Ramon Kes danst op inspirerende manier door zijn leven vol onverwachte wendingen n

Bizarre breakdancer en aanstormend actuaris

Het is fascinerend om te zien, adembenemend zelfs. Met wat lijkt als het grootste gemak van de wereld, tolt Ramon rondjes op zijn rug. Via z’n zij stapt hij in een vloeiende beweging in handstand. Langzaam buigen zijn benen. Zijn armen buigen mee totdat z’n hoofd de harde grond raakt. Voor een moment staat z’n gespierde lijf stevig op de grond. Kalm, bijna als een omgekeerd standbeeld. Dan plots strekken de benen en veert het hele lijf omhoog, alsof iemand de zwaartekracht heel even heeft uitgeschakeld. Vanuit deze omgekeerde sprong landt Ramon weer met gestrekte armen in een handstand.
Het is moeilijk te bevatten hoe het menselijk lichaam in staat is zulke ongelofelijke capriolen uit te voeren. Helemaal als we van Ramon horen dat hij als kind een uitzonderlijk slechte motoriek had. „Ik was te lenig geboren. Het was zelfs zo erg, in de kleuterklas kon ik m’n eigen rits nog niet vastmaken. Zo’n drie keer per week werd ik uit de klas gehaald om oefeningen te doen.” Bijna geamuseerd blikt hij terug op deze therapiesessies: „Daar deed ik echt van alles, balanceren, klimoefeningen, dat soort dingen.” Voor veel jonge kinderen had een dergelijk mankement misschien een ramp geweest, Ramon zag het als een zegen.

‘In de kleuterklas
kon ik m’n eigen rits
nog niet vastmaken’

Sporten trok de jonge Ramon niet. „Ik heb ook gym- en zwemlessen gevolgd, maar dat deed me helemaal niks. Dat was gewoon sporten om het sporten.” Toch was hij constant in beweging. „Thuis deed ik altijd al gekke dingen. Als ik op internet bijvoorbeeld iemand op z’n hoofd zag staan dacht ik meteen, cool! Dat wil ik ook! Vervolgens probeerde ik het dan gewoon, net zolang tot het lukte.”
Door de manier waarop Ramon vertelt, lijkt alles eigenlijk erg eenvoudig. Voor iemand met zoveel kracht en eigenheid komt Ramon verassend kalm over. Als hij tussen alle bizarre moves even rustig op z’n knieën zit, straalt hij zelfs een zekere sereniteit uit. Als een Shaolin-monnik die zich volledig focust op de volgende intensieve inspanning. Alleen dan in donkerblauw trainingspak en Nikes.
Toen hij tien jaar was, stuurde zijn moeder hem naar z’n eerste streetdance-les van Dans & Training Leeflang. „Ik weet nog precies hoe dat ging. We waren bij m’n oma toen m’n moeder een advertentie in de Nivo zag staan voor streetdancelessen speciaal voor jongens. Ze heeft me toen meteen aangemeld.”
Dit bleek een slimme zet, want op de dansvloer voelde Ramon zich direct als een vis in het water. Even later kwam ook een breakdancer uit Amsterdam lessen verzorgen en is de passie in Ramon helemaal aangewakkerd. „Ik was meteen om. Daar waar streetdance nog net als andere dansvormen is – het instuderen van pasjes – is breakdance echt anders. Je leert jezelf verschillende poses aan en bent vervolgens geheel vrij om deze zelf achter elkaar te zetten.” Het is die mix van kracht en creativiteit die Ramon het meeste aanspreekt: „Je bent helemaal vrij, alles mag. Iedereen ontwikkelt ook echt z’n eigen stijl.”

‘Breakdance gaat om
respect voor elkaar,
om zelfexpressie en interactie’

