Volendamse bassist al vijfenveertig jaar actief op de Nederlandse podia
n
’Het spelen in een band is het mooiste wat er is’
Van de mensen uit de muziekwereld komen vaak alleen de zangers en anderen die op de voorgrond staan aan het woord. Hierdoor blijft het verhaal van veel belangrijke muzikanten die ook veel hebben betekend en meegemaakt onbesproken. Een van hen is bassist Ton Keizer (1961). Hij is al ruim vijfenveertig jaar actief op podia door het hele land. In deze periode speelde hij met tal van bekende artiesten. Bij het grote publiek is Keizer vooral bekend van bands als: The Tribute To The Cats Band, Stampvast, Double Trouble en J-Nius. Het aantal optredens is al lang niet meer te tellen, zijn muzikale talent heeft hem veel gebracht. In ieder geval veel onvergetelijke verhalen en anekdotes.
Bij het betreden van zijn woonkamer is direct te zien dat we met een bassist te maken hebben. Ter hoogte van de eettafel hangen twee fraaie basgitaren aan de muren tegenover elkaar. Ton Keizer praat zoals altijd vrijuit en zijn woorden zijn doorspekt met humor, wat zijn verhaal een wat relativerende toon meegeeft.
Volendamse bands
Keizer wist al op jonge leeftijd dat hij per se in een band wilde spelen. De interesse hiervoor wakkerde aan door het kijken en luisteren naar Volendamse bands uit die tijd. Keizer legt uit: ,,Ik ben opgegroeid in de Eikenlaan en ons huis stond vlakbij de school van meester Plat. Wanneer ik als jong ventje buiten speelde, hoorde ik vaak muziek uit de kelder van deze school komen, waar bands aan het repeteren waren. Ik kon soms wel de hele dag tegen de muur staan om hiernaar te luisteren.”
Dat was niet zo vreemd, want in die tijd repeteerden in deze kelder bands als BZN, die later de hitlijsten zouden gaan domineren. Temeer is het begrijpelijk, omdat er toen nog niet veel andere mogelijkheden waren voor de jonge Keizer om naar muziek te luisteren. Waar en wanneer het maar kon, ging hij staan luisteren bij de oefenruimtes van bands. Ook op andere locaties, zoals bij het cultureel centrum en de school van meester Van Zelst.
School
Door deze hevige muzikale belangstelling kwam er van leren niet veel terecht. Hij wist toch al dat hij in een band wilde spelen en was daarom naar eigen zeggen geen ijverige leerling. De school zelf droeg volgens hem ook niet bij aan zijn prestaties aldaar. Keizer vertelt: ,,Het was sowieso geen fijne school. De leraren konden mij nergens mee boeien. Ze gaven er ook niks om wat er met je gebeurde, had ik het idee. Het was ronduit waar-de-loos.”
‘Het gaat de mensen erom
dat ze het gezellig hebben
en even met hun armen
in de lucht kunnen’
Het ongemak bleef helaas niet beperkt tot het ontbreken van kwaliteit bij de school. ,,De leraren waren oude mannen met losse handjes. Er werd vaak stevig op los geslagen”, benadrukt Keizer.
Veel leerlingen moesten volgens hem naast fysieke kwellingen, ook mentale vernederingen doorstaan. Daarbij werden leerlingen beschimpt met commentaren als: ‘Jij bent te dom om voor den duvel te dansen’. Vaak zijn deze mensen in weerwil van het oordeel van hun toenmalige leraren toch succesvol geworden in hun volwassen leven.
Muzikale aanleg
Volgens Keizer is het niet zo dat hij door zijn vervelende schoolperiode de kant van de muziek is opgedreven. De fascinatie voor muziek zat er al vroeg in en kwam in eerste instantie tot uiting door het trommelen met zijn vingers op van alles en nog wat. Zijn muzikale aanleg komt niet uit te lucht vallen. Zo zong zijn oma oude Volendamse liedjes. Deze wijsjes heeft ze nog een keer op verzoek ingezongen voor een opname. Ton’s vader speelde toneel en zong graag in het openbaar Italiaanse liedjes. Dit overigens niet tot onverdeeld genoegen van de jonge Keizer. Zijn broer Jan is de bekende zanger van BZN en de pianisten Jan, Hans en Harry Keizer zijn neven van Ton.
