De tattoo en z'n verhaal

Pascal: Oneindige liefde voor haar overleden moeder

Door: Gina Schilder

Pascal heeft een tatoeage op de binnenkant van haar rechterpols. Het is een hartje met daarin het teken van oneindigheid – Infinity – verwerkt. Oneindige liefde. Voor haar overleden moeder. Lydia Baarslag-Goedhart overleed twee jaar geleden – veel te jong – op 57-jarige leeftijd, aan de gevolgen van een beroerte.
Lydia was van oorsprong een Amsterdamse. Een verschijning, iemand die gewaagde keuzes maakte wat betreft haarkleur en kleding. Pascal: ,,En ze hield van tatoeages. Het begon met een kleintje op d’r schouderblad. Zonder betekenis, vond ze leuk. Daarna liet ze een kleintje in d’r nek zetten. Na de tweede zei ze: ‘Ik wil de letters van jullie op de binnenkant van mijn pols’. Ook dat liet ze doen. Een tijdje later liet ze een tattoo op d’r arm zetten, ter ere van haar overleden vader en moeder. Waarop wij zeiden: nu het wel genoeg hè, ma?” Niet veel later werd ze ziek.
Pascal: ,,Mijn moeder had al eerder een ontsteking gehad aan de dikke darm. Daaraan is ze toen geopereerd, waarbij het ontstoken stuk is verwijderd. Eenmaal een dag thuis, knapte de boel. Een tijdelijke stoma was nodig, die is na drie maanden weer verwijderd. Binnen korte tijd dus best wat operaties aan haar buik, daardoor ontstond veel littekenweefsel. Dus toen mijn moeder twee jaar geleden klaagde over buikpijn, vermoedden we dat het opnieuw zoiets was.”
Na een bezoek aan de huisarts werd ze met een ‘kijk het nog even aan’ naar huis gestuurd. Ook die dacht dat het te maken had met eerdere buikoperaties en raadde af om de buik weer te openen. Maar de pijn bleef. Opnieuw volgde een bezoek aan de huisarts, die verwees haar door naar het ziekenhuis voor een scan. Die was bedoeld om een behandelplan op te stellen voor het herstellen van een vermoedelijke littekenbreuk. Het bleek foute boel. Kort na de scan belde de arts met het bericht dat de lever een verontrustend beeld gaf. Kanker. Het bleek een uitzaaiing. De lever was al te veel aangetast om er een deel van te verwijderen. Er werd gezocht naar de primaire tumor, maar die was niet te achterhalen, dus werd gekozen voor 'een algemene’ chemo.” ,,Na die vreselijke scanuitslag zei ik met een gekke bek tegen mijn moeder: zullen we nou eens samen een tatoeage laten zetten? Allebei dezelfde? Mijn moeder lachte en vond het gelijk een goed idee. Ze zei: kies jij er maar een uit. Dus ik ging op zoek naar plaatjes en vond er uiteindelijk een die ik goed vond passen. Het was het hartje met het teken van oneindigheid erdoor.

‘Oh, jullie moeder wil nog iets zeggen. Iemand van jullie heeft een tattoo gezet en daar is ze zo blij mee!’

Ik liet hem zien aan mijn moeder waarop ze zei: ‘Supermooi, die doen we!’ Maar even later vroeg ze: ‘Pas, heb ik die nou niet al in mijn nek? Kijk nou eens’. En ja hoor. De tatoeage die ik had uitgekozen had mijn moeder al die tijd al in haar nek. Bizar toch! We kozen vervolgens voor een andere, maar het ging allemaal zo snel, het is er niet meer van gekomen…”
In juni 2020 kreeg Pascal’s moeder te horen dat ze kanker had en twee maanden later, in augustus, rukte een beroerte haar genadeloos het stuur uit handen. Pascal: ,,Op zaterdag was ze nog bij ons geweest en op zondag zouden we een koppie doen op de dijk. En terwijl ze zich aan het opmaken was, hoorde mijn vader – die beneden was – opeens een keiharde knal boven. Zittend op haar kaptafelkrukje was iets blijkbaar naar haar hoofd geschoten. Ze kreeg een beroerte.”
De beroerte beschadigde de linkerhersenhelft, ze verloor daardoor haar spraak. ,,Dat was verschrikkelijk. Vanaf toen was het niet meer mogelijk om een gesprek met haar te voeren. We hadden wel het idee dat ze ons nog hoorde door de signalen die ze gaf, maar praten kon ze niet meer. Mijn moeder lag er als een hoopje ellende bij, aan de sondevoeding in een ziekenhuisbed. Er zo bij liggen, dat had ze nooit gewild. En hoe hard ook, op een gegeven moment besloten we haar van de voeding af te halen. De artsen gaven haar toen medicijnen zodat ze ging slapen. Palliatieve sedatie noemen ze dat. Een verschrikkelijke keuze voor ons allemaal, vooral mijn ene broertje had het daar heel zwaar mee.”
Lydia verbleef een week in het ziekenhuis en overleed op zondag 9 augustus. ,,Best bijzonder was het dat ik de verpleegster een dag eerder nog had gevraagd om mijn moeder bij het wassen even op te tillen, zodat ik een foto kon maken van die tatoeage in haar nek. Ik zei nog tegen mijn broers en m’n vader: dan wil ik die alsnog laten zetten, hebben we toch nog dezelfde tattoo. De volgende dag overleed ze…”
Het duurde nog best een tijdje na de dood van haar moeder voordat Pascal de inkt in haar pols liet prikken. ,,Ik weet niet, ik vond het toch wel spannend ofzo. Maar ik ben iemand die iets gelijk wil, als ik er dan eindelijk klaar voor ben. Dus toen het moment daar was, ben ik gelijk naar de tattooshop in de Plutostraat gegaan om hem te laten zetten. Ze hebben het goed gedaan, ik ben er echt heel blij mee.”
Enige tijd verstreek en na een eerder (nog wat sceptisch en terughoudend) bezoek aan een medium in het dorp, ging Pascal samen met haar beste vriendin Hilda naar een medium in Oss, in de hoop opnieuw iets te horen van haar moeder. ,,Ik wachtte rustig af, ik was wel benieuwd of ze iets over de tatoeage zou zeggen. Maar dat gebeurde niet. Pas geleden kwam er een medium bij mij thuis, waarbij mijn broers ook voor de eerste keer aansloten. De vrouw zei aan het einde: ‘Oh, jullie moeder wil nog iets zeggen. Iemand van jullie heeft een tattoo gezet en daar is ze zo blij mee!’ Toen ik dat hoorde, was dat toch een bevestiging voor mij. Ik voelde: het is goed.”

Heb jij ook een tatoeage met een verhaal? Deel het met ons!
Aanmelden kan bij de redactie via: redactie@nieuw-volendam.nl