Dean houdt letsel en schrik over aan ontplofte vuurwerkbom

Door het oog van de naald

Bespreken
,,Als ik voor mezelf spreek, probeer ik wat coulanter te zijn voor mijn kinderen. In die zin: we bespreken liever de situaties, dan dat we verbieden. In de hoop dat de kinderen ook de situaties met óns bespreken en er vervolgens op een verantwoorde manier mee omgaan.”
De moeder des huizes knikt. ,,Dean is een puber van goud. We kunnen goed met elkaar praten over van alles en hij is een jongen die altijd even een knuffel geeft, als hij komt of weggaat of gewoon zomaar. En met dit, het vuurwerk, dan willen ze toch graag de sensatie zoeken. Hij ook.”

En daarbij verlegt jeugd nogal eens de grenzen. Simon: ,,Wij waren er bij, in de zin dat we wisten dat de jongens vuurwerk hadden. En dat ze het heel gemakkelijk kunnen verkrijgen. Meestal lees je in de krant, dat er ergens iets is mis gegaan. En dan staat het ineens bij jou op de stoep, dan komt dat hard aan. Dan voel je schaamte en stel je jezelf de vraag: hoe hebben we dit nou toe kunnen laten? Maar we willen het niet wegstoppen, juist onder de aandacht brengen. De boodschap is dat we hopen dat Dean er van heeft geleerd, maar hopelijk ook anderen van zijn generatie en de volgende generaties.”

Hun kind schudt het hoofd van ‘ja’. ,,Mijn vader en moeder hebben er in die maanden inderdaad over gesproken en dan denk je er echt wel even over na. Maar aan de andere kant kun je nog wel twintig redenen bedenken om het niet te doen. Tegen mij is ook gezegd dat blindengeleidenhonden zoveel last hebben van die knallen en dat zit ook wel in je achterhoofd. Maar tegelijkertijd denk je: de oudere mensen die wat zeggen, hebben toen ze jong waren ook vuurwerk afgestoken. Het is voor ons gewoon de sensatie. Even later denk je dan alweer: het moet gewoon kunnen, zo’n bom afsteken. En als de politie dan komt, dan is het wegrennen en dat geeft ook sensatie. Dan denk je niet meer aan wat er fout kan gaan.”

‘Ik dacht wel
meteen: shit..
m'n pa en ma.
Ze hadden me
gewaarschuwd’

,,Op oudejaarsdag waren we om tien uur ’s morgens gestart. Op een gegeven moment hebben we een tweede lading gehaald. Het was illegaal vuurwerk.” Ze verbleven in het Boelenspark. ,,Om één van de bommen – harder dan een cobra – wonden we wat staalwol. Dat hadden we gezien toen iemand dat vorig jaar op het Europaplein afstak. Dat was heftig, dus toen zeiden we ‘dat moeten wij ook doen’. Dus hebben we het eerder voor oud en nieuw gedaan en dat gaf een speciaal effect. Dan steek je eerst het staalwol aan en dan het lont. Dat ging dit keer mis, kennelijk brandde het sneller aan de onderkant van de bom, waardoor die eerder af ging. In mijn gezicht…”

Om half één zocht zijn moeder nog contact met hem. Gerda: ,,Ik zat op mijn werk, vroeg waar hij op dat moment was en vroeg hem voorzichtig te zijn.” Een half uur later werd zij gebeld. ,,Dat ik meteen moest komen.”

Dean: ,,Toen-ie knalde, kon ik meteen daarna niks zien, alleen een gele kleur. En ik had een piep in mijn oren. Ik vroeg meteen aan mijn vrienden ‘hoe zie ik er uit?’ Ik dacht wel even aan het ergste: ik word blind. En ik dacht dat ik brandwonden had, daar was ik erg bang voor. Ik rende naar de sloot, wilde water over mijn gezicht doen, maar ik bedacht me en deed alleen mijn hand er in. Want bacteriën in een open wond, dat zou niet goed zijn.”