Ton was een energiek kind en daarom was een fysiek instrument als het drumstel voor hem een uitkomst. Hij werd al snel door verschillende Volendamse bands gevraagd om bij hen te gaan drummen. Een daarvan was ‘de Jachoff Band’. Hier deed Keizer een van zijn eerste onuitwisbare indrukken op. ,,We werden gevraagd om te spelen op Marken, terwijl we nog helemaal geen repertoire hadden. We kenden slechts acht liedjes, maar wilden toch geen ‘nee’ verkopen. Vervolgens hebben we de hele avond gespeeld door ons repertoire vaak te herhalen. Ondanks alles was het die dag groot feest en de mensen hadden niks door.”
‘De leraren waren oude mannen
met losse handjes.
Er werd vaak stevig op los geslagen’
Hier trok Keizer al vroeg een les uit. ,,Het gaat de mensen erom dat ze het gezellig hebben en even met hun armen in de lucht kunnen.”
Ton heeft jarenlang met plezier gedrumd, totdat zijn toenmalige bands er langzaam een voor een mee ophielden. Hij was inmiddels al niet meer actief in een band, toen hij Kees Plat (Skien) tegen het lijf liep in de toenmalige snackbar Chardo. ,,Ik stond in de rij voor een patatje, toen ik in gesprek raakte met Kees. Hij vertelde mij dat de bassist van zijn band ‘Double Trouble’ was gestopt. De groep zat nogal omhoog, omdat er in de komende week een optreden in Friesland gepland stond. Daarom vroeg hij of ik iemand wist om hem te vervangen. Ik had nog een oude bas in huis staan en heb daarom mezelf aangeboden om bassist te worden in zijn band. Vervolgens moest ik mezelf een week lang opsluiten om het repertoire in mijn hoofd te krijgen.” Dit lukte vrij behoorlijk, want het optreden werd naar verluidt succesvol afgesloten. Daarna mocht Ton ook aanblijven als bassist van de band.
Double Trouble/Friends
Omdat het drumstel en de basgitaar qua functie in een band veel overeenkomsten hebben, heeft Ton relatief weinig aanpassingsproblemen gekend. Vreemd genoeg heeft hij ook nooit meer terugverlangd naar de drums. Hij is de basgitaar gaan omarmen als zijn instrument en heeft jarenlang gespeeld met ‘Double Trouble’. Deze groep, die later ‘Friends’ is gaan heten, speelde op het hoogtepunt zo’n negentig keer per jaar door het hele land. Ton’s droom om muzikant te worden, werd hiermee bewaarheid. ,,Het spelen in een band is het mooiste dat er is. Je hebt samen met de muzikanten een leuke avond, je drinkt een biertje en je krijgt er ook nog wat na afloop.” Ondanks het succes van zijn bands, heeft Ton toch meestal het spelen gecombineerd met zijn werk als maker van vloeren.
Na het succes van deze groep, volgde een periode waarin traditionele bands niet meer aan het werk kwamen. Voor Keizer is er een specifiek moment aan te wijzen die deze ontwikkeling markeert: ,,Op een avond zat ik in de Wir War Bar in Volendam toen op een bepaald moment ‘In ’t kleine café aan de haven’ van Vader Abraham werd gedraaid. Ik stond versteld, maar de hele tent ging uit z’n dak. Als je een paar jaar ervoor zo’n nummer had gedraaid, dan was je in de haven gegooid.”
‘Het is heel raar om
mee te maken als je vele jaren
achtereen bijna elke dag optreedt
en dan vervolgens avond aan avond
in de bank zit met Socutera op tv’
Daarom ontstond het idee om een feestband op te richten. Als gevolg daarvan werd in samenwerking met Kees Plat (Skien), Klaas Tuip (Kap) en Andre Veerman (Dekker) de band ‘Stampvast’ in het leven geroepen. De band klopte vervolgens aan bij Jaap Buijs (Cas) met de vraag of hij iets kon betekenen voor hen. De geprezen manager maakte toen duidelijk op de voor hem kenmerkende wijze dat hij er niks in zag. Later moest hij tegen de bandleden zijn ongelijk bekennen, want de agenda stroomde al snel barstensvol.
