Die goeie ouwe Seinpaal: verlangen naar het verleden

Menigeen was er de laatste jaren wel langsgereden, maar niet meer binnen geweest. Toch voelde het zaterdagavond meteen vertrouwd. ‘Die geur’. ‘De vloer’. Weemoed klonk in de verhalen van de diverse generaties sporters, toen ze herinneringen ophaalden tijdens de Grand Finale in die goeie ouwe Seinpaal. Het instituut staat nog. Maar na komende zaterdag, als de toekomst – de handbalmini’s – er de laatste activiteit hebben, is het definitief voorbij. Nooit meer zaalvoetbal- of handbalspektakel, basketbaldriepunters of volleybalsmashes. Een waardig einde. Als de vloer en de muren konden praten…
Door Eddy Veerman

De sportcoryfeeën van weleer, ze zijn er niet allemaal. Maar alle takken van sport zijn wel goed vertegenwoordigd. Alsmede de gastheren en -dames. Kees Karregat, de rechterhand van – decennialang – kantinebeheerder Werner Smit, kan de laatste keer dat hij er geweest was niet meer heugen. ,,Maar alles is nog precies hetzelfde…”, klinkt het als hij weer achter de bar staat.
,,Je mag een glas hoor, voor de tranen”, zegt Theo ‘Blubber’, één van de kantinegezichten van de laatste jaren, zoals wijlen Siem Admiraal, Kees Zwarthoed, Cor Veerman, Jan Kwakman en Jan Sier. ,,Weet je hoeveel emoties hier liggen”, retourneert Karregat. ,,En straks is-ie om…”
Hijzelf, Werner Smit, Louis Tuip (pet), Caroline Schilder-Pannekeet, Jaap de Boer, ze behoorden tot het meubilair. Karregat timmerde zelfs het barretje in elkaar en de luifel, waaronder foto’s van gloriemomenten hingen.
Nog altijd prijken foto’s aan de wand, van de tijd van drie eredivisieclubs, Kras Boys, Rex en Succes. Het was de tijd dat het Volendamse zaalvoetbal triomfeerde in Nederland, met Nico Runderkamp (mepper), Dick Kes, Jan Zwarthoed (gokker). In een hoekje van de kantine staat ook nog de prijzenkast van de volleybalvereniging. Met lokale helden van toen, getooid met lange manen.
De md-tjes van Werner Smit liggen er nog, de hoek waar de zwemmers altijd zaten, de stamtafel van de Kneusjes, de lange tafels waaraan het menig vrijdag of zaterdag gezellig aan werd. Menig kampioensfeest werd er gevierd.
Zoals op feestelijke wijze zal worden afgesloten. Honderden mensen uit onze gemeente brengen een laatste eerbetoon op een manier zoals ze destijds voor de derde helft, de nababbel of gewoon voor de gezelligheid aanschoven.
Hans Admiraal loopt druk heen en weer, als ‘crewmember’. ,,Na een paar bizar drukke dagen met veel vrijwilligers, kan ik zo ook gaan genieten. Een paar maanden geleden belde handbalvoorzitter Piet Kes me. De Seinpaal kon toch niet omgaan zonder nog iets te organiseren? Dat vond ik ook. Een paar telefoontjes verder, met Crelis Schilder en Aart Bijvoet, kwam er iets op poten. En als je dan ziet wat er deze dagen gebeurt, qua bereidheid van mensen, bedrijven, artiesten, portiers, EHBO, dat kan alleen in Volendam. Daar mogen we heel trots op zijn.”
,,We hebben bewust niets op de speelvloer gelegd, het moet de oude Seinpaal zijn, de lucht, de sfeer. Kijk nou, dit ademt de sfeer van de kantine uit, de sfeer van De Seinpaal, gezelligheid. Ik denk dat m’n vader (Siem Admiraal, EV) hier straks ook ergens toe staat te kijken. En ziet dat het goed is. Het is best wel gek, want zijn Seinpaal-sleutels zijn er gewoon nog. Straks gaat de sloophamer er in. Daar wil ik zeker bij zijn. Maar als we het op één manier kunnen afsluiten, dan is het zo.”

