Een onvergetelijke ontmoeting

Urenlang kan ik wegdromen bij YouTubevideo’s van Ronaldinho, misschien wel de meest technisch begaafde voetballer aller tijden. Met een aanstekelijk grote lach op zijn gezicht speelt hij op magistrale wijze de beste verdedigers op aarde voorbij. Vaak rest hen niets dan bewonderend toekijken terwijl ze zich overgeven aan de virtuositeit van de Braziliaanse baltovenaar. Ronaldinho groeide op in de favela’s van Brazilië en groeide uit tot een absolute wereldster. Een Ballon d’Or-winnaar die een staande ovatie kreeg in het Santiago Bernabéu, het thuisstadion van Real Madrid, de eeuwige aardsrivaal van zijn FC Barcelona. Per toeval heb ik het voorrecht gehad hem tegen het lijf te lopen.

Op mijn 30e verjaardag genoot ik van een weekend in Parijs met mijn vriendin. Na een dagje cultuursnuiven vond zij het hoog tijd om haar schoenencollectie uit te breiden. En waar anders doe je dat dan op de Champs-Élysées als je in de Franse hoofdstad bent. Na zo’n vijftien schoenenwinkels werd de drang voor mij steeds groter om een korte pitstop te maken. We spraken af dat ik de zoektocht naar een nieuw paar stappers staakte om een toilet te zoeken. Het eerste openbare toilet was gesloten, het tweede werd gereinigd en was daarom ontoegankelijk. De volgende stop zou ik waarschijnlijk niet halen. Ik gokte erop dat de schoonmaakploeg uit het laatste toilet de deur snel weer zou openen. Terwijl ik buiten wachtte, gezeten op een muurtje halverwege de brede stoep van ‘’s werelds mooiste laan’, genoot ik ondanks het onbehagelijke gevoel van het uitzicht op de Arc de Triomphe.

Vanuit mijn ooghoek zag ik een man een hotel verlaten en mijn richting op lopen. Instinctief keek ik even op, om vervolgens net zo automatisch mijn aandacht weer naar de triomfboog te richten. Als in een tekenfilm draaide mijn hoofd vol ongeloof terug naar de naderende man. ‘Het zal toch niet?’, dacht ik. Maar daar liep hij toch echt. Een relaxte houding, op zijn hoofd een pet, zijn armen nonchalant zwaaiend langs zijn lichaam en die wereldberoemde glimlach. Ik wist zeker: iemand met zijn markante uiterlijk kón geen dubbelganger hebben. Dit was de man wiens naam ik al zo vaak intikte op YouTube. De man die met een bal aan zijn voet letterlijk iedereen voor lul kon zetten. Dit was Ronaldinho.

Ik stond op, maakte oogcontact en vroeg voorzichtig of ik een foto met hem mocht maken. ,,Sure!,” riep hij. De WK-winnaar kwam naast me staan, ik griste zo snel mogelijk mijn telefoon tevoorschijn, nam een selfie en bedankte hem. Hij knikte glimlachend naar me. Ik zei nog dat hij ‘the best’ was, waarna hij mij weer bedankte. Ik bedankte hem voor het bedanken, maar die grap wordt schijnbaar alleen in Volendam gewaardeerd.

Het winkelende publiek kreeg in de gaten dat er een levende legende onder hen was. Plotseling klonk de naam ‘Ronaldinho’ luid en veelvoudig vanuit alle richtingen. Een imposante man in een zwart maatpak pakte de sterspeler bij zijn schouder en leidde hem richting een zwarte Audi met geblindeerde ramen, waar een al net zo grote kleerkast het portier openhield. Ronaldinho stapte in en verdween uit het zicht. Enkele jongens renden nog achter de auto aan, terwijl mensen op de stoep druk bezig waren met filmen, maar tevergeefs. Niemand was erin geslaagd om nog in zijn buurt te komen.

Uit de napratende menigte dook mijn vriendin op. Ze keek om zich heen en vroeg wat er was gebeurd. Ik zei dat Ronaldinho me zojuist even was komen feliciteren voor mijn 30e verjaardag. Ze knikte cynisch en vertelde dat de paus net toevallig naast haar zat om ook nieuwe schoenen te passen. Maar een foto van de paus die test hoe snel hij is met zijn nieuwe schoenen aan, had ze niet. Vol ongeloof keek ze naar mijn telefoon toen ik haar wel bewijs van mijn ervaring liet zien. ,,Nee, toch?”, vroeg ze verbaasd. Ik lachte en liep richting de toiletdeur die eindelijk geopend werd. ,,Wat een dag”, dacht ik.

Heb jij of ken je iemand die ook een Onvergetelijke Ontmoeting had met een wereldberoemd iemand? Laat het ons dan weten door te mailen naar kevin@nieuw-volendam.nl.