‘Peruaanse cacao
Elke laatste vrijdag van de maand tap ik samen met mijn bedrijfsverzamelgebouwcollega’s een borrel in. Gezellig, een uurtje. Of twee. De gespreksonderwerpen variëren van billenkoek tot cornervlaggen en alles wat daar tussen past. Vorige week kwam depressie ter sprake. En eigenlijk kwam het erop neer dat maar moeilijk werd begrepen hoe iemand zo kan verzuipen in donkere gedachtes. Ik gaf toe dat ook ik het leven soms een kwelling vind. Waarop mijn bedrijfsverzamelgebouwcollega’s verrast reageerden. ,,Wat maakt dat je dat zo ervaart?” vroeg iemand. ,,We moeten altijd zo veel,” zei ik.
‘‘We gunnen het onszelf niet om een uurtje dom te kijken hoe de gladiolen waaien in de wind”
Eigenlijk moeten we, behalve poepen, plassen, eten en drinken, helemaal niks. Dat moeten leg ik mezelf op. Niemand zegt dat ik elke dag moet stofzuigen. Niemand zegt dat ik geen tv mag kijken op een werkdag. Niemand zegt dat ik de was vandaag moet wegwerken. Niemand zegt dat de bedden op zondag verschoond moeten worden. Niemand veroordeelt me als ik een dekentje pak en mijn ogen sluit om 15.00 uur ’s middags. Niemand. Behalve ikzelf.
En ik hoor het van meer vrouwen. We gaan gebukt onder het moeten werken, moeten lappen, moeten zorgen, moeten sporten, moeten socializen en op familiebezoek moeten, maar gunnen het onszelf niet om een uurtje dom te kijken hoe de gladiolen waaien in de wind. Terwijl we in onze schaarse vrije tijd wel naar peperdure ademcirkels gaan waar we drinken van bittere Peruaanse cacao om ons zenuwstelsel tot rust te brengen. Of we maken een duizendje over naar een fitnessgoeroe die belooft dat je binnen tien weken weer in de pas loopt met het jonge vlees. In de tussentijd maken Google-servers overuren om de online cursussen voor mentaal welzijn in de lucht te houden en masseren influencers ’s avonds hun lamme vingers van het geld tellen dat ze verdienen aan moetende vrouwen. Waarom doen we dat?
Vanmorgen stond ik somber op. Alleen al het idee van schrijven aan een bureau tussen vier muren stond me tegen. Onder een stapel boeken die ik nog moet lezen van mezelf, vond ik een tijdschrift over tuinieren. Tuin, dacht ik. Frisse lucht, bewegen, buiten. Daar knap ik vast van op. Met een budget van 30 knallers reed ik naar het tuincentrum, gaf er meer dan 50 uit en werkte vervolgens een paar uur in windkracht 7 mijn hoofd leeg. Zalig. En vele malen goedkoper dan een Ibiza retreat.
