Nadat zij eerder een nieuw Nederlands record indoor neerzette, heeft kogelstootster Jessica Schilder ook ‘buiten’ het nationale record aangescherpt.
Tijdens de FBK Games stootte de Volendamse haar kogel bij een van de pogingen naar 19.17 meter.
Schilder werd vierde in het Fanny Blankers-Koen Stadion in Hengelo, waar de wereldtop aanwezig was.
Een ongeëvenaard feest donderdag in het Boelenspark. Na drie jaar wachten leek alles op Hemelvaart 2022 mee te zitten. Het zonnetje scheen, de muziek was fantastisch en het bier smaakte goed. Nooit eerder leek het 3e Klaphekfestival zó druk te zijn bezocht.
Van de toegangspoort tot het podium stond het vol met mensen. Het hart van het park was bezet door een provisorisch ingerichte camping van de vroege vogels, maar naarmate de dag vorderde gingen ook op het kampeergedeelte de voetjes van de vloer.
Het programma betrof een geweldige mix tussen gerenommeerde artiesten en jong talent. Het thema daagde alle muzikanten uit een knallende setlist met Nederlanse roots te maken. Die uitdaging bleek een schot in de roos: het werd een ongelooflijk feest!
Enkele toeristen zaten zaterdagmorgen op de dijk eerste rij, toen de FC Volendam-voetballers Robert Mühren en Damon Mirani alsmede oud-speler en ESPN-analist Kees Kwakman ballen in de botter probeerden te schieten.
Het betrof de officiële kick-off plaats van de 4e jaarlijkse (benefiet) Challenge4Life voor Huis aan het Water. De Loeges van de VD64 hadden de botter in de haven gelegd. Aan de voetballers de taak om zowel beneden als boven voor het terras de ballen in het gat te mikken.
Mühren raakte als eerste, Kees Kwakman zou vanaf boven de bal er fraai in draaien, maar Damon Mirani werd overall-winnaar. Daarmee werd aandacht gevraagd voor de Obstacle Run als onderdeel van Challenge4Life op zaterdag 9 juli op het Hemmeland.
Als mensen elkaar ontmoeten, is er niet altijd gelegenheid voor een goed en diepgaand gesprek. Sommigen hebben daar misschien geen behoefte aan, terwijl anderen graag eens wat dieper op onderwerpen in zouden willen gaan. Club voor Bloeiende Conversaties komt aan die wens tegemoet en is mede actief in Edam-Volendam. Dit gezelschap is uitdrukkelijk geen probleempraatgroep, maar volgens de organisator een ‘inspiratieclub’. De kernwoorden daarvan zijn: inspiratie, diepgang en plezier.
Iedere eerste zaterdagmiddag van de maand komt de club samen op verschillende locaties. Altijd thuis bij leden die zich als gastvrouw aanmelden. Ja, de Club voor Bloeiende Conversaties is een vrouwengezelschap. Voor dames in de leeftijdsgroep tussen de 45 en 100 jaar. Oprichter Miranda Nanda van Dijk is tevens de vrouw achter biljartclub ‘Vrouwen met Ballen’. Vanaf 2020 maakte zij werk van haar idee voor de inspirerende praatgroep.
‘Zelf hou ik ook erg van diepgaande conversaties,
omdat die de geest oprekken’
,,Ik organiseer al heel lang activiteiten voor mensen en mensen houden ervan om contact met anderen te hebben”, vertelt Van Dijk. ,,Dat heb je natuurlijk ook tijdens de pandemie gemerkt. Dat mensen wegzakken als ze weinig contact met anderen hebben. Zelf hou ik ook erg van diepgaande conversaties, omdat die de geest oprekken en daarvan wordt je wereldbeeld groter. Je wordt hiervan ook tevredener met hoe het leven is. Dat gun ik iedereen, want er wordt nogal wat geleden. Als counselor en trainer merk ik dat al heel lang. Velen worstelen met allerlei onderwerpen in hun leven en dat zit hem met name in relaties en de omgang met mensen.”
