Witte wollige wonderpoeper
Onze redactie aan het woord: Gina Schilder
Ons leven is veranderd. Big time. Want we hebben een hondenpeuter geadopteerd: Charlie. Een godvergeten lief, energiek, mooi, zacht, speels en vriendelijk vrouwtjeswezen uit de hondenopvang in Italië. Een cursusje mindfulness op vier poten in een witte wollen jas. We zijn super blij met haar. Maar Charlie is nóg blijer met ons. Ze rolt zich op tot een wiebelende stoffer als je ’s ochtends beneden komt, of bij thuiskomst na een werkdag. Of naar de wc bent geweest. Of een lege fles in de schuur hebt gezet. Haar enthousiasme lijkt aan een stekker te hangen. Het. Raakt. Niet. Op.
Maar net als elke endorfinerush kent ook Charlie een schaduwkant. Want met die witte haarbal in huis zijn de bank, de lucht en de vloer bedekt onder een laagje wit pluizenhaar, is het dragen van donkere kleren daarom geen goed idee, is eten met een bord op schoot een worsteling en kunnen snoeren, sloffen, slippers, manden, het vloerkleed en speelgoed maar beter aan de kapstok. Ook zijn opeens niet je kinderen meer het epicentrum van het gezin, maar draaien we gevieren als een maan in een baan om dat witte schepsel. We gooien de bal, aaien op de buik, trotseren regen en wind, kammen de haren, wassen de vacht, vullen de voerbak, drogen de poten, ruimen poep en staan onze plek af op de bank. Appjes tussen man en mij zijn bovendien opgedroogd tot plas- en poepupdates over de hond en gaan over wie, hoe lang en hoe laat Charlie is uitgelaten. Rock-‘n-roll.
Het goede nieuws is: bij het ondertekenen van het adoptiecontract kregen we er een snelkookpan aan levenslust, vrolijkheid en liefde bij. Een fluffie, goodlooking hometrainer bovendien, die 10.000 stappen per dag garandeert. Maar bovenal: een warmhartige kameraad voor het leven. Ons leven is veranderd. Big time. En dat voelt verdomd goed.
Fotogalerij
Laden ...