Vandaag geopend: 08.00 - 17:30

All posts by Gina Schilder

Rob Veerman kiest voor mentale en fysieke rijkdom

Rob Veerman (Kluit) is al negen jaar op reis om een gezonder en beter mens te worden. Hij moest wel. Negen jaar geleden – hij was toen twintig– kreeg hij plotseling verlammingsverschijnselen. Spierfuncties in zijn armen en benen vielen uit. Het was op een zondagmiddag, met vrienden in de voetbalkantine, toen zijn wereld instortte.

„Ik zakte op de vloer, mijn benen begaven het gewoon. Doodsbang was ik en ik dacht: ik zal nooit meer kunnen lopen. Ik huilde, voor het eerst in mijn leven.” Nu, negen jaar later, gaat het goed met Rob. Hij woont en werkt sinds vier maanden in het Oostenrijkse Serfaus waar hij tot april zal verblijven.

Rob had al langer last van verlammingsverschijnselen en ook stapelden fysieke en mentale problemen zich op. Wat was er aan de hand? Niemand wist het. „Die bewuste zondagmiddag belde ik mijn lieve ex-vriendin, die me naar het ziekenhuis reed. De arts in het Dijklander Ziekenhuis testte met zo’n hamertje mijn reflexen en constateerde dat alles werkte. Ik werd naar huis gestuurd met de woorden: ‘Ik kan niks voor je doen.’”

Lees het complete artikel in de NIVO van woensdag 5 maart.

Fotogalerij

Gelukzalig genieten

Mijn moeder had nooit gedacht dat ik het geld bij elkaar zou krijgen toen ik aankondigde dat ik een jaar naar Australië wilde. Maar ik was vastberaden. Met iets van drieduizend gulden op zak vertrok ik op mijn twintigste.

In de tijd dat ik Down Under was, hadden mobiele telefoons nog drukknopjes en was overseas bellen bloedduur. Mailen deed je in een internetcafé, waar je een dollar in een gleuf deed en de pc een kwartier bliepte voordat ‘ie je mail opende. Ik sprak het thuisfront dus zo’n eens per twee weken, aan een openbare telefoon op straat. Acht maanden zag ik mijn ouders en vriendinnen niet. Ik zag ook niet dat mijn moeder, hoe langer mijn reis duurde, hoe meer gewicht verloor. Ze had het moeilijk. Maar ze liet me. Ze gunde me die vrijheid en schonk me haar vertrouwen. Een mooier cadeau kun je je kinderen niet geven.

 

Als ik denk aan die tijd, dan voel ik vooral die overweldigende zoete vrijheid. Vrij om te gaan en staan waar en met wie ik maar wilde. Met alleen mezelf, en op mijn rug twintig kilo kleren en een landkaart van negen vierkante meter. Het was een tijd van kortstondige verliefdheidjes, het laten zakken van twee-literpakken supermarktwijn van twee dollar, impulsief een busje huren met zes wildvreemden die ik op een driedaagse treinreis had ontmoet, 1.500 kilometer liften langs de fenomenaal mooie westkust, peren plukken op een ladder in veertig graden, met de nachtploeg fruit sorteren aan de lopende band waar ik een pesthekel aan had – maar wat goed verdiende, een festival bezoeken in de woestijn met mensen die ik amper kende, met veel liefde druivenranken verzorgen in kilometers wijngaard onder de hete Australische zon, diepzeeduiken met haaien in een felblauwe zee, pizza eten en liedjes zingen bij kampvuur op het strand, op tafels dansen in de kroeg, maanden op een matje slapen in een piepklein tentje. Ofwel: pure, zalige, jeugdige vrijheid.

 

Ik gun het iedereen, zo’n solo-avontuur. Mijn vader zou zeggen: ,,Je bent maar een klein deel van je leven echt jong en vrij. De rest van je leven heb je zorgen en verantwoordelijkheden.” Ik weet nu dat hij gelijk had. Of ik het overleef als mijn kinderen in mijn voetsporen treden, betwijfel ik. Maar ik gun ze de hele wereld.

