Ode aan Eric Clapton: klassiekers, tranen en gitaargiganten

Door: Joop Gijzen

Er was een topbezetting aan zangers en muzikanten op het podium te bewonderen. Deze band mocht je zondermeer een ‘supergroep’ noemen. Wat te denken van de zangers Nick Schilder, zangkameleon Cor Bond, Jaap Kwakman, Larry Koning, Nelly en Liesbeth Zwarthoed, Jan Dulles, Niels Buijs en Robin Küller. Verder Enno Veerman (gitaar), Christian Veerman (toetsen), Kees ‘Clapton’ Mol (die eindelijk z’n ‘eigen’ liedjes mocht spelen), Werner Lut (gitaar), Dirk Hoogland (gitaar), Evert Kluit (drums), Johan Burger (percussie), Dick de Boer (gitaar), Rob Mostert (hammondorgel) en Johan Dibbes (basgitaar). De achttien artiesten speelden liefst 28 nummers.
‘Sunshine of your love’ (met strak drumwerk van Evert Kluit), ’Little wing’ van Jimi Hendrix en ‘Can’t you hear me knocking’ van The Stones, warmden het publiek op. Af en toe vroeg Dick om wat stilte. Dat is, blijkt al jaren, in Volendam echter onbegonnen werk. Ook voor een geluidsman is het bijna ondoenlijk om het geluid zo af te stemmen dat het boven het publiek uitkomt, maar toch verstaanbaar en zuiver blijft.

Vrienden
‘Wonderful tonight’ kende een ijzersterke intro van Rob Mostert en ook ‘My sweet Lord’ van George Harrison werd schitterend gezongen. Je zou je kunnen afvragen wat Harrison met Clapton te maken heeft. Heel veel eigenlijk, ze waren namelijk vrienden, traden samen op en Clapton trouwde met Pattie Boyd, de ex van George Harrison. Het waren dus niet allemaal nummers van Clapton zelf, maar ook nummers van z’n vrienden en collega’s waar hij ooit mee samenspeelde.
Een compliment voor Nelly en Liesbeth Zwarthoed, die bij bijna ieder nummer het achtergrondkoor vormden en dus bijna alle liedjes moesten instuderen. Een heidense klus. Overigens gold dit ook voor Johan Dibbes, die eveneens niet van het podium af te slaan was.
Clapton beleefde z’n grootste verdriet toen op 20 maart 1991 z’n vierjarige zoontje Conor uit een raam viel op de 53e verdieping van een wolkenkrabber in New York. Hij drukte z’n verdriet uit het in het nummer ‘Tears in heaven’. Uiteraard kon dit nummer alleen door Jan Dulles worden gezongen. Een duidelijk kippenvel moment…
De nummers ‘Crossroads’, ’Oh well’, ’Further on up the road’ en ‘I shot the sheriff’’ mogen ook niet onvermeld blijven. Omdat er niemand was die ‘Have you ever loved a woman’ wilde zingen, deed Dick dit zelf maar. Het hammondorgel van Rob Mostert en het uitstekende toetsenwerk van Christian Veerman, vormden hier duidelijk een toegevoegde waarde. Naarmate het einde naderde nam het enthousiasme bij het publiek toe.

Gitaargiganten
Bij ‘While my guitar gently weeps’ van George Harrison stonden alle artiesten op het podium en nam echt iedereen een deel van het lied voor z’n rekening. Een top uitvoering. Dit was ook zo bij de toegift, het nummer ‘Layla’. De gitaarvirtuozen Enno Veerman, Kees Clapton Mol, Jaap Kwakman, Werner Lut, Dick de Boer en Dirk Hoogland mochten zich uitleven. Was het hard? Ja, soms wel, maar wat wil je ook als je zoveel gitaargiganten in huis hebt. Dan moeten ze uiteraard ook hun klasse kunnen laten horen. Het was echt een avond voor gitaarliefhebbers. Er werden vele ‘duels’ uitgevochten. Prachtig. Het was met recht een ode aan Eric Clapton, de gitaar en de wegen die zij samen vrijmaakten voor tal van bands en muzikanten.
Het was natuurlijk onmogelijk om iedere keer met alle achttien artiesten te repeteren. De 3JS zaten bijvoorbeeld in Amerika voor de opnames van een nieuw album. Via de bemiddeling van zangeres Lori Lieberman kregen ze de kans hiervoor. Jan en Jaap vertelden dat het een prachtige belevenis was. Ze hebben een heel goed gevoel overgehouden aan de opnames. De eerste single van het album komt eind januari uit en het album zal waarschijnlijk eind juni het levenslicht zien. Heel benieuwd hoe het gaat klinken.

Jan Dulles vroeg en kreeg applaus voor Dick de Boer, de grote regelaar van deze avond, bijgestaan door Evert Veerman. Dat was dik verdiend. Pas bij het soundchecken op de vrijdagavond ervoor, waren namelijk voor het eerst alle artiesten tegelijk aanwezig om te oefenen. Een hele uitdaging dus om dan iets moois op het podium neer te zetten. Toch lukte dat, omdat er allemaal rasartiesten aanwezig waren. Ze kregen een staande ovatie van het enthousiaste publiek. Het laatste woord was voor Dick: ,,Vannacht kan ik eindelijk zonder stress gaan slapen.”

Foto's: Klaas Hansen