‘Ik neem straks
een stukje vloer
mee naar huis’

Naar beneden lopend via de tribunebanken, die je als toeschouwer zo’n gevoel verschaften dat je bijna zelf in het veld stond, zo dicht op de dynamiek. Die houten banken, die hebben wat lichamelijke tensie van de in spanning verkerende sportliefhebbers gevoeld.
En dan die vloer. Zó geliefd bij de sporters. Zoveel nederlagen en overwinningen gedragen, vreugde en verdriet in het hout verwerkt. Bestormd na de penaltyserie van Kras Boys, na de finalewinst van Rex, als Nederlands zaalvoetbalkampioenen.
,,Ik denk dat ik aan het eind van de avond stiekem een stukje van de vloer meeneem”, glimlacht Fruk Tuyp, als hij met Siem Koning herinneringen ophaalt aan de eerste nationale zaalvoetbalkampioen uit het dorp, Woningbureau Intervent. Bijna letterlijk en figuurlijk grondleggers van Volendamse sportsuccessen onder een dak.
De tijd van ‘Kleine Kip’, de Messi van Volendam. Tuyp kwam er de laatste jaren met grote regelmaat terug als leerkracht, voor een gymles. ,,Dan voel je dat elke keer als je binnenkomt. Kijk ik naar boven, naar dat hokje waar ze de tijdwaarneming deden. Als het spannend was en we stonden voor, dan liep de klok soms handmatig wat sneller. Bij een achterstand werd de secondewijzer wel eens tegengehouden…”
,,Man, elke vrijdag leek wel een bruiloft. De onderlinge sfeer met al die zaalvoetbalploegen was geweldig. En je had er figuren tussen zitten. Neem wijlen Piet Kroon (pedel), als coach van ’t Gat. Ik weet nog dat een tegenstander voorbij de reservebank snelde en Piet opeens een handdoek voor zijn voeten gooide. Die speler viel en Piet speelde de onschuld. Prachtige tijden.”
Ook Jack de Boer heeft er veel geluksmomenten liggen, maar ook droefenis van dramatische nederlagen, als toeschouwer van Intervent (vader Cees was coach, EV), vlagger van Succes-zaalvoetbal, als volleyballer en dertien jaar als organisator van het schoolvoetbal. ,,Ik ga niet weg vanavond, bijt me vast in De Seinpaal. Ik heb hier fantastische tijden meegemaakt. Neem dat jaar dat de handballers voor het eerst in de eredivisie zaten. Had je steeds die bloedstollene laatste vijf minuten tegen grote namen als V&L. Kwam de toen nog jonge Gerrie Eijlers in het veld, sloeg z’n handen een paar keer tegen de lat en had er vervolgens een paar onmogelijke ballen uit.”
,,En Werner zorgde altijd voor de sfeer, was als mede-organisator betrokken bij allerlei evenementen zoals het bedrijfsvolleybal. Dan ging je hier doordeweeks ook wel eens pas om twee uur ’s nachts naar huis. En was je de volgende morgen niet helemaal fit… Altijd stonden er mensen klaar. Als we voor het schoolvoetbal geen sponsor hadden, konden we altijd Henk Kras bellen, dan sponsorde hij de bekers.”
,,Zie jij jezelf hier nog zweven”, zegt Frank van Houdt tegen één van de andere volleyballers. Nico Tol: ,,Wijzelf, maar ook tegenstanders vonden deze houten vloer ongeëvenaard. Soms zetten de latjes uit, dan kronkelde de lijn.”

‘Hier groeiden we op,
van jongens tot mannen,
zelfs tot lokale helden’