‘Het is fijn om wat dieper
op de materie in te kunnen gaan’
,,Deze club is een mooi alternatief voor diegenen die op zoek zijn naar een stukje diepgang. Niet alleen maar oppervlakkig babbelen, wat soms natuurlijk ook even leuk is. Toch is het daarnaast fijn om wat dieper op de materie in te kunnen gaan en vooral ook persoonlijke onderwerpen te kunnen inbrengen. Dat doen we dus vooral bij de club.”
Afwisselende gesprekken
Uit de ingebrachte thema’s kiest men er tijdens de bijeenkomst vijf om te bespreken. Die variëren sterk en dat is de bedoeling. Daarmee wil de club de gesprekken afwisselend houden. Van Dijk benoemt enkele onderwerpen. ,,Bijvoorbeeld de vraag: wat zou je nooit op willen geven in je leven en waarom niet? Maar ook: wat zijn jouw idealen voor dit jaar en wat betekent wijsheid? Hoe je omgaat met ouder worden, bespraken we ook. En niet onbelangrijk: hoe houd je je energie hoog tijdens deze crisistijd? Dat was een onderwerp dat tijdens de coronatijd behoorlijk speelde, maar nu weer aan de orde is met de oorlog in Oekraïne. Besproken onderwerpen kunnen mensen vinden op onze website.”
Een belangrijke reden voor dames om zich aan te melden, is om er nieuwe inzichten door te krijgen. Zij vinden het interessant om zienswijzen van anderen te horen. Door een andere kijk op zaken, kunnen zij zelfs lichter in het leven komen te staan, volgens Van Dijk. Op 4 juni kunnen geïnteresseerden kennismaken met de club tijdens een informele borrel bij het Amsterdamse Pllekk. Zij kunnen dan kosteloos meedoen met het gezelschap om een indruk te krijgen. Maar ook op 3 september, na de zomerstop, kunnen geïnteresseerden nog meedoen. De reguliere clubmiddagen op zaterdagen duren van 14.00 tot 16.30 uur. Bij zo’n bijeenkomst zijn maximaal acht leden aanwezig, waarbij iedereen een lekkernij meeneemt. De gastvrouw zorgt op haar beurt voor bijvoorbeeld koffie, thee, water en wijn. Dat de middagen in een huiselijke setting plaatsvinden, is volgens Van Dijk typerend voor de club.
Regio Edam-Volendam
Het huidige ledenbestand komt voor een groot deel uit de regio Edam-Volendam. ,,De leden wonen bijvoorbeeld in Edam, Volendam en Oosthuizen. Daarnaast komen ze uit Hoorn, Zaandam, Venhuizen, etcetera. De omgeving Noord-Holland dus en dat houdt de bijeenkomsten ook bereisbaar. Op de site: ‘www.clubvoorbloeiendeconvervaties.nl’ wordt alles nog wat breder uitgelicht en daar kunnen dames zich tevens aanmelden. Als je je opgeeft, dan neem ik na een aantal dagen telefonisch contact op om even de verwachtingen te toetsen. Natuurlijk kijken we er ook naar of je bij de club past, maar wij maken het wel laagdrempelig. Op jaarbasis zijn de kosten 26 euro, om een toegewijd gezelschap te krijgen. Ik zou zeggen: ben je een vrouw van 45 jaar of ouder en heb je interesse, neem dan vooral contact op met ons.”
Het lijkt wel een sprookje. En zo presenteert Marco Bakker zijn nieuwe project dan ook in een video waarbij hij geïnteresseerden oproept om zijn bijzondere nieuwe boek op voorinschrijving te bestellen.
Schildpad Winnie
Het boek dat in kleine oplage zal verschijnen, draait om schildpad Winnie. Deze werd maar liefst 120 jaar oud en had bijzonder baasjes: de flamboyante Australische Vali Myers (1930-2003) en haar geliefde Gianni Menichetti. Eerder maakte Marco Bakker al een boek over Vali Myers, de levenskunstenares die onder andere inspirator was voor Ed van der Elksen, Mick Jagger, Patti Smith, Tennessee Williams en Salvador Dalí. Marco Bakker leerde haar in 2000 kennen in de verlaten vallei waar ze leefde met allemaal honden en katten.
