De Heilige Graal van… Lynn Veerman

,,Zolang ik me kan herinneren word ik al meegesleurd naar overal waar Fanfarekorps Wilhelmina speelt”, lacht Lynn Veerman. ,,Dat krijg je natuurlijk als je moeder fanatiek lid is van het corps.” Al op jonge leeftijd raakte Lynn besmet met het toetervirus. ,,Wat me altijd is bijgebleven is dat ik vanaf het begin diep onder de indruk was van de trombone. Sinds de eerste keer dat ik er een zag vond ik de trombone het mooiste instrument. En nog steeds.” Ondanks de voorliefde voor de grote schuiftrompet begon ze haar carrière op de bariton. ,,Ik was een jaar of tien toen ik op les ging. Mijn armen waren te kort voor de trombone, bovendien kon ik hem niet eens optillen. De tuba vond ik ook geweldig, maar die is nog een stuk groter.” De bariton bood de uitkomst. ,,Een jaar later stapte ik over op mijn gedroomde instrument; de trombone. Ik heb leren spelen op een zogenaamde pBone trombone, een lichtgewicht, kunststof variant. Maar ondanks dat ik tot mijn dertiende op een nepper speelde raakte ik toch verknocht aan het blaasinstrument.”

Jong als ze is heeft Lynn haar sporen al verdiend in de lokale muziekscene. Bij verschillende bands in uiteenlopende stijlen geeft ze met haar trombone vorm aan een cruciale rol. Samen met haar tweelingzus van een andere moeder – Diana Kwakman – heeft ze zich onmisbaar gemaakt in het Volendammer bandjesbestaan. Op haar dertiende kwam Lynns muzikale carrière in een stroomversnelling. ,,Dat jaar mocht ik drie mijlpalen afvinken; ik kwam bij de fanfare, kreeg een echte, koperen trombone in bruikleen én ik kwam in de B6 Band. Mijn trombone is zo allround mogelijk samengesteld. Met de fanfare spelen we de meest uiteenlopende genres, van filmmuziek tot feest en van pop tot klassiek. De lage tonen die ik in de sound leg zijn heel mooi op deze trombone, maar die afstelling gaat wel enigszins ten koste van de scherpe tonen die je in bandjes wil laten klinken. Misschien moet ik er ooit zelf ook nog maar eentje aanschaffen, speciaal voor de bands.”

Op 21-jarige leeftijd kijkt Lynn terug op al acht jaar fanfare. ,,Het is zo bijzonder om met het volledige fanfarecorps te spelen”, zegt de muzikante glimlachend. ,,Het vraagt veel van je, zowel tijd als discipline, maar het blijft leuk. Op mijn leeftijd sta je natuurlijk niet altijd te springen om op zondagochtend in Volendammer klederdracht met je trombone door de regen te lopen om ergens in een grasveld een hulde te spelen. Toch vergeet je dat allemaal weer zodra je met de volle bezetting de Grease of James Bond medley staat te blazen. Dat gevoel is onbeschrijfelijk. De magie van het fanfarecorps is nu ik al jaren meespeel nog altijd even indrukwekkend als toen ik als negenjarig meisje langs de kant stond te kijken.”