Internet-niet
Wekelijks delen verschillende NIVO redacteurs een persoonlijke boodschap. Soms serieus, maar meestal met een knipoog. Kevin is deze week aan de beurt.
n
Voor de rubriek ‘Uit de NIVO van 25 jaar geleden’ duik ik wekelijks de archieven in. Hier word ik weer even teruggebracht naar de prachtig mooie tijd waarin elke hengel langs de sloot of prutballen-gooiend groepje meiden de krant haalde. De NIVO, vaak satirisch de ‘Feel Good United’ genoemd, ademde in het jaar ’99 het welbekende kneuterige, ons-kent-ons dorpsgevoel. Iedereen wilde met naam en adres in de krant.
Destijds was De Spinmolen een pionier, een van de eerste scholen in Nederland met een internetverbinding. Een mijlpaal die nu schril afsteekt tegen de huidige adviezen om mobiele telefoons in klaslokalen te verbieden. De tijden zijn veranderd en het leven zonder internet is ondenkbaar, ondanks dat 1999 als gisteren voelt. De spontane momenten op straat die de krant zijn identiteit gaven, lijken haast niet meer voor te komen. Het is niet meer voor te stellen dat ik pas op vijftienjarige leeftijd mijn eerste mobieltje kreeg: een uitklapbare Motorola mét antenne. Geen Gameboy, PlayStation of Nintendo in mijn basisschooljaren. Daar was geen tijd voor. De dagen werden gevuld met plakanne, knikkeren en huttenbouwen. Regenachtige uren werden overbrugd met een doos K’Nex en om half vijf zat je voor de buis want dan begon The A-Team.
In die mooie vervlogen tijd liepen m’n vrienden en ik geregeld Piet en Pius NIVO tegen het lijf, tijdens hun rondes door het dorp. ,,Wat zijn jullie aan het doen jongens?”, vroeg Pius een keer. ,,Het schijnt dat hier ergens een Duitse soldaat begraven moet liggen, dus die zijn we aan het opgraven.” En het klapstuk van die week was weer geboren. Ik mis die tijd en hoop stiekem, vooral voor m’n kinderen, dat door een storing het internet uitvalt en nooit meer terugkomt.
Fotogalerij
Laden ...