“Al haar dieren heb ik gefotografeerd” vertelt Marco,” maar die zijn inmiddels allemaal dood. Vali overleed in 2003. Maar Winnie de schildpad, die was er altijd. Ook in de latere jaren als ik terugkeerde naar de vallei om Gianni te bezoeken. Winnie overleed op 1 februari 2021. Gianni informeerde me en vertelde dat hij er vijf gedichten over had geschreven. Dit vormde de start van ‘An Ode to Winnie’. Een project vol verrassende wendingen.”
Verrassende wendingen
De vijf gedichten die de inmiddels 68-jarige Gianni schreef geven het gevoel weer van een einde van een tijdperk. En de naderende eigen dood van Gianni. Marco Bakker kreeg het idee iets moois te maken rondom de gedichten. Door een post op Instagram ontstond een koppeling met de Australische zangeres Jodi Phillis. Zij reageerde enthousiast op het gedicht waarna Marco voorstelde om er muziek onder te zetten. Twee uur later stuurde zij een compleet nummer toe “End of An Era”. Door toeval groeide het project zo uit tot een bundel met gedichten van Gianni Menichetti foto’s van Marco Bakker en muziek van Jodi Phillis. Tot slot is er ook nog een essay van Romy Ashby aan het geheel toegevoegd.
Voorinschrijving
Het multidisciplinaire ‘An Ode to Winnie’ van Marco Bakker, Gianni Menichetti, Vali Myers en Romy Ashby zal verschijnen in gelimiteerde oplage en wordt uitgegeven in samenwerking met platenlabel King Forward Records. Het 48-pagina’s tellende boek bevat naast het essay, de gedichten en de foto’s een vinyl single van Jodi Phillis.
Je kunt het boek bestellen op voorinschrijving via www.runningbeforethewind.com
De rilling is nog intens voelbaar, bij het zien van de In Memoriam, haar foto, de woorden. Bij de gedachten aan die zwarte zondag een jaar geleden. Laat staan bij de betrokkenen. Een jaar na de moord op Eva Veerman komen bij hen de herbelevingen. Nog sterker dan die eerste 365 dagen waarin alles voorbij ging zonder het zonnetje in huis. En tóch, toch valt soms het woord ‘mooi’.
Omdat het gezin voelt, dat zij gedragen worden door de gedachte dat het niet helemaal zonder Eva is. Vanuit de hemel geeft zij steeds krachtigere tekens door. ,,Er gebeuren zulke bijzondere dingen. Dat geeft ons kracht”, zegt haar moeder. Afgelopen zaterdag toog het gezin naar Drenthe, waar Eva werd ‘bijgezet’ in De Muur tegen Geweld, een nationaal monument.
Maandagmiddag. Kaarsjes branden op de tafel in de huiskamer. Deze morgen zijn de ouders, Johan en Anneke, bij een medium geweest in eigen dorp. ,,Wéér hebben we dingen te horen gekregen, boodschappen die Eva doorgeeft, het is onvoorstelbaar. Daar knap je echt van op”, geeft Anneke aan. Ook al lijdt haar moederhart een schreeuwende pijn. Ze kijkt naar de klok. ,,Rond dit tijdstip gingen we naar het appartement waar ze woonden. Omdat het niet goed voelde…”
Ze wil de foto’s van twee dagen eerder laten zien en pakt de iPad er bij. ,,Dit is raar”, klinkt het. ,,Af en toe krijg je een herinnering, door middel van een oude foto, en nu komt een foto van vijf jaar geleden op deze dag, in beeld: liepen we op een begraafplaats in Griekenland…” Opmerkelijk. ,,Toen wisten we nog niet wat ons te wachten stond…” Enige tijd geleden werd het ouderpaar benaderd door Jack Keijzer, van Stichting Ouders van het Vermoorde Kind. De Westfries is het misschien wel het nationale gezicht van vreselijk gezinsdrama én veerkracht.
