De redactie aan het woord

De Rots van Gibraltar

Het is afgelopen zaterdagavond, kwart voor negen. De spelers van FC Volendam zijn nog bezig aan hun ereronde na hun heroïsche overwinning op Sparta. De tempel beeft op haar grondvesten en de lucht tintelt van de energie. Ik ben niet zo van de heldenverering, maar ik blijf lang op de tribune staan klappen en probeer maximaal te genieten van het moment. Terwijl trots, opluchting en blijheid vechten om voorrang, bespeur ik zelfs een traantje bij een medesupporter. Ik weet wat hij voelt. We komen van ver en soms werd onze clubliefde behoorlijk op de proef gesteld. Met handhaving eindelijk binnen handbereik, bedenk ik dat de wedstrijd die ik zojuist gezien heb eigenlijk een perfecte samenvatting van het hele seizoen is geweest. Slap beginnen, de boel goed omzetten, een daverende ommekeer en vervolgens feest in de tent. De -wat mij betreft- grootste aanstichter van dat feest moet nu genoemd worden.

Natuurlijk hebben absolute sterkhouders zoals Carel Eiting, Gaetano Oristanio en Filip Stankovic hun heldenstatus voor altijd dubbel en dwars verdiend. Maar toen Xavier Mbuyamba zijn sokken aantrok voor zijn eerste warming up als speler van FC Volendam, zag ik meteen waarom ze hem ooit ‘de nieuwe Virgil van Dijk’ noemden. Wat een vangst van Team Jonk. Een kopsterke verdediger met charisma, een strakke inspeelpass, duelkracht en snelheid. Niet eerder heb ik zo’n talentvolle verdediger in ons heilige oranje shirt gezien. Iedereen heeft het over de omzetting van het systeem als belangrijkste reden voor handhaving. Zelf denk ik dat het aantrekken van Mbuyamba de echte doorslag heeft gegeven. Want welke verdediger kopt nou vijf ballen tegen de touwen in een half jaar tijd? Laten we genieten zolang hij nog hier speelt. Want dat deze man de absolute top gaat halen, staat wat mij betreft als een rots boven water. Xavier Mbuyamba: mijn held en ónze Rots van Gibraltar.