Fotogalerij

Max Post uitverkoren stagiair bij ’s werelds grootste onderzoeksinstituut CERN

De achttienjarige Max Post beleefde afgelopen najaar een avontuur om nooit te vergeten. Voor zijn mbo-studie Elektro Engineering aan het Talland College liep hij tien weken stage bij CERN, het prestigieuze onderzoeksinstituut dat zich uitstrekt over de Frans-Zwitserse grens bij Genève. „Toen deze unieke kans werd aangeboden, hebben mijn klasgenoot en ik meteen gereageerd. En ja hoor, we mochten gaan!” vertelt Max enthousiast. 

Lees het complete artikel in de NIVO van woensdag 8 januari.

Fotogalerij

Van voedselbankklant tot trimsaloneigenaar

Kim Erhardt werd slachtoffer van ongelukkige keuzes, raakte de bodem, maar bloeide op tot succesvol ondernemer

De handtekening die Kim Erhardt (33) notabene uit naam der liefde bij de notaris op papier zette, veranderde haar leven voorgoed. Ze verloor alles. Haar huis, haar eigenwaarde, haar vrienden en vriendinnen. Maar zelfs in de donkerste tijden gaf ze niet op. Kim kroop via een lange, zware route weg uit het donkere leven dat ze leidde en groeide uit tot een zelfverzekerde, geliefde en succesvolle vrouw met een eigen trimsalon voor honden en katten. Ik heb gedacht: „Ik ben toch niet voor het ongeluk geboren?”

Lees het complete artikel in de NIVO van dinsdag 31 december.

Fotogalerij

Kippenvel gegarandeerd

Het Populair Kerstconcert verbindt Volendam in kerstsfeer

Overal zullen lichtjes fonkelen, en de warme gloed van kaarslicht boven de prachtig versierde kerstbomen toveren de St. Vincentiuskerk op zondagavond 22 december om in een feeërieke locatie voor Het Populair Kerstconcert. Een muzikaal event voor jong en oud dat al sinds eind jaren ’90 wordt gedragen door de alom heersende kerstgedachte. U bent van harte welkom.

 

De kerstgedachte is steeds sterker voelbaar in de aanloop naar het Populair Kerstconcert. Gul, warm, samen. Het heerst onder de muzikanten, die onvoorwaardelijk en kosteloos op het podium hun kunsten vertonen, maar ook onder de organisatie, die belangeloos het evenement op poten zet, en natuurlijk het Volendamse bedrijfsleven die financieel bijdraagt aan de totstandkoming van het concert. Nico Brinkkemper, een van de founding fathers, Herman Sier en Eric Zwarthoed, de jonge generatie die het concert dit jaar draagt met Robin Küller, Jordy Tuip en Joey Karregat, vertellen over de magie van deze bijzondere avond. Want: kippenvel is gegarandeerd.

Wat kunnen mensen verwachten?
,,Een bijzonder gevarieerd aanbod van muziek in kerstsfeer in een prachtig versierde kerk waar je stil van wordt. Het voelt warm, het voelt samen, overal zijn lichtjes en de vele kerstbomen sieren het podium. Het wordt echt een bijzondere avond,” vertelt Nico, zichtbaar trots.

Eric, die samen met Robin, Jordy en Joey de muzikale leiding op zich neemt, vult aan: ,,Het programma is een indrukwekkende mix van gevestigde artiesten en jong talent. Zo treedt bijvoorbeeld Simon Stein op met zijn dochter Mathilde, en Carola Smit met haar dochter Marleen Sier, en zijn er opkomende talenten als Jennifer Karsten, Carine Zwarthoed en Storm Snoek. En zelfs Thomas Tol, die pas nog een vol Concertgebouw in Amsterdam in vervoering bracht, komt ons op 22 december in de kerk vereren met een optreden. Niemand voelt zich te groot of te klein voor het Populair Kerstconcert. En iedereen is welkom, van de kleintjes tot de ouderen.”

