‘Cover Sessions’ in ’t Winckeltje beleeft prima start

Door: Joop Gijzen

De eerste artiest, Kees ‘Nor’, behoeft geen nadere introductie. Hij is al ongeveer 75 jaar (of zoiets) bezig in de muziek. Kees ziet er soms uit alsof hij zo uit een ouderwetse gangsterfilm is weggelopen, maar een sympathieker mens zul je niet snel treffen. Met z’n karakteristieke bulderende lach, is hij een graag geziene gast op ieder podium. Kees ontfermde zich over z’n lievelingsnummer ‘House of the rising sun’ (Animals) en ‘It ain’t me babe’ (Bob Dylan). Ook stapte hij uit z’n comfortzone door ‘Little tin soldier’ van Donovan te zingen. Het ging hem allemaal prima af. Na het zingen van ‘The times they are-a changing’ zei hij: “Dylan had geen gelijk, er is namelijk helemaal niets veranderd, het is alleen maar erger geworden.”
Geranne Tuyp was de volgende artiest die het podium mocht betreden. Ze vertolkte ‘I shall be released’ (Joan Baez), ‘Suzanne’ (Leonard Cohen), ‘To daddy’ (Emmylou Harris) en ‘Come here’ (Kath Bloom). Het ‘kleine meisje’ dat in 2015 meedeed aan The Voice Kids, is inmiddels groot geworden. Geranne is gewoon een aardige, lieve en knappe zangeres, met een prachtige stem. Ook als ze hoog zingt, klinkt het spatzuiver. Ze leverde een prima set af.
Op de vraag aan Astrid Schaefers hoe het gaat met ’t Winckeltje, antwoordde ze: “Met het café gaat het prima, eigenlijk veel beter dan ik verwacht had. Het blijft natuurlijk een kleine bruine kroeg, waar het dus al snel erg druk is. Voor mij is ’t Winckeltje nog steeds de gezelligste huiskamer van Volendam.” Inderdaad, veel groter is het ook niet, maar het is er zeker gezellig.
Case Mayfield kun je eigenlijk al een veteraan noemen, ook al is hij pas 35. Hij is namelijk al heel lang in de muziek bezig en won in 2010 zelfs de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. Dan moet je toch wel wat kunnen. Case speelt liever op kleine podia, dan in grote zalen. In ’t Winckeltje voelde hij zich dus uitstekend op z’n gemak. Hij waagde zich deze keer, geheel tegen z’n gewoonte in, aan covers en zong ‘These days’ (Jackson Browne), ‘Helpless’ (Neil Young) en ‘One man guy’ (Loudon Wainwright III). Case: “Zo, dit was m’n laatste vrolijke liedje. Ik ben ook te boeken voor crematies.” Het nummer ’I surrender’ (Saybia) was inderdaad een tearjerker van jewelste, om het even in goed Nederlands te zeggen. Hij is gewoon een prima zanger.
Case probeerde het publiek een beetje stil te krijgen, maar dat was onbegonnen werk. Jammer dat veel Volendammers toch vaak niet voldoende respect kunnen opbrengen om echt naar artiesten te luisteren. Case: “Dat zijn we gewend in Volendam en het zal waarschijnlijk ook niet veranderen. We stammen in Volendam nu eenmaal van de Barbaren af.”

Niels Buys was nog niet zo lang geleden alleen maar te zien en te horen als zanger in diverse bandjes. Hij raasde dan als een wervelstorm over het podium. Waarschijnlijk had niemand verwacht dat hij ooit nog eens de kant van singer-songwriter zou opgaan. Hij doet het echter heel goed. Hij komt nu alleen op een podium te staan, waar hij ‘eigen baas’ is en zelfs nog meer tot z’n recht komt dan in een band. Hij zong ‘Rose on the grindstone’ (Tyler Childers), ‘Hickory wind’ (Gram Parsons/The Byrds) en ‘Give my love to Rose’ (Bruce Springsteen). Hopelijk gaat hij door als singer-songwriter.
Kees en Case ontpopten zich als regisseurs van deze avond en namen Geranne en Niels onder hun hoede. Al met al een zeer geslaagde avond en dus zeker voor herhaling vatbaar. De volgende ‘Open Mic’ is op 18 november.
Toch mooi dat het allemaal weer begonnen is. Het publiek begint weer de weg naar de poppodia te vinden. Langzaam verdwijnt het negatieve gevoel over twee verloren coronajaren. Dat is mooi en nodig. Blijf niet hangen in het verleden. Dat is voorbij. Raak niet gestrest van de toekomst. Zo ver is het nog niet. Leef in het heden en geniet.