De Heilige Graal van... Piet Veerman

Als er ooit een gitaar is gebouwd die bij de allure van Piet past, dan is het deze. De uitstraling en de sound van de Gibson zijn perfect in balans met het indrukwekkende stemgeluid van Piet ‘de Koster’. Evenals zijn eigenaar heeft ook de gitaar heel wat decennia doorstaan. En dat is te horen ook. De sound is er alleen maar mooier op geworden, meer doorleefd. Hetzelfde geldt voor Piets stem. De kenmerkende galm blijft behouden, maar is verhuld in een subtiel laagje heesheid. Piet en zijn Gibson vullen elkaar op alle fronten perfect aan.

Het gevoel van melancholie, dat Piet in zijn zang wist te vangen, is terug te horen in zijn gitaarspel én in de soul van de zanger. Het resultaat van de combinatie stem en gitaar is een unieke, karakteristieke stijl. Zijn roemruchte solopartijen, die op de grote Cats-hits te horen zijn, inspireerden talloze liefhebbers om op gitaarles te gaan. Piets gevoel voor timing wordt geambieerd door de beste gitaristen, bovendien ligt de term ‘Piet-noot’ diepgeworteld in de lokale muziekscene. Bijzondere prestaties voor een muzikant die over weinig theoretische kennis blijkt te beschikken. ,,Ik heb altijd alles op gehoor en meer nog op gevoel gedaan”, lacht de zanger. ,,Daar ging heel wat tijd inzitten. Telkens weer opnieuw hetzelfde melodietje blijven spelen en steeds nieuwe noten toevoegen of veranderen. Dat proces herhaal je tot het idee langzaam vorm krijgt en het liedje begint te leven en groeit naar wat je voor ogen had.” Piet memoreert: ,,De liedjes ‘Mississippi’ en ‘Time machine’ heb ik destijds samen met Arnold Mühren geschreven. Samen ging dat soepeler en sneller dan wanneer je in je eentje aan zit te modderen.”

Een overduidelijk voorbeeld van Piets gitaarstijl is te horen op een eigen instrumentale compositie die onder de vlag van The Cats werd uitgebracht: ‘Silent breeze’. ,,Tijdens The Cats-periode hebben we regelmatig gebruik kunnen maken van studiomuzikanten. Eén van hen, gitarist Hans Hollestelle, is me altijd bijgebleven. In het liedje ‘Silent breeze’ stelde ik Hans akoestisch een vraag. En Hans, op zijn beurt, gaf daar elektrisch antwoord op.” Piet toont zich bescheiden: ,,Hans, dát was een gitarist. Ik heb me er lang geleden bij neergelegd dat ik dat níet was. En eigenlijk vind ik dat helemaal niet zo erg.”

,,In de hoop een laatste instrumentale plaat te maken met composities van Arnold, Jaap, Cees en mijzelf schreef ik ‘Silent breeze’ en ‘Classical waves’.” Uiteindelijk is er een viertal instrumentale liedjes opgenomen die als B-kantjes werden gebruikt. ,,Dat het daarbij is gebleven vind ik tot op de dag van vandaag toch jammer. Het beoogde slotakkoord van The Cats is er nooit gekomen.”

Piet pakt zijn Gibson uit de koffer. Alsof het nooit anders geweest is begint hij zachtjes te neuriën. Op zijn gitaar speelt hij een bijpassend akkoordenschema. ,,Een nieuw werkje”, zegt hij na het spelen van een couplet en een refrein. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Piet en zijn gitaar hebben elkaar gevonden en laten elkaar nooit meer gaan.