In Memoriam 'Onze broers en zussen'

20 jaar geleden – als de dag van gisteren – waren onze broers en zussen ineens weg

Oudejaarsavond
Samen met vrienden vieren we het einde van het oude jaar en ’t begin van het nieuwe.
Een vluchtig gedag naar ouders en andere familieleden, we zien elkaar later nog wel.
‘Veel plezier en pas je op’, ik hoor het mijn moeder zo nog zeggen.

Maar later kwam nooit meer. Even na de jaarwisseling breekt de hel los. Brand in ’t Hemeltje.
Sirenes, paniek en dan komt die oorverdovende stilte…

Voor de één kwam het bericht al direct, voor anderen was er eerst nog hoop.

Maar allemaal kregen we te horen dat het leven van onze dierbare broer of zus over was.
Ze waren overleden, ten gevolge van de brand. Een stortvloed aan emoties neemt ons leven over.

Pijn, verdriet, diepe dalen, groeien, accepteren, loslaten, liefde…

Mag pijn er nog zijn na zoveel jaren?
Het is toch immers je broer of zus en niet je kind.
Periodes van afstand, alsof er een membraan voor je gevoel zit.
En de ervaring van de plotselinge verschuiving van binnen, waardoor ik je zo mis.
Eigenlijk ben ik dankbaar voor het ervaren van die momenten van intens verlangen,
want dan weet ik weer, na al die jaren, dat je écht hebt bestaan.
Want soms lijkt dat te vervagen, in de drukte van alledag.

Al zijn er ook momenten dat iets je laat voelen,
dat er meer is tussen hemel en aarde.
Een herinnering van toen, die je terug ziet in de nieuwe generatie.
Een ondeugende streek die een neefje uithaalt,
of een gezichtsuitdrukking, die je herkent als die van je eigen overleden zusje.
De tijd heeft ook extra wonden gemaakt.
Sommige ouders hebben ons ook al verlaten.
Een troost is te weten, dat zij die ons zijn voorgegaan,
nu samen zijn met hun dierbare kind.

Dagen gaan voorbij dat je er even niet aan denkt,
maar dan in eens staat de rugtas met verborgen emoties wagenwijd open.
Kun je het met iemand delen? Staat iemand open voor ons verdriet?
En dan is daar na bijna 20 jaar een informele avond voor ons,
de broers en zussen van de overleden slachtoffers.
En blijkt dat we dat állemaal voelen.
Een bijzondere avond volgt, waar harten open gaan,
waar emoties worden gedeeld.

Samen met elkaar hebben we gezocht naar woorden,
die omschrijven wat we samen voelen.
Wat wij hebben geleerd,
waar we steun vonden
en waar we de draad op konden pakken.
En nu, 20 jaar later,
aan de nieuwe generatie
trots kunnen vertellen
wie jullie waren:

onze
broers
en
zussen

• advoverledenennieuwjaarsbrand.pdf