René Schilder Algemeen | 22-5-2022 | 5 min. leestijd

De Top2000: wederom indrukwekkend

Zaterdagavond was de eerste van in totaal vier (en misschien zelfs meer) avonden van de Top2000 in de Jozef. Het was alweer de twaalfde keer dat de Top2000 gehouden werd. Als je gaat uitrekenen hoeveel liefhebbers deze avonden in totaal al hebben bezocht, dan kom je waarschijnlijk ver boven het inwonersaantal van Volendam. Dit betekent dus dat iedere Volendammer minimaal een keer de Top2000 bezocht zou kunnen hebben.
Door: Joop Gijzen – Foto’s Klaas Hansen

De optredende artiesten waren Nancy Guijt, Linda Bond, Johan Molenaar, Neef Martin, Simon Stein, Nick Schilder, Cor Bond, Anneke Tol en Sharon Koning. De twee ‘Proppies’ namen ook de backing vocals voor hun rekening, al zijn ze natuurlijk veel meer dan het achtergrondkoor. De meer dan prima band die de artiesten begeleidde, bestond uit Kees ‘Clapton’ Mol (gitaar), Sebastian Mol (toetsen en zang), Jack Veerman (drums), Nico Stein (gitaar), Jack Tuijp (gitaar), Laurens Tol (basgitaar), Harry Keizer (toetsen) en Ramon Tol (drums). Ook de uitstekende blazerssectie, bestaande uit Patricia Sombroek (trompet) en Fenna Volmer (saxofoon), had duidelijk een toegevoegde waarde. Ondanks dat het de eerste avond was, liep alles als een trein, zowel bij de artiesten als bij de bediening in de zaal. Op het podium was het een geoliede machine. Iedere artiest wist precies wat er van haar of hem verwacht werd.

Zoals altijd praatte Nico ‘Waffel’ Sier de avond weer op z’n ‘waffeliaans’ aan elkaar, dus met veel feiten over de gezongen nummers. Iemand riep vanuit de zaal: “Waffel, hou je waffel.” Dat heeft de roeper geweten! Hij ligt nu namelijk in het ziekenhuis in kamer 21 en voor een deel in kamer 22. Uiteraard hield Nico, als een echte bondscoach, vooraf een peptalk voor z’n ‘spelers’.

Liefst 44 liedjes werden ten gehore gebracht: iedereen die nieuwsgierig is geworden naar welke nummers er allemaal gespeeld worden, moet dus de komende weken zelf maar gaan luisteren.

Kippenvel
Linda Bond zong het lastige lied ‘Rolling In The Deep’ van Adele. Ze bleek overigens een waardige vervangster van Lenny Guijt, die verhinderd was. Johan Molenaar overtuigde in ‘Heart Of Gold’ van Neil Young en Neef Martin leefde zich uit tijdens ‘Baggy Trousers’. Hij weet het publiek altijd goed te bespelen. Het door Nancy gezongen ‘Who Wants To Live Forever’ van Queen leverde het publiek kippenvel en Nancy een groot applaus op. Ook rustige liedjes waren er. Het door Simon mooi en klein gezongen ‘Foto van Vroeger’ van Rob de Nijs, was een aangename verrassing. Neef Martin, Simon en Nick (in glitterpakken) overtuigden in ‘Ballroom Blitz’, terwijl Nancy, Linda, Sharon en Anneke hetzelfde deden bij ‘I’m So Excited’ van The Pointer Sisters en liedjes van de Dolly Dots.
Er was echt veel werk gemaakt van de podiumpresentatie en de aankleding. Alle dames kleedden zich deze avond minimaal een keer of vijf hebben om, om de juiste sfeer bij de nummers te creëren. Het leek soms wel een modeshow. Iedereen zag er prachtig uit. Toen Nancy Guijt voor de zesde keer iets anders had aangetrokken verzuchtte haar partner Nico Stein: ,,Ik sta deze avond dus gewoon weer voor niets te spelen.”
Cor Bond ontfermde zich over ‘Young Americans’ van David Bowie. Gewoon eng zoals hij Bowie altijd neerzet. Hij lijkt namelijk op hem en beweegt en zingt ook als Bowie. Ook ‘Proud Mary’ (Tina Turner) door Linda en Nick ontbrak niet. Nancy Guijt schitterde in het psychedelische nummer ‘Somebody To Love’ van Jefferson Airplane, terwijl Cor Bond en Simon Stein het publiek vermaakten en hun stem ruïneerden met ‘Highway To Hell’ van AC/DC.
Verleden week stonden er ongeveer 20 topartiesten bij het concert van Kees Nor en nu weer 20 bij de Top2000. Hoe kan het toch dat Volendam het muzikaalste dorp van Nederland is? Hebben de mannen zangzaad? Zijn de vrouwen, net als Obelix de Galliër, in een ketel met toverdrank gevallen? Je kunt iedere dag wel een andere artiest laten optreden en dan heb je nog minstens een half jaar nodig voor je ze allemaal gehad hebt. Heel bijzonder.
Bij de muzikale gedeeltes van de liedjes bleek hoe goed de band was. Alle geluidseffecten die voorkomen op de albums van de originele artiesten, produceerden de muzikanten live op het podium.

In de huid gekropen
Het door Simon Stein gezongen Cats nummer ‘Where Have I Been Wrong’ raakte de aanwezigen en Cor maakte indruk met ‘Call Me Al’ van Paul Simon. Nick was echt Cat Stevens in ‘Another Saturday Night’, terwijl Anneke en Sharon in de huid kropen (ook qua uiterlijk en bewegingen) van Abba bij het nummer ‘Dancing Queen’. Zo ging het de hele avond door, het ene mooie nummer na het andere. Het was genieten, want er was voor iedereen wel iets bij.
Naarmate het einde naderde werd het publiek steeds enthousiaster en stond het massaal mee te dansen voor het podium. Probeer ook maar eens stil te blijven staan bij nummers als ‘Les Lacs Du Connemara’, ‘Roll Over Beethoven’ en ‘Lady McCorey’. Het publiek genoot en beloonde de artiesten met een dankbaar applaus.
Wat een werk trouwens om zo’n avond te organiseren. Zoek eerst maar eens 44 liedjes uit, zoek dan het evenwicht tussen rustige en ruige nummers, probeer vervolgens op één lijn te komen met alle verschillende ego’s en ga tot slot maar eens proberen om iedereen bij elkaar te krijgen om te repeteren. Het eindresultaat was echter weer vier uur lang ijzersterk van begin tot eind. Wat een kwaliteit!
Om half een was de happening afgelopen. Het publiek had genoten, ook van het laatste lied ‘All You Need Is Love’ dat met z’n allen gezongen werd. Dit lied en het leven gaan over het vervangen van haat door liefde, over accepteren wat op ons pad komt en over terugkijken en glimlachen. Wacht dus niet met genieten tot later, want als later eerder komt, ben je te laat. Geniet nu!