Peter Runderkamp maakte als basketballer het laatste grote historische sportsucces mee van De Seinpaal. Met zijn gevoel voor precisie groeide hij zelfs in de landelijke Tweede Divisie uit tot een gevreesd schutter. ,,Ik denk dat ik straks naar huis ga met de vrije worp-lijn”, knipoogt hij. ,,Je kende de zaal zó goed. Een vloer als deze had je nergens. En voor ons als basketballers, het richten op de basket, de afstand, je wist daardoor precies waar je moest zijn. En we gaan inderdaad als laatste kampioen van standaardteams de geschiedenisboeken in.”
Linda Visscher-Kwakman deelde met name de laatste jaren het ouderlijk huis met De Seinpaal. ,,De handbal zou het anderhalf jaar overnemen, het beheer, maar dat werd zeventien jaar.” Vader Jan ‘de Brak’ had de sleutels, moeder Liesbeth maakte veelvuldig schoon. ,,Zaten we op Sinterklaasavond bij elkaar, dan stond m’n vader opeens op. ‘Ik moet effe De Seinpaal openhalen, er komen sporters’. Dat gebeurde zo vaak. Neem vanavond. Mijn broer Ronald is jarig, maar wij zijn hier.”
De laatste jaren ook als handbalster. ,,Walking-handbal? Ga je weg. Met de oudere generaties, zoals Maart Admiraal, trainen we nog en dat is nog altijd bloed aan de paal. Ik zou de geur van deze sporthal wel ergens in willen doen en mee willen nemen. Mijn hart ligt hier.”
,,Met het omgaan van De Seinpaal gaat er ook een stukje van mij om”, zegt Dirk Tuip daags voor ‘de finale’ in zijn blog. Met ‘de handbal’ speelde talloze wedstrijden die het karakter ‘finale’droegen. ,,Die wedstrijden dat het toestellenhok vol mensen stond, de tijd dat De Seinpaal een onneembare vesting was. Maar ook het moment dat ik in de kleedkamer huilend besloot om te stoppen met handballen, omdat mijn schouder uit de kom was gegaan en het niet meer kon.”
,,En ik herinner me dat mijn zoon Sven de afgelopen maanden zijn eerste kennismaking met De Seinpaal mocht meemaken en we na de trainingen eventjes samen genoten van een bal op doel gooien…”
,,De Seinpaal is onze hal, onze jeugd, onze geschiedenis van opgroeien van kleine jongetjes tot mannen en zelfs lokale helden. Een hal van heel veel trainingszweet, onze tranen, van geluk én van verdriet.
Tranen vloeiden er zaterdag ook. Bij het zien van de foto’s aan de muren, bij het vertellen van sterke herhalen, memoires, bij het maken van ‘schik’. Er werd gedanst, luidkeels meegezongen, gesprongen, geknuffeld en genoten. Tot in de nachtelijke uurtjes. Zoals het vroeger was.
De volgende morgen bleek dat niemand een paar latjes uit de houten vloer had meegenomen, als souvenir van De Seinpaal. Daardoor kunnen de handbalmini’s zaterdag gewoon hun toernooitje spelen. Niet bewust van wat er, in bijna een halve eeuw, zich heeft afgespeeld. Maar dan is het écht voorbij. Is de oude Seinpaal voorgoed verleden tijd.
Dirk Tuip, tot slot: ,,Als ik nu aan De Seinpaal denk, ben ik blij dat die herinnering en energie van toen er nog steeds gewoon is. En die gaat ook nooit meer weg. Vaya con dios, Seinpaal!”

Gemeente in onderhandeling
De gemeente en de Woningbouwvereniging zijn nog in onderhandeling over de ‘oude’ Seinpaal. Appartementen zoals aan de overkant aan de Harlingenlaan lijken de meest voor de hand liggende bestemming te vormen. Komende week komt een partij op bezoek voor Anti Kraak Wonen, waarmee tijdelijk invulling kan worden gegeven

Mitchel Michaelis vooral dankbaar voor steun na dramatische botsing n

‘In één klap kan het afgelopen zijn’

Op de selectiefoto’s die de gangen van het Kras Stadion sieren, is hij inmiddels vijf keer terug te vinden. Toch speelde Mitchel Michaelis tot aan afgelopen september nog geen minuut in de hoofdmacht van FC Volendam. Het engelengeduld van de inmiddels 25-jarige doelman werd beloond toen hij tegen Jong PSV zijn geblesseerde collega-doelman Jordi van Stapperhoef verving en wist dat hij zich voor een langere periode mocht bewijzen. Tot begin december tegen FC Twente het rampscenario zich voltrok. Zijn voetballeven flitste voorbij, toen hij met bebloed gezicht – en naar het bleek diverse breuken in het jukbeen en de oogkas – van het veld werd gedragen. Maar zoals hij al die jaren vocht voor zijn basisplaats, zo strijdbaar is hij enkele weken later om sterker terug te keren onder de lat bij FC Volendam. ,,Nu ik eraan geroken heb, besef ik dat profvoetballer zijn het mooiste is dat er bestaat.”
Door Sonny Sier