‘Ik voel die woede soms nog steeds,
maar tóch ben ik iets verder’
In 2007 werd zijn zoon, op zestienjarige leeftijd, door geweld om het leven gebracht. Drugs speelde een rol bij de moord. In 2016 beroofde zijn andere kind zichzelf van het leven, omdat hij er niet meer mee om kon gaan. Vader Jack Keijzer geeft dan al enkele jaren lezingen op scholen, over drugsgebruik onder jongeren, ook op het Don Bosco College en de Triade. Anneke: ,,Jack is al bij veel tv-programma’s en andere media geweest, praat er veel over en vraagt aandacht. Ik had ook al eens over de stichting gelezen en over de Muur tegen Geweld. Jack Keijzer kwam bij ons thuis en vertelde zijn verhaal. ‘Hoe kun je door gaan, hoe kan het dat je je bed nog uit komt?’, vroeg ik hem. Zulke gesprekken raken je en helpen je, ook al zit je met elkaar te huilen aan tafel.”
Zaterdag zagen ze elkaar weer, in Drenthe. Bij ‘de muur’. Een monument om mensen te gedenken die door geweld om het leven zijn gekomen. Nabestaanden hebben de mogelijkheid dit te doen door de naam van hun dierbare in de vorm van een plaatje op de muur aan te brengen. Lotgenoten kunnen er stil te staan bij de dood van hun dierbaren en hun verdriet te delen. Het monument dient tevens als noodkreet aan de samenleving, om een halt toe te roepen aan geweld. ,,Het heeft nationale impact gekregen en het is ook heel mooi”, zegt Johan. ,,We kwamen er in gesprek met andere mensen. Bijvoorbeeld met een vader van een jongen van vijftien, die in januari door twee vrienden met messteken omgebracht is. Ik zag de woede in zijn ogen.” Anneke kijkt naar haar man. ,,Die had jij ook. Dan zie je toch, dat, naarmate de tijd verstrijkt, je toch iets verder komt.” Johan knikt instemmend: ,,Ik voel die woede soms nog steeds, maar tóch ben ik iets verder.”
Op de muur, bij aankomst, staat ‘Het onbevattelijke’. Anneke: ,,En dat is het. Als je daar loopt, gaan je haren rechtop staan. Jonge kinderen, een moeder en kind, of een man vermoord door zijn vrouw, Peter R. de Vries hangt er met een gedenkteken. Het was zaterdag erg emotioneel. Er was muziek, er werd wat voorgelezen. En nou hangt Eva er tussen. Stonden we daar. Op een gegeven moment kon ik niet meer staan, zat ik even op mijn hurken. En dan zeg je tegen elkaar: ‘zij hoort hier niet te hangen… wij horen hier niet te staan…’”
Tranen zoeken een weg over haar wangen. Haar ogen gaan weer naar de klok. ,,Nu, precies een jaar geleden, werd de deur van hun appartement opengebroken door de politie… en begon voor ons de hel.” Ze spelen de film weer af. Gaan terug naar toen. Naar de avond ervoor, toen ze Eva aanreikten om in het ouderlijk huis te slapen. Dat gesprek, de laatste groet, het komt nog even voorbij. En wat zich daarna heeft afgespeeld. Of zich moet hebben afgespeeld. Want naar sommige zaken is het gissen. ,,We hebben scenario’s in ons hoofd, hoe het is gegaan. Maar de antwoorden op die vragen krijgen we pas, als we zelf overlijden. En daar ben ik nieuwsgierig naar”, zegt Eva’s vader. ,,En ik weet dat zij ons opwacht.”
‘Wij denken ook aan hen.
