Onze redactie aan het woord
‘Hondenmensen’
Wekelijks delen verschillende NIVO redacteurs een persoonlijke boodschap. Soms serieus,
maar meestal met een knipoog. Gina is deze week aan de beurt.
Met fascinatie bekeek ik ze altijd van een afstandje. Nieuwsgierig wel en soms met lichte afgunst. Wie zijn toch die mensen die dagelijks samenscholen bij dat bankje in het Boelenspark? Spreken ze af? Waar hebben ze het over? Het lijken er steeds meer te worden en ze hebben het gezellig.
Hondenmensen zijn het, zo bleek. Hangjongeren lijken hun plaats af te moeten hebben gestaan aan hondenbazen. Verbannen uit de buitenlucht, veroordeeld tot de driezitsbank. Samendrommen mag kennelijk gewoon weer, ongeacht de leeftijd, het tijdstip of de plek. Maar: uitsluitend met hond.
Sinds kort prijs ik mezelf gelukkig met een woensdagochtend-oppashond en verkreeg daarmee parttime toegang tot de club van hondenmensen. Een bronzen membership weliswaar, maar toch. Ik vind het spannend. Ik ken de regels nog niet. Wordt nu van mij verwacht dat ik smalltalk voer met andere hondenmensen? Dat ik ervaringen deel over de beste poepzakjes? Of complimenten geef over de vacht van die van hen? Net als kersverse ouders, die elkaar begripvol bonuspunten toebedelen als de baby meer dan drie uur sliep vannacht? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet, is dat een hond verbindt. Net als baby’s. En patat. Wandelingen met een hond bieden gelegenheid tot spontane gesprekjes, samenzijn, beweging, frisse lucht en plezier. Dus hoewel het oprapen van een warme, slappe, stinkende hondendrol me doet kokhalzen, begrijp ik de hondenmens nu. Ik voorzie zelfs een golden membership op niet al te lange termijn. Hoor ik er eindelijk echt bij.
Fotogalerij
Laden ...