

‘Wij willen dit in de ogen kijken’

Het probleem is al van decennia, verergert en het ligt letterlijk en figuurlijk op straat: vapes (e-sigaretten), snus (nicotinezakjes), (wikkels) cocaïne, wietplantages, blowen, vroegtijdig alcoholgebruik. De meeste ouders worstelen. Hoe verander je cultuur? Hoe laat je jouw kind veilig opgroeien? Donderdagavond was er in de Petrusschool een bewustwordingsbijeenkomst over de drank, drugs en gokproblematiek. Een aantal ouders hadden daar, naar aanleiding van een eerdere bijeenkomst met onder meer de burgemeester en het Hoofd Veiligheid van de gemeente, om gevraagd. Tijdens de avond waren er vertegenwoordigers aanwezig van Team Veiligheid, Handhaving, Politie, Noord-Holland Samen Veilig, Moedig Moeders en LINK Jongerenwerk. Er kwamen 24 ouders op af, er waren bijna net zoveel professionals aanwezig. ,,Wij willen dit in de ogen kijken”, zei burgemeester Lieke Sievers in haar inleidende woordje. ,,En al moeten we nog een aantal van dit soort avonden organiseren, dan doen we dat. Het moet voor ons állemaal de uitdaging worden om het bespreekbaar te maken. Ook thuis, ook met elkaar. Dat kinderen opgroeien in een veilig omgeving, daar hebben we allemaal ons aandeel in. De overheid kan niks zonder de ouders. Wij zijn de initiatiefnemers dankbaar, want op deze manier ontstaat er iets en we gaan elkaar ook niet meer loslaten. Onze jeugd heeft ons nodig. Wat je vanavond hoort en ziet, laat zien hoe kwetsbaar onze kinderen zijn. En binnen de groepsdynamiek is het moeilijk om ‘nee’ te zeggen. We moeten samen iets doen. Het moet een beweging worden.”

Door: Eddy Veerman

De ouders kregen meerdere vormen van inlichtingen en voorlichting, daar er ook vragen konden worden gesteld. In twee groepen verdeeld keken zij naar de aangrijpende in Beverwijk opgenomen film ‘Buit’, die inzicht geeft in wat er zich buiten ons gezichtsveld, maar toch ook binnen onze gemeenschap, afspeelt. Over een jongen die snel geld wil verdienen en voordat hij het weet in diepe ellende zit en over een meisje dat zich graag profileert op social media, wordt benaderd door een knappe jongen en voordat zij het weet – na het delen van foto’s – door diezelfde (lover)boy wordt uitgebuit. ,,Beide casussen zijn ook hier bekend”, zei Ronald Hein van Link Jongerenwerk. Ouders vroegen zich af wat er precies aan voorlichting wordt gedaan. ,,Want dit is de achterkant”, werd opgemerkt. De Jongerenwerkers van Link komen naar de basisscholen – groepen 7 en 8 – alsmede naar het voorgezet onderwijs. Met de groeiende omvang van de problematiek lijkt een toenemende mate van voorlichting echter meer dan noodzakelijk en urgent.

‘Daar waar mijn vader verslaafd was en mij het verkeerde voorbeeld gaf, daar wil ik het zelf niet doorgeven aan mijn eigen kinderen’