Zou Michaelis zijn blessure hebben opgelopen in de anonimiteit van een duel bij pakweg de beloften van FC Volendam, dan hadden waarschijnlijk alleen betrokkenen uit zijn omgeving daar weet van gehad. Nu gingen de lugubere beelden van zijn aftocht als een lopend vuurtje rond op sociale media en kon de Helderse doelman rekenen op steunbetuigingen uit heel het land. Het is zomaar een verschil tussen het bestaan van een reservespeler of dat van een gevierde basisklant. ,,Het was niet normaal, van hoeveel mensen ik een lief berichtje heb gehad of mensen die mij in het voorbijgaan beterschap wensten”, is de ruim tweemeterlange Michaelis dankbaar. ,,Ja, dan merk je wel dat mensen je kennen van het voetbal. De impact had waarschijnlijk minder groot geweest wanneer ik nog steeds m’n debuut niet had gemaakt. De mensen in het dorp en de betrokkenen van de club zijn goed voor me geweest. Mijn vriendin Jenny heeft me waanzinnig gesteund, alle berichten; het heeft mij enorm geholpen. Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik daarvoor ben.”
Michaelis, wonend in een appartement op de Dijk, maakt het naar omstandigheden goed. De zwellingen en verwondingen aan het gezicht zijn grotendeels weggetrokken. Het is vooral de hoofdpijn die hem herinnert aan het ongelukkige ‘knietje’ van FC Twente-speler Rafik Zekhnini. ,,Ik weet alles nog. Er kwam een voorzet vanaf de zijkant. Ik was eerder bij de bal dan de aanvaller en draaide mijn hoofd om te kijken waar ik het spel kon vervolgen. Op dat moment kwam de speler van Twente ingerend en kreeg ik een gigantische beuk. Ik zag een witte waas voor mijn ogen, had gelijk veel pijn.”
,,Ik probeerde rustig te blijven. Toen ik de handen van mijn gezicht haalde zag ik mijn handschoenen vol bloed. Toen kwam pas echt binnen dat het niet goed zat. Er gingen gelijk veel dingen door mijn hoofd. Hoe lang ben ik uitgeschakeld, kan ik überhaupt nog wel alles? Ik wilde opstaan, maar de jongens zeiden dat ik moest blijven liggen en dat er een brancard aan kwam om mij van het veld te tillen.”

‘Artsen vergeleken de ernst
van de breuken met
een scooterongeluk zonder helm’