Met een korte uitleg over het ontstaan van Breakdance licht Ramon dit verder toe. „Breakdance is in New York ontstaan. Als alternatief voor de vele bloederige vechtpartijen tussen verschillende gangs. In ‘battles’ kon men elkaar uitdagen, vernederen en zonder enige vorm van geweld of aanraking ook van elkaar winnen.” De ruige geschiedenis en strijdlustige dynamiek in battles kan sommige mensen misschien afschrikken, maar dat is volgens Ramon absoluut niet nodig. „Breakdance gaat juist om respect voor elkaar. Het is bovendien toegankelijk voor iedereen, de één is lenig, de ander sterk, of geen van beide maar juist erg origineel in z’n moves. Het gaat juist om deze zelfexpressie en de interactie tussen dansers.”
In de breakdance-scene heeft iedere danser ook zijn eigen artiestennaam, de b-boy(break boy)/b-girl (break girl naam) naam. Zijn huidige leraar heeft Ramon zijn b-boy naam gegeven: Ram-on-it. „Vanwege mijn knallende manier van dansen, die volgens hem bijna agressief lijkt.”
„In het tweede jaar van de middelbare school viel voor mij echt het kwartje. Tot die tijd kon ik nog urenlang gamen of voor de tv hangen, eigenlijk zoals m’n leeftijdsgenootjes allemaal wel deden. Opeens stoorde ik me aan dit soort nutteloze activiteiten, ik stak die tijd liever in m’n eigen ontwikkeling.” Met deze nieuwe focus werd het trainingsregime van Ramon steeds zwaarder. Gemiddeld trainde hij zo’n vijftien uur in de week, totdat een blessure hem onverwachts het veld uitsloeg.
„Op maandag en dinsdag ging ik altijd naar de sportschool met mijn broer, om mezelf sterk te houden. Het is extra rot, want we letten altijd extra goed op de juiste uitvoering en houding bij de oefeningen.” De avond ervoor had Ramon nog nergens last van, maar toen hij dinsdagochtend wakker werd, kon hij z’n linkerbeen niet meer strekken. „Aanvankelijk dacht ik nog van spierpijn, maar het ging maar niet over.” Maandenlang was Ramon volledig uitgeschakeld. Dokters, fysiotherapeuten, chiropractors, niemand kon zijn mankement verklaren of verlichten.
Planken
Het was een rottijd voor Ramon, maar hij probeerde er het beste van te maken. „Ik kon bijna niets meer, alleen maar planken en opdrukken. Ik had mezelf dus maar voorgenomen mijn persoonlijke record met planken te verbreken.” Pas als het hem gevraagd wordt deelt hij z’n uiteindelijke recordtijd: 20 minuten…
Hij had wel de symptomen van een hernia, maar omdat deze zo vaag waren, veegden de deskundigen deze verklaring van tafel. Een MRI-scan bood uiteindelijk een onverbiddelijk uitsluitsel. Het was wel degelijk een hernia, een hardnekkige bovendien. „De chiropractor vermoedde dat de uitstulping tussen zijn ruggenwervels er al jaren had gezeten en nu pas een zenuw raakte. Het was ook niet de hernia zelf, maar het nieuwe inzicht en de bijhorende consequenties die Ramon bijna braken. „Al bijna een half jaar had ik niet kunnen dansen, ik was echt depressief aan het worden. Geen enkele behandeling mocht baten en het idee dat ik geopereerd moest worden. was verschrikkelijk. Dan zou ik zes weken moeten revalideren.
Op wonderbaarlijke wijze werd Ramon toen ingeloot voor een innovatieve operatie. „Door middel van een nieuwe procedure, een soort kijkoperatie, was ik in een klap verlost van m’n hernia. De hersteltijd was ook minimaal, binnen de kortste keren stond ik weer op de dansvloer.”
De nare herinneringen aan die tijd worden inmiddels afgewisseld met dankbaarheid. „In die periode ben ik ook begonnen met drinken. Pas toen ik 18,5 was. Dat is nog steeds erg bijzonder in Volendam. Ik kwam opeens geregeld met mijn vrienden op de dijk.” Daar kon Ramon z’n draai ook goed vinden, hij heeft er zelfs zijn vriendin Rozan Steur gevonden. „Nou, eigenlijk is ze op mij afgestapt. Ik kende haar al omdat we op het Don Bosco College samen een vak volgden. Maar pas toen ik haar op de dijk ontmoette, ontdekte ik dat ik echt erg goed met haar kon opschieten. Zij vertelde me dat ze al een tijdje verliefd op me was. Ik ben ook echt een sukkel dat ik dat niet door heb gehad.”
Inmiddels zijn Ramon en Rozan, die zelf bouwkunde studeert aan de HvA in Amsterdam, al tien maanden samen. „Ik ben echt verschrikkelijk gelukkig nu. Misschien heeft het gewoon zo moeten lopen. Ik zou nu in ieder geval niets meer willen veranderen.”

