De redactie aan het woord

Dikke schijt

Over poep praten is meestal grappig. Maar als het over hondenstront gaat, valt er wat mij betreft heel weinig te lachen. Elke dag die ik doorkom zónder te worden geconfronteerd met hondenkak, is er eentje. Ik vraag mezelf inmiddels zelfs serieus af of we in dit dorp geen diepgeworteld ‘strontvandalisme’ probleem hebben. Wij hebben thuis dit jaar namelijk ‘al vier keer prijs’ (lees: kak onder de kinderschoenen) gehad. Natuurlijk verdient mijn verdenking van bewuste poepterreur wat onderbouwing. Daarvoor hoef ik alleen maar mijn wekelijkse routine erbij te pakken. Mijn kinderen gaan naar basisschool ’t Kofschip, waar ik dus dagelijks kom. Naast het schoolplein en bij de parkeerplekken liggen groenperkjes. Beiden zijn voortdurend bezaaid met verse hondendrollen. Deze allemaal ontwijken is een haast niet te realiseren opgave. Daar is zeker weten een notoire poepvandalist actief. Je kunt mij namelijk niet wijsmaken dat je het niet doorhebt als je hond er even een ‘bruine 80x80 tegel’ uitduwt. Ik heb in hetzelfde grasveldje ook wel eens allerlei plastic zakjes met poep erin zien liggen. Nét even teveel om nog een ongelukje te kunnen zijn. Als klap op de vuurpijl hoorde ik zelfs verhalen van ooggetuigen die hondenbezitters erop betrapten net te doen alsóf ze de drol van hun hond opraapten. Hebben deze mensen letterlijk schijt aan hun omgeving of lijkt dat alleen maar zo? Bij het uitlaten van hun hond, nemen veel baasjes bovendien ook meteen een loopje met de regels. Ze roepen bijvoorbeeld steevast ‘hij doet niks hoor!’ als ze willens en wetens de aanlijnplicht negeren. Bij mij niet nee, maar misschien wél bij kleine kinderen. Dat gezegd hebbende: op zich ben ik een groot dierenliefhebber en er zijn natuurlijk ook veel mensen die laten zien hoe het wél moet. Tegelijkertijd groeit mijn aversie tegen hondenbezitters die het onsmakelijke strontprobleem veroorzaken bij elke keer dat we weer prijs hebben…