Ook Moedige Moeders geeft scholen de kans op voorlichting. ,,Om de kinderen weerbaar te maken”, legde Rosalie Knuvelder uit aan de ouders. ,,Op een interactieve manier kijken we wat de kinderen weten en wat willen ze weten. Wat betreft de ouders, zij kunnen voor vragen altijd aankloppen bij ons. Niet alleen pas wanneer ze écht in de problemen zitten.” Wat betreft de ‘achterkant’ gebeurt er in onze gemeente niet veel met bevindingen of vermoedens van burgers. ,,De meldingsbereidheid ligt hier het laagst van de regio”, zegt één van de aanwezige politiemensen. ,,In 2022 hadden we maar zes meldingen in Volendam.” Eén van de ouders geeft aan dat mensen soms denken ‘als ik iets meld, wordt er toch niets mee gedaan’. De agent: ,,Meerdere meldingen helpen; voor ons geldt: kunnen we de melding zó aannemelijk krijgen dat er iets gebeurt. Melden is belangrijk, anoniem kan ook.”
Buiten kregen de aanwezige ouders bij het drugslab en de ondermijningscontainer uitleg van Jon en Johan Warmerdam van Bureau Drugszaken. De twee hebben jarenlange ervaring in het politiewezen en vertelden over de herkenning en gevaren van ondermijning op de gebieden van cocaïnehandel, hennepteelt en synthetische drugs, de gevaren van de productie en in welke georganiseerde criminaliteit het zich bevindt. ,,En het gebeurt allemaal door jongens en meiden uit onze klas, die ‘ja’ hebben gezegd waar wij ‘nee’ tegen zeggen”, om aan te geven hoe dicht bij het is.
Vervolgens nam ervaringsdeskundige Daniël het woord. ,,Het begint vaak op de basisschool, met onzekerheid. Dat had ik ook.” Daniël miste geborgenheid thuis, zijn vader was alcoholist. ,,Ik ging drugs uitproberen, gebruiken en als ik dat deed, was ik het mannetje. Het was een schreeuw om aandacht. Uiteindelijk raakte ik alles kwijt, nam een overdosis en werd een aantal dagen later wakker.” Hij begaf zich richting een katholieke gemeenschap in Italië om te herstellen. ,,Vier jaar zat ik daar. Later trouwde ik en kreeg kinderen, maar viel nog één keer terug. Wéér ging ik naar die gemeenschap in Italië. Ik besefte dat ik teveel deurtjes met daarachter trauma’s had dicht getrapt, had zoveel shit uit mijn verleden waarvoor ik nog moest worden behandeld. Inmiddels gaat het jaren goed, ben ik zelf zorgprofessional in de verslavingszorg en leid een team. En daar waar mijn vader verslaafd was en mij het verkeerde voorbeeld gaf, daar wil ik het zelf niet doorgeven aan mijn eigen kinderen. En als je als ouder iets vermoedt, ga en blijf in gesprek, val niet aan, maar doe het vragend.”
De professionals gaven tevens aan dat het wenselijk is dat ouders onderling ook in gesprek gaan. ,,Maar om hier bij je standpunt te blijven, dat is moeilijk”, zegt een ouder. ,,Dan ben je eenzaam”, zegt een ander.” Ronald Hein van Link haakt in. ,,Ik hoor ook vaker dat het voor ouders moeilijk is om er onderling over te spreken. Als ik ergens kan helpen, schakel ons in.” Tijdens de Escape Game die de ouders speelden, kwamen ze er achter dat ‘snel geld verdienen niet zonder gevolgen is’. ,,En met die telefoons is tegenwoordig alles heel dichtbij.”

‘Bij supportersgroeperingen is landelijk sprake van excessief drankgebruik en dat zet de poort open naar drugs’

