Juf Lela zet zich hier maar ook voor kinderen in haar geboorteland in

Alles voor de glimlach van een kind

Als je In Berend Botje loopt, zie je hoe de kinderen op haar reageren en zij naar de kinderen toe. Ze knuffelt de kinderen het liefst heel vaak, wat nu natuurlijk wat lastiger gaat vanwege alle coronamaatregelen.
Zij gaat ze nog elk jaar terug naar haar geboorteland, met ingezamelde spullen uit Nederland: ,,Tijdens de eerste keer dat ik spullen meenam, ging ik naar een weeshuis met gehandicapte kinderen. Toen bracht ik alleen kleren, maar ze hadden meer nodig. Daarna heb ik mijn moeder gevraagd plekken uit te zoeken in mijn geboorteland, waar ze ook hulp en spullen nodig hadden. Voor die plekken hebben we tasjes met verschillende spullen gemaakt, in het begin bracht ik ze zelf nog persoonlijk. Maar daarna kon dat niet meer, want dan kreeg ik er dingen ervoor terug en dat wilde ik niet.”
Voor haar is het heel belangrijk dat ze helpt,, want toen ze zelf in Nederland kwam wonen, hadden Lela en haar gezin erg weinig. Als ze op dat moment iets kreeg, was ze daar heel blij mee. ,,In Bosnië waren in 2014 hele erge overstromingen. Toen hebben heel veel mensen geholpen. Vriendinnen van mij en moeders van de kinderen die ik erover vertelde bij Berend Botje gaven spullen of geld. Dat voelde dan heel bijzonder. We hadden op een gegeven moment meerdere busjes vol met luiers, speelgoed etc.”

‘Nu zorg ik
dat de kindjes hier
een veilige plek hebben’

Ze vertelt verder: ,,Soms zie ik gezinnen in Bosnië die het moeilijk hebben, daar koop ik van mijn eigen geld bijvoorbeeld voedsel of schoolspullen voor. Als je iets koopt voor een kind, zijn ouders daar echt heel blij mee, omdat ze het zelf niet kunnen geven. Wat ik wel heel jammer vind, is dat ik in 2020 vanwege corona niet naar Bosnië kon gaan. En dat terwijl mijn zolder vol staat met spullen. Hopelijk kunnen we dit jaar wel langsgaan.”
Juf Lela werkt al 23 jaar bij het kinderdagverblijf en in die jaren heeft ze veel dingen meegemaakt. ,,Er zitten nu alleen kinderen van ouders die vitale beroepen hebben, we ontsmetten en maken vaker schoon. Tot nu toe gaat alles goed (klopt ze even af, red.), we hebben nog geen zieken bij de kindjes en de juffen. Soms kom ik kinderen tegen tijdens het wandelen.”
,,Dan herken ik ze niet meteen, maar als de ouders mee zijn, koppel je het kind aan de ouders. De kinderen veranderen uiteraard, want je kent ze van 0 tot 4. Je ziet ze groeien. Na die vier jaren gaan ze naar de basisschool en dan zie je ze niet meer.”
,,Zelf ben ik getrouwd en hebben we samen een zoon, hij is 21 en studeert. Ik leef voor mijn man en zoon”, vertelt Lela met een trotse blik. ,,Voor mij was het heel belangrijk dat ik zorgeloos kon werken toen mijn zoon klein was en ik hem ergens naartoe kon brengen. Je kind moet op een veilige plek zijn. Nu zorg ik dat de kindjes hier een veilige plek hebben. Dat moet en dat vind ik heel dankbaar werk, want de ouders vertrouwen ons hun kinderen toe.”
,,Kijk, kinderen zijn het allermooiste wat er bestaat. Ze zijn bijzonder, puur en mooi. Ze zijn ook heel eerlijk, want ze zeggen alles wat ze denken. Het maakt niet uit of dat negatief of positief is”, vertelt Lela lachend. ,,Kinderen doen soms dingen waarvan je moet lachen. En in de avond moet ik er dan wéér om lachen. Vroeger gingen we altijd met de kinderen in de bolderkar naar de supermarkt, dat vonden kinderen altijd geweldig. Ze vonden het superleuk dat ze alles op de plank mochten neerleggen bij de kassa. Als we daarna weer terugkwamen bij Berend Botje, gingen wij samen koken.”
Nu gebeurt dat niet meer. ,,Nu hebben we een kokkin die tijdens de lunch een warme maaltijd voor ons bereidt.” Lela geeft vervolgens nog een rondleiding en als zij langs een lokaal met kindjes loopt, bloeit zij meteen op.