Zij hebben ook verdriet’
Een stilte valt. ,,Drugs is de duivel”, zegt Johan. Anneke: ,,Van wat ik hoor wat er op dat gebied nog steeds gaande is hier, houd ik mijn hart vast voor de nieuwe generaties kinderen.” Achter haar staat een greep van de kaarten die ze deze week hebben ontvangen, voor de beeltenis van haar dochter. Anneke staat op en pakt er één. ,,Hier was ik zó blij mee”, zegt ze met gebroken stem en opnieuw betraande ogen. Het is een kaart van de ouders en zussen van Jordan. Hij, de vriend van Eva, beging, een jaar geleden, de moord op zijn vriendin en beëindigde een maand later zijn eigen leven. Johan pakt de kaart nog eens. ,,Kippenvel.” Anneke: ,,Wij denken ook aan hen. Zij hebben ook verdriet. Nu en straks. Want het is en het blijft je kind, en je broer. Zij hebben ook gehoopt dat het anders zou gaan.”
Het ‘onbevattelijke’ valt van haar gezicht af te lezen. ,,Je kunt en wilt het nog steeds niet geloven. Onze wereld stortte een jaar geleden in. En tóch zijn er dit jaar ook mooie dingen gebeurd. We hebben nieuwe mensen leren kennen. We gaan straks zeker terug naar Drenthe, om rustig bij dat monument, bij haar, te zitten. In oktober is er een jaarlijkse Stille Tocht en lopen we mee. We gaan naar bijeenkomsten met lotgenoten. Dan kun je praten met elkaar. Zij voelen hetzelfde als dat wij voelen. Ook al huil je dan met elkaar. Wij zijn dit jaar dichter naar elkaar toegegroeid. Terwijl er genoeg ouders zijn die na zoiets uit elkaar groeien.”
,,De bijzondere dingen die gebeuren, bij ons, bij mensen om ons heen. de boodschappen die ze doorgeeft van boven. We voelen dat ze bij ons is. Dat, zij, geeft ons kracht om verder te gaan. Om verder te leven. En iedere dag dat we leven, zijn we een stukje dichter bij Eva.”
Zaterdagavond was de eerste van in totaal vier (en misschien zelfs meer) avonden van de Top2000 in de Jozef. Het was alweer de twaalfde keer dat de Top2000 gehouden werd. Als je gaat uitrekenen hoeveel liefhebbers deze avonden in totaal al hebben bezocht, dan kom je waarschijnlijk ver boven het inwonersaantal van Volendam. Dit betekent dus dat iedere Volendammer minimaal een keer de Top2000 bezocht zou kunnen hebben.
Door: Joop Gijzen – Foto’s Klaas Hansen
De optredende artiesten waren Nancy Guijt, Linda Bond, Johan Molenaar, Neef Martin, Simon Stein, Nick Schilder, Cor Bond, Anneke Tol en Sharon Koning. De twee ‘Proppies’ namen ook de backing vocals voor hun rekening, al zijn ze natuurlijk veel meer dan het achtergrondkoor. De meer dan prima band die de artiesten begeleidde, bestond uit Kees ‘Clapton’ Mol (gitaar), Sebastian Mol (toetsen en zang), Jack Veerman (drums), Nico Stein (gitaar), Jack Tuijp (gitaar), Laurens Tol (basgitaar), Harry Keizer (toetsen) en Ramon Tol (drums). Ook de uitstekende blazerssectie, bestaande uit Patricia Sombroek (trompet) en Fenna Volmer (saxofoon), had duidelijk een toegevoegde waarde. Ondanks dat het de eerste avond was, liep alles als een trein, zowel bij de artiesten als bij de bediening in de zaal. Op het podium was het een geoliede machine. Iedere artiest wist precies wat er van haar of hem verwacht werd.
Zoals altijd praatte Nico ‘Waffel’ Sier de avond weer op z’n ‘waffeliaans’ aan elkaar, dus met veel feiten over de gezongen nummers. Iemand riep vanuit de zaal: “Waffel, hou je waffel.” Dat heeft de roeper geweten! Hij ligt nu namelijk in het ziekenhuis in kamer 21 en voor een deel in kamer 22. Uiteraard hield Nico, als een echte bondscoach, vooraf een peptalk voor z’n ‘spelers’.
