Liefde is...

Jan en Gerda werken samen als de beste

En zo begint het avontuur van Gerda en haar Jan (Plat). ,,Ouwe Kippie was toen nog de baas. De schoonvader van Jaap Kippie”, vertelt Jan. ,,Die meiden zaten er iedere avond. Ze werden ook wel eens weggestuurd, want ze waren soms oervervelend.” Gerda: ,,Dat ben je nog wel eens als je vijftien bent.”
Op het moment dat het stel verkering krijgt, is Jan zeventien en Gerda vijftien. ,,Dat is al weer een tijdje geleden”, gaat Gerda verder. ,,56 jaar om precies te zijn. Wat wij deden in die tijd? Helemaal niets. Nou ja, zondagmiddag naar de bioscoop hier op Volendam. De oude bioscoop van Swartje en Hein Keijzer.” Jan: ,,Wij zaten met de vrienden iedere zaterdag in De Jozef en op zondag in de Oude Brug. Daar mochten de vrouwen niet in. Dat was alleen voor mannen.”
Gerda: ,,Doordeweeks dus alleen Kippie en dan liep je nog wel eens een rondje. Over de brug via de AMVO weer terug naar Kippie en dan gingen we daar weer zitten. We deelden samen een zakje patat, want meer hadden we niet te besteden toen .” Jan: ,,Een zak patat kostte toen een kwartje met een stuiver mayonaise. Dat was heel veel geld in die tijd.”

‘We hadden namelijk
‘geskuilevinkt’
voor het huwelijk’

Na drie jaar verkering besluiten Jan en Gerda te trouwen. Of besluiten… ,,We moesten trouwen”, geeft Gerda eerlijk aan. ,,We hadden namelijk ‘geskuilevinkt’ voor het huwelijk. Dat deed iedereen, alleen wij hadden pech. Of pech? Ik heb het nooit zo gezien, want vanaf het moment dat we op onszelf woonden, mocht ik alles. Daarvoor mochten we niets. 22.00 uur in huis of als we naar De Jozef gingen 23.00 uur. Dus toen ik trouwde, ging er een wereld voor me open. Ik was vrij.”
Het echtpaar moest wel als een malle op zoek naar een huis. Dat werd er eentje op het Noordeinde. ,,Nummer 88”, gaat Jan verder. ,,Daar is eerst Dennis geboren en later Petra. Twee kinderen was heel gangbaar in die tijd. We komen zelf uit een gezin van zes en vijf, maar mijn schoonvader zei altijd ‘niet meer nemen dan twee’.”
Gerda: ,,We hadden zeker toen we net samenwoonden geen stuiver te makken. Je was ook met weinig tevreden en omdat bijna iedereen in hetzelfde schuitje zat, had je het niet zo erg in de gaten. Er was ook geen jaloezie.”
Jan: ,,We leefden van vrijdag van vrijdag, van loonzak tot loonzak. Soms als er dan iemand geld kwam halen op vrijdag, dan gingen we onder tafel zitten en deden we net alsof we er niet in waren. Dan betaalde ik hem wel met het geld dat ik op zaterdag verdiende.”
Het huis op het Noordeinde wordt gekocht voor 6000 gulden. En op het moment dat ze het vier jaar later verkopen voor 16.000 gulden, gaat de zon in huize Plat weer een beetje schijnen. Jan: ,,We wilden eigenlijk helemaal niet weg, maar ik was ingeschreven bij de woningbouw en toen ze me dit huis aanboden, kon ik dat met het geld van de verkoop meteen inrichten met alles nieuw. Ik was even schatrijk. Uiteindelijk ben ik ontzettend blij dat we hier zijn gaan wonen, want we hebben het hier altijd geweldig gehad. Met allemaal leeftijdsgenoten en vrienden van ons. Ab Binken, een goede vriend van me, woont zelfs naast ons.”
Gerda: ,,Inmiddels wonen we hier ook al weer bijna 50 jaar. Er is een hoop gebeurd in die tijd. Ze zeggen wel eens dat je niet moet werken met je man samen, maar wij hebben altijd het tegendeel bewezen. We hebben altijd samen in De Jozef en later bij de voetbal samengewerkt met zoveel plezier. Voordeel was ook dat we op zondagochtend altijd een praatje hadden over de avond ervoor en wat je mee had gemaakt.”

‘Dat is iets waar
je als ouders nooit
overheen komt’

Jan: ,,We hadden in De Jozef ook altijd een geweldige ploeg. Met Huibje ‘Kwast’ toen nog. Daar hebben we nog jaren mee gewerkt. Geweldige tijd.” ‘De voetbal’ was ook nog wel eens een puntje van discussie in huize Plat. Gerda: ,,Jan is al vanaf 1983 als vrijwilliger op het voetbalveld en alle vijf minuten die hij vrij had, zat hij daar. Dat botste wel eens, maar toen ik later ook bij de voetbal ging werken, was dat ook voorbij. Ik vind dat ze tegenwoordig wel erg snel opgeven. Als er eentje een verkeerde scheet geeft, gaat de ander weg. Dat is echt ongelooflijk. Weet je wat het is, alles hoort erbij. Goede en slechte tijden. Daarom zou ik ook helemaal niets anders doen. Het leven is vallen en opstaan en samen door. Kijk, als je geslagen wordt of er is sprake van alcoholisme, dan is het een ander verhaal, maar Jan heeft me nooit geslagen. Zelfs niet op mijn gat, haha.”
Jan: ,,Uiteindelijk hebben we gewoon een mooi leven gehad, samen. Al is het niet zonder ‘bedakke’ gegaan.” Gerda: ,,Het overlijden van onze dochter Petra op 46-jarige leeftijd was echt vreselijk. Dat is iets waar je als ouders nooit overheen komt.” Jan: ,,Ik heb het er nog moeilijk mee, maar je moet samen verder. Je hebt elkaar hard nodig en dat was ook zo toen Gerda het aan haar hart kreeg. Dan pas weet je hoeveel je van elkaar houdt en om elkaar geeft.”