Statiegeldpiraatjes

Onze redactie aan het woord: Kevin Mooijer

Onlangs ging de bel opnieuw, en daar stonden weer twee knaapjes met een Goois voorkomen, scheidingen in hun haar en een bekakt uitgesproken ‘R’. ,,Heeft u nog lege statiegeldflessen?” vroeg één van hen. Ik besloot een open deur in te trappen: ,,Wat gaan jullie daarmee doen dan?” Ze keken elkaar verward aan en wendden zich weer tot mij: ,,Inleveren…?”. ,,Wat heb ik daar dan aan?” vroeg ik. Het antwoord zijn ze me nog steeds verschuldigd. ,,Weten jullie ouders dat jullie bij vreemde mensen aanbellen om zonder tegenprestatie om geld te vragen?” vervolgde ik het gesprek. ,,Ehm… Nee?” antwoordden de jonge gelukszoekers. Ik bood aan om hen een tas vol glaswerk mee te geven voor de glasbak, maar ze bedankten voor de eer. Aan hun lichaamstaal zag ik dat het duo het wel weer geloofde met me. Ze wilden hun geluk elders beproeven, bij de buren.

Misschien dat ik ouderwets ben, maar het is nog niet zo lang geleden dat kinderen onder het mom van een ‘heitje voor een karweitje’ een wederdienst boden als ze geld nodig hadden. Nu verwachten sommige jongeren dat je een rondje door je huis rent om te kijken of je nog iets van waarde voor hen hebt liggen. Als je de situatie even fileert vragen ze of ze je op klaarlichte dag mogen beroven. Maar goed, vroeger had je doerakken die genoeg hadden aan één statiegeldfles en een stukje visdraad. Terwijl de vriendjes op de uitkijk stonden, trok de bijdehandste de fles na ieder piepje terug. Dat valt ook niet goed te praten. Hoewel de tijden veranderen, lijken de statiegeldpiraatjes een blijvend fenomeen te zijn.