Liefst 44 liedjes werden ten gehore gebracht: iedereen die nieuwsgierig is geworden naar welke nummers er allemaal gespeeld worden, moet dus de komende weken zelf maar gaan luisteren.
Kippenvel
Linda Bond zong het lastige lied ‘Rolling In The Deep’ van Adele. Ze bleek overigens een waardige vervangster van Lenny Guijt, die verhinderd was. Johan Molenaar overtuigde in ‘Heart Of Gold’ van Neil Young en Neef Martin leefde zich uit tijdens ‘Baggy Trousers’. Hij weet het publiek altijd goed te bespelen. Het door Nancy gezongen ‘Who Wants To Live Forever’ van Queen leverde het publiek kippenvel en Nancy een groot applaus op. Ook rustige liedjes waren er. Het door Simon mooi en klein gezongen ‘Foto van Vroeger’ van Rob de Nijs, was een aangename verrassing. Neef Martin, Simon en Nick (in glitterpakken) overtuigden in ‘Ballroom Blitz’, terwijl Nancy, Linda, Sharon en Anneke hetzelfde deden bij ‘I’m So Excited’ van The Pointer Sisters en liedjes van de Dolly Dots.
Er was echt veel werk gemaakt van de podiumpresentatie en de aankleding. Alle dames kleedden zich deze avond minimaal een keer of vijf hebben om, om de juiste sfeer bij de nummers te creëren. Het leek soms wel een modeshow. Iedereen zag er prachtig uit. Toen Nancy Guijt voor de zesde keer iets anders had aangetrokken verzuchtte haar partner Nico Stein: ,,Ik sta deze avond dus gewoon weer voor niets te spelen.”
Cor Bond ontfermde zich over ‘Young Americans’ van David Bowie. Gewoon eng zoals hij Bowie altijd neerzet. Hij lijkt namelijk op hem en beweegt en zingt ook als Bowie. Ook ‘Proud Mary’ (Tina Turner) door Linda en Nick ontbrak niet. Nancy Guijt schitterde in het psychedelische nummer ‘Somebody To Love’ van Jefferson Airplane, terwijl Cor Bond en Simon Stein het publiek vermaakten en hun stem ruïneerden met ‘Highway To Hell’ van AC/DC.
Verleden week stonden er ongeveer 20 topartiesten bij het concert van Kees Nor en nu weer 20 bij de Top2000. Hoe kan het toch dat Volendam het muzikaalste dorp van Nederland is? Hebben de mannen zangzaad? Zijn de vrouwen, net als Obelix de Galliër, in een ketel met toverdrank gevallen? Je kunt iedere dag wel een andere artiest laten optreden en dan heb je nog minstens een half jaar nodig voor je ze allemaal gehad hebt. Heel bijzonder.
Bij de muzikale gedeeltes van de liedjes bleek hoe goed de band was. Alle geluidseffecten die voorkomen op de albums van de originele artiesten, produceerden de muzikanten live op het podium.
In de huid gekropen
Het door Simon Stein gezongen Cats nummer ‘Where Have I Been Wrong’ raakte de aanwezigen en Cor maakte indruk met ‘Call Me Al’ van Paul Simon. Nick was echt Cat Stevens in ‘Another Saturday Night’, terwijl Anneke en Sharon in de huid kropen (ook qua uiterlijk en bewegingen) van Abba bij het nummer ‘Dancing Queen’. Zo ging het de hele avond door, het ene mooie nummer na het andere. Het was genieten, want er was voor iedereen wel iets bij.
Naarmate het einde naderde werd het publiek steeds enthousiaster en stond het massaal mee te dansen voor het podium. Probeer ook maar eens stil te blijven staan bij nummers als ‘Les Lacs Du Connemara’, ‘Roll Over Beethoven’ en ‘Lady McCorey’. Het publiek genoot en beloonde de artiesten met een dankbaar applaus.