Hoofd Veiligheid Sander Schaepman woonde de bewustwordingsbijeenkomst ook bij. Met Schaepman heeft Edam-Volendam een aansprekende naam in huis, als voormalig recherchechef, werkzaam in de strijd tegen georganiseerde criminaliteit. Hij is tevens bekend van het tv-programma Hunted, als recherchechef. ,,Onze zorg zit ‘m in een aantal dingen die we maatschappij-breed zien. We hebben elkáár nodig om het aan te pakken. Wij geloven daarbij in het creëren van bewustwording en dat doe je door ergens te beginnen, om het zo samen bespreekbaar te maken, zoals op deze avond. Je hoorde aan de reacties van ouders dat ook zíj te maken hebben met groepsdruk. Die groepsdruk is er uiteraard ook bij de jongeren. Zij zijn vatbaar, dat was herkenbaar in het verhaal van Daniël. Hij sloot aan bij een motorbende en die mannen gaven hem geborgenheid, hij mocht een wapen vasthouden en voelde zich gezien. Die algemene trend zien we ook in de wereld van voetbalsupporters. Bij supportersgroeperingen is landelijk sprake van excessief drankgebruik en dat zet de poort open naar drugs. Dat willen wij ter discussie stellen. De jonge gastjes willen zich immers identificeren met de oudere garde. Je zou dit soort platforms moeten aangrijpen, om samen jeugd bewust te maken van het drugs-, alcohol- en gokprobleem. Het aantal probleemgevallen stijgt en dat is niet zomaar, het één heeft invloed op het andere. Bovendien gaat het om het zien van de verdienmodellen: er is een trend dat supportersgroeperingen voorzien in drugs. Dat is een zorgelijke ontwikkeling.”
,,Wij zijn op een positieve manier in gesprek met de club FC Volendam en de supporters. Het gaat niet om het wijzen, maar om met elkaar het gesprek te voeren over het bevorderen van de gezondheid van onze jeugd. Wij hadden verwacht dat de recentelijke ontmoeting tussen FC Volendam en FC Emmen, twee volksclubs die top presteren, uit zou lopen op één gezamenlijk feest. Te zot voor woorden dat dat niet kan.” Na afloop kwam het achter het stadion tot rellen tussen beide supporterskernen. ,,En dát leren de kinderen nu ook. Daarom willen we met ouders in gesprek gaan en blijven, kijken hoe kunnen we elkaar vasthouden en samen aan vroegsignalering doen.”
Binnen de wereld van voetbalsupporters speelt sinds enige tijd het fenomeen dat groepen van clubs georganiseerd tegen elkaar vechten in het bos. ,,We willen samen optrekken met ouders in onze gemeente, op het pad van deze en andere problematieken. En aan de ouders die op de bijeenkomst waren, merk je de bereidheid tot medewerking, daarom gaan we meer van deze avonden opzetten. Je moet ervan overtuigd zijn dat je toch ergens het verschil kan gaan maken., Dat zal niet snel tot massaal ander gedrag gaan leiden. Maar op den duur wel, als je er vroeg mee begint. We gedogen veel in dit land. Los van het fysiologische aspect, het kan leiden tot probleemgedrag en dan kan het ongelofelijk mis gaan. Nederland heeft wat drugsgebruik betreft het land met de hoogste acceptatiegraad in de wereld, wij moeten maatschappelijk de discussie voeren: gaat dit de goede kant op? Kunnen we kinderen leren dat ze – om tijdens het uitgaan in de stemming te komen – zonder pilletje en snuifje gaan? Dat lijkt kennelijk gewoon te zijn en dat vind ik het verwerpelijke aan die cultuur. Het gaat de mensen die er achter zitten immers allemaal om het verdienmodel. Er zijn zoveel uitwassen en we zien het inmiddels in allerlei structuren, culturen en netwerken, dat vraagt dat we samen moeten interveniëren. Dan moet je het lef hebben om klein te beginnen, zoals op een avond als deze. Hier investeren we graag in.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Eddy Veerman Algemeen | 25-4-2023 | 1 min. leestijd

EK-teambrons voor Sanna Veerman

Turnster Sanna Veerman heeft tijdens de Europese Kampioenschappen in het Turkse Antalya een bronzen medaille gehaald tijdens de teamwedstrijd. Individueel miste zij de finale op haar favoriete onderdeel: brug.

Door: Eddy Veerman

Oranje, met Naomi Visser, Sanne Wevers, Eythora Thorsdottir, Vera van Pol en Sanna Veerman, werd in Turkije derde achter Groot-Brittannië en Italië en verzekerde zich als team voor een WK-ticket. ,,Van tevoren zei men ‘jullie kunnen wel een medaille halen’, maar zelf wil je voorafgaand niet meegaan in het scheppen van verwachtingen. We wisten dat we kans maakten”, zegt Sanna, die gezien haar plaats in de individuele WK-finale van oktober vorig jaar, op het EK uiteraard ook hoopte op een plek in de finale. ,,Dat het niet lukte, was een teleurstelling. Ik maakte een timingsfout. Je moet een bijna perfecte oefening draaien om de finale te halen. De scheidslijn tussen wel en niet de finale halen, is dan heel dun. Maar je kunt niet gaan zitten balen op zo’n toernooi, want het gaat door. Mijn cijfer op brug telde wel mee in de teamwedstrijd en dat gold ook voor het onderdeel sprong. Bijdragen aan een bronzen medaille op twee van de drie toestellen, dat is wel mooi.”
,,En tuurlijk, als je dan de brugfinale zit te kijken, dan denk je: ik had daar willen staan. Balen, maar dat gaat zo.” Veerman behaalde in de aanloop naar het EK tijdens World Cups in Bakoe en Stüttgart medailles. ,,Ik heb een goed begin van het jaar. Naar het EK toe liep ik wel wat pijntjes op, waardoor ik in Turkije op vloer en sprong iets gemakkelijkere oefeningen deed. Nu gebruik ik de tijd om het te laten herstellen, zodat ik richting de WK-kwalificatie in topvorm kan zijn.” Het Wereldkampioenschap is in september. ,,Ik moet verstandig met het lichaam omgaan richting dat WK, want daarna zijn de Olympische Spelen ook al snel. Om daar te komen, moeten we als team op het WK bij de eerste twaalf eindigen.”

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!