,,Vervolgens ben ik meteen naar het huis van mijn dichtstbij wonende maatje gerend. Daar ben ik meteen geholpen en van daar uit is mijn moeder gebeld.”
,,Ik dacht wel meteen: shit… m’n pa en ma. Ze hadden me gewaarschuwd… Ik was bang voor hun reactie.”
Gerda: ,,Simon en ik wilden zo snel als we konden naar het huis van Ed Tuyp en zijn vrouw Tiny, want daar zat Dean. Van de schrik wisten we even niet meer waar zij woonden. Toen we aankwamen, was Dean heel rustig. ‘Ma, ik hoor nog, hoor. En ik zie ook nog’. Ik was in eerste instantie boos. ‘Hoe dom kun je zijn…’, riep ik. Daarna werd ik wat rustiger.”

Splinters
Aanvankelijk werd hij in het Dijklander in Volendam geholpen, daarna moest haar zoon naar de Spoedeisende Hulp in Purmerend en ging hij op consult bij de oogarts. ,,Ik mocht meekijken en zag dat zijn oog vol splinters zat. Vol. Ze hebben het verdoofd en hebben weggeschraapt wat ze weg konden halen. Dean zei wel ‘ik zie wazig’. Zijn wimpers waren weg, plekken op zijn gezicht waren opgezwollen. Dus ik dacht: vind je het gek dat je minder ziet. Toen ik mee mocht kijken, zei de arts dat hij op dat moment met het ene oog nog voor dertig procent zag en het andere veertig… Dan schrik je wel.”

Simon: ,,Je zit in een roes.” Gerda: ,,Je denkt en vraagt steeds ‘komt het goed?’ Hij moest daarna bij de oogarts een test doen. Zat hij telkens helemaal mis. Dan dacht ik ‘kom op, Dean, doe je best…’ Hij deed ook zijn best. Ik dacht steeds ‘please, zie het nou, geef het goede antwoord’.”

,,Toen we het ziekenhuis verlieten, zei een verpleegkundige ‘probeer nog wat van oudejaarsavond te maken. Je moet blij zijn dat je hem nog vast kan pakken’. Toen brak ik. Want dat was écht zo.”
,,Toen we terugreden, hield ik het niet meer. Zei Dean: ‘nou zit ik al de hele dag mijn gillen in te houden’. Zaten we daarna allebei te huilen. We kwamen om kwart over zes thuis. Voor anderen begon oudejaarsavond, wij zaten thuis met een gewond kind.”
,,Een deel van de vriendengroep is erg hecht en de jongens die er bij waren, stonden tien minuten later voor de deur. Ze waren enorm geschrokken en hebben hun verhaal gedaan. De hele week werden ze hier naar toe getrokken en stonden ze op de stoep. Ze waren erg betrokken en dat deed ons en Dean erg goed, want hij wilde niet alleen zijn.”
‘Je wilt dat het sneller gaat, maar aan de andere kant, dat het zo is afgelopen, is een Gods
mirakel’

Simon: ,,Ook vanuit de ouders was er belangstelling. Het is immers een momentopname: nu was het Dean, maar het net zo goed een ander kunnen zijn.” Nog voor het nieuwe jaar werd ingeluid, lagen zij al in bed. Gerda: ,,Nieuwjaarsdag was daarna een dag met een dubbel gevoel, met een lach en een traan. Mijn telefoon was die avond ervoor al ontploft en de berichtjes van mensen bleven maar binnenkomen. Dát is ook Volendam, dat doet je erg goed.”
Bij haar zoon trilde de klap na. ,,Hij zei steeds ‘ik kan niet geloven dat dit is gebeurd, ik kan het niet geloven’.” Hij vroeg kapelaan Goos een kaars op te steken. Dean: ,,Ik wilde vooral erg graag dat het goed zou komen. Dat zei ik ook steeds: ‘komt het goed? Komt het goed?’” Gerda: ,,Op dat moment konden we dat niet zeggen, alleen maar hopen. De volgende dag zijn er weer wat splinters weggehaald. Daarna hebben ze het laten rusten, tot vorige week, toen is hij weer behandeld. Dat is geen pretje. Dan gaat zijn hoofd in een apparaat en wordt er een klem gezet om de ogen open te houden.”