De band stond door de grote vraag meestal al drie jaar van tevoren volgepland. Keizer: ,,Als je ons wilde boeken voor een bruiloft, moest je er vroeg bij zijn. Daarom kwam het soms voor dat de relatie van het trouwkoppel inmiddels al was gesneuveld en de bruiloft niet doorging. Voor ons was dat niet erg, want de gaten in het schema werden al snel weer opgevuld.” Wat waarschijnlijk bijdroeg aan dit succes, was dat de groep regelmatig experimenteerde met voor Volendam geheel nieuwe ideeën. Zo speelden ze vaak een Spaanse set met een speciaal daarvoor aangeschafte gitaar.
Op het hoogtepunt speelde ‘Stampvast’ zo’n honderdtwintig keer per jaar. Hierdoor kon Ton ongeveer tien jaar beroepsmuzikant zijn. In deze periode nam de band ook liedjes op als ‘Mexico’, ‘Straatmuzikant’ en ‘Over Honderd Jaar’. Het was volgens Keizer een mooie periode, maar hij werd het elke dag spelen op een bepaald moment ook wel zat. Hij besloot om met de band te stoppen en kwam vervolgens in het bekende ‘zwarte gat’ terecht. ,,Het is heel raar om mee te maken, dat je vele jaren achtereen bijna elke dag optreedt en dan vervolgens avond aan avond in de bank zit met Socutera op tv.” Hierdoor begon Ton het muziek maken al snel weer te missen.
‘Cats-eerbetoon’
Een uitweg uit de impasse kwam in beeld tijdens kermis. Keizer trok als vanzelf weer op met bevriende muzikanten uit het verleden en het idee ontstond voor een eenmalig eerbetoon aan de helden van ‘The Cats’. Dit plan werd doorgezet en er werden twee optredens in de Jozef gepland. Deze voorstellingen waren in een mum van tijd uitverkocht. De band werkte een heel jaar naar het ‘Cats-eerbetoon’ toe en met succes. De shows werden hoog gewaardeerd en veel mensen in het publiek waren tot tranen toe geroerd. Bijzonder was verder dat de leden van de legendarische band zelf ook aanwezig waren. ,,Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Alle liedjes werden van begin tot eind meegezongen en dit gaf zoveel geluid dat we er nauwelijks overheen konden komen.”
Het succes smaakte naar meer. Er werd gesmeekt om een vervolg. De band ging langs bij manager Jaap Buijs (Cas) en voor Ton het wist, stonden ze het hele jaar volgeboekt. De groep werd omgedoopt in ‘The Tribute To The Cats Band’. ,,Met name de eerste tijd was geweldig bij de ‘Catsband’. We werden in het hele land als helden ontvangen en overal werden we bijna net zo gewaardeerd als tijdens ons eerste optreden in Volendam.”
‘Je moet er allemaal
niet zo zwaar aan tillen’
Keizer waardeerde ook de secundaire arbeidsvoorwaarden bij deze band. ,,We werden gereden in een bus die van alle gemakken voorzien was. Zo zaten er beeldschermen in de stoelen waarop je een film kon kijken en er was een bar aanwezig. Verder werd je gitaar om je nek gehangen als je ging spelen en je hoefde verder nergens aan te denken.” Tot zijn verbazing werd de nuchtere Keizer op een bepaald moment zelfs geconfronteerd met visagisten en kledingadviseurs bij de band.
Omdat naar eigen zeggen ,,alles went” en hij er op een bepaald moment genoeg van had, stapte Ton uit de band. Er volgde weer een ietwat lege periode zonder muziek. Die werd al na ongeveer een half jaar doorbroken toen zijn buurman op de stoep stond. ,,Mijn buurman Jac (Molenaar, red.) vroeg of ik wilde invallen bij zijn band J-Nius. Dit heb ik gedaan en voor ik het wist zat ik er weer voor vast bij.” Met deze band speelt hij inmiddels alweer jaren met plezier. Omdat zijn buurman Jac er mee stopte, is hij tevens weer herenigd met zijn oude bandmaat Klaas Tuip ‘Kap’.
Aan stoppen met spelen, denkt Keizer nog niet. Hij heeft nog te veel plezier in het muziek maken en is onlangs zelfs nog begonnen met het verdiepen van zijn muziek-theoretische kennis. Wanneer Ton wordt gevraagd om een advies te formuleren voor een toekomstige generatie muzikanten, reageert hij wat terughoudend. Als hij toch geacht wordt om iets te zeggen, komt hij tot de volgende uitspraak: ,,Je moet er allemaal niet zo zwaar aan tillen.”