Wat een werk trouwens om zo’n avond te organiseren. Zoek eerst maar eens 44 liedjes uit, zoek dan het evenwicht tussen rustige en ruige nummers, probeer vervolgens op één lijn te komen met alle verschillende ego’s en ga tot slot maar eens proberen om iedereen bij elkaar te krijgen om te repeteren. Het eindresultaat was echter weer vier uur lang ijzersterk van begin tot eind. Wat een kwaliteit!
Om half een was de happening afgelopen. Het publiek had genoten, ook van het laatste lied ‘All You Need Is Love’ dat met z’n allen gezongen werd. Dit lied en het leven gaan over het vervangen van haat door liefde, over accepteren wat op ons pad komt en over terugkijken en glimlachen. Wacht dus niet met genieten tot later, want als later eerder komt, ben je te laat. Geniet nu!
In het kader van Dodenherdenking en Bevrijdingsdag is de afgelopen weken weer veel aandacht geweest voor oorlogsmonumenten in de gemeente. Op verschillende locaties in Edam en Volendam werd stilgestaan bij de oorlogsslachtoffers. Eén van die locaties was het Egbert Snijder Monument in Edam. Het uit 1949 daterende oorlogsmonument gedenkt de Knokploeg Waterland. Naast de namen van de gevallen verzetsleden toont het gedenkteken symbolisch de Nederlandse leeuw die de Duitse adelaar doodbijt. Het enige dat aan het prachtige monument ontbreekt is een informatiebord, vindt Nick Doevendans.
Doevendans heeft inmiddels een verzoek bij de gemeente ingediend om een informatiebord te realiseren. ,,Gezien de verschrikkelijke gebeurtenissen die zich in de Tweede Wereldoorlog hebben afgespeeld steeds verder van ons af komen te staan, en steeds minder mensen weten wat zich in deze regio heeft afgespeeld, vind ik dat het Egbert Snijder Monument voorzien moet worden van een informatiebord. Op het bord zou ik graag een korte biografie met fotootjes zien van de mensen die op het monument geëerd worden. Daarbij zou een korte uitleg over de totstandkoming en functie van Knokploeg Waterland een mooie aanvulling zijn. Deze mensen hebben het grootst mogelijke offer gebracht voor onze vrijheid. Het is daarom niet meer dan logisch en terecht dat voorbijgangers kunnen lezen wíe deze helden waren.”
Volgens Doevendans is het benodigde aantal handtekeningen om de kwestie bespreekbaar te maken bij de gemeente nagenoeg gerealiseerd. De eerste handtekening werd gezet door Egbert Snijder, kleinzoon van zijn met het monument geëerde naamgenoot. Een woordvoerder van de gemeente Edam-Volendam heeft bevestigd dat de gemeente altijd open staat voor een gesprek over het onderwerp.
De Diamond League is een begrip in de atletiekwereld: de mondiale top 8 wordt telkens uitgenodigd voor krachtmetingen in steden over de wereld. Jessica Schilder, die onlangs brons won op het WK Indoor, kreeg naar aanleiding van haar recente presentaties een invitatie voor de Diamond League van afgelopen week in Doha (Qatar). ,,Mijn afstand was niet denderend, maar ik heb zóveel geleerd, ik ben dankbaar dat ik hier mocht debuteren.”
Het was de eerste keer dat de Volendamse alleen op een groot evenement af ging. ,,Dat was best spannend en bijzonder. Je moet je vervolgens snel aanpassen en ritme zien te vinden. Het was er heel warm, maar er stond ook windkracht 5.” De Diamond League is voor de elite-atleten. ,,Te vergelijken met een WK, je komt er niet zomaar tussen, dus het is heel bijzonder als je daar mag staan. Alles is nieuw, terwijl je het eigenlijk al heel lang doet.”
