Het Bart Smit-magazijn is leeg, de sleutels en pasjes ingeleverd
‘De laatste werkdag, sommige stonden met tranen in de ogen’
Afgelopen week zijn de deuren gesloten van de twee distributiecentra van de voormalige Bart Smit-winkelketen. De medewerkers namen definitief afscheid van de inmiddels lege magazijnen. Voor velen was het een emotionele aangelegenheid om de sleutels en pasjes in te leveren en voor de laatste keer de deur van hun werkplek uit te lopen.
Door Laurens Tol
Na de bekendmaking van de sluiting in Volendam, werd begonnen met het leegmaken van de magazijnen. Laadchauffeur Jack Zwarthoed en leidinggevende Laura Bond zijn hier nauw bij betrokken geweest.
Laura vertelt: ,,Het hele Intertoys-personeel kreeg de aankondiging van de sluiting van het magazijn per mail. Dat kwam wel even binnen. Er werd ons vervolgens in een kantinesessie verteld dat we nog even winkels mochten blijven bevoorraden. Ook werd ons gevraagd wie er eventueel door wilde werken tot eind mei. Het merendeel van het personeel gaf zich hier onmiddellijk voor op, maar dit bleek toch niet nodig omdat er alsnog werd besloten het magazijn op 4 april te sluiten.”
Jack werd verrast toen hij op een bepaald moment zoals gebruikelijk wilde beginnen met orderpicken. Jack: ,,Er werd toen ineens gezegd: ‘je hoeft niet meer te picken’. Dat voelde wel als een klap in mijn gezicht. Er moest worden begonnen met het afvoeren van alle goederen die in het magazijn stonden en dat waren er heel wat. Deze laatste klus werd zonder morren uitgevoerd door het magazijnpersoneel. Het gezamenlijke lot zorgde zelfs voor een gevoel van verbroedering onderling. Er werd ook veel gelachen om de situatie. Een soort galgenhumor was het.”
In totaal moesten er 5000 pallets met goederen worden klaargezet voor transport. Dagelijks werden er ongeveer tien vrachtwagens volgeladen met spullen om te worden afgevoerd.
‘Het gezamenlijke lot
zorgde zelfs voor een
gevoel van verbroedering’
,,De laatste periode in het magazijn was gek genoeg ook wel een bijzondere. Regelmatig dronken we na afloop van het werk ook een of twee biertjes met de collega’s. Op die manier konden we even napraten met elkaar. We wezen elkaar ook op vacatures om nieuw werk te vinden voor in de toekomst. Ik had gelukkig al vrij snel weer nieuw werk gevonden als tegelzetter. Ik kon al eerder vertrekken bij Intertoys, maar wilde deze laatste taak eerst nog zo goed mogelijk helpen uitvoeren.”
Laura merkte een grote betrokkenheid op bij het personeel in de laatste weken. ,,Ik vertelde een keer tegen een medewerker dat hij niet per se hoefde te komen de volgende dag, omdat er al genoeg mensen waren om het werk uit te voeren. Hij sloeg mijn advies in de wind, want hij wilde er toch bij zijn. ‘Het kan wel de laatste dag zijn’, zei de medewerker.”
Jack vult Laura aan: ,,Op een gegeven moment zei ik: ‘Jongens, we kunnen het werk vanmiddag afmaken. Als we vandaag de laatste spullen beneden kunnen krijgen, laten we dat dan doen’. Het bleek de laatste werkdag te zijn en dat kwam hard aan. Sommige mensen stonden met tranen in de ogen.”
‘Toen ik voor de laatste keer
het gebouw uitliep,
had ik wel een brok
in mijn keel’
De emoties zijn begrijpelijk, omdat een aantal personeelsleden al meer dan dertig jaar werkte in het magazijn. Enkelen van hen hebben nooit bij een ander bedrijf gewerkt dan de voormalige Bart Smit-winkelketen. De werknemers spreken van een familiegevoel met het bedrijf. Jack: ,,Toen ik mijn sleutels en pasjes had ingeleverd en voor de laatste keer het gebouw uitliep, had ik wel een brok in mijn keel. Ik heb altijd met veel plezier bij het bedrijf gewerkt. Dan doet het je wel wat als je dit moet achterlaten.”
Jack werkte jarenlang samen met een vaste groep medewerkers die verantwoordelijk was voor het laden van de vrachtwagens. Deze mensen openden ’s morgens de deur van het magazijn en deden hem ’s avonds ook weer dicht. Het werk op het zogenoemde perron was specialistisch en niet alle medewerkers bleken hier geschikt voor te zijn. De laadchauffeurs maakten vaak ontzaglijk veel werkuren en wisten nooit hoe laat het werk klaar was. Volgens Jack heeft dit team altijd gedraaid als een geoliede machine.
Laura geeft aan enorme bewondering te hebben voor de medewerkers. ,,Ondanks het slechte nieuws hebben alle medewerkers zich tot het einde volledig ingezet. Dat ze in drie weken tijd de twee magazijnen compleet leeg hebben gekregen, is echt een uitzonderlijke prestatie.”
Van de 88 vaste magazijnmedewerkers, heeft inmiddels ruim de helft al weer ander werk gevonden. Laura is dan ook blij te zien dat er vooral op een positieve manier naar de toekomst wordt gekeken.
,,Eigenlijk ben ik zelf ook wel blij dat dit hoofdstuk nu afgesloten is. De laatste maanden waren zwaar voor alle medewerkers, vooral de onzekerheid over de toekomst. We weten nu tenminste waar we aan toe zijn. Nu er een einde aan is gekomen kan iedereen het gaan verwerken en een plekje geven. Het waren mooie tijden, maar het leven gaat door.”
Laura beveelt haar collega medewerkers van harte aan bij bedrijven die op zoek zijn naar nieuw personeel. ,,Het zijn stuk voor stuk harde en trouwe werkers, die het speelgoedbedrijf al die jaren overeind hebben gehouden. Ikzelf kijk ook uit naar de toekomst en hoop weer nieuw en uitdagend werk te vinden.”
Laden ...