Naast de afwisseling in ervaren muzikanten en opkomend talent, de mix van jong en ouder, is het ook de variatie in genre die het concert uniek maken. Herman: ,,Traditionele kerstnummers komen voorbij, zoals die van Bing Crosby, maar ook populaire kerstliedjes van bijvoorbeeld Ed Sheeran. Er wordt zelfs een Nigeriaans en Hawaïaans kerstlied gezongen met begeleidende percussie. Heel mooi.” Eric: ,,Ringo Maurer laat daarnaast nog een eigen muziekstuk horen en dichter des Waterlands Evert Smit (Pitjes) draagt een gedicht voor in kerstsfeer. We zijn heel trots op hoe het programma is geworden.”

Alom heersende kerstgedachte
,,Het is mooi om te ervaren hoe groot de bereidheid is onder de artiesten om mee te werken aan het kerstconcert,” vervolgt Eric. ,,Sommige muzikanten komen letterlijk tussen concerten door naar de kerk. Dat ze ondanks hun drukke agenda hier willen optreden, zegt alles. Iedereen voelt hoe belangrijk het is om juist in deze tijd samen te komen. Daar heb je ook weer die kerstgedachte. Mooi toch?”

Dan zegt Nico: ,,Bij kerst hoort natuurlijk ook koorzang. Ook deze editie mogen we rekenen op de zang van De Zangertjes en het Nieuwe Koor (voormalig Jan Hoogland koor). Het Nieuwe Koor treedt zelfs volledig gekostumeerd op in Charles Dickens-stijl. Prachtig om te zien én te horen.” De koren voegen een traditionele en warme laag toe aan het concert, die volgens de organisatie onmisbaar is.

Verhalende muziek
Voor Eric is het niet de eerste keer dat hij is betrokken bij het Populair Kerstconcert. ,,Als jongen van tien stond ik op het podium met Dick Plat. We zongen samen het lied uit The Snowman. Dat vergeet ik nooit meer.” Nu, jaren later, is hij voor de tweede keer de presentator van de avond. Eric: ,,Elke artiest heeft een verhaal. En vaak is er een bepaalde binding met het lied. Aan mij de eer om dat verhaal over te brengen aan het publiek. Ik bereid me goed voor, maar speel ook in op de energie in de kerk. Het is improviseren en aanvoelen.”

Nico prijst de nieuwe generatie, zoals Robin, Jordy, Joey en Eric, die het concert met passie voortzetten. ,,Het is mooi om te zien hoe zij het stokje hebben overgenomen en zelfs nieuwe ideeën toevoegen. Zij zorgen ervoor dat deze traditie blijft voortbestaan.”

Verbonden aan goed doel: Huis aan het Water
De opbrengst van het concert gaat volledig naar het goede doel Huis aan het Water in Katwoude. ,,Dit huis is een plek waar mensen met (en na) kanker en hun naasten weer in hun kracht kunnen komen,” vertelt Herman Sier, die al zeven jaar fondsen werft voor het huis. ,,Bij Huis aan het Water worden bijvoorbeeld yogalessen gegeven, mensen komen voor een kop koffie of gewoon even helemaal niets. Het is een bijzonder waardevolle plek waar mensen in of na een medisch traject weer helemaal tot zichzelf kunnen komen. Dankzij de opbrengsten van het concert drukken we de jaarlijks stijgende kosten voor beheer en onderhoud van Huis aan het Water. Het is geweldig dat de gemeenschap ons steunt via dit concert.”

Er zijn nog kaarten!
Een kaartje kost € 15,- en is verkrijgbaar bij Jan Cas Sombroek, Etos, Gerro & Esther, Primera in Monnickendam en Huis aan het Water in Katwoude. Aanvang van het concert is om 19.00 uur, deuren openen om 18.30 uur.

Huis aan het Water zet mensen terug in hun kracht
Huis aan het Water is een stichting die zich inzet voor mensen met kanker, hun naasten en nabestaanden. Gelegen aan de Gouwzee biedt het centrum een veilige en ondersteunende omgeving waar bezoekers advies, professionele hulp, en activiteiten kunnen vinden die hun welzijn en kwaliteit van leven verbeteren. Met een team van (ervarings)deskundigen, professionals en vrijwilligers helpt Huis aan het Water bezoekers om veerkracht te ontwikkelen, beter om te gaan met de gevolgen van kanker en meer zelfvertrouwen te krijgen.

