Boezemvriendin

Onze redactie aan het woord: Gina Schilder

Kate en Tully zouden zonder nadenken voor de ander op slippers en met blote handen een hyena vangen en fileren als het moest. ,,Ik zou ook graag één echte vriend willen,” zegt mijn zoon als hij naast me zit en ik mijn serie kijk. Mijn hart kantelt vier seconden voor het weer terugvalt op zijn plek. ,,Is er dan niemand die in de buurt komt van een beste vriend?” ,,Nee. Niet zoals bij Kate en Tully in jouw serie.” Ik wil zeggen dat Tully en Kate niet echt bestaan. Maar dan zou ik liegen. Want deze fictieve vrouwen vertegenwoordigen alles waar vriendschap in real life over gaat.
Ik leefde ook lang met één vriendin. Niet dezelfde. Wel een beste. Een alles. En hoewel ik soms afgunstig naar groepen meisjes keek en daar stiekem ook graag bij wilde horen, had mijn introverte ziel het leven gelaten bij groepsvorming. Maar die ene persoon heb je nodig. Als je jong bent, maar nog veel meer als je ouder wordt. Je hebt iemand nodig die irritant eerlijk is over jouw gedrag. Die van je blijft houden, ook al scheld je haar de huid vol in een dronken bui. Die jouw haren optilt als je boven de pot belandt. Die polshoogte neemt als je niet meer reageert in de groepsapp. Die er voor je is als je hart kapot valt op de keukenvloer. Die niet oordeelt, maar probeert te snappen waarom je kiest voor een leven zonder vlees. Een persoon vooral, die jou het gevoel geeft dat je ertoe doet. Diep in je hart wil je dat. Ertoe doen.
Toen mijn moeder stierf, scheen het donker licht op mijn vriendschappen. Sommigen vielen minder op. Maar anderen des te meer. Dat zijn de personen die ik nooit meer voor lief neem. Want zij gaven mij het gevoel dat ik ertoe doe. En dat ik belangrijk genoeg was voor hun kostbare tijd. Want uiteindelijk gaat het erom van wie je houdt en wie van jou houdt. De rest is schone schijn.