Geschiedenis schrijven bij de Olympische Spelen in Pyeongchang
Ik kan het me nog goed herinneren. Het was ongeveer een jaar geleden. Een telefoontje van mijn collega Frank Woestenburg. Of ik al wist dat ik in 2018 als sportjournalist van De Telegraaf naar de Olympische Spelen van Pyeongchang zou gaan. Nee, daarvan was ik nog niet op de hoogte. Maar dat maakte me niet minder blij. Inmiddels ben ik al twee weken in Zuid-Korea. En tot dusver valt het allesbehalve tegen.
Afgelopen weekeinde kreeg ik die ene vraag. Hoe zien jouw dagen er zoal uit in Zuid-Korea? Het antwoord is in grote lijnen vrij simpel. Wakker worden, ontbijtje, kop koffie en naar de ijsbaan. Af en toe is er ruimte voor een rondje hardlopen, maar verder maken we hier vooral gigantisch lange werkdagen. Dat hoort erbij. Komt ook doordat het in Pyeongchang acht uur later is dan in Nederland. Aangezien de krant grotendeels ‘s avonds wordt gemaakt, zijn we hier tot gemiddeld drie uur ‘s nachts wakker. Tussendoor leveren we uiteraard ook verhalen voor de website en sociale media. Je gaat in één ruk door, zit in een flow. Het is zwaar, maar toch het voelt vaak niet als werk. Ik vind het een voorrecht om bij zo’n evenement aanwezig te mogen zijn.
Openingsceremonie
Wij verblijven hier in totaal een maand. Best lang om weg te zijn van het thuisfront. Het scheelt een slok op een borrel dat Gangneung, de plaats waar wij verblijven, bekend staat als de koffiestad van Zuid-Korea. Die naam maken ze meer dan waar. Bovendien bivakkeren we een heerlijk hotel, met vanuit de kamer uitzicht op de Japanse zee. Als je hier rondkijkt, zou je echt niet zeggen dat je bij de Winterspelen zit. De zon schijnt elke dag en het strand is om de hoek. Op twintig minuten rijden, op de plek waar de ijsstadions zich bevinden, is het wél ontzettend koud. Vooral in de avonduren. Afgelopen vrijdag was ik samen met twee collega’s bij de openingsceremonie in het Olympisch Stadion van Pyeongchang. We droegen thermo-ondergoed en kregen in het stadion ook nog een warmtepakket aangereikt. Dat moet voldoende zijn om de kou te trotseren, zou je zeggen. Niets bleek minder waar. We zijn halverwege naar binnen gewaggeld om op te warmen, omdat het anders niet vol te houden was. Het is heel eervol om zo’n openingsceremonie bij te wonen, maar als ik heel eerlijk ben, heb ik er niet echt van kunnen genieten. Het was gewoon té koud. Geen romantische verhalen dus, helaas…
Kramer en Wüst
Over het schaatsen heb ik die wel. Ik volg deze sport inmiddels anderhalf jaar voor krant en internet. Vanaf dat moment leef je net als de sporters naar één ding toe: de Olympische Spelen. Die schaatsers zetten alles opzij om daar uiteindelijk in topvorm te zijn. Als je ziet wat ze daarvoor moeten doen. Bizar. En dan te bedenken dat er maar een select groepje naar de Spelen mag. Sport kan onverbiddelijk zijn. Maar ook heel mooi. Neem de afgelopen dagen. Op de 3000 meter vrouwen meteen een Nederlands podium en een etmaal later won Sven Kramer de vijf kilometer, waarna Ireen Wüst op de 1500 haar vijfde gouden olympische medaille veiligstelde. Vooral die laatste twee vond ik heel bewonderenswaardig. Bij Kramer rekent iedereen erop dat hij de race over 5000 meter winnend afsluit. Er staat zo ontzettend veel druk op die man. Elke schaatser wil hem verslaan. Zie dan maar eens de beste te blijven, al járen achtereen. Ook Wüst staat al sinds haar negentiende aan de top, maar lag de afgelopen maanden flink onder vuur.
‘We zijn halverwege naar binnen
gewaggeld om op te warmen.
Anders was het niet vol te houden’
Dit keer zou ze er écht niet in slagen om goud te winnen op de Spelen. Eind vorig jaar, vlak voor het Olympisch Kwalificatie Toernooi, gaf ze ons de eervolle mogelijkheid om haar te bezoeken tijdens een trainingskamp in Spanje. Ze was toen zo’n beetje op haar kwetsbaarst en liet dat ook blijken, maar bleef desondanks volhouden dat ze op de Spelen goud zou pakken. Hoe knap is het dat je het dan ook daadwerkelijk doet, met zóveel druk op je schouders?
Ontlading
Samen met twee collega’s volg ik hier alleen het schaatsen, dus van de overige sporten krijg ik weinig mee. Wij beleven de wedstrijden vanaf de perstribune, met perfect zicht op de baan. Het is geen verrassing dat je het op deze plek veel intenser beleeft dan voor de televisie. Het geluid van de klappende schaatsen, het publiek, de ontlading. Waanzinnig mooi. Tijdens de race houd ik een live verslag bij via Twitter en na afloop gaan we meteen naar de ruimte waar we de sporters kunnen opvangen. Bij WK’s en EK’s is het daar altijd redelijk druk, maar tijdens de Spelen kun je je gat er niet keren. Het is tijdens zo’n evenement dus vooral een kwestie van je dictafoon aanzetten en hopen dat je twee vragen kunt stellen. Daarna snel de laptop aan, de krant volschrijven, eten, slapen en weer door. Zo gaat dat door tot en met volgende week zondag, de laatste wedstrijddag.
Noord-Korea
In onze eerste week, toen de Spelen nog niet waren begonnen, hadden we meer tijd om de omgeving te verkennen. We zijn onder meer naar de grens tussen Noord- en Zuid-Korea geweest. De voorpret was leuker dan de trip zelf. Dat neemt niet weg dat we van de ene verbazing in de andere vielen. Zoals de meeste Zuid-Koreanen sprak ook onze taxichauffeur, meneer Park, amper een woord Engels. En zoals het in Zuid-Korea betaamt, was het 32 graden in zijn A-team-achtige wagen. Onderweg passeerden we tunnels van metersdik beton die ogenschijnlijk nergens toe dienen. Maar, zo vertelde meneer Park via Google Translate, dat zijn de voorposten van de veiligheidswal die is opgetrokken om de vijand buiten te houden. Zodra de Noord-Koreanen het zich in het hoofd halen over de weg binnen te vallen, worden de overgangen met explosieven opgeblazen. Bedankt voor de informatie, meneer Park. Fijn om te weten.
‘Ergens bovenop een heuvel
hadden we uitzicht op een
heel klein deel van Noord-Korea’
Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, bleek het vooral een toeristische trekpleister te zijn, waar veel dagjesmensen rondlopen. Ergens bovenop een heuvel hadden we uitzicht op een heel klein deel van Noord-Korea, maar dat gaf allesbehalve een juist beeld van de werkelijkheid. Tot zover we konden kijken, zagen we niet veel meer dan een azuurblauwe zee en bergen. Na een paar minuten waren we dan ook uitgekeken en reden we weer terug naar Pyeongchang, waar miljarden dollars worden verslonden om de Olympische Spelen tot een succes te maken. Het toernooi dat zogenaamd moet gaan zorgen voor de verbroedering tussen Zuid- en Noord-Korea. Ik focus me de komende dagen maar weer gewoon op de Nederlandse schaatsers…
Nick Tol
