Eddy Veerman Algemeen | 24-12-2022 | 5 min. leestijd

John Buijs: van drugsverslaafde naar dierenheld in docu

Iets meer dan een jaar geleden deed John Buijs zijn huiveringwekkende relaas in de Nivo. Op dat moment stond hij op de drempel van zijn volgende (herstel)fase in De Stam Verslavingszorg, na een jarenlangs drugsverslaving, waarmee hij zichzelf en zijn omgeving ongekend veel schade berokkende. Enkele weken geleden beleefde de dertiger zijn graduatie in de instelling in Den Haag. En ontving lovende woorden, recht uit het hart van de medebewoners (verslaafden in herstel) en stafleden. Over hoe onzeker hij binnenkwam, na enige tijd openging voor verandering en groei en er werd tevens gestrooid met complimenten over zijn nooit aflatende betrokken- en behulpzaamheid bij anderen. ‘Den Haag heeft er een topper bij’, klonk er tevens, waarmee werd gedoeld op het (vrijwilligers)werk dat hij vond bij de Dierenambulance van die stad. Hij werd daarbij gevolgd door camera’s en in juni is hij de hoofdrolspeler in de documentaire over het vijftigjarig bestaan van deze oudste dierenambulance van Nederland.

Door: Eddy Veerman

,,Mijn hele mindset is veranderd in deze twee jaar in De Stam”, zegt John. Als een bijna vergaan hoopje mens kwam hij binnen in de Haagse instelling, voor zijn laatste levenskans. Hij werd er ‘opnieuw geboren’, zo omschreef hij vorig jaar al zijn reis binnen de therapeutische gemeenschap. ,,Twee jaar in Den Haag lijkt een lang en zwaar programma, maar in fase drie, na zo’n tien maanden, ga je vrijwilligerswerk zoeken en krijg je meer vrije tijd, om tijdens het nazorgtraject weer je weg in de maatschappij te vinden”, zegt John nu.

‘Waar ik nu sta, ik had nooit verwacht daar te kunnen staan’

De Volendammer was altijd al een dierenvriend. ,,Maar dieren hebben geen dokter, dacht ik wel eens. De dierenambulance, die zag je wel eens voorbij rijden, maar daar sla je dan verder geen acht op. Eenmaal in De Stam ontmoette ik Janneke – zij had het hele proces daar al doorlopen – en zij droeg op dat moment een vestje van de dierenambulance. Ze zei dat het haar werk was. Ik raakte in gesprek en voelde aan alles: ‘dít is wel mooi, dít ga ik honderd procent zeker doen. Maar ik moest eerst nog door de herstelfases heen. Toen dat lukte en ik voor de eerste keer als vrijwilliger mee mocht, dat was nóg mooier dan het beeld dat ik in mijn hoofd had. En dat is het nog steeds. Ik ben er kennelijk voor geboren, zie het niet als mijn werk, maar als levensstijl.”

Dat kwam ook naar voren tijdens zijn recente graduatie. ,,Lange tijd vluchtte ik voor wie ik was – ook het gay zijn – en drugs hielp me daarbij. En dan zit je daar na twee jaar bij De Stam, omringd door mensen die hele speciale woorden over jou zeggen, dat ze trots op je zijn. Dat was héél bijzonder. Ik had bij die graduatie familie en vrienden om me heen, het was een hele speciale dag. Mijn mindset is sinds de opname daar veranderd, dat heb ik die middag ook verteld aan de andere bewoners. Al voel je je wanhopig en al zie je geen uitweg, je moet in het proces dat je doormaakt geloven. Waar ik nu sta, ik had nooit verwacht daar te kunnen staan. Ik heb mezelf leren kennen, een andere kijk op het leven ontdekt en ik ken mijn valkuilen en kwaliteiten. Je doet het in een gemeenschap als De Stam vooral met elkaar, met de andere cliënten kun je hecht broederschap vormen.”

Met één van hen heeft hij een huis betrokken aan de rand van Rijswijk. ,,Een megamooie locatie, Koen en ik hebben er ieder een eigen woonkamer. In de loop der tijd heb ik zoveel mooie mensen ontmoet. Twee jaar geleden zat ik in mijn verslaving, nu ben ik nuchter en heb tijd tekort. Over drie maanden ben ik uit mijn schulden vandaan, heb ik de taakstraffen in binnen- en buitenland uitgezeten en sta ik helemaal in het leven. Ik ga op tijd naar bed en sta vroeg op om leuke dingen te gaan doen, ik ervaar het pure leven weer. En de dierenambulance, dat is mijn passie, Onlangs heb ik het certificaat behaald om als zeehondenwachter te kunnen fungeren. Laatst hebben we er een kunnen redden, dat is zó bijzonder.”

Het haalde de kranten en nieuwszenders. Zoals John enige tijd gevolgd is voor een documentaire over de Haagse dierenambulance, die een halve eeuw oud is. ,,Die docu wordt in juni tijdens het Filmfestival van Utrecht vertoond. Den Haag is met haar ambulances en eigen dierenhospitaal en pension een pionier wereldwijd. En regelmatig rijd ik met Janneke samen op de ‘ambu’. Je maakt van alles mee. Zo werden we laatst getipt over een dagenlang mauwende poes. Achteraf gezien bleek die elders in de stad al weken vermist. Die poes was zo lief en toen we het dier bij de eigenaar brachten, was die in tranen, omdat die dacht dat ze al overreden was. En hoe het diertje reageerde toen ze het baasje zag, zó bijzonder. Maar soms moet je een eigenaar op de hoogste stellen van iets verdrietigs, dat hoort er ook bij. Het is zo divers. Van de week hebben we samen met de brandweer een kat uit de boom op twaalf meter hoogte gered. Toen we het dier te pakken hadden, volgde er applaus van alle mensen die beneden stonden en de eigenaar moest huilen. Een andere keer ben je bij de ambassade, of bij een drugslab met narcoticahonden, moet de snelweg worden afgezet na een aanrijding met een dier.”

John is de hoofdpersoon in de docu. ,,Het is uniek dat je een kans krijgt om het dierenwelzijn te verbeteren. Met zo’n docu en via het inzetten van social media laten we de stad en het land zien waar we mee bezig zijn.” De makers van de docu hebben een crowdfunding opgezet, in de hoop op donaties om het proces te kunnen voltooien. ,,Alle beetjes helpen”, besluit John. Bijgaand de url met de trailer: tinyurl.com/johnbuijs