Gelijk werd de sluitpost naar het ziekenhuis afgevoerd. Eerst naar Purmerend en dezelfde avond nog naar het AMC in Amsterdam. De diagnose: meerdere breuken aan de oogkas en het jukbeen. ,,Er was veel kapot in mijn hoofd. De arts kon niet geloven dat een knietje dit kon veroorzaken. Hij vergeleek het meer met een scooterongeluk waarbij ik reed zonder helm. Ook vertelde hij gelijk wat de mogelijke gevolgen konden zijn. Het deed veel met me. Ik zag aan Jordi van Stappershoef (hij maakte zondag na drieënhalve maand tegen Almere City zijn rentree na een hersenschudding, red.) hoeveel impact een lullig balletje op je kin al kan hebben. Ik kreeg net mijn kans onder de lat bij Volendam en dan gebeurt zoiets. Op dat moment stort je wereld in.”
Uiteindelijk bleek één operatie aan het jukbeen voldoende om het geheel op z’n plek te zetten. ,,Een grote opluchting. De pijn en de zwellingen zouden snel minder worden. Voor botbreuken staat een herstelperiode van tussen de vier en zes weken. Maar na de eerste week was de hoofdpijn al weg en voelde ik mij erg goed. Binnen vier weken sta ik weer op het veld, dacht ik. Maar net voor Kerst was de hoofdpijn helemaal terug. Nog steeds heb ik er veel last van. Pas wanneer dat weg is kunnen we denken aan een terugkeer op het veld. Dat zou morgen kunnen zijn, maar ook over een maand. We moeten voorzichtig zijn. Voorlopig houd ik met keeperstrainer Edwin Zoetebier mijn conditie op peil en bouwen we de weerstand langzaam op.”
Het predicaat ‘talent’ was er met zijn 25 jaar inmiddels wel af bij Michaelis. Maar daar waar velen na een aantal jaren zouden hebben gekozen voor een goedbetaalde club in de top van het amateurvoetbal, daar behield de doelman de droom om het te maken in het profvoetbal. ,,Daar heb ik al die jaren voor geknokt. Op en neer vanuit Den Helder. Toen ik in 2015 voor een jaar naar OFC ging, bleef ik meetrainen bij FC Volendam. Alles om beter te worden. De club heeft me na dat jaar ook terug gehaald omdat zij een potentiële eerste keeper in mij zagen. Vrienden maakten er soms geintjes over, verklaarden me voor gek dat ik op mijn vijfentwintigste nog steeds hoopte op mijn debuut in het betaalde voetbal. Maar ik was ervan overtuigd dat ik het aan kon.”
Met de aanwezigheid van onder andere Hobie Verhulst, Theo Zwarthoed en Sonny Stevens was de concurrentie in de afgelopen jaren niet mals. Na het vertrek van Verhulst besloot Volendam om geen vervanger te halen, maar reservekeepers Michaelis en Van Stappershoef uit te laten vechten wie er promoveerde tot eerste doelman. Bij de start van de competitie viel de keuze op Van Stappershoef. ,,Uiteraard baalde ik daarvan”, blikt Michaelis terug, die vanwege de vernieuwde regels tevens te oud was om uit te komen voor het beloftenteam.

‘Profvoetballers beseffen
misschien te weinig hoe
bevoorrecht hun leven is’

,,In de voorbereiding kreeg ik slechts vier doelpunten tegen en ging het best lekker, maar tegen Dordrecht maakte ik een behoorlijke blunder en verloren we. Dat moment was cruciaal, denk ik. Het enige wat ik kon doen was mezelf laten zien op de trainingen en het Jordi zo lastig mogelijk maken.”
Door de blessure van Van Stappershoef mocht Michaelis in de rust van de wedstrijd tegen Jong PSV voor het eerst opdraven. Vier dagen later tegen Willem II startte de grote sluitpost in de basis. ,,Ik baalde voor Jordi. Op die manier wil je eigenlijk niet eerste keeper worden. En omdat we twee keer verloren, kon ik er ook niet van genieten. Dat kwam later, toen we wedstrijden gingen winnen en een goede reeks neerzetten. Tegen RKC hield ik de nul en dat was voor mij het moment om er even bij stil te staan.”
Michaelis is vastbesloten om het turbulente seizoen te voorzien van een nieuw, positief hoofdstuk. ,,Nu ik geroken heb aan wat het is om als basisspeler in het profvoetbal te keepen, besef ik me dat ik niet meer anders wil. Al die jaren van investeren is het dubbel en dwars waard. Profvoetballers beseffen misschien te weinig hoe bevoorrecht hun leven eigenlijk is. Ik heb nu ondervonden dat het ook in één klap afgelopen kan zijn. Ik wil er alles uit halen. Het klinkt misschien raar voor iemand van 25 die pas net zijn debuut heeft gemaakt, maar ik denk dat het op termijn mogelijk moet zijn om naar het niveau van middenmoot eredivisie te groeien. Voor nu is het belangrijk om volledig te herstellen en weer eerste keeper te worden bij FC Volendam. Ik hoop nog een mooie bijdrage te kunnen leveren op onze weg naar de play-offs.”

Foto’s:
Mitchel Michaelis is slechts enkele weken basisspeler, als na een dramatische botsing van het veld wordt gedragen.

Mitchel Michaelis een maand later, als toeschouwer na de uitwedstrijd tegen Almere aanvoerder Kevin Visser feliciterend.