Naast psychosociale zorg worden ontspanningsactiviteiten, fysieke en recreatieve activiteiten georganiseerd. Jaarlijks ontvangt de stichting honderden bezoekers uit de gemeente Edam-Volendam en omstreken, waaronder (ex-)kankerpatiënten, naasten en nabestaanden. Huis aan het Water wordt hoog gewaardeerd en is afhankelijk van giften en sponsoring om hun onmisbare werk voort te zetten. Hun streven is om een erkend onderdeel van de oncologische zorg te worden.

Fotogalerij

Zeepdispenser voor sinterklaas

Het laatste dat mijn moeder voor mij kocht voor sinterklaas was een zeepdispenser. Zo’n stationnetje waar je ook een sponsje in kwijt kan. Ze was toen al heel ziek, ook al wisten wij dat niet. Het moet haar veel moeite hebben gekost om die zeepdispenser te kopen. Ik vond het ding niet eens zo mooi, maar het herinnert me aan onze laatste pakjesavond samen. 

Niet lang na 5 december ging het bergafwaarts. Ik denk nog vaak aan de laatste woorden die ze me toefluisterde. ‘Doe het goed, of ‘doe het goede’. Ik kon haar moeilijk verstaan, want haar kracht nam af bij elke ademteug. Wat bedoelde ze met die uitspraak? Vond ze dat ik op dat moment niet het goede deed? Of moedigde ze me juist aan om het goede te blijven doen? Ik weet het niet. Haar licht was al gedoofd, haar stem gebroken. Misschien wel door al het goede dat ze zelf al had gedaan in haar leven. 

Ik vind dat mijn moeder heel veel goed deed. Buren van buren, vrienden van nichten en kinderen van vriendinnen konden aanschuiven bij nummer 37. Iedereen mocht nemen wat onze koelkast bood. Ontbrak er iets, dan stapte ze op de fiets naar de supermarkt en kocht het. Ze was gul. Met alles. Haar hart was groot, warm en voor iedereen. Er kon altijd een ziel bij. Thuis aan tafel, in haar hart, in zelfgemaakte tenten op de bank, in de PX aan de bar, bij de koffie in Lennon’s, op zolder tijdens slaapfeestjes of in de tuin onder de boom; hoe meer zielen, hoe meer vreugd. 

Toch deed ze ook best wat dingen minder goed. Logisch natuurlijk. Want mijn moeder was naast een engel ook maar gewoon een mens. Die minder goede kanten kopieerde ik onbewust, ik nam ze mee naar mijn volwassen leven. Heel veel mensen doen dat, want ouders zijn de grootste voorbeelden die je hebt. Die bagage weerhield mij in sommige situaties het goede te doen. Goed ruziemaken bijvoorbeeld. En het goed goedmaken. Goed aangeven wat ik nodig heb. Goed uiten van emoties. Al die dingen deed mijn moeder – en mijn vader ook niet trouwens – niet zo goed voor aan mij. Ik leerde ze fout aan en iets afleren is lastig. Schade en schande dwongen mij om verkeerd aangeleerd gedrag in te ruilen voor beter. Of het in ieder geval te proberen. Want behalve dat het vele malen fijner leeft, geef ik, samen met mijn man, graag het goede voorbeeld aan onze kinderen. Ik weet zeker dat mijn ouders dat ook probeerden. Uiteindelijk willen we allemaal het goede doen, nietwaar?

Ik wens iedereen een gezellige pakjesavond. Doe het goed.

Omringd door steun en liefde herstelt Sandra van borstkanker

,,Het was zondagavond, de rest van mijn gezin lag al in bed, ik pakte de afstandsbediening en toen voelde ik het. Een hard plekje in mijn borst. Al de volgende dag zat ik bij de huisarts, die me direct doorverwees naar de mammopoli van het Dijklander Ziekenhuis, en binnen twee weken lag ik aan de chemo. Ik bleek borstkanker triple negatief te hebben met een tumor van 3,5 cm, maar zonder uitzaaiingen. Een geluk bij een ongeluk.”