‘’Wie heeft er hier
nou een beeldje?’,
zei m’n broer dan grijnzend’

Ook op intellectueel gebied is Ramon uitzonderlijk sterk. Hij slaagde cum laude voor z’n VWO. Overigens net als zijn oudere broer: Kerim Kes. „Toen ik nog naar het Don Bosco ging, kon Kerim daar graag over opscheppen. Wanneer je cum laude slaagt, krijg je bij de diploma-uitreiking een beeldje. Als wij het in die tijd ergens niet over eens waren, verwees hij altijd naar dit fysieke bewijs van zijn superioriteit: ‘Wie heeft er hier nou een beeldje?’, zei hij dan grijnzend, en daarmee was zijn gelijk in zijn ogen altijd onherroepelijk bevestigd.”
Ramon lacht hardop bij die herinnering. De broederlijke rivaliteit weerhoudt hem er niet van vol lof over z’n oudere broer te vertellen. „Kerim heeft er nooit moeite voor hoeven doen. Zo makkelijk ging het voor mij niet. Ik leer vrij snel, maar voor de zekerheid stak ik er ook de nodige tijd in.” Nu Ramon eindelijk hetzelfde beeldje op z’n nachtkastje heeft staan, hoeft hij er niet mee te pochen, Z’n broer Kerim is inmiddels cum laude afgestudeerd als actuaris.
Ramon stapte in zijn broers voetsporen en begon afgelopen jaar met de studie actuariële wetenschappen aan de UvA. In eerste instantie wellicht niet de eerste plek waar je een breakdancer denkt te vinden. Wat doet een creatieve, fysieke jongen als Ramon daar tussen al die taaie cijfers en formules? „Tja, ik ben erg goed in wiskunde en economie. Op een compleet andere manier is het ook in deze opleiding belangrijk dat je creatief bent. Meer qua inzicht dan. Je krijgt een probleem, een berg informatie en dan mag je dat oplossen. Het is geweldig als dat dan uiteindelijk lukt.”
Fanatieker
Van het oorspronkelijke breakdance klasje van Ramon haakten de andere jongens op den duur allemaal af. Ramon werd alleen maar fanatieker. „Ik was de oudste die overbleef, ondertussen kwamen er allemaal kleintjes bij.” Dit deerde hem overigens helemaal niet. „Nee totaal niet, ik vond het zo leuk. Des te meer ik leerde, des te leuker het werd.” Op den duur hielp Ramon ook met lesgeven. „Soms was m’n leraar verhinderd en liet hij me in m’n eentje lesgeven. Langzaam aan gebeurde dat steeds vaker. Zo ben ik er ingerold.”
Op zaterdagochtend sluit Ramon z’n telefoon aan op de geluidsinstallatie in het bovenzaaltje van de PX. Eén voor één vult de zaal zich met kleine jongetjes. De les voor zes- tot achtjarigen begint om 11.00 uur. Zo’n zestien kleine armpjes en beentjes vliegen wild in het rond, maar al snel weet Ramon losgeslagen kereltjes synchroon aan het oefenen te krijgen. „Sommigen pakken het echt snel op”, beweert hij terwijl ze het ‘boogje’ oefenen. En inderdaad, met enkele aanwijzingen en een klein – letterlijk – duwtje in z’n rug heeft ook de nieuweling deze indrukwekkende pose binnen de kortste keren onder de knie.
De ontwikkeling die de jongens doormaken is het volgende uur pas echt goed te zien, als de les voor acht- tot dertienjarigen wordt afgesloten met een echte battle. Dan wordt opeens ook duidelijk wat Ramon bedoelde, toen hij vertelde dat het vooral de creativiteit is dat hem zo trekt in deze unieke dansvorm. Het zijn niet eens de indrukwekkende poses en moves van de jongens die de meeste indruk achterlaten. Het is de manier waarop de jongens beurtelings onbevreesd de cirkel instappen. Zonder enige vorm van gêne improviseren ze op de muziek.
Met respect en interesse volgen de andere jongens in de cirkel elke beweging terwijl ze zelf meedeinen op de muziek. Ondanks hun leeftijd is bij iedere danser al een unieke stijl waar te nemen. Met hun eigen ‘signature-moves’, vette poses en flitsend voetenwerk straalt elk van hen bovendien een aanstekelijke hoeveelheid plezier uit. Zoals gezegd, wat Ramon Kes doet en wie hij is, inspireert.

Halve finale Amsterdam Break Event
Lokaal deed hij mee tijdens de Don Bosco Talentavonden en is met zijn leerlingen vaak te zien geweest tijdens Volendammer Dag, waar het publiek met open mond stond te kijken. ,,Ik weet nog dat ik naar Castricum ging voor mijn eerste wedstrijd, de Damn Fresh Breakdance Battle”, haalt Ramon Kes z’n herinneringen op. ,,Ik dacht dat het niks zou worden, maar uiteindelijk werd ik tot winnaar uitgeroepen. Later bereikte ik samen met mijn leraar de laatste zestien van de Break a Leg Battle in Amsterdam, haalde de finale in Hoorn en de halve finale van het Amsterdam Break Event.”

https://www.facebook.com/100004106503198/posts/1640160786130789/

Fotogalerij

Tip de redactie!

Gemakkelijk via mail!

Deel dit artikel