Nog steeds zitten er splinters diep in beide ogen. ,,Enkele dagen later was het zicht verbetert tot 100 procent bij het ene en 65 het andere oog, maar sindsdien is dat niet meer veranderd.”
,,Je wilt dat het sneller gaat, maar aan de andere kant, dat het zo is afgelopen, is een Gods mirakel. De jongens maakten steeds filmpjes van de bommen die ze afstaken, dus ook van dat moment is een video. Ik durf het niet te kijken. M’n vader heeft het gezien en zei, dat zijn handen er nog aan zitten en dat hij er zo van af is gekomen, is een wonder. Ze hadden ook nog bommen in hun zakken, als dat vlam had gevat, dan hadden ze zichzelf kunnen opblazen. Op zijn hand zitten tweedegraads brandwonden. Hij droeg die dag drie lagen, alles is kapot, het ging er gewoon doorheen. Op zijn been zit ook een wond en er zitten gaatjes in de trommelvliezen van zijn oren, dat moet nog herstellen. We zijn er nog niet.”

Simon: ,,Wij hoeven geen Staatslot meer te halen, want die loterij hebben wij al gewonnen. Het is een Gods wonder, het is niet te bevatten dat het zo is afgelopen.”
Dat beseft Dean ook. ,,Nu denk ik wel, het was erg dom, dat we het zo hebben gedaan. En ik zal niet meer zo snel zo’n bom afsteken. Vuurwerk is nog steeds leuk, maar wel veiliger. En een ander soort.”

Herkenbaar
Simon: ,,Het was een bananenactie, maar voor iedereen is het herkenbaar. Je weet dat het speelt, het vuurwerkgedrag, je weet dat het overal te krijgen is. Maar dan gedoog je het als ouder, met in je achterhoofd van ‘wij zijn ook jong geweest’.” Gerda: ,,Het zijn jonge jongens en die proberen dingen, ook al ben je aan het waarschuwen. Maar nu ging het even flink mis.”
Simon: ,,Er was veel meeleven en sympathie, waarbij je ook aan de reactie van jongeren en hun ouders merkte, dat ze beseften ‘dit had mij ook kunnen gebeuren’.”

,,Maar je hoorde ook jongens al snel praten in de trant van ‘dit gaan we volgend jaar niet doen, maar we gaan kijken wat er wel kan?’ Terwijl het nog zo vers was en Dean nog gehavend aan tafel zat.” Gerda: ,,Maar de vrienden die er bij stonden, die zijn wel enorm geschrokken.”

Dean: ,,Ik heb zelf ook zoveel reacties gehad op mijn telefoon.” Dat doet hem goed. Alsmede de verbetering. ,,De oogarts heeft het echt heel goed gedaan. Het kan nog gaan verbeteren maar of het ooit honderd procent wordt, kan de arts niet zeggen. Hij weet ook niet of de splinters die er nog zitten, nog gaan loskomen.”

,,Toen de scholen weer opengingen, merkte ik wel dat ik ’s middags vermoeid was. Omdat ik meer mijn best moet doen om te concentreren.” Gerda: ,,Het heeft een enorme impact op zijn lichaam. Het herstel heeft tijd nodig en geduld, zegt de arts. Je wilt dat het snel herstelt, maar als je nagaat bij hoe het was en nu is, dan is het al heel veel verbeterd.”

,,Als hij nog wel last zou krijgen van de splinters, worden we doorverwezen naar een specialist en als laatste optie, is er nog een hoornvliestransplantatie.”
Zijn toekomstig beroep hoeft geen gevaar te lopen. ,,Ik zit op de Triade en wil graag de bouw in. Ik sprak er over met mijn conciërge op school. Als ik de droom had gehad om piloot te worden, dan kon die droom nu de vuilnisbak in.”