René Schilder Algemeen | 22-5-2022 | 6 min. leestijd

Eva Veerman een jaar na haar dood bijgezet in De Muur tegen Geweld n

Het onbevattelijke blijft

De rilling is nog intens voelbaar, bij het zien van de In Memoriam, haar foto, de woorden. Bij de gedachten aan die zwarte zondag een jaar geleden. Laat staan bij de betrokkenen. Een jaar na de moord op Eva Veerman komen bij hen de herbelevingen. Nog sterker dan die eerste 365 dagen waarin alles voorbij ging zonder het zonnetje in huis. En tóch, toch valt soms het woord ‘mooi’.
Omdat het gezin voelt, dat zij gedragen worden door de gedachte dat het niet helemaal zonder Eva is. Vanuit de hemel geeft zij steeds krachtigere tekens door. ,,Er gebeuren zulke bijzondere dingen. Dat geeft ons kracht”, zegt haar moeder. Afgelopen zaterdag toog het gezin naar Drenthe, waar Eva werd ‘bijgezet’ in De Muur tegen Geweld, een nationaal monument.

Maandagmiddag. Kaarsjes branden op de tafel in de huiskamer. Deze morgen zijn de ouders, Johan en Anneke, bij een medium geweest in eigen dorp. ,,Wéér hebben we dingen te horen gekregen, boodschappen die Eva doorgeeft, het is onvoorstelbaar. Daar knap je echt van op”, geeft Anneke aan. Ook al lijdt haar moederhart een schreeuwende pijn. Ze kijkt naar de klok. ,,Rond dit tijdstip gingen we naar het appartement waar ze woonden. Omdat het niet goed voelde…”
Ze wil de foto’s van twee dagen eerder laten zien en pakt de iPad er bij. ,,Dit is raar”, klinkt het. ,,Af en toe krijg je een herinnering, door middel van een oude foto, en nu komt een foto van vijf jaar geleden op deze dag, in beeld: liepen we op een begraafplaats in Griekenland…” Opmerkelijk. ,,Toen wisten we nog niet wat ons te wachten stond…” Enige tijd geleden werd het ouderpaar benaderd door Jack Keijzer, van Stichting Ouders van het Vermoorde Kind. De Westfries is het misschien wel het nationale gezicht van vreselijk gezinsdrama én veerkracht.

‘Ik voel die woede soms nog steeds,
maar tóch ben ik iets verder’