Bij haar wedstrijd ging een en ander mis. ,,Bij de eerste stoot ging ik op safe, want ik ben nog niet in vorm voor het outdoor-seizoen. Er kwam spanning bij kijken en dat had impact. Ik wilde daarna onbevangen gaan stoten, maar de tweede was ongeldig en de derde werd ook ongeldig gegeven, maar dat was-ie niet. Ik ging in protest en zoiets op dit niveau, dat is nieuw voor mij.” De stoot was voorbij de 19 meter, maar werd niet als zodanig geteld. ,,Ik was een beetje uit mijn ritme. Ik bleef vervolgens steken op 18.28 meter, maar het is enorm leerzaam voor mij geweest.” Ze was de enige nieuweling in Doha. ,,Alle meiden waren zo ontzettend aardig, ik werd echt opgenomen. We hebben heel veel kennis en ervaring uitgewisseld. Zo kwam ik er ook achter dat zij ook zo’n eerste ervaring hebben gehad. Zo’n Diamond League is niet te vergelijken met een normale wedstrijd. Ik weet nu wat me de volgende keer te wachten staat.” Op 16 juni is Jessica weer uitgenodigd, in het Zweedse Oslo. Naderhand wachten haar het WK (half juli) het EK (half augustus). ,,Dan wil ik er staan. Tot die tijd mag ik fouten maken en mag ik genieten van het moment, van het idee dat ik aan de Diamond League heb mee mogen doen.”
De gemeente wil de Steven van Dorphelhal en het nabijgelegen kunstgrasveld betrekken in de bouwplannen rond het Tase-terrein. Daardoor verliest RKAV Volendam aan trainingsruimte en daarvoor bedacht het College van B en W oplossingen. Zo krijgt de amateurvoetbal-vereniging de beschikking over het zogenoemde ‘Veld C’ tegenover de Marsstraat. Nu traint FC Volendam nog op dit terrein, maar dat gaat veranderen.
De eredivisieclub gaat uitwijken naar ‘Veld B’ van EVC, dat vanwege deze reden een kunstgrasmat krijgt. Daarnaast zijn andere velden binnen de gemeente toe aan een onderhoudsbeurt. In totaal is Edam-Volendam eigenaar van zestien voetbalvelden, waarvan er zeven met kunstgras bedekt zijn. Deze sportterreinen zijn om de tien jaar toe aan renovatie. Op dit moment is het nodig om de toplagen van vier kunstgrasvelden te vervangen. Verder staat de installatie van nieuwe LED-verlichting rond de te renoveren velden op de agenda. Daarnaast adviseert het College om deze duurzame lichtvoorziening ook alvast aan te brengen bij de andere velden.
De aanleg
van het nieuwe
kunstgrasveld bij
EVC brengt extra
kosten met zich mee
Aan dit alles zijn uiteraard kosten verbonden. Kosten die de verwachting overstijgen en dat heeft een aantal redenen. Allereerst maakt RKAV Volendam tegenwoordig gebruik van een duurder type toplaag. Daarnaast is de renovatie van een van de velden niet opgenomen in het eerder vastgestelde budget. Dit gaat om een terrein in Oosthuizen en bij de gemeentelijke fusie zijn geen afspraken gemaakt over de renovatie van voetbalvelden uit de voormalige Zeevang. Verder brengt de aanleg van het nieuwe kunstgrasveld bij EVC, waar FC Volendam gaat trainen, extra kosten met zich mee. Evenals de gestegen prijzen van grondstoffen.
Deze investeringen bedragen bij elkaar 3,35 miljoen euro. Daarvan komt 950.000 euro uit de al gereserveerde kredieten voor onderhoud. 2,4 miljoen komt voor rekening van de sportnota, uit de zogenoemde ‘C-post’. De gemeenteraad beslist op donderdag 19 mei of het toestemming geeft voor onder meer het gebruikmaken van het sportnota-krediet. En of het akkoord gaat met een aanvullende investering van #145.200 voor de nieuwe verlichting van velden die later pas worden gerenoveerd.