Uitverkiezing Ron Keizer voortvloeisel van topjaar ZVV Volendam

‘Je bent nieuwsgierig of je mee kunt met beste Nederlandse spelers’

Al decennia lang blijft het Volendamse zaalvoetbal een voedingsbron van het nationale team. Johan Mühren en Arjan Heerland, ze waren de laatste zaalvoetballers uit onze gemeente die voor het grote Oranje uitkwamen, tussen de vele spelers van vooral Marokkaanse afkomst. Keeper Jack Steur zit er aan te komen en zijn uitverkiezing voor Oranje Onder 22 is tevens te danken aan het uitstekende seizoen van ZVV Volendam. Daar plukt ook Ron Keizer de vruchten van, want de aanvaller werkte in Zeist een driedaagse stage af met het Nederlands team. Dat smaakt uiteraard naar meer. Vrijdagavond speelt de ZVV thuis tegen promovendus Eindhoven. ,,Die móeten we pakken”, zegt Keizer.
Door Eddy Veerman

Eerder dit seizoen ontving hij een uitnodiging voor een stage met Oranje. ,,Maar toen werden we met ZVV Volendam ingepland voor een tussenronde voor de beker en ging het helaas aan mij voorbij. Maar ik gaf wel aan dat ik het een eer vond. Nu deed zich weer de mogelijkheid voor om tijdens een driedaagse stage mee te lopen met het Nederlands team. Dat was lastig te regelen met werk als verkeersleider, aangezien we met een tekort kampen en alle roosters ver van tevoren vastliggen.”
,,Gelukkig waren er collega’s die bij wilden springen, zij vinden het ook bijzonder, dat ik deze kans krijg. En het was een mooie ervaring, om bij het team aan te haken.” Tot vorig seizoen was ZVV Volendam-trainer Hjalmar Hoekema de assistent van bondscoach Max Tjaden. ,,Dat maakt het misschien ook lastig, om dan een speler van Volendam aan te bevelen.”
Na afgelopen zomer legde Hoekema die taken neer. ,,Wij deden het vorig seizoen heel goed – werden derde – en dan kom je als speler eerder in het zicht bij het Nederlands team dan dat je in de eerste divisie speelt of tegen degradatie.”
Keizer, één van de drie voetbalbroers met Cees en Johan, zag een wens uitkomen. ,,Ik had het nog wel een keer gehoopt, met name na het succes van afgelopen seizoen, waarin je met je team voelt dat je niet onder doet voor de top van Nederland.”
,,En als je dan wordt uitgenodigd, vraag je je af of je tijdens die driedaagse écht mee kan komen met het niveau en of ze mijn kwaliteiten zijn als puntspeler. Ik was nieuwsgierig, hoe mijn kwaliteiten naar voren zouden komen met spelers waartegen ik steeds speelde in de eredivisie.”
De KNVB en bondscoach Max Tjaden zijn aan een campagne begonnen met de naam ‘Op weg naar een volle Ziggo Dome’. Keizer kent dat plan. ,,Dit is de voorbereiding op de WK-kwalificatie en ik volg wat er gebeurt. Het zou fantastisch zijn voor het Nederlandse voetbal als het WK van 2020 wordt bereikt. Ik heb het idee dat er een stijgende lijn zit in de kwaliteit van het zaalvoetbal. In verleden jaren trokken jongens naar België, voor de centen,. Nu nog maar eentje. Dat maakt de Nederlandse competitie beter en dat tilt ook andere ploegen naar een hoger niveau, kijk maar naar ons.”
De Volendammer hield een goed gevoel over aan de stage. ,,En de coaches waren zeer te spreken over me. Toen ze vroegen of ik beschikbaar zou zijn voor de WK-kwalificatiewedstrijden in Bulgarije, moest ik ze echter teleurstellen. Dat was over drie weken en zo kort vooraf kan ik geen week vrijaf vragen bij de luchtverkeersleiding. Aan de ene kant was het een mooi compleet, aan de andere kant persoonlijk een teleurstelling dat ik niet mee kan.”
,,Ik hoop natuurlijk dat ik straks in april, als er geoefend wordt tegen Moldavië, weer in beeld kom.” Tegen die tijd hoopt hij met ZVV Volendam ook in een flow te zitten. ,,De eerste seizoenshelft was wisselvallig. Vorig jaar viel het af en toe net goed, wonnen we soms met één goal verschil. Nu viel het op de cruciale momenten af en toe net verkeerd. Ik hoop dat we er vanaf vrijdag meteen lekker in komen.”