In 2007 werd zijn zoon, op zestienjarige leeftijd, door geweld om het leven gebracht. Drugs speelde een rol bij de moord. In 2016 beroofde zijn andere kind zichzelf van het leven, omdat hij er niet meer mee om kon gaan. Vader Jack Keijzer geeft dan al enkele jaren lezingen op scholen, over drugsgebruik onder jongeren, ook op het Don Bosco College en de Triade. Anneke: ,,Jack is al bij veel tv-programma’s en andere media geweest, praat er veel over en vraagt aandacht. Ik had ook al eens over de stichting gelezen en over de Muur tegen Geweld. Jack Keijzer kwam bij ons thuis en vertelde zijn verhaal. ‘Hoe kun je door gaan, hoe kan het dat je je bed nog uit komt?’, vroeg ik hem. Zulke gesprekken raken je en helpen je, ook al zit je met elkaar te huilen aan tafel.”
Zaterdag zagen ze elkaar weer, in Drenthe. Bij ‘de muur’. Een monument om mensen te gedenken die door geweld om het leven zijn gekomen. Nabestaanden hebben de mogelijkheid dit te doen door de naam van hun dierbare in de vorm van een plaatje op de muur aan te brengen. Lotgenoten kunnen er stil te staan bij de dood van hun dierbaren en hun verdriet te delen. Het monument dient tevens als noodkreet aan de samenleving, om een halt toe te roepen aan geweld. ,,Het heeft nationale impact gekregen en het is ook heel mooi”, zegt Johan. ,,We kwamen er in gesprek met andere mensen. Bijvoorbeeld met een vader van een jongen van vijftien, die in januari door twee vrienden met messteken omgebracht is. Ik zag de woede in zijn ogen.” Anneke kijkt naar haar man. ,,Die had jij ook. Dan zie je toch, dat, naarmate de tijd verstrijkt, je toch iets verder komt.” Johan knikt instemmend: ,,Ik voel die woede soms nog steeds, maar tóch ben ik iets verder.”
Op de muur, bij aankomst, staat ‘Het onbevattelijke’. Anneke: ,,En dat is het. Als je daar loopt, gaan je haren rechtop staan. Jonge kinderen, een moeder en kind, of een man vermoord door zijn vrouw, Peter R. de Vries hangt er met een gedenkteken. Het was zaterdag erg emotioneel. Er was muziek, er werd wat voorgelezen. En nou hangt Eva er tussen. Stonden we daar. Op een gegeven moment kon ik niet meer staan, zat ik even op mijn hurken. En dan zeg je tegen elkaar: ‘zij hoort hier niet te hangen… wij horen hier niet te staan…’”
Tranen zoeken een weg over haar wangen. Haar ogen gaan weer naar de klok. ,,Nu, precies een jaar geleden, werd de deur van hun appartement opengebroken door de politie… en begon voor ons de hel.” Ze spelen de film weer af. Gaan terug naar toen. Naar de avond ervoor, toen ze Eva aanreikten om in het ouderlijk huis te slapen. Dat gesprek, de laatste groet, het komt nog even voorbij. En wat zich daarna heeft afgespeeld. Of zich moet hebben afgespeeld. Want naar sommige zaken is het gissen. ,,We hebben scenario’s in ons hoofd, hoe het is gegaan. Maar de antwoorden op die vragen krijgen we pas, als we zelf overlijden. En daar ben ik nieuwsgierig naar”, zegt Eva’s vader. ,,En ik weet dat zij ons opwacht.”

‘Wij denken ook aan hen.
Zij hebben ook verdriet’

Een stilte valt. ,,Drugs is de duivel”, zegt Johan. Anneke: ,,Van wat ik hoor wat er op dat gebied nog steeds gaande is hier, houd ik mijn hart vast voor de nieuwe generaties kinderen.” Achter haar staat een greep van de kaarten die ze deze week hebben ontvangen, voor de beeltenis van haar dochter. Anneke staat op en pakt er één. ,,Hier was ik zó blij mee”, zegt ze met gebroken stem en opnieuw betraande ogen. Het is een kaart van de ouders en zussen van Jordan. Hij, de vriend van Eva, beging, een jaar geleden, de moord op zijn vriendin en beëindigde een maand later zijn eigen leven. Johan pakt de kaart nog eens. ,,Kippenvel.” Anneke: ,,Wij denken ook aan hen. Zij hebben ook verdriet. Nu en straks. Want het is en het blijft je kind, en je broer. Zij hebben ook gehoopt dat het anders zou gaan.”
Het ‘onbevattelijke’ valt van haar gezicht af te lezen. ,,Je kunt en wilt het nog steeds niet geloven. Onze wereld stortte een jaar geleden in. En tóch zijn er dit jaar ook mooie dingen gebeurd. We hebben nieuwe mensen leren kennen. We gaan straks zeker terug naar Drenthe, om rustig bij dat monument, bij haar, te zitten. In oktober is er een jaarlijkse Stille Tocht en lopen we mee. We gaan naar bijeenkomsten met lotgenoten. Dan kun je praten met elkaar. Zij voelen hetzelfde als dat wij voelen. Ook al huil je dan met elkaar. Wij zijn dit jaar dichter naar elkaar toegegroeid. Terwijl er genoeg ouders zijn die na zoiets uit elkaar groeien.”
,,De bijzondere dingen die gebeuren, bij ons, bij mensen om ons heen. de boodschappen die ze doorgeeft van boven. We voelen dat ze bij ons is. Dat, zij, geeft ons kracht om verder te gaan. Om verder te leven. En iedere dag dat we leven, zijn we een stukje dichter bij Eva.”