RKAV Volendam rouwt

Zondagmiddag klonk tijdens de 35e minuut van PEC Zwolle-FC Volendam applaus in het gehele stadion en werd de naam van Ramon Visser genoemd op de nationale tv-zenders. Gisteren werd op indrukwekkende wijze afscheid genomen van Ramon, die ongeneeslijk ziek was. De rouwstoet verzamelde op het terrein van de RKAV en onderweg naar de Vincentiuskerk werd het gezelschap begeleid door spelers die met fakkels stonden. Ramon, geboren Edammer, begon bij de F-jes van EVC, kwam in de jeugdopleiding van de FC en speelde daarna jarenlang bij Marken. In hem schuilde een getalenteerde voetbaltrainer. ,,Hij was mijn beoogde opvolger”, erkent Berry Smit. ,,Dat toekomstpad, zijn stageadres, het lag allemaal klaar en dat had iedereen die Ramon kent ook fantastisch gevonden. Want hij had een enorme gunfactor.” Hij genoot, samen met zijn vrouw, van zijn (tweejarige) dochtertje Joy. Voetbal was daarnaast zijn leven en ‘de jongens’ betekenden alles voor hem. ,,Enkele weken geleden kwam hij, ondanks dat hij zo ziek was, naar Spakenburg, om ons te zien winnen van IJsselmeervogels.” Het voetbalfanatisme erfde hij van vader Peter, die jarenlang bij FC Volendam hersteltrainer was. Acht jaar lang was hij bij de FC assistent van Smit. ,,Vanaf het moment dat Ramon hier trainer werd bij de RKAV, had ik aan één blik genoeg. Hij was stil, maar als ik een vraag stelde, ging hij los. Zó bezeten van voetbal en daarbij een integer goed mens. De spelers zijn er kapot van.”

,,Hij ‘was’ voetbal, wist alles van de divisies in ons land, maar ook de buitenlandse competities”, omschrijft Robert Plat, oud-speler van de Zaterdag-1, zijn vriend. ,,In zijn laatste levensfase zat hij niet op zware gesprekken te wachten en moest het ook vooral over voetbal doorgaan, dan bloeide hij weer op. Eind januari zaten we met alle vrienden bij een thuiswedstrijd van de FC. Het kón niet, maar Ramon wilde en ging. Hij heeft gevochten, tot het einde.”

Cees Veerman zat vrijdagavond zoals altijd op de tribune tijdens de zaalvoetbalwedstrijd van het eerste, voor een eredivisiewedstrijd in Veenendaal. In de nachtelijke uren aangekomen bij De Opperdam gingen spelers en staf huiswaarts, evenals Cees, die de wedstrijdtas meenam om te laten wassen. Onderweg werd hij getroffen door een hartstilstand, reanimatie mocht naderhand niet meer baten. Sommige spelers kregen het droevige nieuws ’s nachts nog mee; Robin Kwakman (Ballap), al tien seizoen speler van het eerste, werd er ’s morgens mee wakker. ,,Het is niet te bevatten, arme man. Cees was de goedheid zelve, was er áltijd, altijd positief, nooit een verkeerd woord. Overal kwam hij op voor ‘de zaalvoetbal’, tijdens wedstrijden zat hij altijd ergens alleen op de tribune, om zo verslag te doen voor de LOVE en de NIVO.”

,,Verschrikkelijk voor de nabestaanden, dat hij zo in één klap wegvalt. Bij ons was Cees een man van de achtergrond, die alle randzaken regelde, sponsoren, shirtjes, het eten, samen met enkele andere mensen. Als we straks op een rijtje zetten wat hij allemaal deed, gaan we nog raar opkijken van hoeveel dat was.”

Zo’n vijftien jaar nam Cees, die in de vorige eeuw ook nog enige tijd zitting had in het bestuur van de handbalvereniging, de organisatie van het schoolzaalvoetbal op zich. Dat deed hij samen met Richard Mooijer. ,,Als ik in oktober begon te vragen of hij al een mail naar de scholen had gestuurd, klonk het ‘komt goed’. En als, zoals tijdens het toernooi van deze laatste Kerstvakantie, dan op de ochtend zelf een klas afbelde, was er geen paniek bij Cees. Even het Excel-bestand aanpassen en opgelost. Hij kon alles relativeren. Zo’n trouwe vrijwilliger die geruisloos achter de schermen van alles deed. Juist dat soort mensen zijn onmisbaar.”