Lees het complete artikel in de NIVO van woensdag 30 oktober.

Fotogalerij

Annemarie Plat vocht tegen vier tumoren in één borst

„Haal ze er allebei maar af,” zei Annemarie Plat (40) direct nadat ze te horen kreeg dat ze borstkanker had. Maar dat ging zomaar niet, vonden de artsen. Toch kreeg Annemarie dankzij grondige zelfstudie en goed onderbouwde motieven haar zin: binnen nu en twee weken ondergaat ze een operatie waarbij beide borsten operatief worden verwijderd.

„Ik vind de operatie spannend,” geeft ze toe aan de keukentafel bij haar thuis. Ondanks het gemillimeterde kapsel en de ontbrekende wenkbrauwen ziet Annemarie er niet uit als iemand die het afgelopen half jaar twintig chemobehandelingen heeft ondergaan waarbij vier tumoren in haar linkerborst zijn bestreden. „Ik moet ook zeggen dat ik me redelijk goed voel.”

Lees het complete artikel in de NIVO.

Fotogalerij

Marga en Linda: twee vriendinnen, één gedeelde ervaring: borstkanker

Linda Kwakman kreeg op haar 38e de diagnose hormonale borstkanker, middenin het moederschap van twee jonge kinderen. Na afronding van een pittig medisch traject met chemo en bestralingen stond haar vriendin Marga Guijt met een cadeautje op de stoep om Linda’s herstel te vieren. Wat Marga toen niet wist, was dat zij kort daarna hetzelfde pad zou bewandelen…

Lees het complete artikel in de NIVO van woensdag 16 oktober.

Fotogalerij

Walibi

Walibi, een ommuurde wereld waar je je twintig jaar jonger voelt, maar die dertig jaar van je leven opslokt. Niet vanwege de prikkels, mensenrijen of prijzen van een bakje koffie. Nee, vanwege de angst die je wang-vel doet opkrullen als je met 106 kilometer per uur vanaf 48 meter hoogte in een verticale lijn naar beneden raast. Je houdt je hart vast, in de hoop dat het niet verschuift naar de plek waar je nieren zitten. 

Nog steeds een beetje beduusd van het achtbaangeweld kijk ik terug op de prachtige dag die we hadden. Met man, dochter van vijftien, zoon van negen en buurmeisje van veertien. Ik zie hoe zoon in een jaar tijd is getransformeerd tot allesdurver en hoe dochter met glans haar eigen puberale achtbaan rijdt. Toch houdt ze lief mijn hand vast als we in het donker de laatste rit pakken: de Speed of Sound. 

Speed of Sound. Alleen bij het horen van de naam gaat er al een flinke rode vlag op stok in mijn hoofd. Terecht, bleek wel. Het karretje rakketakt achterstevoren recht omhoog een tunnel in. Juist op het moment dat mijn claustrofobie zich uit z’n winterslaap probeert te briesen in die smalle tunnel, schieten we de oneindigheid in. Het gaat hard. Ik weet niet meer wat boven of onder was, hoe ik mijn moeders achternaam spel of in welke stad Edammer kaas wordt gemaakt. Een vreemdsoortige angst die ik niet onder woorden kan brengen heeft me bij de kladden. Opeens staan we met een ruk stil. Mijn benen beven, ik controleer of ik het niet in mijn broek had gedaan, dank Christus aan het kruis dat het niet zo is en waggel achter het enthousiaste gekakel van mijn kinderen aan. Wat. De. F*ck. Was. Dit.

,,Ik schaam me dood voor jullie,” zegt mijn dochter even later als mijn man en ik dansen op de slechte rap die tegen sluitingstijd op het plein wordt gedraaid. Ik kan inmiddels weer normaal ademen. Ik zie hoe onze dochter zich plagerig van ons verwijdert en ik lach terwijl zij zich doodschaamt. Ik ben trots. Op ons. Daar in die donkere, ommuurde wereld. En ik voel aan alles dat mijn hart – goddank – nog op de goede plek zit. 

× Hoe kan ik je helpen?